Mała encyklopedia kultury antycznej

Terentii

II w. p.n.e. przy fryzie gigantów ołtarza Zeusa w Pergamon.

Teos jońskie miasto na wybrzeżu Azji Mn., znane jako miasto rodzinne Anakreonta i Hekatajosa. Mieszkańcy T. założyli Abderę. Zna­czenie jako miasto portowe miało jeszcze w cza­sach cesarstwa rzymskiego. ZnaJdowała się tu słynna świątynia Dionizosa.

Teotimos (Theotimos) 1. historyk grecki z III/ /II w. p.n.e., autor (nie zachowanej) historii Ky-rene w Afryce. .2. grecki rzeźbiarz z Aten, dzia­łający w II -1 w. p.n.e. Wspólnie z Zojlosem z Argos wykonał dla świątyni Posejdona w Tenos (nie zachowane) posągi kapłana Theodajsiosa i jego żony, Kallio.

Teozotos (Theozotos) garncarz attycki działa­jący w połowie VI w. p.n.e. Znany z sygnatury na czarce z Vulci (w zbiorach Muzeum w Luw­rze), zdobionej rysunkiem trzody kóz.

tepidarium (łac., tepidus ciepły) część term rzymskich, niewielka sala ogrzewana, przez któ­rą po wyjściu z basenów z zimną wodą (znajdu­jących się we frigidarium) przechodziło się do caldarium, mieszczącego gorące kąpiele. Zob. łaźnie.

Tera (gr. Thera) dziś Santorin; wyspa, jedna ze Sporad na Morzu Egejskim, na południe od los, pochodzenia wulkanicznego. Wg legendy powstała z grudki rzuconej z okrętu Argo. W r. 237 p.n.e. została częściowo zalana przez morze. Pierwotnie podobno zamieszkana była przez Fenicjan, później skolonizować ją mieli Lacedemończycy i Minejowie pod wodzą Therasa, od którego imienia nazwano wyspę. W r. 631 p.n.e. mieszkańcy T. założyli kolonię Kyrene.

terakota (włos. term cotta ziemia wypalona) rodzaj dobrze oczyszczonej i wypalonej gliny używanej w Grecji, Etrurii i Rzymie do wyrobu figurek i dekoracyjnych elementów architekto­nicznych. Przedmioty z (. modelowano w świe­żej glinie ręcznie bądź odciskano w formach, następnie wypalano i pokrywano barwną poli­chromią. Z wyrobu figurek z (. (IV w. p.n.e.) słynęła w Grecji m.in. Tanagra, Korynt i Ateny oraz małoazjatycka Myrina (w okresie helleni­stycznym). W Etrurii wykonywano terakotowe posągi naturalnej wielkości (Apollo z Veii ok. 500 p.n.e.). Na uwagę zasługują także rzymskie reliefy architektoniczne.

Teramenes (Theramenes) członek rządu oligar­chicznego w Atenach, tzw. Rady Czterystu,

w r. 411 p.n.e. Po zdobyciu Aten przez Lisandra wystąpił na zgromadzeniu ludowym z wnios­kiem o zniesienie ustroju demokratycznego i wszedł do rządu 30 tyranów. Był rzecznikiem rządów umiarkowanych, w przeciwieństwie do skrajnych oligarchów z Kritiasem na czele. Oskarżony przez Kritiasa o zdradę został ska­zany na śmierć.

Terapny (Therapnaf) 1. miasto w Beocji po­między Tebami a Azoposem. 2. miejscowość na Peloponezie niedaleko Sparty, na lewym brzegu Eurotasu, ze słynną świątynią Dioskurów.

terebra (gr. trfpamn) świder, narzędzie chi­rurgiczne do przecinania kości, szczególnie ko­ści czaszki.

Terencja zob. Terentii 8, 11.

Terencjanus (Terentianus) Maurus z Afryki, pisarz rzymski żyjący prawdopodobnie pod ko­niec III w. n.e., autor wierszowanej pracy o sztu­ce poetyckiej (w 3 księgach): De litteris. De syllabis. De metris). Dzieło to zachowało się niekompletne, brak zakończenia części trzeciej.

Terencjusze zob. Terentii.

Terentia zob. Terentii 8,11.

Terentianus zob. Tarancjarws.

