30 •
Mała encyklopedia kultury antycznej
Mecherayński Karol
466
Mediolanum
badania teoretyczne były rozwinięte. Za pierwszego teoretyka m. uchodził w starożytności Archy-tas, uczony z IV w. p.n.e. Z późniejszych wieków pochodzi dzieło poświęcone m., przypisywane Arystotelesowi. Teorią, a także praktycznym zastosowaniem m. zajmowali się Euklides i Archimedes. Znakomity wkład do rozwoju m. wnieśli uczeni aleksandryjscy Ktesibios i Heron z Aleksandrii. Całokształtowi wiedzy Greków o m. poświęcone było dzieło Filona z Bizancjum Mechanikę syntaksis. Głównym jednak źródłem poznania starożytnej m. jest dzieło Witruwiusza De architectwa, zawierające szczegółowe opisy różnych rodzajów maszyn.
Mecherzynski Karol (1804 - 1881) historyk literatury polskiej, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1850-1867. Napisał Historię Języka łacińskiego w Polsce (Kraków 1833).
medal w starożytności m. były bite według przyjętego w kraju systemu monetarnego i uznanego stopu. Różniły się od monet jedynie wymiarem i wagą, poza tym kursowały na równi z monetarnymi jednostkami obiegowymi. Cechą charakterystyczną brązowych m. rzymskich w czasach cesarskich jest brak liter SC (senatus consulto uchwałą senatu), ponieważ były bite z upoważnienia cesarza.
Medaura zob. Madawa.
Medea (Medejd) mit. czarodziejka z Kolchidy, córka Ajetesa, bohaterka podania o Argonautach, pomogła Jazonowi w zdobyciu złotego runa. Jedna z najbardziej tragicznych postaci w literaturze antycznej, jest bohaterką wielu dzieł literatury starożytnej, m. in. tragedii Eurypidesa Medea i poematu Apolloniosa z Rodos, Argonautikd. Zob. Argonauci.
Medeja zob. Medea.
Medejos z Laryssy, uczestnik jednej z wypraw Aleksandra W., autor (nie zachowanego) dzieła historycznego o Aleksandrze.
meden śgan gr. nic ponad miarę. Wg Platona (Hipparch 228 E) miał to być napis w świątyni Apollina w Delfach. Por. ne guid nimis.
Medeon 1. warowne miasto w Akamanii, na południe od Zatoki Ambrakijskiej. 2. miasto beockie u stóp góry Fojnikus. 3. miasto w Fo-kidzie, zburzone w czasie wojny świętej; po r. 181 p.n.e. związane ze Stiris na zasadach synoj-kizmu.
Media kraj w Azji, na południowy wschód od Armenii i na wschód od Asyrii, z głównym miastem Ekbataną. Wczesne dzieje M. są mało
znane. Herodot i Ktesias podają różną chronologię pierwszych władców. Ktesias wymienia Arbakesa jako założyciela królestwa M. ok. r. 842 p.n.e., oraz 8 jego następców, panujących do obalenia monarchii medyjskiej przez Cyrusa. Herodot wymienia 4 królów M.: Dejokesa, Fraortesa, Kyaksaresa i Astyagesa. W VI w. p.n.e. M. stanowiła wielkie państwo, obejmujące swym zasięgiem sąsiednie kraje. Armenię, Kap-padocję, Persję, Partię, Baktrię. Panowanie Astyagesa (585 - 550) zakończyło się obaleniem państwa medyjskiego przez Cyrusa i włączeniem M. do państwa perskiego. Po wyprawie Aleksandra W. M. stała się częścią państwa Seleucydów, którzy stracili ją na rzecz Fartów w II w. p.n.e.
