Ioan. De salas, gvmielensis, e provincia castellana, societatis iesv
Yüklə 18,48 Mb.
|
|
& homo, vel diuersi homines, eadem lex dicitur omnium illorum. Vnde Deut. 24. eadem præcepta Deo, & Moysi tribuuntur, cùm dicitur, Custodite
opinione Medinæ, quam sequuntur tanquam pro- babiliorem aliqui recentiores, dicentes oppositam sententiam non possumus damnare, vt erroneam, vel omninò improbabilem: quia non solùm Ca- nus, & Ambros. iam citati: sed etiam Hieron. illam sequitur specialiter quoad illam legem repudij, Beda, Hugo, & D. Thomas ibi. Non possum tamen illam probare: sed totam legem vsque ad finem Deut. puto esse diuinam (scilicet pressè, & strictè) vt docuit Maldo. Mat. 19. sanctos piè interpretans. Idem Bellar. 1. de verbo Dei (in quo nihil inuenio) Ioan. Arbor. 10. Theosophiæ, ca. 6. & videtur com- munis sensus doctorum. Probatur: quia in princi- pio Deut. & sępe in illo libro Deus dicitur esse, qui legem fert, & Moyses testatur, se tradere, quæ à Deo accepit, & posteà eodem contextu, & modo omnes leges fert: ergo nullam possumus cum fun- damento excipere: aliàs nihil manet firmum. Præ- tereà nullum est fundamentum ad faciẽdam illam specialem exceptionem. Tum quia, quod Christus dixit, Moyses permisit, vel præcepit, nullum argumẽ- tum est. Nam etiam Matt. 8. dixit leprosis, vt offer- rent quod Moyses præcepit, cùm tamen sine con- trouersia illud esset præceptum Dei, & Marci 7.
requirit diuinam auctoritatem. Nam permissio illa dupliciter intelligi potest. Primò, vt fuerit ve- ra concessio, & licentia validam, & iustam effi- ciens vinculi matrimonialis dissolutionem: & sic, constat à solo Deo esse potuisse. Secundò, vt solùm fuerit impunitas, & nec sic est verisi- mile Moysem sua auctoritate id permisisse, cùm materia esset intrinsecè mala, & in se spectata permissio non videbatur adeò necessaria ad maio- ra mala vitanda: & quamuis alij Principes aliquas leges tulerint: tamen Moses nullam legem dedit, quam à Deo non acceperit. Hæc illi recentiores. Quibus sanè fauet Clemẽs Alexandr. 1. pædagogi cap. 7. ante medium, dicens: Erat enim reuerà Do- @@0@ @@1@ Hanc secundam opinionem tenere videntur Valent. disp. 7. quæst. 7. punct. 1. probatione 1. & Azor to. 1. lib. 6. cap. 2. quæst. 2. & expressè id tenẽt alij recentiores ex nostris, inter quos Vazquez quæst. 98. art. 2. in fine, licet putet, esse sententiam Cani, in lege veteri aliqua præcepta tradita esse à Moyse, vt vero legislatore: vt illud de libello repu- dij: tamen ait, certum esse debere, nullum præce- ptum legis veteris sic traditum à Mose: nam si aliquod, maximè illud de libello repudij, illud au- tem non potuit dare nomine suo: tum quia sola auctoritate Dei dissolui poterat matrimonium legitimum cōsummatum: lex autem illa secũdùm probabiliorem opinionem concedebat dissolutio- nem vinculi matrimonialis, alioqui non dixisset Christus eod. cap. ab initio autem non fuit sic, tum quia nullus legislator concessit libellum repudij, vt Iudæis concedebatur, cum facultate concessa vxori nubendi alteri viro, ergo nullum præceptũ illius legis fuit à Moyse vt legislatore: sed vt à me- diatore, & præcone, Sed pro contraria Salmeronis sententia est Cle- mens Romanus VI. constit. Apost. ca. 19. in fine, di- cens. Etenim Moses legislator simul ac Pontifex, idem- que propheta, & Rex fuit, & alij multi ipsum vocant legislatorem, vt Philo 3. de vita Moysis in fine. Numenius Pythagoreus apud Genebrardum lib. 1. Chronic. & Gregor. Nazian. oratione 6. Theo- logiæ. Iam diximus conciliari posse has duas senten- tas, ita vt omnia illa præcepta fuerint, & Dei, & Mosis tanquam legislatoris: eiusdem enim præce- pti possunt esse duo legislatores, præsertim subor- dinati, ita vt vnus alteri præcipiat, vt eandem le- gem, quam ipse tulit, alter & promulget, & ferat. Vtcumque sit, sentio, omnia illa præcepta fuis- se presse diuina, seu lata à Deo tanquam ab imme- diato legislatore, vt superiora fundamenta con- cludere videntur, quæ confirmo: nam Deut. 24. di- citur, Moysem proposuisse populo omnia verba Domini, atque iudicia, & populum respondisse,
