Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
bus & eruditione conspicui. Ubi quidem imme- diatè sic præcesserat: Treviris depositio beati Va- lerij discipuli Sancti Petri Apostoli. Cùm ergo discipulus S. Petri, & sanctissimus proptereà, non sanctus, sed beatus dictus fuerit, & statim Sulpitius Sanctus asseratur; videtur non sine ratione aliqua speciali sic factum, ut illius san- ctitas, cui adversari visi nonnulli fuerant, ex- plorata firmaretur. Licet aliàs stare posset quod nuper est probatum, titulos inquam illos indifferenter usurpari. Eo autem ipso quòd san- ctus asseratur, quia virtutibus conspicuus, dici etiam Sanctissimus potest; esse enim virtuti- bus conspicuum excellentiam singularem san- ctitatis importat, unde superlativis potest no- minibus prædicari. Sic cùm die 23. Augusti Martyrologium Romanum S. Theonam cum titulo tantùm Sancti proponat verbis illis: Alexandriæ sancti Theonæ Episcopi & Confessoris: licuit etiam die 26. Novembris ita in lectione pro S. Petro Alexandrino pronuntiari: Petrus
cidit, qui in Martyrologio die 16. Augusti cum solo Sancti titulo sine alio extat elogio; cùm tamen in ejus Festo, Lectione 6. ita sit: Sanctis- simi viri studium erga proximorum salutem &c. Divum Ignatium Parentem nostrum Alexan- der VII. in Epistola ad Serenissimam Vene- torum Rempublicam Sanctissimum vocat,<-P>@@ <-P>communi sanctitatis titulo in Martyrologio die 31. Iulij propositum, cum eximio tamen encomio. Id quod in Sancto quolibet præstari valet, eo ipso quod in Martyrologio ut sanctus proponatur: omnes enim tales virtutibus con- stat fuisse conspicuos, & eo in genere præcel- lentes. Sicut autem ij, qui nobilitate excellunt nobilissimi, qui fortitudine fortissimi, qui sa- pientia sapientissimi; ita & qui virtute San- ctissimus; virtus enim sanctos reddit, qua per- fectio Christiana consistit. Quamdiu ergo lo- cum in Martyrologio quis habet, & uti san- ctus inter Officia sacra conclamatur, dici non solùm sanctus, sed sanctissimus valet. Id quod de Beatis etiam dici potest propter consimilem rationem. Et quidem non solùm ij, qui in Mar- tyrologio prostant, sed etiam illi, quibus cultus est eo in statu major impensus per Officium & Missam: id enim non nisi virtute eminenti præditis solet impendi: cùm Beatificatio ge- nus quoddam Canonizationis sit, in qua errare nequit Pontifex, ut alibi cum doctissimis Scri- ptoribus comprobatum. tentus olim, ab eo removeatur supremæ aucto- ritatis imperio, quod circa Sulpitium Severum actum; sic enim Urbanus VIII. statuit, ut te- statur Franciscus Maria Florentinus in Marty- rologio suo Romano, & P. Bolandus Tomo 2. Ia- nuarij die 29. ubi de Sulpitio §. 2. qui tamen §. 1. Sulpitium, de quo Martyrologium ad præfatum diem, diversum ab eo, de quo agi- mus, arbitratur: & duos fuisse Sulpitios Bitu- ricenses Episcopos, quorum alter cognomine
memoratur. Quod equidem si ita esset, expun- ctionis Sulpitij nostri minimè extaret funda- mentum. Quomodo enim potuit expungi ex sacro Catalogo, qui in eo non continebatur? Sed alia non levis ex asserta continentia diffi- cultas insurgit: nam Sulpitius Severus D. Mar- tini discipulus, & vitæ illius præclarus Scrip- tor, Presbyter tantùm, & non Episcopus fuit, ut eruditi contestantur Auctores, & ex anti- quioribus Gennadius, & Honorius Augusta- dunensis, quos adducit Henricus Spondanus Tomo 1. Annal. an. 430. n. 12. ubi errare affirmat secus sentientes. Saussaius Episcopus in Mar- tyrologio Gallico apud P. Bolandum suprà pa- riter sentientem. Errat ergo juxta illos Beyer- linck Tomo 3. Theatri Lit. E. cum alijs apud P. Bolandum. Et in præfato nuper Scriptore error videtur esse compertior circa annos, in quibus floruit, Mortuum enim affirmat anno 600. cùm constat D. Martini fuisse discipulum, cu- jus obitus felicissimus in annum 402. incidit, ut graviorum Scriptorum evincit accurata so. lertia, ex quibus aliqui Severo annum 430. vitæ postremum assignant. Ex quibus etiam non levis videtur relinqui confusio; cùm con- stare nequeat an Severus fuerit Episcopus, cùm tamen in Martyrologio Episcopus profera- tur. caussæ afferuntur duæ. Prima quòd Millena- riorum fuerit amplexus errorem, ut testatur D. Hieronymus in Cap. 36. Ezechielis lib. 11.