Bir zaman Biz mələklərə: “Adəmə səcdə edin!”– dedikdə, İblisdən başqa (hamısı) səcdə etdi. O imtina edib təkəbbür göstərdi və kafir oldu. Biz dedik: “Ey Adəm! Sən zövcənlə birlikdə Cənnətdə sakin ol və orada rahatlıqla nemətlərimizdən istədiyiniz yerdə yeyin (için), təkcə bu ağaca yaxınlaşmayın! Yoxsa zalımlardan olarsınız”. Şeytan isə (ağaca yaxınlaşdırmaqla) onları aldadıb olduqları yerdən çıxartdı. Biz dedik: “Bir-birinizə düşmən olaraq aşağı enin! Yerdə sizin üçün müəyyən (olunmuş) vaxtadək məskən və gün-güzəran vardır” (Əl-Bəqərə, 34-36).
Şübhəsiz ki, Quranda Allahın Özünə “Biz” deməsi söhbətin bir deyil, bir neçə tanrıdan getdiyinə dəlalət etmir və hər bir müsəlman Allahın Əhəd, yəni Tək olduğunu bilir.
Eyni halla Azərbaycan türkcəsində də rastlaşırıq. Təsadüfi deyil ki, bir sıra əsər müəllifləri əsərlərində çox faxt “fikrimcə” kəlməsi əvəzinə “fikrimizcə”, “hesab edirəm ki” əvəzinə “hesab edirik ki” yazırlar və bu, heç də o anlama gəlmir ki, həmin əsərin bir deyil, iki və ya daha çox müəllifi var.
Beləliklə, “Nəğmələr nəğməsi”ndə Həzrət Mühəmmədin (s) adı çəkilir və onun adı hörmət mənasında “-im” şəkilçisi ilə birlikdə yazılır. Bununla belə, “Nəqmələr nəğməsi” kitabı başqa dillərə çevrilərkən “Mahammadim” ifadəsi qəsdən ümumi isim kimi nəzərdən keçirilir və həmin kəlmə də digər tərcümələr kimi tərcümə edilir və beləcə sevimli Peyğəmbərimizin (s) adı gizlədilməyə çalışılır. Məsələn, sözügedən kitabın 5-ci fəslinin 16-cı bəndi Azərbaycan türkcəsinə çevrilərkən də tərcüməçilər “Mühəmməd” adını gözardı etmiş, onu ümumi isim kimi dilimizə “məhbub” (sevgili, istəkli) kimi tərcümə etmişlər:
