Əhməd-Cabir İsmayıl oğlu Əhmədov

A vitamini (retinol, akseroftol). Bu qrupa daxil olan iki vitamin məlumdur: A₁ və A₂. Bunlar biri digərindən fiziki-kimyəvi xassəsinə və fəallığına görə fərqlənir. A₁ vitamini (retinol) biratomlu doymamış tsiklik spirtdir (C₂₀H₂₉OH). Normal şəraitdə açıq sarı rəngli kristallik maddədir. 63-64⁰C-də əriyir. A₁ vitamini molekulunda - ionon halqası və iki ədəd izo­pren (metilbutadien) qalığı vardır. Şirin su hövzələrində ya­şayan balıqların yağında bioloji təsirinə görə retinola oxşayan bir maddə tapılmışdır. Fəallığı A₁ vitaminin 40%-i qədərdir. Mo­lekulunda bir ədəd artıq ikiqat rabitə olduğundan de­hidroretinol – A₂ vitamini – C₂₀H₂₇OH adlanır.

A vitamini çatışmadıqda böyüməkdə olan orqanizm in­ki­şafdan qalır, dəri və selikli qişalar quruyur, dərinin qabıq­lan­ması və ümumi arıqlama müşahidə edilir. Erkən meydana çı­xan əlamətlərdən biri toyuq və ya gecə korluğudur (heme­ra­qoniya). Bu vitamin çatışmadıqda orqanizmin infeksion xəs­tə­liklərə qarşı müqaviməti zəifləyir. Normal halda insan qanında 60-165 mkq%-ə qədər karotin (provitamin A) olur. A hipo­vitaminozu zamanı karotinin miqdarı kəskin surətdə azalır.

A vitamini heyvanat mənşəli məhsullarda rast gəlinir. Lakin bu vitaminə tələbat bitki mənşəli məhsullarda olan sarım­tıl-narıncı rəngli karotinin (provitamin A) hesabına ödənilir.

İnsanların və heyvanların orqanizmində və karotindən A vitamini əmələ gəlir. Təbiətdə ən çox karotin yayılmışdır. Yerköküdə olan karotinin 90%-i karotindir. Orqanizmdə karotin qaraciyər və bağırsaqlarda olan karotinaza fermentinin təsiri altında iki molekul A vitamininə parçalanır.

C₄₀H₅₆ + 2H₂O → 2C₂₀H₂₉OH
Karotinin müxtəlif növləri biri digərindən tərkibinə daxil olan - ionon halqalarına görə fərqlənir. Belə ki, - ka­rotinin molekulunda iki - ionon halqası; - və - karo­tinlərdə isə bir - ionon halqası vardır. Ona görə də - ka­rotin parçalandıqda iki molekul A vitamini; - və - karotin parçalandıqda isə bir molekul A vitamini əmələ gəlir.

Sənayedə karotini qırmızı yerköküdən və karotinlə zəngin olan qabaq sortlarından alırlar.

Qarğıdalıdan, narıngi və portağalın qabığından və buğ­dadan alınan karotinoidlər də A vitaminin provitaminləridir. Bun­ların da tərkibində - ionon və izopren qalıqları olur.

Oksigensiz şəraitdə A vitamini və karotin 120-130⁰C-yə qədər qızdırıldıqda onların tərkibi və bioloji xassələri dəyişmir. Oksigenli şəraitdə isə 4 saat ərzində 100⁰C-də vitamin A ta­ma­minə parçalanır. Məhsulları açıq havada qurutduqda A vitamini və karotin parçalanır.

Yeyinti məhsullarında A vitamini və karotinin miqdarı (mq%-lə) aşağıdakı kimidir: A vitamini balıq yağında – 19; kərəyağında – 0,5; süddə – 0,02; malın qaraciyərində – 0,2; yu­mur­tada – 0,4. Karotin – qırmızı yerköküdə – 9,0; sarı yer­köküdə – 1,1; kahıda – 1,8; kələmdə – 0,4; göy soğanda – 6,0; ispanaqda – 4,5; turşəngdə – 2,5; pomidorda – 1,2; almada – 0,03 mq%-dir. Göründüyü kimi, yerkökü, göy soğan, ispanaq və turşəng provitamin A ilə zəngindir.

Retinol preparatları treska balıqlarının qaraciyərindən ha­zırlanır. 1 q balıq yağında 350 BV (beynəlxalq vahid) A vi­tamini var.

