Societatis iesv, segoviensis
Yüklə 14,73 Mb.
|
|
exigui ad nimiam istam, & plus nimio latam ex- tensionem. De priuilegiis quidem circa matri- monia pro Mestiziis concessis ad alia Indis pro- pria extensionem fieri non patiuntur viri doctis-<-P>@@
dinal. Lugo in Responsis moral. lib. 6. dub. 5. num. 3. & 4. Quid illi de extensione ad Quartarones dicerent? Et tamen hac non contenti, nescio qui fauorum amplificatores eximij ad Quarteronum filios extensionem trahunt, ex quo fit vt ad Quarteronum filios; nepotes, & pronepotes, non sint qui extendant defuturi. Et hæc ratio contra illos facit: nam Christus Dominus (vt suo eos vr- geamus exẽplo) filius dicitur Dauidis & Abrahæ, & tamen quamplures generationes præcesserunt: ergo similiter in casu nostro. Quòd si hoc non admittitur, primum ex adductis fundamentis in- firmum esse conuincitur. Sicut & secundum, sci- licet consanguinitas, propter quam hæreditates ad valde remotos transire solent, & in Maiorali- bus est notissimum: cùm ergo ea ratio nimiùm probet, nihil probare concluditur. Tertium item fundamentum corruit, si Pontificum intentio mixtionem sanguinis tantùm respicit, & Mesti- ziorum nomen exempli tantùm gratiâ in eorum est Bullis expressum. Similiter & quartum, quod ad præcedentia reducitur, de respectu sanguinis mixti, & intentione Pontificum, quæ pro regulâ habenda, quidquid postulatio contineat, cui respondere solet Pontificia decisio: ratio enim mixtionis huiusmodi in multis aliis reperitur. Quintum insuper; quia licet vulgus remotiores in gradu pro Indis non habeat, errare in hoc, sicut In aliis, existimandum est, & magno illo argumento mixti sanguinis corrigendum. cendum non quamcumque mixtionem sufficere ad hoc vt ex Indico veniens sanguine nequeat Hispani nomine absolutè gaudere. Si enim sau- guis Hispanus superet, talis absolutè reputatur, vt in filio Hispani & Mestizię, & sic in mixturis aliis. Quemadmodum vinum modicè lymphatum ab- solutè dicitur vinum, secùs si tantumdem sit aquæ ac vini. Quâ ratione docti Theologi affirmant vinum in calice cum aquâ modicâ consecrationi dispositum, in Christi sanguinem immediatè cum aquâ simul conuerti; quia totum illud absolutè dici potest vinum secundùm receptissimum lo- quendi morem. Pro quo P. Ægidius de Sacra-
quos adducit P. Martin. Tomo 4. Disputat. 29. num. 56. Et licet hoc non admittat Auctor iste cum aliis multis: nihilominùs ex illius doctrinâ præsens positio firmatur: ait enim num. 61. for- mam consecrationis Calicis, cùm dicitur, Hic est, non totum contentum, sed vinum tantùm desi- gnare ex institutione Christi, quia in illo vinum præcipuum est, ex quo denominatio sumitur. Idem ergo est in casu nostro dicendum: quod scilicet denominatio sit à præcipuo desumenda. Sic & aqua absolutè calida dicitur, in quâ calor excellit, licèt non sit summus, & ita cum admix- tione frigiditatis; sicut & frigida, cùm frigus est maius: & idem est in temperamento aliarum qualitatum, sicut & in rebus aliis, quorum obuiæ exempla succurrunt. pliandi, vt voces extra propriam & absolutam significationem abducantur. Priuilegij enim ver- ba sunt attendenda. Cap. Porrò, & Cap. Recepi-<-P>
@@0@ @@1@ ctè interpretanda, habetur in Cap. 1. cum sequen- ti, de filiis Presbyterorum. Cap. Ex tuarum de vsu Pallij. Cap. Quamuis, de rescriptis. Pro quo videri potest Marius Antoninus Lib. 1. Variarum
prætermittenda: sic enim ibi Pontifex: Quod to- tum ex inspectione priuilegiorum pleniùs aduertere po- tes, & secundùm quod inueneris, ita obserues. Sic enim eos volumus priuilegiorum suorum seruare te- norem, quòd eorum metas transgredi minimè videan- tur. Sic ibi. Item, Beneficium Principis latè in- ter pretandum est, vt plures Textus & Doctores firmant: id tamen intelligendum quando est præ- ter ius, non verò si contra illud: tunc enim stri- ctè interpretandum esse communissima sententia tenet; quam sequitur P. Thomas Sancius Lib. 8. de Matrimonio Disputat. 