Terentii Terencjusze, ród rzymski prawdopo­dobnie pochodzenia sabińskiego. 1. Quintus Terentius Culleo, senator, dostał się do niewoli kartagińskiej podczas II wojny punickiej; po klęsce Kartaginy w r. 201 zwolniony (na żąda­nie Scypiona) brał udział w komisji (radzie) dyktującej Kartaginie warunki pokoju. Ponieważ nauczył się języka kartagińskiego, uczestniczył w poselstwach do Kartaginy, m.in. w r. 195 w sprawie wydalenia Hannibala z ojczyzny. W r. 189 wystąpił jako trybun ludowy z wnio­skiem o wpisanie synów wyzwoleńców na listy obywateli; w r. 187 był pretorem (peregrinus);

w r. 171 brał udział w poselstwie do Masynissy i Kartagińczyków, by nakłonić ich do wystą­pienia przeciw Perseuszowi. 2. Lucius T. Mas-saliota (Massiliota), w r. 200 p.n.e. jako edyl plebejski wraz z Gnejuszem Babiuszem Tam-filusem urządził igrzyska plebejskie (ludi plebei), podczas których była wystawiona komedia Plau-ta Stichus. Brał udział w poselstwach zagranicz­nych: w grupie dziesięciu senatorów z Tytusem Flaminiusem do Macedonii, w r. 196 z Publiu-szem Williuszem do króla Antiocha; był pre­torem na Sycylii w r. 187, a w r. 182 działał w Hiszpanii jako trybun wojskowy. 3. Caius T. Lucanus, senator, patron komediopisarza Te

-(Od Wl 'IIJ1SI A OlSCTII (1S8UJL SIZp) 31S33»J,

•i/w/ MpuauPJ, -qoz ipni iiipuaJaJ, •umJmpiqo} wiaapohp sa8a{ 'uiMuaoap

-qOZ 'ISt' '•I A AO.IlAUI833p lfsmi03( SITOAOtreilU

o{a[ to[sotoa 083} uraminzoJ iBABJd 5pB3[y

-/ipo-Ą i A0pisno:s[ i n:»Biras AzpB{A amazonre.iSo ti(33 mi KofefBiu spsoniA (isofSz i-a-ird ^ •J a Awopni nnqAii (wy •J; snwy) snjipoaJaJ, •uo^J»yH •qoz o-MD/t

-j; sn3Jffp\[ '(ji -BJ8A3S tzsnmipdss •bzjbsbo mrepS(3zA Sis {Xzsap snoBiiuao •j o:s(siazbu n5f

-Az-id urapOJ uJ^arepisnoii mĄ z mpfelAz tnrain

-łSniredn B[p i Apzsnpcwąi. npOJ po fapisyaz inn( a i[izpoq30d ITOI^IO^ i^snuBiinsr) Bsnirei([oi csnJn-a Bsnip3H afc 'yowe^ ihmia^ plltis

-sm i ^iia^y •BsntreI^IO^ iB.iq 'n Z 'i a [nsuosf 'snwpuaf) •j, •gi -(x3pinA snuasseo uispisiMzen e5[-(^uiB.i3 iurepfei8od z d[iiu3(od) snqno.ua {Jps

-wy ad 'mifiIwSo)M ag 'oofimuwp^S s^y :{3izp oSaf Ąn^ł aofernd5}SBn •za\ Aurenz 'Aplnam

-3'BJJ qoXnzni 5qooJł 3itt(p3f 5is 0(tMoq»BZ •^ yeld z •0333BJOH psuaod s^y op i tzsni(iSJ8A^ 'B}nB(d op ^izeywioyi i q3Anz3AiBureja ppp J0}ne '•3-u •a n z 3[ABurBJ8 pisni3B{ 'snMipas

-j; snimnQ •/,i -o33zspo(i^ ^zsniHiid i3p^fi(zid 'uiuBiui;(z'g Knoo(Błzs5[Att 'Anzourez 'jowii •j, snmy '91 •Bznłsgaznn.rcs ap^anu a iC3BQ a^o

-IIB5[ZS3;UI ZSZJd lU3IS[HIUIOd i

-oulfez '(^i •qoz) tsmreutreils 'J. ^snunasa nAs '(•a-a oei - 06 "^s{^o) snuptfwf) •j, smuaaa •si -Soip feAOpnq •ni •ni 'ifoBQ ńfoAZOJ oSazoJBpodsoS op ozp.req 5is {iiiAzoKzJj •fesisui^zJ feroo(03[ {ni/Czon 'SzniagaziuiJBS 'Sonois f3Joi3[ 'ifo^a ^inisararen 'eirefeJJ, q3BSBzo a 3[inp5zJn AzszAlA 'smmumss