Orqanizmin A vitamininə gündəlik tələbatı 1,0-2,5 mq-dır. A vitamininə olan tələbatın 1/3 hissəsi həmin vitamin olan məhsulların hesabına, 2/3 hissəsi isə karotin hesabına ödə­nil­məlidir. Ölkəmizdə hipovitaminozun profilaktikası üçün yeyinti yağlarının (marqarin və mətbəx yağlarının) 100 q-a 2 mq hesabı ilə A vitamini preparatı qatılır. Isti sexlərdə çalışan fəh­lələrin gündəlik qida rasionuna 2 mq A vitamini əlavə edilir.

D vitamini – kalsiferol, antiraxit vitamini. Bu vitamin qidada kalsiumun assimilyasiyasını artırır, böyrəklərdə fosforun reabsorbsiyasını gücləndirir, sümüklərin əmələ gəlməsi və möhkəmlənməsi üçün lazımdır. D vitamini çatışmadıqda kal­sium və fosfor mübadiləsi pozulur, raxit xəstəliyi baş verir. Nə­ticədə sümük toxumasında kalsium hidrofosfatın toplanması çə­tinləşir, sümükdə minerallı maddələrin miqdarı azalır, sümüklər yumşalır və asanlıqla əyilir. D vitaminin müxtəlifliklərinin – D₂, D₃, D₄, D₅, D₆, D₇ quruluşu bir-birinə yaxın, bioloji fəallığı isə müxtəlifdir. Ən geniş yayılmış sterolların törəməsi olan D₂ və D₃ vitaminləridir (C₂₈H₄₄O və C₂₇H₄₄O).

Sterolların əsas nümayəndəsi olan erqosterola ultra­bə­növşəyi şüalarla təsir etdikdə D₂ vitamininə (erqokalsiferol), 7-dehid­roxolesterinə təsir etdikdə isə D₃ vitamininə (xolekal­siferol) çevrilir. Ona görə də sterollara provitamin D deyilir. D₃ vitamini D₂ vitamininə nisbətən insan orqanizminə fəal təsir göstərir. Ərzaq məhsullarından D vitamini ilə zəngin olanları, əsasən heyvanat mənşəli məhsullardır. 100 q məhsulda mkq hesabı ilə D vitaminin miqdarı aşağıdakı kimidir: treska ba­lığının qaraciyəri – 125-750; malın qaraciyəri – 0,2-1,2; yumurta sarısı: qışda – 3,5; yayda – 12,5; kərəyağı: qışda – 0,3-0,5; yayda – 1,2; ultrabənövşəyi şüalarla emal edilmiş bitki yağı – 25-50; quru pivə mayası – 2500-12500.

Təcrübələr göstərir ki, yay fəslində südün və kərəyağının tərkibində D vitamininin miqdarı çox olur. Gün işığında olan ultrabənövşəyi şüalar heyvan orqanizmində sterinlərin D vitamininə çevrilməsini sürətləndirir.

D vitamininin miqdarını ifadə etmək üçün beynəlxalq va­hid olaraq erqokalsiferolun 0,025 mikroqramı qəbul edil­miş­dir. Gündəlik tələbat 400 beynəlxalq vahidə və yaxud 10 mkq-a bərabərdir. Uşaqların D vitamininə gündəlik tələbatı yaşlılara nisbətən 2-2,5 dəfə çoxdur. Yaşlı adamlar gün işığı altında çox qaldıqlarına görə, onların D vitamininə qarşı tələbatı, başlıca olaraq daxili ehtiyatlar hesabına ödənilir.

E vitamini – tokoferol (C₂₉H₅₀O₂). Bu vitamin hücey­rənin lipoid maddələrini oksidləşmədən qoruyur. E vitamini heyvanlarda uzun müddət çatışmadıqda əzələ distrofiyasına, qısırlığa səbəb ola bilir. Bu maddəni ilk dəfə 1936-cı ildə Evans buğdanın rüşeymindəki yağın tərkibində tapmışdır. Tokoferol yunanca tokos – doğuş, phero – törətmək mənasını daşıyır. Ona görə də E vitamini nəsil vitamini də adlanır.

1938-ci ildə isə Emerson quruluşca bir-birinə oxşayan və bioloji təsirinə görə fərqlənən 3 maddə - , və to­ko­ferollar əldə etdi. tokoferolun vitamin aktivliyi tokoferoldan 2,5 dəfə çoxdur.