1. num. 4. vbi complures adducit, & mirum valde est P. Quintanam Singu- lari. 7. citato. num. 8. ad fundandam sententiam illam, pro quâ militat vt probabilem euincat, P. Sancium afferre loco citato; quasi absolutè sta- tuat beneficium Principis non esse strictè inter- pretandum. Licet ibi id asserat de beneficio præ- ter ius; oppositum tamen affirmans & probans de beneficio contra ius. Nam in casu nostro priuilegium non est præter ius, sed contra illud, vt est manifestum, quandoquidem iuxta ius commune est obseruantia Festorum & ieiu- niorum, Matrimonij impedimenta, & alia, de quibus inferiùs. spectat concludamus, pro Quarterone, & vltrà, Bullam sumens, eleëmosynam pro Hispanis desi- gnatam debet contribuere, quia absolutè Hispani sunt, vt benè obseruat Card. Lugo supra. n. 5. vnde ad munia omnia & officia admittuntur, quę conferri Hispanis consueuerunt: quod est aliud pro sententiâ nuper positâ argumentum. Quòd si aliquis probabilem iudicans oppositam, taxam minorem offerat, periculo se frustrandi piam con- tributionem exponit. Vbi dubitari potest an ta- lis Bulla saltem dimidiatè proficiat. E. g. Sit ani- ma per mensem in Purgatorio futura, iuxta id, quod eius peccata merentur; si offeratur suffra- gium Bullæ, pro quâ taxa eleëmosynę designata, integrè reddita est, statim inde emergens ad Sedes beatas ascẽdet. Si ergo ex falsâ opinione taxa mi- nor offeratur, exibitne post dimidiũ mensem, an verò Bulla nihil ei ad remissionem pœnæ deser- uiet? Et quòd dimidiatus Bullæ fructus esse pos- sit, ex doctrinâ colligitur, quam habet P. Men- dus suprà. Cap. 1. num. 2. vbi ait posse Bullam sumi pro pluribus, vel pro omnibus animabus, vt inter eas fructus Indulgentiæ, qui ad vnam li- berandā sufficeret, diuidatur. Sed contrariũ vide- tur certius: quia fructus diuidi potest quādo pro Bullâ exhibita est eleëmosyna designata: quādo autem non exhibetur, deficit conditio omnino requisita sine vllâ limitatione. Quemadmodum in Bullâ pro viuis, si quis tribuat eleëmosynam pro pauperibus assignatam, cùm tamen pauper non sit, nullum potest ex eâ fructum reportare, neque dimidiatum, neque partialem, quia con- ditio requisita deficit. Bulla pro eodem defuncto sumatur, iuxta con-<-P>@@ <-P>cessionem Gregorij XIII. cùm anteà vna tan- tùm sumi quotannis posset: an duplex illa pro vnâ sufficiet, cùm ex vtraque taxa maior integre- tur? Respondeo idem prorsus dicendum, quia Bullæ illæ non sumuntur per modum vnius, sed vt duæ, & pro qualibet taxâ debet designata con- ferri, quod tamen non fit. Melius ergo faciet, qui vnam tantùm Bullam sumet, taxam maiorem tribuens, in quo dubium esse potest nullum, quàm duas, opinionem minimè tutam ample- xus. Quam etiamsi valdè probabilem dicamus, dubia tamen est; & si falsa, suffragij multiplicati fructus erit nullus, nisi communis eleëmosynæ, si fortè habeat rationem talis. detur esse difficultas in prole ancillæ. Nam sicut Quartero ex Hispano & Mestiziâ Hispanus est, ita & ex Hispano & Mulatâ Hispani & Æthio- pissæ filia. Si autem talis Mulata serua sit, quia ser- uæ filia, illius filius similiter erit seruus, quia par- tus sequitur ventrem. Ex quo fiet Hispanum esse Hispani seruum; quod videtur absurdum, & à communi loquendi vsu penitus abhorrere. Si autem hic Hispanus non est, corruit fundamen- tum de excessu in mixtione, de quo. num. 249. & idem argumentum fieri potest de filio Hispa- ni, & Mestiziæ captiuæ, quæ scilicet filia sit cap- tiuæ Indæ, quales Chilenæ sunt bello captæ. Ad quam difficultatem dici potest, Primò ratione sta- tûs seruilis filium prædictum non reputari Hispa- num, sed inter gregem illum infimum numerari, quia communis existimatio ita habet. Neque id mirum, cùm iuxta ius commune serui habean- tur pro nullis L. Quod attinet, Instit. de regulis iuris. vbi sic dicitur: quod attinet ad ius ciuile, serui pro
citur: Seruitutem mortalitati ferè comparamus. Se- cundò dici potest seruum dici posse Hispanum absolutè, quod necessariò fatendum est in quar- tâ, quintâ, & vlterioribus generationibus, si quis seruæ filius reperiatur, vt reperiri potest. Neque est vlla repugnantia in eo quòd Hispanus sit ser- uus ratione mixturæ alicuius, cuius oppositum minimè probatur: quidquid de iure ciuili dictum sit: cùm iuxta illud in generationibus ius natu- rale etiam attendatur, & ita ratio etiam debet at- tendi mixturæ, licet quoad iura & actiones serui pro nullis reputentur. Pro quo hæc sufficiat deli- basse.