Medicus Murus albo Mediae Murus (gr. Medias tejchos) mur medyjski, wg Strabona wybudowany przez Semiramis, w rzeczywistości przez Nabukadnezara II ok. r. 590 p.n.e. na północ od dzisiejszego Bagdadu. Łączył Eufrat z Tygrysem w miejscu, gdzie biegi obu rzek zbliżają się do siebie. Oddzielał Mezopotamię od Babilonii i miał stanowić osłonę dla Babilonii przed napadami Medów. Odkryty przez Johna Rossa w r. 1834 wał zwany Sidd Nimrćd uważany jest przez wielu uczonych za pozostałość M. M.
medimnos (gr. medimnos) zob. miary powierzchni, miary objętości.
Mediolanum (Mediolanium) 1. (dziś Mediolan, włos. Milano) miasto w Gallia Cisalpina nad rzeką Olonna, w okolicy bardzo żyznej, na skrzyżowaniu głównych dróg rzymskich z Italii do Galii, Germanii, Pannonii. Założone przez Insubrów na początku IV w. p.n.e. w pobliżu etruskiego miasta Melpum. Zdobyte przez Cn. Scypiona w r. 222, odpada od Rzymu w czasie wojny z Hannibalem i dopiero w r. 194 zostaje podbite na stałe. Za cesarstwa staje się bardzo ważnym ośrodkiem handlu i kultury i uzyskuje nazwę Nowych Aten. Od czasów Maksymiana staje się rezydencją cesarzy aż do panowania Honoriusza, który w r. 404 ze względów obronnych przeniósł rezydencję do Rawenny. W r. 452 M. zostało zniszczone. Po upadku cesarstwa zachodniego stało się rezydencją Teodoryka Wielkiego i stolicą państwa Ostrogotów. Miasto rodzinne Stacjusza. 2. (dziś Saintes) miasto Santonów w Akwitanii, na północo-wschód od ujścia Garumny. 3. (dziś Evreux) miasto Auler-ków Eburowików (Ąulerci Ebwovlces) w Gallia Lugdunensis', przechodziła tędy droga z Roto-
Mediomatrikowie
467
medycyna
magus do Lutetia Parisiorum. Zwane też było Cmtas Ebroicorum.
Mediomatrikowie (łac. Mediomatrici) lud ga-licki w Gallia Belgica; głównym ich miastem było Divodurum, później nazwane Mettis (dziś Metz).
Medion miasto w Akamanii-
medius fidius zob. Dius Fidius.
Medoacus zob. Meduacus.
Medon 1. mit. herold Odyseusza, doniósł Penelopie o. spisku zalotników na życie Telemacha. 2. mit. syn Ojleusa, brat Ajasa Młodszego, walczył pod Troją, został zabity przez Eneasza, 3. syn króla ateńskiego Kodrosa; za jego czasów miano ustanowić godność archonta. Wymieniany jako pierwszy archont. Następcy jego, tzw. Medontydzi, przez 200 lat mieli sprawować urząd archonta. 4. M. ze Sporty, rzeźbiarz żyjący w VI w. p.n.e., twórca marmurowego posągu Pallas Ateny w świątyni Herajon w Olirnpii.
Medowie 1. Maedi (gr. Majdój) lud tracki zamieszkujący północno-wschodnią część Peonii zw. Majdike, na zachodnim brzegu rzeki Strymon. Prowadzili częste walki z Macedończykami, w r. 211 p.n.e. zostali podbici przez Filipa V. W epoce panowania rzymskiego terytorium M. weszło w skład prowincji Tracji. 2. Medi, mieszkańcy Medii.
Meduacus (Medoacus) nazwa dwu odnóg rzecznych zw. M. maior (dziś Brenta) i Af. minor (dziś Bacchiglione), wpadających do Adriatyku obok Aedro, portu miasta Patawium.
Medullia kolonia albańska w kraju Sabinów, pomiędzy Tybrem i Anio; obszar jej za czasów Tarkwiniusza Priskusa został włączony do Rzymu.
Medus 1. rzeka w Armenii. 2. nazwa Eufratu, podobno od imienia Medosa, syna Artakser-ksesa.