Tokoferollar yağlı maye olub bitki yağında, etil spirtində yaxşı həll olur. E vitamini istiliyə davamlıdır. Oksigensiz şəraitdə 170-200⁰C kimi qızdırdıqda parçalanır, lakin ultra­bənövşəyi şüaların təsirindən parçalanmır. Antioksidant kimi yağların oksidləşməsinin qarşısını almaq üçün tətbiq edilir. E vitamini ən çox dənli bitkilərin rüşeymindəki yağda və bitki yağlarında vardır. E vitamininin mq%-lə miqdarı aşa­ğıdakı kimidir: buğda rüşeymi – 25; qarğıdalı rüşeymi – 15-25; və­lə­mir – 18-20; çovdar – 10; təzə tərəvəz – 1,5-2,0; süd – 0,1-0,5; kə­rəyağı – 1,5-2,5; yumurta - 1-3; günəbaxan yağı – 60; soya yağı – 120; qarğıdalı yağı – 100. Gündəlik tələbat 12-15 mq-dır.

K vitamini – filloxinon. Qaraciyərdə protrombinin sin­tezini sürətləndirir, qanın laxtalanma qabiliyyətini artırır. Belə güman edilir ki, K vitamini protrombinin sintezində iştirak edən fermentin aktiv qrupudur. Insanların qidasında K vita­minin olmaması avitaminozun əmələ gəlməsi ilə nəticələnmir. Çünki K vitamini normal bağırsaq florasını təşkil edən mik­roorqanizmlər (E.Coli) tərəfindən sintez olunur. Əgər həd­din­dən artıq antibiotiklər qəbul edilirsə, bağırsaqlarda yaşayan bak­teriyalar tələf olurlar. Belə hallarda K vitaminin sintezi pozulur. K vitamini K₁, K₂ və K₃ müxtəlifliyində olur. Bunlar me­tilnaftoxinonun törəmələridir. Bitkilərdə K₁ vitamini hey­vanat mənşəli məhsullarda K₂ vitamini olur. K₁ vitamini – filloxinon – C₃₁H₄₆O ilk dəfə yoncadan alınmışdır. K₂ vitamini C₄₁H₅₆O₂ – farnoxinon iylənmiş balıq unundan alınmışdır. K₁ və K₂ vitaminlərinin kimyəvi təbiətini 1939-cu ildə İsveç alimi Karrer müəyyənləşdirib. K₁ vitamini K₂ vitamininə nisbətən 2 dəfə aktivdir. K₁ vitamini rəngsiz yağlı mayedir, K₂ vitamini isə açıq sarı rəngli kristallik maddədir. Hər ikisi suda həll olmur, üzvi həlledicilərdə həll olur.

1942-ci ildə A.V.Palladin yüksək aktivliyə malik suda həll olan K₃ vitamini – C₁₁H₈O₂ almışdır. K₃ vitamini məh­luluna natrium-bisulfat əlavə etməklə A.V.Palladin suda həll olan birləşmə – vikasol əldə etdi. Vikasolun təsiri K₁ vitamini ki­midir, ancaq ondan ikiqat fəaldır. Müasir tibbdə K₃ vita­mi­nindən qanaxmalara qarşı, mədə və onikibarmaq bağırsaq ya­ra­sının müalicəsində, xəstələri cərrahiyyə əməliyyatına hazır­ladıqda geniş istifadə olunur.