<-P> @@0@ @@1@ corum fraudibus à veritatis culmine deturba- tus. Ubi quidem quod ad Millenariorum er- rorem attinet, quamdiu ab Ecclesia toleratus est, obstare non potuit sanctitati: in illo enim sanctissimi fuere Patres & Martyres inclyti, Irenæus, Justinus, & Victorinus Pictaviensis cum multis aliis, donec à S. Damaso damnatus est, & Divus quidem Hieronymus dum post alios adductos sic ait: & nuper Severus noster &c. ab eo propter sententiam dictam nondum Pon- tificia damnatione confixam, non videtur ab- horrere. Quòd verò ad Pelagianismi labem spectat, eam quidem abstergere totius vitæ la- crymis, & perpetuo sibi indicto silentio, cujus adeò erat pretiosus linguæ thesaurus, accura- vit. De quo scribit Gennadius de Viris illustri-
Bolandum citato §. 2. & hæc quidem in consi- deratione esse potuerunt, ut jam pluribus ab hinc annis in Martyrologio conscriptus fuerit, unde dubitari nequit in eo non admixtum er- rorem; quia juxta communem Theologorum sensum circa talia nequit errare Pontifex, ut scilicet indignis cultus publicus deferatur. Et dum Sulpitius in Martyrologio est lectus, po- tuit Officio & Missa coli, si electus alicubi Pa- tronus, aut illius extitit Reliquia insignis, vel titulo alio ex ijs, quæ ad præfata sufficiunt, juxta quæ legibus Ecclesiæ constant, aut Do- ctorum receptis sententiis approbantur. Urbanus VIII. prudentissimè se gesserit, ex eo absolutè censeri non debeat jam diu præsti- tus sanctitatis titulus abrogatus: multi siqui- dem eo gaudent, qui in Martyrologio absunt: pro quo in Hispania & Gallia exempla quam- plurima. Et in Gallia quidem post præfatum Urbani Decretum, non solùm exhibitus titu- lus, sed etiam impensa celebritas, ut constat ex Martyrologio eruditissimi Præsulis Saussais, in quo uti sapientiæ & sanctimoniæ laude perillu-
tus in Hiertologia Lib. 1. Cap. 11. Quæst. 3. Ubi cùm doceat inter Sanctos posse affinitatem in- tercedere, quæ non tam ex corporum sit copu- la, quàm animorum metienda, subdit posse af- fines dici Sanctos illos, qui aut usu, consuetu- dineq́ue, dum viverent inter se conjuncti erant, aut alicujus muneris ministerijve Societate de- vincti. Et hoc in ordine ad celebritatem, de qua disserit, in eadem Ecclesia: Sic sancti (ver- ba illius sunt) Timotheus, Titus, Aristarchus, ce- pronuntiasset, addit §. ult. in hunc modum: Horum nihilominùs tam consanguinitate, (de qua prælocutus fuerat) quàm affinitate conjuncto- rum, pauca admodùm exempla observari, qui hocce titulo in Ecclesijs peculiari festo recolantur; nec nisi Sanctorum Hilarij & Sulpitij Severi in Eccle- sia Sancti Martini Turonensis &c. Juxta quod<-P>@@ <-P>quod id, quod de titulo sanctitatis est dictum, redditur satis firmum. Qui enim uti Sanctus Catholico in regno celebratur, ubique potest Sanctus compellari. Sic autem dictus, immò & Sanctissimus, Martyrologij auctoritate du- ctrice ante expunctionem, aut illius notitiam, absque ulla audaciæ labe, ab eo contrahenda potiùs, qui id voluerit impugnare. Juxta quæ accipienda quæ in Amphitheatro dicta nu. 616. 617. 