-J SUtUpad •^l -A93AOpBIS8ZJd 3(feJ Z 0180

-Xz z jpszsn zi 'ofezsoiS '(ig - 6Z,) Esn^tJ, BitreA

-oned sezopod oSam •ez 5is (BABpod •BnoJSM JoiAoqos '•uyi ifzy z snwfxpiy •j, •gi •cts?^' ap p/Jau-ioy xyJ Saow •Bn AnooBJis 19 •j a (b}soz i Bsnq[Bg Bzsnfonnoci ninsureisal BiireAOzsp'JS op iniXnin z zbia 5is {inAzgAzJd Aro^ 'p[sui^za zJaoAl 'snuffuaJ •j, "n •(q3Bisn a) B^anas i

xobjoh fef •EIIIUlOdSA '•ESĘU,:l03I\[ BtIOZ 01/119^

-91 "II •apA? nm oireAO-reF i yiipaf oS orrenz

-od 'Bsn}iug vl Sis ofefBpcJ 'nSro^od 3a5J a Sis (Bppo •3-n-d Ef '•» ^A tsr.irug ppoapn aiscza a ;(6l .h""/ •qoz) Bsnitup esnmiwa zs-faJBAOi i pp

-efAzJd '•j; smuJas •oi '3iireu3AA bu oSsirezTOis

BnOJSOA,^ AABJdS (IUOJq '•3-U-d g? '•^I A AAOpTII

unqXJi 'oauny •j, sniumQ •<; •}'bi £01 n^siA oSaA

-izpSs c{

-Op 'tSOIU3pO(Id B3U3IOAZKA f3f /(OOUłOd /(ZJd •J,

zszJd ui3i')(ifefBui lusnrezpfez.rez ui

-BAOpOMOds 'UlXM03(lfefElU 3[) BU fIUSimnZOJOdalU

'BzSin apOJAOd Od •Bzsnipo[5( xuoj}s aż ;(ub?[

-azs E(isonz •eaoi'33^ wueos&a aisezo ^ •Xu;iĄ

-t^[ nsjsids tuaiu'BAOiredo z roptelAz a bzozsb{az 'fanz3Aii[od psou(B{B;zp oSaf aisaciEZ a Bnoiao^)

Bn AĄdA K(BIU8in BpBAAtt '^,/, •I pO BnOJ30^3

bcoz '^fonaJSJ, 'm/ua^ 'g -niJod o3azsf3}nret 3iAOpnq AzJd XioqoJ sofel (izpBAOJd 3izp3 'aiz

-aJg a arnzBAaz.id (BAKqszJd 'Aoire5[i(qnd einazs

-azJz ui3J}si§BttiOJd {^q i (g •^ •qoz) Snoz oSaC zazJd ulanoJaoA^ z ^noniASJ?[ods 'odsi/f •j, sni{q

-V 'L 'yW^W tunpo}Aia} w toaojba ainioJqo Amni (BAOpnqz lung qoBSBZ9 a je snixas '9

-(smvuo(J •qoz) Bsn»Buoa zazid XireimuodSA '('t' '^ 'q°z) lAozsnpuaraJ. lAozJBSidolpamo;! Ausazo{9dsA •eisod '9SipSa.ij[ z oqr[ •j, •s •Bsnij

-BJgng zrein3ui03[ ^uzosiAonipSJ? •boi pso»TOA IsemrołTO fe^Bin '(sn)vuo(J "qoz) bibuo(j bzs

-"la B3[A}BuiBJ3 BJ9;d •^ npaui03[ op zrełnam

-o?[ Kunao Sis (BAoq»Bz 'Azaizpopu EnreAoq3KA ui3[qoJd •ni •ui 'BAOpAz XuiaiqoJd qoBipauioi[ qoAiAS a (Bzsmod •j, •(wseig) aoijdfapy '(noiiu

-joj) Ofimolfj '(qonung) snifanung 'dapAzoSJp

-ouibs) souaturnotmJuofnpaff '(bjsisias) p^yaff '99^ •j z (soJpuy z BiiAz3A3iZQ) vupuy :(an

