Yədulla
Seyid Əbülfəz Kazimi
İbrahim bazarda bir mağazada işləyirdi. Bir gün onu
görüb çox təəccübləndim. Belində iki böyük qutu aparırdı.
Bir mağazanın önündə dayanıb qutuları yerə qoydu.
Təhvil verəndən sonra yaxınlaşıb onunla salamlaşdım.
- Ağa İbrahim, yaxşı deyil, bu iş fəhlələrə görədir.
Mənə baxıb dedi: "İşləmək ayıb deyil, işsizlik ayıbdır.
Gördüyün bu iş də mənə görə yaxşıdır, heçkim olduğuma
əmin oluram, qürurumun qarşısını alır".
- Sən idmançısan, çoxları səni tanıyır. Səni belə
görmələri yaxşı deyil...
Gülüb dedi: "Həmişə çalış Allahın xoşu gəlsin,
camaatın yox".
***
Bir neçə nəfər oturub İbrahim haqda danışırdıq. Onu
tanımayan bir dostum şəklini alıb baxdı və təəccüblə dedi:
"Sən əminsən ki, onun adı İbrahimdir?"
Təəccüblə dedim: "Hə. Necə məgər?"
– Bir qədər əvvəl mənim Sultani bazarında mağazam
vardı. Bu adam həftədə iki dəfə bazarda dayanıb fəhləlik
edir, yük daşıyırdı. Bir dəfə ondan adını soruşdum. Dedi
ki, mənə Yədulla deyin. Bir dəfə bir dostum bazara
gəlmişdi. Onu görən kimi təəccüblə dedi: "Bu ağanı
tanıyırsan?"
Dedim ki, yox, necə məgər? Dedi: “O, voleybol və
güləş üzrə çempiondur, çox imanlı insandır, nəfsini
məğlub etmək üçün bu işi görür”.
Onun sözləri məni çox düşündürdü. Nəfslə belə
mübarizə aparmaq ağlıma batmırdı.
***
39
Bir dəfə qədim dostlarımdan biri ilə İbrahim haqda
danışırdıq. O dedi: "İnqilabdan qabaq bir gün ağa İbrahim
yanıma gəldi. Məni, qardaşımı və başqa iki nəfəri
restorana aparıb ən yaxşı xörək, salat və içəcək sifariş
verdi.
Çox dadlı idi. O vaxta qədər elə xörək yeməmişdim.
Yeyəndən sonra ağa İbrahim dedi: "Necə idi?"
– Çox əla idi. Əllərinə sağlıq!
– Bu gün səhərdən indiyə qədər bazarda işləmişəm. Bu
xörək çəkdiyim zəhmətə görə dadlıdır.
|