tur, lecto enim omni mandato legis à Moyse vniuerso populo, accipiens sanguinem vitulorum, & hircorum cum aqua, & lana coccinea, & hyssopo, ipsum quoque li- brum, & omnem populum aspersit, dicens, iste est san guis testamenti quod mandauit ad vos Deus: ergo om- nia illa præcepta verè & in toto rigore erant diui- na. Item si aliqua præcepta sunt Dei, & alia Moy- sis, non poterimus discernere, quæ sint vnius, & quæ alterius: quod est inconueniens: nam inde se- quitur, non posse cognosci, quæ sint humana au- ctoritate reuocabilia, & dispensabilia, quæ verò non.
Sentio etiam cum omnibus, Angelos non fuisse legislatores, sed ministros in ordine ad legem ve- terem: quoniam non erant superiores populi He- bræi, nec ipsi, aut Moyses eorum nomine quicquā populo præceperũt. Ministerio autem Angelorum datam fuisse hanc legem, vt docent D. Thomas quæst. 98. art. 3. & alij ibi. Valent. Azor, & Med. locis cit. August. 2. trin. cap. 13. & lib. 3. ca. 11. quod est vltim. & lib. 12. Genes. ad lit. cap. 27. Grego. in proœm. moral. cap. 2. Vazquez 1. part. disp. 186. Barrad. lib. 1. in Euang. cap. 15. Dion. cap. 4. cœlest. hierarch. & Alber. ibi, & Salm. 1. Cor. 7. disp. 12. Pa- tet ex Galat. 3. ordinata per Angelos in manu mediato-
& eodem cap. accepistis legem in dispositione Angelo- rum, idest, eorũ opera, & ministerio, quamuis alias expositiones copiosè, & eruditè afferat Lorinus ibi. Et Heb. 2. si enim qui per Angelos dictus est sermo,
Obiicies, quia multi Patres docuere, eum, qui loquebatur eum Mose, Iacob, & aliis Patriar- chis, fuisse verbum seu filium Dei in corpore as- sumpto: Clemens lib. 5. constit. apost. cap. 21. Leo epist. 13. ad Pulcheriam Augustam, Hilar. 12. de Trin. Ambr. 1. de fide, cap. 5. Irenæus, lib. 4. cap. 37. Nazian. tract. de fide, Athan. seu alius auctor, qu. 12. ad Antiochum, & serm. 4. contra Arrianos. Chrysost. Gen. 32. Theodoret. quæst. 88. in Genes. Basil. 2. contra Eunon. Niceph. lib. 1. cap. 5. Tertul. lib. contra Praxæam, cap. 14. Clem. Alexandr. 1. pæ- dagog. ca. 7. Iustin. dialogo cum Tryphone, Euseb. 1. de demōstrat. c. 5. Concil. Sirmiẽse anathematis- mo 14. quod Concilium licet Baron. tom. 3. pag. 662. dicat fuisse Arrianorum, tamen quoad con- fessionem fidei contra Photinum à sede Apostoli- ca approbatum fuit, vt docet Baron. suprà, Pererius to. 3. in Genes. ca. 19. Barrad to. 1. in Euang. lib. 1. c. 15. Niceph. lib. 9. ca. 31. Denique legem veterem à verbo diuino Moysi traditam sentiunt Chrysost. in id, Galat. 3. in manu mediatoris, vbi nomine me- diatoris intelligit Christum, vt & Theophylact. & Occumen. & Primasius, quamuis hîc Moysem etiā putat intelligi posse nomine mediatoris. Item Ambr. 1. de fide, cap. 5. & lib. de filij diuinit. cap. 8. filium Dei putat cum Moyse locutum, & legem ei dedisse. Respondet Barrad. loco proximè citato, contra- riam sententiam, nempè, quòd is, qui loquebatur cum Mose, Iacob, & aliis patribus, fuerit Angelus, esse Diony. de cœlesti Hierar. cap. 4. August. 3. trin. cap. 11. Anselm. & D. Thom. Galat. 3. Alber. suprà, sed respōdeo facilius, has sententias non esse con- trarias: quia Angelus, perquem Deus dedit legem Moysi, representabat filium Dei, & nomine ipsius loquebatur: sic Angelus, qui cum Iacob loquebatur, Deus dicitur, Genes. 31. & 32. & Angelus Osee 12. & Iustin. quæst. 142. & Grego. præfat. in lib. Iob, c. 2. & 28. moral. cap. 2. & Hieronym. Gal. 3. docent, eum, qui erat Angelus in substantia, dictum esse Deum propter repræsentationem, vel quia in illo loquebatur interius inspirando ei sententias, & verba.