Cruciatæ. Vbi præsertim de electione Confessarij. §. I. lis debeat modus in eleëmosynæ contri- butione seruari. nam in Bullâ ipsâ id habetur expressum,<-P> @@0@ @@1@ pationem admittuntur. Videtur autem circa hoc aliqualis esse difficultas ex tenore ipsius Bullæ: dicitur enim in illâ eleëmosynam debere tribui ex propriis bonis, De bonis suis. Vnde Scriptores communiter obseruant ex bonis furtiuis non posse fieri, quia propria non sunt. Atqui Re- ligiosi propria non habent bona: non ergo vi- dentur gratiâ istâ posse frui. Verùm hoc obstare nequit, quandoquidem de Pontificis mente con- stat. Et ita cùm dicitur de bonis suis, ita exponen- dum est, vt bona malè acquisita tantùm exclu- dantur, vel quæ aliena sint sine liberi vsûs facul- tate: id quod magis explicatur in eadem Bullâ, dum dicitur Ex bonis sibi à Deo collatis. Quod enim Religioso confertur à potente conferri, & Re- ligiosè admittitur, à Deo collatum dici debet. Quod tamen dici nequit de bonis meretricum, & aliorum per turpem quæstum habitorum, & ideò ex illis non posse Bullam sumi tenent Acosta, Vega, & Nugnus apud P. Mendum Disputat. 4.
Emmanuele Roderico in Additionibus ad §. 1. cir- ca num. 15. Quod & tuentur Cardinalis Lugo de Pœnitentia Disput. 27. num. 87. §. Vnde obiter. Diana Parte 1. Tract. 11. Resolut. 101. Trullench Lib. 1. §. 3. Dub. 1. num. 10. & alij communiter: quod mihi non videtur absolutè iuxta mentem Pontificum ob prædicta verba. Si enim illa spe- cialem aliquem respectum ad turpem acquisitio- nem non haberent, quid necessè erat nouo eo vti loquendi modo, cùm in præcedentibus vsus verborum illorum extet, De suis bonis? & ex se certè indecentiam videtur habere, vt meretrix in statu eo infami existens, propter quem in Dei & hominum oculis abominabilis est, ex turpi quæ- stu ab Ecclesiâ beneficium accipiat circa relaxa- tionem ieiunij: vnde & pro aliis similiter pronun- tiandum. Potest autem id verosimiliter admitti, quando meretrix ex cœnoso illo statu conatur emergere, & sic commodis spiritualibus Bullæ frui: ex tũc enim bona meretricio acquisita com- mercio possunt dici à Deo donari vt media re- parationis eius, cùm velit eisdem vti piè & Chri- stianè: & sicut posset eleëmosynam præbere pro satisfactione peccatorum, ita & pro Cruciatæ fi- ne, vt sic satisfactionem pleniorem assequatur. Sed seriò de vitæ emendatione agenti expediet viam tutiorem sequi, & ex bonis ritè acquisitis Bullam sumere, quod valde facile esse poterit, cùm adeò sit contributio moderata. Vnde ma- gis inuerosimile est, quod aliqui dicunt apud D. Machadum Tomo 1. pag. 19. col. 1. ex furti- uis posse Bullam sumi. Religiosis faciendum vt eleëmosyna pro Bullæ consecutione validè & licitè fieri possit: an scili- cet Prælati licentia necessaria sit, an sufficiat pe- tita, & non obtenta, vel vtroque deficiente vali- da receptio sit: non quidem furtiuè aliquid ex bonis conuentus accipiendo, sed ab amico, aut alio liberaliter tribuente. Ad quod respondeo neque licitam, neque validam esse susceptionem Bullæ contra Prælati expressam aut tacitam vo- luntatem, nisi ille iniustè neget. Sic Auctores, quos adducit P. Mendus suprà num. 17. quos & ipse sequitur num. seq. quidquid dicat Trullench<-P>@@