818. & 886. Chalcographia Sulpitius Severus cum selectis- simis Commentarijs, ut ibi dicitur, accurante Georgio Hornio, & Presbyter ille tantùm agnoscitur, editione secunda collaudata. Sed crediderim erubescere illum, dum talibus ma- nibus ejus opera contrectantur, hæreticorum inquam, & Commentarij perversis erroribus conspurcati in lucem publicam emittuntur. Et id quidem simul cum Commentarijs alijs Poë- tarum, ut errores in juventute incauta proser- pant, dum eruditionis aviditate versantur, & cùm servet odorem testa, quo semel est imbuta recens. Et miror quidem huic malo non statim occursum, & quòd post plures adeò elapsos annos solertissima aliàs providentia cōticescat. Et citatus quidem Hornius post vitam Sulpitij accuratè descriptam sic concludit: Valde autem Sulpitij sanctimoniam commendat, quòd in Roma- no Martyrologio ejus memoria celebretur ad IV. Kalend. Februarij. Hæc ille. Ex quibus habe- mus Primò ad commendationem sanctimoniæ valde cōducere alicujus memoriam in Marty- rologio Romano contineri, ipsis etiā hæreticis testibus. Secundò præfato die 29. Ianuarij Sulpi- tium Severum, & non alium celebrari, in quo receptissimum Ecclesiæ sensum auctor reco- gnovit. Tertiò nullam expunctionis factam mentionem, quia stante commendatione san- ctimoniæ ex memoria in Martyrologio, eam aboleri penitùs non posse rationabiliter judica- tum. Habemus ergo salutem aliquam ex ini- micis nostris, utinam illi ex nobis majorem, veris in Christo amicis, & ejus gratiæ coope- ratoribus compararint. Et quidem Sanctum non haberi illum apud nos, quem hæretici no- stris fundamentis ducti talem negare non pos- sunt, non videtur quomodo possit convenien- ter & verosimiliter sustineri. Salva tamen semper Pontificia auctoritate, cui citatus Hor- nius infensus Gelasium, an. 492. factum esse Episcopum Romanum asserit, Pontificiam re- nuens asserere dignitatem.
noscunt, dedimus D. Leonem Epist. 95. relatis verbis: ubi tamen nihil tale habet; sed sunt illa D. Ambrosij Tomo 5. Lib. Epistolarum 1. Epist. 8. Nescio autem quomodo error ir- repsit; cùm tamen sciam ex legitimi auctoris vindicatione imminutum nihil: cùm D. Am-<-P>
@@0@ @@1@ sit, quanti in Ecclesia notum, seclusis compa- rationibus, & cuicumque ex duobus prædictis Orbis luminaribus Christiani prærogativa sin- gularis excellentiæ reservata. Licet enim D. Ambrosius Doctor Ecclesiæ sit, & in hoc D. Leonem videatur superare: Divus tamen Leo quia Petri successor, & claves regni con- secutus, & scientiæ, & potestatis superemi- nentia potitus. Illud pro D. Ambrosio pecu- liare succurrit, quod ex P. Francisci Mendozæ erudito Problemate roborandum. Eruditus enim Pater in Viridario Libro 3. Problem. 3. eleganter probat D. Ambrosium ex unius Au- gustini conversione, ita Doctoris lauream me- ruisse, ut etiamsi nullum convertisset alium, illa ipsi jure optimo deberetur. Atqui conver- tit innumeros, & Christiana eloquentia inter omnes Ecclesiæ Doctores ita præcelluit, ut di- vina in sacris Officijs ipsius Ecclesiæ voce prę- dicetur: non ergo una tantùm laurea, sed ge- minata dignissimus. Magnũ igitur in præsenti caussâ fuerit eum habuisse fautorem, pro quo & consulendus Index Concionum ad diem 7. Decembris. ctus ex Homilia de Turture, quæ est 8. in Sym-
ria, aut infortunio, id quod tum circa nego- tium præsens, tum etiam circa totius Psalmi illustrationem ex Tomo 1. fuerat adnotatum, & pro impressione transmissum. In eo enim do- ctissima extat inter alios Psalmi nostri inter- pretatio, & licet de illius Auctore investigatio nulla, ex eo accidisse videtur, quod explora- tissimum censuerit fuisse Davidem; quod & ab eodem assertum, dum circa illud, Dico ego ope- ra mea Regi, eum qui ita est locutus, regem fuisse affirmat, unde pro eo, cui dicantur ope- ra, sensum elicit sublimiorem. Circa illud etiam
Christo exponit, illum in loco alio ab eodem Propheta armatum introduci testatur, ex Psalmo 7. v. 13. armati repræsentationem formidan- dam adducens: Nisi conversi fueritis, gladium manifestè Davidis, ut convincit Titulus. Sic enim ille: Psalmus David, quem cantavit Domino