Meduza (Medusa) mit. najgroźniejsza z Gor-gon (zob. Gorgo, Perseusz).
medycyna (łac. medicina) w Grecji sztuka lekarska (techne jatrike) była łączona ze sztuką wróżbiarską i cieszyła się zawsze wielkim uznaniem. Za bóstwa opiekujące się nią uważano Apollina i Asklepiosa. W poematach Homera występują lekarze, którzy leczą tylko rany:
Machaon i Podalejrios. W czasach historycznych ośrodkami leczniczymi były świątynie Asklepiosa, którego kapłani, opierając się na doświadczeniu wielu pokoleń, stosowali zupełnie racjonalne metody kuracyjne, jak masaże, wcieranie maści,
zabiegi operacyjne itp. Wykorzystywali też naturalne warunki klimatyczne (położenie świątyni w zdrowej okolicy) i źródła lecznicze. Z biegiem czasu w miastach greckich działają lekarze opłacani przez państwo obok tych, którzy prowadzą praktykę prywatną. Lekarze odwiedzali chorych bądź przyjmowali ich w swoich pracowniach (jatrejon), które były zaopatrzone w potrzebne instrumenty oraz stanowiły swego rodzaju apteki. Lekarz miał zazwyczaj przy sobie pomocników, którymi przeważnie byli niewolnicy, oraz — uczniów. Na prowadzenie praktyki trzeba było mieć zezwolenie, do czego koniecznie należało wykazać, że się pobierało naukę u dobrego nauczyciela. Z biegiem czasu wyodrębniły się specjalności: wśród lekarzy byli dentyści, okuliści i in. Od dawpa znano chirurgię, postęp jej był jednakże zahamowany na skutek obyczajów religijnych, zabraniających dokonywania sekcji zwłok. Kierownikiem pierwszej greckiej szkoły lekarskiej był Demokedes z Krotony, żyjący pod koniec VI w. p.n.e. W epoce klasycznej działał Hippokrates, najsławniejszy lekarz starożytności. Epoka aleksandryjska przyniosła w dziedzinie m. zasadnicze zmiany: zbadano bowiem ciało ludzkie dzięki przeprowadzeniu sekcji zwłok, a nawet wiwisekcji, dokonywanej na zbrodniarzach. Na ten okres przypada też rozkwit literatury medycznej. W wieku IV pisali lekarze: Diokles z Karystos i Praksagoras z Kos, oraz uczeń Praksagorasa Herofilos z Chaikedonu, założyciel szkoły Herofilejczyków, autor wielu dziel medycznych. W tym okresie działał też Filistion z Lokroj, który doszukiwał się przyczyn chorób w zaburzeniach w oddychaniu, oraz Erasistratos z Keos, twórca anatomii patologicznej. Przeciwnikami szkół Herofilosa i Erasi-stratosa byli empirycy, którzy odrzucili naukowe badanie przyczyn chorób, uważając je za niemożliwe do przeprowadzenia, zarzucili też studia nad anatomią i fizjologią, a starali się przez obserwacje i doświadczenia wypróbowywać, co pomaga w jakiej chorobie. Założycielem tego kierunku miał być Filinos z Kos, herofilejczyk. Wśród przedstawicieli tego kierunku wyróżnił się chirurg Glaukias, komentator pism Hippokra-tesa, oraz Heraklejdes z Tarentu, autor dziel farmaceutycznych i komentarzy do dzieła Hip-. pokratesa. W czasach Augusta Temison założył szkołę metodyków (zob. metodycy). W I w. n.e. za Klaudiusza działał w Rzymie Atenajos z At-talei, twórca szkoły pneumatyków, według
Megabates
468
Megara2