Müxtəlif məhsullarda K vitaminin miqdarı mq%-lə aşa­ğıdakı kimidir: göy noxud – 0,1-0,3; çiyələk – 0,12; kartof – 0,08; pomidor – 0,4; ispanaq – 4,5; ət – 0,15; donuzun qa­raciyəri – 0,6. Orqanizmin bu vitaminə olan tələbatı dəqiq müəy­yən edilməmişdir, çünki K vitamini bağırsaqlarda da sintez olunur. Orta yaşlıların bu vitaminə təxmini tələbatı gündə 0,2-0,3 mq-dır.
VİTAMİNƏBƏNZƏR MADDƏLƏR
B₁₅ vitamini – panqam turşusu – C₁₀H₁₉O₈N. 1950-ci ildə Tomiyama öküzün qaraciyər ekstraktında B₁₂ vitaminindən fərqli naməlum bir maddə aşkar edərək, onu B₁₅ vitamini ad­landırdı. 1951-ci ildə Krebs ərik toxumu ekstraktından bioloji fəal maddə alaraq, ona panqam turşusu adı verdi. Sonralar düyü kə­pəyinin, pivə mayasının, at qaraciyərinin tərkibindən də panqam turşusu alındı və B₁₅ vitamini ilə panqam turşusunun eyni maddə olduğu sübut edildi. Panqam turşusu ürək-damar sis­teminin fəaliyyətinə, lipid mübadiləsinə, hipoviz və böy­rəküstü vəzilərin funksiyasına müsbət təsir göstərir. Oksigen mübadiləsini artırır, xolin və metionin biosintezinin normal get­məsinə şərait yaradır. Panqam turşusunun kalium duzu preparat şəklində təbabətdə geniş tətbiq olunur. Ağ kristallik maddə olub suda yaxşı həll olur. B₁₅ vitaminin gündəlik norması 2 mq-a qədərdir. Adından məlum olduğu kimi, (pan – hər yerdə, qami - ailə) təbiətdə və yeyinti məhsullarında geniş yayılmış maddədir. Bəzi mənbələrdə B₁₅ suda həll olan vitamin kimi səciyyələndirilir.

Paraaminobenzoy turşusu – (PAB) C₇H₇O₂N (piq­mentasiya amili). Bəzi bakteriyalar üçün böyümə amili adlanır. Heyvan və bitkinin toxuma və hüceyrələrinin tərkib hissəsinə daxildir. Heyvanların qidasında çatışmadıqda tüklərin ağar­ma­sına səbəb olur. İnsan orqanizmi üçün paraaminobenzoy tur­şu­sunun əhəmiyyəti tam müəyyən edilməmişdir. Fol turşusunun tər­kibinə bir komponent kimi daxildir. Təbiətdə paraamino­benzoy turşusu sərbəst, asetilləşmiş formada və ya peptid birləşmələri şəklində rast gəlinir. Ərzaq məhsullarının 100 q-nın tərkibində mkq-la aşağıdakı kimidir: mal əti – 65; donuz əti – 80; malın qaraciyəri – 250; toyuq yumurtası – 40; inək südü – 10; ispanaq – 60; kartof – 36; yerkökü – 22. Insanın para­amin­benzoy turşusuna tələbi hələlik müəyyən edilməmişdir.

İnozit – C₆H₁₂O₆ (mezoinozit, mioinozit) – 1848-ci ildə Libix tərəfindən ət suyundan alınmışdır. 1850-ci ildə Şerer bu maddəni kristallik şəkildə əldə etmiş və şirin olduğunu nəzərə ala­raq, ona ət şəkəri və ya inozit adı vermişdir. Altıatomlu tsik­lik spirtdir.

Qida vasitəsilə inozitin orqanizmə daxil edilməsinin zə­ru­riliyi yalnız siçan və siçovullar üzərində aparılan təcrü­bə­lərə əsasən müəyyən edilmişdir. Tərkibi məlum olan bütün vita­minlər qatılmış sintetik qidalarla yemlənən siçanların tükləri tökülür və inkişafdan qalır. Lakin qaraciyər ekstraktı heyvanları sağaldır. Təcrübələr vasitəsilə müəyyən edilmişdir ki, qaraciyər ekstraktında belə heyvanlara müalicəvi təsir göstərən maddə inozitdir. Ətin, qaraciyərin, böyrəyin, beynin və bəzi balıqların ətində vardır.

İnozitin insanlar üçün vitamin vəzifəsi daşıması hələlik mübahisəlidir.

U vitamini (S - metilmetionin). 1949-cu ildə Çiney ilk dəfə olaraq kələm şirəsinin mədə və onikibarmaq bağırsağın peptid xoralarına müalicəvi təsir göstərdiyi müəyyən etmişdir. Bu vitaminin adı latın dilində olan ulcus – xora sözünün baş hərfidir. Həzm vəzifələrinin normal fəaliyyətinə, yaraların sağalması və epitel toxumaların əmələ gəlməsinə müsbət təsir göstərir.

Mak Rori U vitaminin kristallik bromlu duzları şəklində əldə etmiş, onun S – metilmetionin-sulfat olduğunu sübuta ye­tirmişdir. 1972-ci ildən bu maddə dərman preparatı kimi is­teh­sal edilir. U vitamini xolinin endogen sintezini sürət­ləndirməklə orqanizmə lipotron təsir göstərir. Ağbaş kələmdə – 85; yer­köküdə – 36; pomidorda – 48; qulançarda – 100-160 mq% U vitamini vardır. Kərəviz və ispanaqda da təsadüf olunur.