-BAoqoBz appsAzsA) 091 - 991 łpBici a q3^no;A

-BisAa 'npamo:s[ y^szs fesidm •j, 'ĄnzJcz q3i via

-\iswł i inn3[o'BJ8iii iure3(iiiAp3ZJd z qoin a afn}

-n^sKp B}sod :;(nz3iui8(od iai3[Ereip ^feni zaai 'p§8J» ifoAzodsiia fefep sin 910^ ''j, iipamo^ i3o[OJd fes saz9fisfi9Vifeien^ •no zin Anennz azs

-fanim 3[Bnp8f {BzpBAOJdA 'qopio8JS A9.tozA aż !TO(d 3[tf amqopod (b»sazjo?[ •j, •(•qoz) inEid (Azsap 5is tolEf 'p$otiiBindod rai5[ei •^ }[Bnp8f iB3[sAz sin •q9K3fefnzrn3naq AopBJd KoinnaloAz 'nrao(Bizs5[AA aizpn( iiwusoop 03 'fefoAzodtu03[ feiqop ozpJtq az3[tł ano Sis ĄrooBnzpo 'sipauł

-03[ oSaf 5is ĄBZOBnzpo iHi3iBf ';A05iAzSf nuiais

-Azo 'nuisnuKrelS p[&izp aoi'koii( nai q3Xus3Z»

-jodsA anrenzn (C3[sAm i 'vzsmyr\ i tnoidKos q3Bqoso a (opcpfaJd i Aęroi^oJd (ze[buz •j, 'sbu op Ązsop 3ip3ai03( o88J9»3[ '(3pnB[j od i8mp) pisni^zJ Łresidoip8moi( KnitqKA hiibiso '(£ 'l 'ąoz) vvs'pvJ BzsnfonaJa^ oanis[OAzAt\ '(^a/^ ptis) o8ap[sr;qii Bnr3zpoqood "esi •j a •um '•a-n-d ggi -.i •3(0 •Jn (zsnpnwąi.) ^/^ •j; zcti/^

-»^ •^ •tpiJy P⁰'¹ ^ireia nfeS uiąsia? .a (bz

-bi[ pp^anim ą)oabz a} aofefBiABispazJd ABJqo ;A9JO»BipBi8 p[pA sniLCrg a (izptezJn tpBizp o8aAS nqazJSod fCzssio z :(^ -jt, •qoz) Bzsnfonał

Terikles

741

Tesalia

nocno-wschodnim wybrzeżu Morza Adriatyc­kiego, nad zatoką zw. Tergestinus sinus.

Terikles (Therikles) garncarz z Koryntu, ży­jący na przełomie V i IV w. p.n.e. Z imieniem jego łączą się wymieniane przez Arystofanesa „kubki teryklejskie".

Terimachos grecki malarz działający w IV w. p.n.e. Wymieniany przez Pliniusza jako współ­czesny Aetionowi.

Terina miasto na zachodnim wybrzeżu Brut-tium, kolonia Krotonu; zburzone przez Hannibala podczas n wojny punickiej.

Tennessos zob. Telmessos 4.

Terininus (lać; dosł. znak graniczny) mit., rzymskie bóstwo znaków granicznych. Moc jego była corocznie odnawiana ofiarami składanymi w czasie świąt Termiwlia (23 lutego). Uosabiał wszystkie bóstwa graniczne. Wg tradycji miał siedzibę na Kapitelu przed zbudowaniem świą­tyni Jowisza Najlepszego Największego, a po­nieważ nie dawał się przenieść, pozostawiono go wewnątrz świątyni, która miała otwór w da­chu, aby mógł pozostać na powietrzu. Zob. O.uadratus 1.

Tennopile (gr. Thernwpfla], Ciepłe Wrota) wąski przesmyk w Tesalii, między górą Ojta i Zatoką Malijską, tworzący przejście do Grecji Środkowej, nazwany tak od znajdujących się w pobliżu ciepłych źródeł. Miejsce słynnej bitwy w r. 480 p.n.e., podczas której spartański król Leonidas wraz z 300 Spartanami poniósł, na skutek zdrady, śmierć w bohaterskiej walce z wielokrotnie przeważającymi liczebnie wojska­mi króla perskiego Kserksesa.

termy zob. luźnie.

Teron (Therori) 1. tyran Agrigentu (487-472 p.n.e.); pokonał wraz z Gelonem, tyranem Syrakuz, wojska Hamilkara. Pindar utrwalił jego imię w związku ze zwycięstwem w igrzyskach olimpijskich. 2. grecki rzeźbiarz z Beocji dzia­łający w okresie hellenistycznym. Wykonał dla Olimpu posąg Gorgasa z Messene, zwycięzcy w pentatlonie. Inne jego dzieło dostało się w r. 210 jako łup do Pergamonu, gdzie zostało wystawione dopiero za panowania Eumenesa n w świątyni Ateny.