których pierwiastkiem życia było tchnienie (pneumd), umieszczone w sercu. Przedstawicielem tej szkoły był Galenos Ciaudius. W IV w. n. e. nabrała rozgłosu szkoła medyczna w Aleksandrii, dzięki takim lekarzom i profesorom medycyny, jak: Zenon z Cypru, Magnus z Nisibis i Orybazjusz (który dał wyciąg z pism Galena), W Rzymie zawód lekarza wykonywali początkowo niewolnicy i wyzwoleńcy;
w r. 219 p.n.e. rozpoczął praktykę w Rzymie grecki lekarz Archagatos, za nim zaczęli napływać inni lekarze greccy. Rzymianie odnosili się do nich z nieufnością, jednakże w czasach Cycerona stosunek ten się zmienił. Wielkim szacunkiem cieszył się Asklepiades z Prusy. W okresie cesarstwa napływali stale lekarze z Grecji czy z Aleksandrii. Znani byli specjaliści różnych chorób: okuliści, ginekolodzy, laryngolodzy, dentyści, pediatrzy itd. Pomnikiem piśmienniczym medycyny starożytnej jest zbiór rozpraw medycznych zachowany pod imieniem Hippo-kratesa, tzw. corpus Hippocrateum, gdzie znajduje się znamienna rozprawa Przysięga i przykazania Hippokratesowe, poświęcona zagadnieniu etyki lekarskiej. Lekarze starożytni mimo prymitywnych metod i braku techniki nie tylko trafnie rozpoznawali szereg chorób i leczyli je w sposób właściwy, lecz także rozumieli rzecz najważniejszą, że zadaniem medycyny jest przede wszystkim zapobieganie chorobom.
Megabates dowódca perski, krewny Dariusza Hystaspesa. Wódz wyprawy na Naksos.
Megabazos 1. wódz perski za Dariusza, cieszący się szczególnym uznaniem króla. Dokonał szeregu podbojów w Tracji i Pajonii. 2. dowódca floty Kserksesa w r. 480 w wyprawie na Grecję. 3. poseł perski, który w r. 458 usiłował przekupstwem skłonić Spartan do wojny z Ateńczykami, podczas gdy ci ostatni popierali w Egipcie powstanie Inarosa przeciw Persom (r. 462 p.n.e.).
Megaera, Megajra zob. Megera,
Megakles syn Alkmeona, archont ateński na początku VI w. p.n.e., przeciwstawił się zamachowi Kylona. Pokonanych stronników Kylona kazał zamordować, mimo iż uprzednio obiecał darować im życie; za to został oskarżony przez przeciwników politycznych o przestępstwo religijne, a następnie skazany wraz z całym rodem na wygnanie
Megalensia zob. Megalesia.
Megalesia gr.-lac. Wielkie Święta ku czci Kybele, wprowadzone do Rzymu w r. 205 p.n.e.,
kiedy to stosownie do wyroczni Ksiąg Sybillin-skich przywieziono do Rzymu z Frygii czarny kamień — symbol kultu Kybele — wraz z całym ^ personelem kapłańskim. M. obchodzono w Rzymie w dniach 4-10 kwietnia; urządzano wówczas ludi scaenici — widowiska, których program wypełniały początkowo igrzyska w cyrku, a od r. 194 p.n.e. widowiska sceniczne. Zob. Kybele.
Megalopolis (albo Megdle pólos) główne miasto Arkadii, założone około r. 369 p.n.e. nad rzeką Helisson, w pobliżu gór Majnalos, przez i Arkadyjczyków (z inicjatywy Epaminondasa) dla obrony przed napadami Spartan. Dobrowolnie przeszło pod władzę Filipa Macedońskiego. Po śmierci Aleksandra W. nastąpiły w mieście rządy tyranów, z których ostatni, Lidiadas, przyłączył M. do Związku Achajskiego (w r. 294). Na skutek tego doszło do konfliktu ze Spartą, w r. 225 M. zostało zburzone przez Kleomenesa. Po tej klęsce Filopojmen usiłował zgromadzić wygnanych mieszkańców, lecz nie uratowało to miasta. W II w. p.n.e. było prawie wyludnione. Z M. pochodził Polibiusz.