Ubixinon (koenzim Q). Canlı orqanizmdə çox geniş ya­yılmış kofermentdir. Toxuma və hüceyrələrdə təsadüf edilir. Suda həll olmayan, 49⁰C-də əriyən neytral lipiddir. Ubixinonun avitaminozu müşahidə edilməyib. Çünki bu bioloji fəal maddə insan orqanizmində mevalon turşusundan, fenilalanin və triozinin mübadilə məhsullarından sintez olunur. Bəzi xas­sə­lə­rinə görə vitaminlərə oxşardır. Ubixinon E vitaminin çatış­maz­lığı hallarında bəzən onu əvəz edir. Əzələ distrofiyası və ürək fəaliyyətinin çatışmazlığı hallarında da şəfaverici təsir göstərir. Ürək əzələsinin hər q-da 53 mq, qaraciyərdə 410 mq Ubixinon olur.

Lipoy turşusu və ya tioktat turşusu – C₈H₁₄O₂S₂ (N vitamini) – orqanizmdə enerji yaranması proseslərində mühüm rol oynayır, karbohidrat və lipid mübadiləsinin tənzim­lən­məsində iştirak edir, qaraciyərin fəaliyyətini yaxşılaşdırır, ağır metal duzları ilə zəhərlənmədə müsbət təsir göstərir. Ağır metal duzları ilə lipoy turşusunun qarşılıqlı əlaqəsindən kompleks birləşmələr əmələ gəlir ki, onlar da sidik vasitəsilə ifraz olunur. Lipoy turşusu koferment kimi piroüzüm turşusunun və - ketoturşuların dekarboksilləşməsində iştirak edir.

Lipoy turşusu təbiətdə geniş yayılmışdır. Qaraciyər, böy­rək və ürəkdə daha çoxdur. 100 q mal ətində – 72,5 mq; süddə – 500-1300; ağbaş kələmdə – 115; düyüdə – 220 mkq-dır. Lipoy turşusu sintetik yolla da alınır. Yaşlı insanın lipoy tur­şusuna gündəlik tələbatı 0,5 mq-dır.

Orot turşusu və ya B₁₃ vitamini (C₅H₄O₄N₂) orqa­nizmdə zülal mübadiləsinə stimullaşdırıcı təsir göstərir. Nuk­lein turşularının tərkibinə daxil olan pirimidin əsaslı nukle­otid­lərin sintezini və metionin aminturşunun əmələ gəlməsini sürətləndirir.

İlk dəfə orot turşusu 1905-ci ildə inək südü zərdabından, son­ralar isə sintetik yolla alınmışdır. Kristallik orot turşusu, əsa­sən də onun kalium duzu suda yaxşı həll olur, üzvi həll­edicilərdə həll olmur.

Orot turşusu ən çox qaraciyərdə, süddə və süd məh­sul­larında vardır. Yaşlı insanın orot turşusuna gündəlik tələbatı 0,5-1 q, bəzən 3 q-dır.

F vitamini və ya doymamış yağ turşuları kompleksi. Bu kompleksə linol, linolen və araxidon yağ turşuları aid edilir. Bioloji cəhətdən araxidon və linol turşuları daha fəaldır, linolen turşusu isə linol turşusunun təsirini gücləndirir. 1928-ci ildə bu yağ turşularını vitamin adlandırmaq məsləhət görülür. Lakin bunlar vitaminlərə xas olan xassələrə malik olmadığı üçün vitaminəbənzər maddə adlanır. Bu yağ turşularının qidada ça­tış­maması dərinin qurumasına və kəpəkləşməsinə, tükün tökül­məsinə, boyun artmamasına və bədənin çəkisinin azalmasına səbəb olur. Lipidlərin mübadiləsinin nizam-lanmasında iştirak edir. Kətan və çətənə (kənaf) yağında 63-75%, günəbaxan ya­ğında 52%, qarğıdalı yağında 60%, yumurta yağında 10-19%, kərəyağında 5% və başqa bitki yağlarında vardır. Ara­xi­don tur­şusu həm də heyvanat mənşəli yağlarda olur. Qara­ciyərdə, böy­rək ətrafında və damarda toplanır. Insanın bu yağ turşularına gündəlik tələbatı 2-6 q-dır.