circa Auctorem; circa alia autem suo ille auro, quæ occurrerint, deaurabit. ne. ita scribit: Sciebat enim Dei genitrix in ar- cem Divinæ contemplationis assumpta, Davidicis edocta testimonijs processurum de se Dominum tan- quàm de thalamo suo sponsum, & ipsum speciosum, (ut idem Propheta præcinit) præ filijs hominum. Sic ille devotissimus & validissimus Virginis propugnator, cujus placuit dedisse verba nulli non grata futura, ex quibus intelligi aliquo modo potest illius ardor affectûs, quo Virgo felicissimi partus horam expectabat, sciens quem, qualem, & quantum, & qualiter pari- tura, sicut etiam gaudium puerperij. Mulier cũ parit, tristitiam habet, quia venit hora ejus: cùm autem pepererit puerum, iam non meminit pressuræ propter gaudium, quia natus est homo in mundo.<-P>@@ <-P>Sponsi ipsius verba sunt procedentis de thala- mo solis instar præ filiis hominum speciosi Ioan. 16. v. 21. Ex quibus liquet quàm sit in- gens gaudium puerperæ, ad quod pressuræ gra- vissimæ interventu devenitur, illius penitus memoria disparente. Quia natus est homo in mundo. Quid ergo de gaudio Virginis æquum fuerit sentiamus? Mulier inter mulieres bene- dicta pariens tristitiam non habuit: quando autem peperit, jam non meminit pressuræ, quia clamabat parturiens, & cruciabatur ut pa- Psal. 86. v. 5. nec solus homo, sed Homotheus, Homo-Deus. Gaudeamus ergo cum ipsa, & animitùs gratulemur, quod ipsa expetit mise- ricordiæ Mater dicens: Congaudete mecum, &
Auctorum minùs jejuna procedat oratio, & pijs affectibus serviamus. Ubi præsertim pro Virgine incurrit occasio, quam sine injuria nequit filialis observantia præterire. aut Damianensis, quia illi à patre agnomen,
ita loquitur: Quod etiam Sacramentum tunc ube- riùs & copiosiùs videtur impletum, cùm Redemp- tor noster Iordani undis baptizatus exijt, & apertis cælis protinus in eũ Spiritus sanctus columbæ specie manifesta visione descendit, mox́ vox Patris in- tonans, Hic est, ait, filius meus dilectus, in quo mihi complacui, Matth. 3. Hunc esse perspicuè compro- bans, cui David olim eodem Spiritu edoctus aiebat: Vnxit te Dominus Deus tuus oleo lætitiæ præ consor- tibus tuis. Ex illo sanè tunc Spiritu, qui nostrũ quo Chrisma nunc consecrat, tantam virtutem aquarum omnium natura concepit, ut in quibuscum fluen- tibus sub profeßione Deificæ Trinitatis abluendus immergatur, plenum atque perfectum novæ rege- nerationis mysterium divinitus impleatur. Hæc ille. De quo (ut hoc interim dicamus) obser- vasse juvat, nondum esse ab Ecclesia Catalogo Sanctorum adscriptum, unde titulus tantùm Beati ipsi in ejus operibus attributus, quem & Paulus V. in quodam pro impressione probat indulto die 17. Aug. 1606. Nihilominus sunt qui sanctum vocent apud Arnoldum Wion lib. 2. de ligno vitæ c. 9. & alij. Immò qui & San- ctissimum ut Cardinalis Baronius Tomo 11. Annal. ad an Christi 1072. quæ faciunt pro di- ctis suprà n. 10. Dedi autẽ integram illius sen- tentiam, quia cælesti est magisterio plenissima, & ad locum Psalmi, de quo & inferiùs, oppor- tuna interpretatione concernit. ita scribit: Meritò autem concupivit Rex decorem
@@0@ @@1@ Sic Doctor Sanctus: cujus licet satis obvia sit in ejus divina lucubratione sententia, eum tamen hoc loco legendam libuit exhibuisse, ut aliquantulum ampliùs propagetur, sitq́ue obvia magis, in qua & meritum maternitatis elucet, & singulare obedientiæ pro instructio- ne fidelium documentum. Estq́; peculiari ob- servatione dignum id, quod ad gloriam Pa- rentũ Virginis videtur conducere. Cùm enim reliquisse dicatur domum Patris sui, & alia honoris incrementa: non tamen dicitur Pa- rentes reliquisse; cùm tamen reliquerit, quan- do ab illis est in templo præsentata: quia li- cet, quantùm attinet ad corporalem præsen- tiam, ita evenerit: non tamen æstimatione, amore, & observantia illis & se digna; cùm circa alia secus acciderit; unde dicere de illis Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|