Megalostrata ze Sparty, żyjąca w VII w. p.n.e., uważana przez dłuższy czas za pierwszą poetkę grecką; według świadectwa Atenajosa była przedmiotem poezji i miłości Alkmana. Prawdopodobnie M. nie była poetką, lecz należała do chóru dziewczęcego Alkmana i pomagała poecie w przygotowywaniu pieśni do występów publicznych.
Megara1 mit. córka Kreona, żona Heraklesa.
Megara 2 1. stolica Megaris (zob.), miasto położone na Istmie Korynckim, w pobliżu Zatoki Sarońskiej, warowne, z dwoma akropolami. Posiadało m. in. świątynię Demetry ze sławnym megaronem oraz świątynie Zeusa, Dio-nizosa. Afrodyty i in. Początkowo należało do terytorium Attyki, zdobyte następnie przez Do-rów i podległe Koryntowi, od połowy VIII w. p.n.e. osiągnęło samodzielność i stało się bogatym i silnym miastem. W IV w. było znacznym ośrodkiem przemysłowym. Po wojnach perskich zawarło przymierze z Atenami, które obsadziły miasto garnizonem wojskowym i zbudowały mury łączące M. z portem Nisaja. W czasie wojny peloponeskiej partia oligarchiczna wypędziła załogę ateńską. Miasto sławne jako ojczyzna Euklidesa i założonej przez niego szkoły filozoficznej zw. megarejską. Rodzinne miasto Teognisa. 2. osada założona w VIII w. p.n.e. przez Megarejczyków na wschodnim wybrzeżu Sycylii, na miejscu miasteczka Hybla, stąd
negarejska szkoła
469
Melanippe l
zwana Mźgara td Hyblaja. W czasie II wojny punickiej zburzyli ją fezymianie od wodzą Mar-cellusa.
megarejska szkolą szkoła filozoficzna założona przez Euklidesa z Megary, który należał do grona uczniów Sokratesa, w filozofii swej jednak był bliski eleatom. Szkoła m. kontynuowała filozoficzne założenia eleatów, jednakże zainteresowania swe skupiła dookoła kwestii formalnych. Zwana też była erystyczną, gdyż zwolennicy jej uprawiali erystykę, sztukę prowadzenia sporów i przekonywania przeciwników bez względu na to, gdzie jest słuszność. Znane są antynomie, przypisywane Eubulidesowi, które w przykładowej formie ujmują istotne trudności logiczne lub semantyczne, np.: jeżeli kłamca mówi, że kłamie, to zarazem kłamie i mówi prawdę (zagadnienie ograniczenia zakresu podstawień); kto straci jeden włos, nie staje się jeszcze łysy, drugi włos utracony też nie stanowi łysiny, kiedy więc zaczyna się łysina? (zagadnienie chwiejności terminów). Megarejczykami byli Diodor Kronos i Stiipon.
Megareus mit. 1. syn Posejdona, król Megary. 2. syn Kreona, podczas wyprawy Siedmiu przeciw Tebom za radą Tejrezjasza ofiarował życie za ocalenie miasta. Zob. Menojkeus.
Megaris górzysta i mało urodzajna kraina na Istmie Korynckim, pomiędzy Zatoką Alcyjońską a Zatoką Sarońską, granicząca na północo--wschód z Beocją i Attyką, na południo-zachód z Koryntem. Granicę północną stanowiły góry Kitajron. W części zachodniej biegło pasmo gór Gerania, gdzie między skałami zw. Scironia saxa (Skironides petraj) a morzem znajdowało się przejście, drugie po Termopilach obronne w Grecji. U południowych wybrzeży leżała wyspa Minoa. Przez Af. przechodziły drogi ze środkowej Grecji na Peloponez. Głównym miastem była Megara. Większe miejscowości — Ajgostena i Pagaj.
Megastenes (Megasthenes) z Jonii, historyk z IV/ni w. p.n.e., autor znanej jedynie z późniejszych wyciągów historii Indii w 4 księgach (Indikd). Dzieło to, zawierające obok wielu opowieści fantastycznych wiadomości rzeczowe, posiadało w starożytności wielką wartość jako pierwszy i jedyny w literaturze greckiej zbiór wiadomości geograficznych, etnograficznych i kulturowych dotyczących Indii.