Angelũ autem, qui Deum repręsentans dedit le- gem Moysi, fuisse Michaelem, docet Barradas illo cap. 15. in fine, cum Pantaleone diacono apud Su- rium in encomio D. Michaelis, dicente, Michael Angelorum ductor longè maximus, & excellentissimus minister diuinæ legis, quæ data fuit in monte Sina: Cum eo, & Deo in ipso loquente, & repræsentato fue- runt alij innumeri Angeli iuxta id, Deut. 33. Domi-
Congruum autẽ fuit, vt inquit D. Tho. illo art. 3. legem illam dari per Angelos, & ministros Dei, quia erat lex seruitutis. Nam quòd Deus immedia- tè loqueretur hominibus, & in propria persona, eisque legem daret, perfectioni noui testamenti reseruabatur Hebr. 1. multifariam multisque modis<-P> @@0@ @@1@ lib. 1. de serm. do. in monte in prin. significauit Math. cap. 5. dicens, aperiens os suum docebat eos. Ex his constat, legem datam per Moysem, tan- quam per secundarium Dei ministrum, & tanquā per scriptonem promulgatorem: nam ipse accepit à Deo mediante angelo, & posteà eam promulga- uit populo, siue simul idem præcipiendo, siue non. Et hoc fuit congruum: nam licet Deus illuminet homines per angelos, tamen etiam instruit homi- nes per alios homines, quoad cōmodè fieri potest, & præsertim communitatem, & multitudinem per aliquem principem. Et hoc est quod dixit Ioa. cap. 1. lex per Moysem data est: vbi cum Clemens Alex. 1. pædagogi, cap. 7. pondera, non dixisse factā sed datam: quia ab alio legem recepit, vt eam da- ret hominibus. Et Galat. 3. ordinata per angelos in
mediatorem intelligant filium Dei, in cuius manu & potestate data est illa lex, & cuius digito in ta- bulis lapideis decalogus exaratus, & scriptus fuit, tamen probabilius videtur, & contextui magis consentaneum, intelligi Moysem, in cuius manu lex illa posita est, vt eam traderet populo, & ita ex- ponunt Primasius, Scripandus, & alij Galat. 3. Vnde Deut. 5. dicebat. Ego sequester vester, & Hebr. 8. 9. & 12. Paulus eis tribuit officiũ mediatoris. Et quam- uis ipse propria auctoritate nihil legis præceperit propter prædictum, tamen ministerium dici quo- dammodo potuit legislator, sicut multi sapientes, qui leges dederunt populis, quorum non erant Principes, ac prinde quos non poterant obligare: sed ipsi populi acceptantes huiusmodi leges sese obligabant. Adde, nullam partem illius legis fuisse à popu- lo, vel senioribus, vt Ptolomęus initio sectionis re- latus asserebat. Probatur, quia in tota illa lege vs- que ad finem Deut. nullum est vestigium talium præceptorum. Quamuis posteà aliqua fuerint in eo populo præcepta humana, & iudicialia, vt 1. Reg. 30. vel cæremonialia, vt Esther. 9. Iudicum vltimo, 1. Machab. 4. quibus locis aliqua festa lege constitura sunt. ------------------------------------------------------------ Quosnam obligauerit lex vetus, & quomodo. litico populo latam fuisse, solúmque illum obligasse: ita D. Thomas, quæst. 98. art. 4. & 5. Vaz. & alii recentiores ibi Valent. disp. 7. quęst. 7. punct. 2. Sotus 2. iust. quæst. 1. art. 3. Barrad. 1. in euangelia cap. 12. Et est certum primò, quia circuncisio soli Abra- hæ, & posteritati eius demandata est, vt patet Ge- nes. 17. illa autem lex supponebat circuncisionem, Exodi, 12. & Galat. 