Terpander (Terpandros) z Antissy na Lesbos, muzyk, który swoją działalność rozwinął głów­nie w Sparde ok. r. 676-673 p.n.e. Jemu przy­pisuje tradycja wykształcenie tak zwanego nomos. Kompozycje T. zawsze cieszyły się w Sparcie powodzeniem. Tekstów T. nie znamy; przypi­sywane mu cztery (zachowane) fragmenty teks­tów religijnych już w starożytności budziły wąt­pliwość co do autentyczności. Szkoła T. prze­trwała do połowy wieku VI p.n.e.

Terpsychora (Terpsichore) mit. jedna z dzie­więciu Muz. Atrybuty jej, a także zakres dzia­łalności nie były określone tak ściśle, jak pozo­stałych. Przedstawiano ją najczęściej z wielką lirą (fletem) w ręku jako opiekunkę poezji lek­kiej, drobnych utworów lirycznych. Wg niektó­rych legend była matką Syren.

terra sigillata — łac. reliefowa ceramika rzym­ska wykonywana z czerwonej gliny, znana na terenie Italii od m wieku p.n.e. Przy wyrobie stosowano metodę wyciskania z formy. Przewa­żają czarki o szerokich wylewach, a najczęściej spotykaną dekorację stanowią ornamenty roślin­ne i przedstawienia figuralne.

Tersytes (Thersttes) nut. Grek, jeden z ucze­stników wojny trojańskiej, krytykujący królów greckich i buntujący pod Troją wojsko przeciw Agamemnonowi. Został zabity przez Achillesa, gdy naigrywał się z jego boleści po śmierci amazonki Pentezilei. Wg Homera był najbrzyd-szym z Greków. Imię jego oznaczało człowieka bezczelnego (tharsós bezczelność).

Tertulian (Quintus Septimus Fhrens Tertulia-nus) pisarz chrześcijański, najstarszy z łacińskich ojców Kościoła (ok, 160 - ok. 240), ur. w Karta­ginie jako syn centuriona rzymskiego. Przyjąwszy chrześcijaństwo został prezbiterem. Autor wielu prac teologicznych, z których główna Adnationes albo Apologeticus (Obrona chrześcijaństwa). W późniejszych latach życia stał się wyznawcą montanizmu.

Tertullus 1. Cornutus T., przyjaciel Pliniusza Młodszego, znany z jego listów; sprawował wraz z Pliniuszem urząd Praefectus aeraru i kon­sulat. 2. Scapula T., urzędnik w Rzymie w cza­sach Kommodusa i konsul w r. 195 n.e., za rządów Aleksandra Sewera. 3. prefekt rzymski w r.359.

Tesalia (gr. Thessalta) kraina w północno-•wschodniej Grecji granicząca na pomocy z Olim­pem, na zachodzie z górami Pindos, na południu z górami Ojte i Zatoką Malijską. na wschodzie z Morzem Egejskim, otoczona łańcuchami gór­skimi, których pasma przerywa dolina Tempo, oddzielająca Ossę od Olimpu; główna rzeka— posiadający liczne dopływy Penejos. W VIII w. p.n.e. T. została podzielona na następujące cztery części, tzw. tetrady (gr. tetrddes): 1) Htstiajotis

Teonoforie

742

Tethys

na północo-żachodzie, 2) Pelasgiotis na wscho­dzie, 3) Thessaliotis na południo-zachodzie, 4) Ftiotis na południo-wschodzie. Mieszkańcy T. wywodzili się z plemienia Tesprotów, którzy w okresie archaicznym wyparli dawniejszą lud­ność zamieszkującą te tereny. Początkowo wła­dzę w r. sprawowali królowie, stan ten uległ jednak zmianie prawdopodobnie w bardzo wcze­snym okresie, kiedy to rządy w poszczególnych miastach T. przesriy w ręce oligarchów. Tetrady tesalskie utworzyły z biegiem czasu konfede­rację, która w przypadku wojny wybierała głów­nego dowódcę, zwanego fagós. T. nie odegrała poważniejszej roli w historii Grecji. W roku 344 p.n.e. została podbita przez Filipa Mace­dońskiego, po zwycięstwie odniesionym nad Fi-' lipem przez Tytusa Plamimusza pod Kynoskefaląj; w r. 197 p.n.e. przeszła pod panowanie Rzymu.