Megera (łac. Megaera, gr. Megajrd) jedna z Erynii.
Meges mit. syn Fyleusa, wnuk Augiasza. Ojciec jego, wypędzony przez Augiasza za sprzyjanie Heraklesowi, wywędrowal do Dulichion. M. brał udział w wojnie trojańskiej, prowadząc wojowników z Dulichion i Echinad.
Megista (Megiste) wyspa z miastem o tej samej nazwie, z dogodnym portem, leżąca u południowych wybrzeży Likii, między Rodos, a Wyspami Helidońskimi.
Mejlanion zob. Milanion.
Mela zob. Pomponu 10.
Melampos mit. syn Amythaona, brat Biasa;
jeden z najdawniejszych wieszczków, znał sztukę leczenia, rozumiał mowę zwierząt; przyczynił się do rozszerzenia kultu Dionizosa w Grecji. Dopomógł Biasowi w pozyskaniu ręki królewny Pero, córki Neleusa, zdobywając byki Ifiklesa, których żądał Neleus. Wg innego podania wyleczył z szaleństwa córki Projtosa, ukarane chorobą za sprzeciwianie się kultowi Dionizosa. Za wyleczenie otrzymał dla siebie i brata dwie trzecie królestwa Projtosa i jego córkę Ifianassę za żonę.
Melanchlajnowie (gr. Meldnchlajno], łac. Melanchlaeni) 1. lud pochodzenia ugrofińskiego, zwany tak od czarnego koloru odzienia. Siedzibę ich określa Herodot na 20 dni drogi na północ od wybrzeży Morza Czarnego, na północ od Scytów i na wschód od Androfagów. Według tych danych M. zamieszkiwali tereny leśne między Dnieprem a Donem, w okolicy Charkowa. 2. inny lud o tej nazwie znano na wybrzeżu Kolchidy, między Dioskurią a Fasią. Podobieństwo odzieży (czarne płaszcze) spowodowane było prawdopodobnie takimi samymi warunkami klimatycznymi, a nie pokrewieństwem etnicznym.
Melanchros tyran w Mitylenie, zwalczany przez Alkajosa, zamordowany przez Pittakosa i braci Alkajosa, Kirisa i Antimenidasa.
Melanippe l nut. 1. córka Ajolosa i HHppe;
uwiedziona w czasie nieobecności ojca przez Posejdona, została matką bliźniąt, które otrzymały imiona: Ąjolos i Bojotos. Bojąc się gniewu ojca, wyniosła niemowlęta na pastwisko, gdzie znalazł je powracający Ąjolos. Wg innej wersji córka Chirona; uwiedziona przez Ajolosa prosiła o pomoc Artemidę, która przemieniła ją w klacz i umieściła w konstelacji. 2. Amazonka, córka Aresa, siostra Hippolity, królowej Amazonek, zabita przez Telamona. 3. córka Ojneusa, siostra Meleagra (zob.).
Melanippe2
470
Melibea
Melanippe2 zw. też Melanippion, miejscowość na wybrzeżu Likii.
Melanippides z Melos, poeta grecki z V w. p.n.e., dytyrambista, główny przedstawiciel nowej w tych czasach muzyki, łączącej tonacje doryckie, frygijskie i lidyjskie w sztucznej modulacji o specjalnych efektach dźwiękowych. Zachowały się fragmenty jego dytyramów.
Melanippion zob. Melanippe2. •• Melanippos 1. mit. syn Astakosa z Teb, w czasie wyprawy Siedmiu przeciw Tebom zabił Tydeusa. W pobliżu Teb, na drodze do Chal-kis, pokazywano jego grobowiec. 2. zob. Komaito.