Vitaminəbənzər maddələrdən karnitin (B_t vitamini) və xolin orqanizmdə müəyyən funksiyalar daşıyır.

Xolin və ya xolin-xlorid (C₅H₁₅O₂N). Leysitinin tər­kibinə daxildir. Sonralar sərbəst halda qanda və heyvanların toxu­malarında tapılmışdır. Xolin yağların mübadiləsini nizam­layır və piylənmənin qarşısını alır. Fosfolipidlərin sintezində iştirak edir. Bəzi birləşmələrin sintezində metil qrupları alınan mənbə hesab edilir. Dənli və paxlalı bitkilərin toxumalarında, çuğundurda, maya və qaraciyərdə, toyuq yumurtasında, böy­rəkdə, balıq və kələmdə olur. Xolin çatışmadıqda böyrəklərdə de­generasiya, boyun artmaması, əsəb sisteminin pozulması ki­mi hallar baş verir.


ANTİVİTAMİNLƏR
Antivitaminlər kimyəvi tərkiblərinə görə vitaminlərə oxşayan, lakin vitamin xassəsinə malik olmayan birləşmələrdir. Bu birləşmələr orqanizmin vitaminlərə qarşı tələbatını yük­səldir və avitaminoz əlamətlərinin meydana çıxmasına səbəb olurlar.

Antivitaminlərin təsir mexanizmi onların kimyəvi qu­ruluşlarının vitaminlərə yaxın olması ilə əlaqədardır. Məlumdur ki, bir sıra vitaminlər (B₁, B₂, B₆, PP vitaminləri, pantoten turşusu və s.) müxtəlif fermentlərin prostetik qruplarına da­xil­dir. Onların çatışmazlığı həmin fermentlərin fəaliyyətinin lən­giməsinə və maddələr mübadiləsinin pozulmasına səbəb olur. Antivitaminlər kimyəvi quruluşuna görə özlərinə müvafiq gələn vitaminləri maddələr mübadiləsindən sıxışdırıb çıxarırlar. Onlar müvafiq fermentlərin zülali hissələri ilə birləşirlər. Bunun nə­ticəsində həmin fermentlər vitaminlərlə birləşmək qabiliy­yət­lərini itirir və qeyri-aktiv hala düşürlər. Beləliklə, anti­vita­minlər süni surətdə avitaminoz yaradırlar. Orqanizmə yüksək dozada vitamin daxil edildikdə antivitaminlərin təsiri aradan qalxır.

Bəzi antivitaminlərin təbabətdə mühüm əhəmiyyəti var­dır. İnfeksion xəstəliklərin müalicəsində geniş tətbiq edilən sulfa­nilamid preparatları paraaminobenzoy turşusunun antivi­taminləridir. Məlumdur ki, paraaminobenzoy turşusu mikro­orqanizmlərin inkişafında və çoxalmasında mühüm əhəmiyyətə malikdir. Sulfanilamid preparatları mikroor-qanizmlərin fer­mentativ sistemlərində paraaminobenzoy turşusunu əvəz edərək, maddələr mübadiləsini dayandırırlar. Beləliklə, mikro­orqanizmlərin çoxalması və inkişafı pozulur. Sulfanilamid pre­pa­ratlarının bakteriostatik təsirinin mexanizmi bundan ibarətdir.

Antivitaminlərə misal olaraq paraaminobenzoy tur­şu­sunun analoqu olan streptosidi, nikotin turşusuna (PP vitamini) oxşar olan piridin-3 sulfoturşunu, piridoksinin (B₆ vitamini) antivitamini dezoksipiridoksin, pantoten turşusunun (B₃ vitamini) antivitamini pantotiltaurini, tiaminin (B₁ vitamini) antivitamini piritiamini göstərmək olar.

K vitamininin antivitamini olan dikumarin qanın lax­talanma qabiliyyətinin yüksəlməsi ilə əlaqədar olan xəs­təliklərdə müalicə vasitəsi kimi tətbiq edilir. O, qanın tər­ki­bində olan protrombinin miqdarını azaldır. Bunun nəticəsində qanın laxtalanma qabiliyyəti aşağı düşür. Göründüyü kimi, bəzi antivitaminlərin müalicəvi xassələri də vardır.