5. vnde Rom. 3. quid ergo amplius Iudæo est, aut quæ vtilitas circuncisionis? multum per omnem modum. Primùmqui dem; quia credita sunt illis eloquia Dei, & cap. 9. quorum est testamentum, & le- gislatio. Secundò, quia verba illius legis ad solum illum populum semper diriguntur, Exodi, 19. & 20. & Deut. 1. &c. Vnde & illi soli populo facta est illius legis promulgatio: ergo illum solum popu- lum obligabat. Vnde cæteri sine illa saluari pote- rant, vt docet Paul. Rom. 2. & Dionysius cap. 9. cœ-<-P>@@ <-P>lest. Hierarch. Tenebantur tamen seruare præcepta moralia illius legis, non quatenus per illam legem tradebantur, vt rectè ait Valent. suprà, & Medina, quæst. 100. art. 1. & nos disp. seq. ostendemus: sed quatenus à ratione naturali præscribebantur. Item gentiles, si vellent, possent se illi legi subiicere, vt ait Vaz. art. 5. Primò per solam imitationẽ, scilicet seruando aliqua, vel omnia præcepta illius legis, vel sine obligatione, vel obligati quidem à pro- priis Rebusp. aut Principibus: Hoc enim per se non erat malum, aut prohibitum: & in illis populis illa præcepta essent tantum humana, quia non acci- piebant ea ab ipso Deo, sed à suis principibus imi- tantibus Deum. Vt præceptum soluendi decimas est modò in Ecclesia ad imitationem præcepti di- uini antiqui: est tamen humanum, vt inferius do- cebimus, quia non à Deo: sed à Pontificibus in Ec- clesia Christi latum est. Secundò poterāt gentes se subiicere legi veteri, vt diuinæ, assumendo circumcisionem ea intentio- ne, vt efficerent vnum populum cum Israelitico, & viuerent lege diuina sicut ille, iuxta id Exod. 12. sub finem, si quis peregrinus ad vestrā voluerit transi-
Esther 8. plures alterius gentis sectæ eorum religioni, & cæremoniis iungebantur. Hi proselyti dicebantur, de quibus, 1. Paralip, 22. & lib. 2. cap. 17. & 30. Tobiæ 1. Ezech. 14. Matt. 23. Act. 2. Vnde Gal. 5. testificor omni
uersæ legis Christianæ faciendæ: & sicut omnes nunc tenentur baptizari, sed ante baptismum aliis legibus Christi, vel Ecclesiæ non obligantur: ita tunc omnes Israelitæ tenebantur circuncidi, & an- te circuncisionem illa lege nō tenebantur, addunt aliqui ex hac similitudine baptismi, & ex dicto loco Pauli, neminem potuisse recipere circunci- sionem, quin maneret obligatus lege veteri: quod verum est, si circuncideretur ad aggregandum se populo dei; secus si alio animo: vnde aliqui abso- lutè dicunt, potuisse circuncidi hominẽ, & reliqua non seruare, imò ex illo loco Exodi colligitur, non potuisse admitti ad Phase, & alias cæremonias le- gis veteris, nisi prius omne masculinum eius cir- cuncideretur. Secundò dico, legem illam obligasse sub peccato (scilicet mortali) ita Valẽto illo puncto 2. in fine: nam lex diuina sub peccato, seu in cōscientia obli- gat, & non solum in foro exteriori: adeo vt Am- brosius lib. de paradiso cap. 8. definiat peccatum,
humanæ etiam pœnales obligant in conscientia, ergo & diuinæ, & alioqui leges non essent; quia Deus non punit nisi pro culpa: sine obligatione autem ad culpam, aut pœnam nulla est lex: vi- de sect. 6. Quæres, cur illi solùm populo fuerit ea lex da- ta. Respondent D. Thomas illo art. 4. Valen. & Bar- rad. suprà, non propter iustitias eius: cùm populus duræ ceruicis esset. Deut. 9. sed vt gens ex qua Christus propter promissionem factam Abrahæ, Genesi 22. & Galat. 3. nasciturus erat, peculiari lege, & cultu ornaretur: item vt retraheretur à su- perstitione, & custodiretur eiusmodi lege, donec<-P> @@0@ @@1@ tura passim indicat, legem illam fuisse prærogati- uam illius populi propter Christum: vt Exod. 19.