Melantios (Melanthios) 1. M. z Aten, tragik i elegik grecki z V w. p.n.e. Wiemy o nim głównie z Arystofanesa. 2. sławny malarz grecki z IV w. p.n.e., uczeń Pamfilosa. Wymieniany jako współtwórca obrazu przedstawiającego tyrana Arystratosa po zwycięstwie w wyścigach. Przy obrazie tym pracował m. in. Apelles. 3. at-tydograf z III w. p.n.e., .autor kroniki attyckiej, cytowany także jako autor pracy o misteriach eleuzyńskich. Z dzieł jego zachowały się jedynie fragmenty. 4. M. z Rodos, uczeń Arystąrcha z Samotrake, a potem akademika Kameadesa w Atenach, poeta-tragik; z dzieł jego zachowały się fragmenty.
Melantos (Melanthos) mit. syn Andropompo-sa, ojciec Kodrosa, król Messenii; wypędzony przez Heraklidów udał się do Aten, gdzie został królem. W zwycięskiej walce przeciwko beoc-kiemu królowi Ksantosowi miał go wspierać Dionizos, za co M. wystawił bogu świątynię.
Meldowie (łac. Meldi) lud mieszkający w Gallia Lugdunensis, pomiędzy Sekwaną a Matroną (Marną).
Meleager (Meleagros) 1. mit. syn Ojneusa, króla Kalidonu. Z urodzeniem jego związana była przepowiednia, wg której M. miał żyć dotąd, dopóki nie spłonie głownia paląca się na ognisku w czasie jego narodzin. Matka M., Altea, ugasiła więc głownię i ukryła ją. W młodzieńczym wieku M. zasłynął z dzielności. Brał udział w wyprawie Argonautów i w polowaniu na dzika kalidońskiego. W czasie sporu o łeb i skórę dzika zabił braci swej matki, którzy sprzeciwiali się przyznaniu trofeów biorącej udział w polowaniu Atalancie. Rozżalona Altea spaliła głownię, powodując śmierć syna. 2. M. z Gadary, grecki poeta epigramatyczny z I w. n.e., autor (zachowanych) epigramów erotycznych, do których motywy czerpał z twórczości liryków i epigramatyków: Safony, Anakreonta, Kallimacha i in. Pisał także satyry (nie zachowane) na wzór satyr Menippa z Gadary. Wydal pierwszą antologię (Stefanos, Wieniec) poetów epigramatycznych. W podeszłym wieku osiadł na wyspie Kos, gdzie też umarł.
Meles1 mit. młodzieniec ateński, który zażądał od zakochanego w nim metojka, Tirnago-rasa, by rzucił się z Akropolu. Timagoras wypełnił okrutne życzenie. Gdy M. ujrzał go nieżywego, porwany nagłym żalem skoczył za nim i poniósł śmierć.
Meles2 rzeka koło Smyrny; ponieważ Smyrnę uważano za ojczyznę Homera, nazywano go Melesigenes, a boga tej rzeki uważano za ojca Homera.
Melesermos sofista ateński z II/III w. n.e., epistolograf, jak wiemy (jedynie) z Księgi Suda, autor Listów heter. Listów wieśniaków. Listów kucharzy i Listów wodzów.
Melesias opiewany przez Pindara zwycięzca w igrzyskach i nauczyciel gimnastyki w Eginie.
Melete1 (Melete) jedna z trzech najdawniejszych Muz (M., Mneme, Aojde), czczonych na Helikonie. Wymieniana też wśród czterech Muz:
Arche, M., Thełksinoe i Aojde.
Melete2 zob. MeHia2.
melete (gr. melete, łac. declamatio) rodzaj popisowych sztucznych mów, mających charakter retorycznych ćwiczeń szkolnych niekiedy wygłaszanych dla celów rozrywkowych przed publicznością. M. były stosowane już przez sofistów. V i IV w. p.n.e. i przez Demetriosa z Faleronu, któremu nawet, niesłusznie, przypisywano wprowadzenie tego rodzaju ćwiczeń.
Dostları ilə paylaş: |