Tesmoforie (gr. thesmofória) święta obchodzone w wielu okolicach Grecji (w Atenach obchodzono je w dniach 10 -17 miesiąca Pyanepsion, tj. paź­dziernika) ku czci bogini urodzajów Demetry, prawodawczym i opiekunki życia rodzinnego. W dniu trzecim świąt, zwanym kaUlgźneja (po­święconym Demetrze Kalligenei — matce pięk­nych dzieci), odbywał się konkurs na najpięk­niejsze niemowlę.

Tespie (ThespUg) jedno z większych miast Beocji, u południowego stoku gór Helikonu, na zachód od Teb; słynne ze świątyni Erosa z po­sągiem boga dłuta Praksytelesa. T. uważano za siedzibę Amfiona i Zetosa. Miasto było wielo­krotnie burzone (podczas wojen perskich przez Kserksesa i podczas wojny peloponeskiej); od­budowane ostatecznie po bitwie pod Cheroneją — prawdopodobnie przez Filipa — utrzy­mało swą świetność jeszcze w czasach rzymskich. W Tespiach odbywały się muzyczne agony, tzw. Muzeja, ku czci Muz.

Tespis (Thespis) z attyckiego demu łkana, współczesny Solonowi, jest uważany za twórcę tragedii greckiej. Do chóru dytyrambicznego r. dodał pierwszego aktora, „odpowiadacza" (hypokrites), rozwijając w ten sposób pierwiastek dramatyczny dytyrambu i stwarzając podkład dla rozwoju tragedii, pomiędzy tym pierwszym aktorem-solistą a przewodnikiem chóru, czy chórem, rozwijał się bowiem dialog. Według świadectw starożytnych T. „był poetą wiejskim", który sztukę swoją produkował po wsiach (sam występował w roli solisty) i „utwory swoje

obwoził na wozach". Była to więc sztuka ludowa i jako taką wprowadził ją celowo do Aten Pi-zystrat, włączając do programu oficjalnego świąt Wielkich Dionizjów w r. 534 p.n.e. (zob. tra­gedia; Dionizje.).

Tesprotowie (gr. ThesprStó]) lud w Epirze, zamieszkujący krainę zw. ThesprStis, wzdłuż wybrzeża Morza Jońskiego od Zatoki Ambrac-kiej do rzeki Thyamis na północy; najstarsi mieszkańcy Epiru. Uważani byli za Pelazgów. Na ich terytorium znajdowała się wyrocznia w Dodonie, centrum religijne Pelazgów. W cza­sach historycznych nie odgrywali ważniejszej roli, podlegali królom Molossów.

Tessalia zob. Tesalia.

Tessalonika (gr. Thessalontke, łac. Thessalo-nica) dziś Saloniki; warowne miasto macedoń­skie założone przez Kassandra w IV w. p.n.e. na miejscu starożytnego miasta Therme nad Zatoką Termąjską (sinus Thermaicus), nazwane imieniem jego żony. Za czasów rzymskich była jednym z najważniejszych miast Macedonii, położona bowiem przy via Egnatia, z dogod­nym portem, stała się wkrótce ważnym ośrod­kiem handlowym. W okresie późnego cesarstwa była stolicą oraz siedzibą pretora prowincji Illirii.

Tessalos (Thessalos) 1. mit. syn Hajmona;

od niego Tesalia wzięła swą nazwę. Wg innej wersji syn Jazona i Medei albo Ajatosa i Połyklei. 2. syn Pizystrata. 3. syn Kimona; oskarżył Alkibiadesa o zbezczeszczenie misteriów eleuzyńskich. 4. syn Hippokratesa (V w. p.n.e.), komentator pism ojca, wg Księgi Suda autor dzieła medycznego Jatrika. 5. aktor tragiczny, ulubieniec Aleksandra W. 6. T. z Tralles w Kani, żyjący za Nerona wybitny lekarz, twórca szkoły metodycznej w medycynie. Do ważniejszych dziel jego należą: Perl chejrurgtas i Diaftetikón (za­chowane fragmenty).

tesserae zob. gry.

Testa zob. Trebatius.

Testaceus mons (łac. testa cegła, naczynie gliniane) pagórek w Rzymie powstały ze skorup rozbitych naczyń glinianych. Zob. Rzym.