Deut. 4. Quæ est alia gens sic inclyta, vt habeat cære- monias, iustáque iudicia, & vniuersam legem? & Psal. 149. Non fecit taliter omni nationi, & iudicia sua non manifestauit eis: & Rom. 3. Quid ergo amplius Iudæo est, aut quæ vtilitas circuncisionis, multum per omnem modum. Primum quidem, quia credita sunt illis eloquia Dei, & cap. 9. Optabam ego anathema esse à Christo pro fratribus meis, qui sunt Israëlitæ, quorũ adoptio est filiorũ, & gloria, & testamẽtũ, & legislatio, & obsequiũ, & promissa, quorum Patres, ex quibus est Christus secũdùm carnem, & peculiarem Deus curā habuit tribus Iuda, & domus Dauid: quia ex illis Beata Virgo, & Christus nascituri erant. Vnde Ruper. 5. de vict. verbi, c. 18. Oportuit misereri domui Iuda, &
Osee 9. vocatur Israël absq; miseria, quia perpetua captiuitate puniendus erat: sed tribus Iuda facien- da erat misericordia in Domino Deo suo, id est, propter Christum, qui erat futurus de tribu Iuda. Propter hoc Genes. 49. non auferetur sceptrum de Iuda, nec dux de fœmore eius, donec veniat qui mitten- dus est, & ipse erit expectatio gentium. Plura de hoc Barradas suprà. Secundò quæres, cur illi populo peculiariter facta fuerit illa Messiæ promissio? D. Tho. d. art. 4. referendum hoc putat in solam Dei electionem gratuitam, & non in meritum aliquod etiam ipsius Abrahæ: quia Isaiæ 40. dicitur. Quis suscitauit ab
Sed Valen. illo puncto 2. contrarium censet satis probabile, scilicet Abraham obedientia sua atque fide saltem ex congruo meruisse, vt posito quod Deus statuerat filium suum mittere in hunc mun- dum, ex ipsius potiùs quàm ex alterius progenie nasceretur: vt dici solet beatam Virginem meruisse saltem ex congruo, vt ex ipsa potiùs quàm ex alia verbum Dei carnem sumeret, supposito quòd erat carnem sumpturum. Probatur ex Genes. 22. Per memetipsum iuraui (dicit Dominus) quia fecisti hanc rem, & non pepercisti filio tuo vnigenito propter me, benedicam tibi, &c. & benedicentur in semine tuo, (id est, Christo) vt exponit Paul. Galat. 3. Omnes gentes terræ, quia obedisti voci meæ. Nec obstat quod anteà, Genes. 12. & 13. erat illi promissa benedictio: pri- mò, quia non ita clarè videtur ibi promissa bene- dictio spiritualis in Christo, sed temporalis multi- plicatio, & terra promissionis. Vt vult Origen. hom. 9. in Genes. Secundò, quia ibi benedictio spiritualis ratione fidei posteà exhibendæ, & poste- rior benedictio fuit firmior, & stabilior propter iuramentum additum, & propter meritũ Abrahæ ex congruo facta est, vt patet ex verbis citatis. Ad locum Isaiæ respondet Valentia, referri de- Yüklə 18,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|