sibique contrarius quoad hoc vltimum: cùm §. 1. Dub. 7. num. 3. dicat posse sine licentiâ eam sumi, & in hoc conuenire Doctores, quia in Bullâ ipsâ conceditur: quod est à veritate alienum. Vnde nec audiendus Iuniparus à Drepano 1. parte Se- cundæ Disputationis, Quæst. 5. Cap. 3. num. 3. idem tenens. Et ratio est: quia Pontifex non intendit subordinationem debitam in Religiosis immi- nui, quam tantopere inuiolabilem desiderat, vt ex variis decretis circa reformationem elucet: ex nullâ enim Bullæ clausulâ id potest colligi, sed potiùs oppositum: nam de Religiosis ad exerci- tum pro exercendis Ecclesiasticis ministeriis, itu- ris, ait debere id fieri cum licentiâ Prælatorum: ergo cùm eadem ratio paupertatis sit, quæ & o- bedientiæ, id etiam circa eleëmosynam affirman- dum. Et quemadmodum qui contra voluntatem Prælati in exercitum irer, non gauderet benefi- cio Bullæ, ita & qui eam sine licentiâ Prælati su- mit. Prætereà, ad finem Bullæ non est necessa- rium sine licentiâ Prælatorum procedi: ergo in- credibile est eamdem abrogatam. Antecedens constat: nam Prælatus nequit licentiam negare, nisi ob iustam caussam: si verò caussa talis sit, non est iuxta Pontificis mentem talis beneficij con- cessio: pro quo citati. Vix autem apparet ratio, propter quam Prælatus illam negare sine graui peccato possit: quod & citati agnoscunt, & Iuni- parus. Quæst. 1. num. 5. Nihilominus esse illa po- test, si quis à Prælato licentiam petat, & pariter pecuniam ex bonis Monasterij, sitque illud val- de egens, vt vix ad victum necessaria suppetant; tunc enim iustè negare potest; sed non absolu- tè, vt scilicet à nullo petere possit aut oblatam accipere: hoc enim est contra Pontificis men- tem. Cùm enim velit Religiosos Bullâ frui, sciatque eos in particulari bona propria non ha- bere; eo ipso voluntatis suæ esse ostendit, vt ser- uatâ regulari disciplinâ modis conuenientibus e- leëmosynam pro illâ erogandam exquirant. Si autem Monasterium abundans sit, vnde & Præ- lati externis frequentes eleëmosynas largiuntur, videntur peccare grauiter, si subdito petenti eleë- mosynam pro Bullâ negant: quia in eleëmosy- nis Religiosi ipsi sunt externis præferendi, & ista satis exigua est; cùm alias in ordine ab bonum spirituale magni momenti sit. Negatur ergo in- iustè, & sic pro concessà habenda: vnde poterit Religiosus clam id sibi ex pecuniâ aut bonis aliis domus assumere, ex quo Bullam consequatur. propter quem videri possit licentiam concedere non teneri Prælatum, si videlicet intelligat Bul- læ vsum apud suos vigere in ordine ad electio- nem Confessarij pro reseruatis. Cùm enim Pon- tifices talem vsum illicitum protestentur, de quo posteà, videtur rectè etiam posse à Prælatis re- moueri: & ita etiam id fieri, quod ad prædictum remotionis finem pro tempore necessarium iu- dicarint. Et hoc quidem ego absolutè loquen- do certum iudico, quia id non est vsum, sed abu- sum Bullæ tollere, iuxta Pontificum volunta- tem. Est autem difficilis executio, quia notitia abusùs istius non potest haberi nisi ex Confessio- ne: quâ tamen notitiâ vti Prælatus nequit, non solùm quando ipse Confessionem audiuit, sed<-P> @@0@ @@1@ generaliter prohibeatur. Deinde. Negatio nul- lius effectûs erit: licentia enim iniustè negata censebitur, & ita ad Bullæ sumptionem proce- detur. Præterquam quod in Communitate Reli- giosa plures sunt, qui Religiosè viuant, & reser- uata non committant; vel si quidquam huiusmo- di humanitus acciderit, ad certa remedia confu- giunt. Hi autem propter paucorum abusum, qui, si Bullam sibi prodesse non posse existi- ment, alias exonerandæ conscientiæ vias inqui- rent, non debent Bullæ beneficio priuari; cùm eorum conditio non debeat esse peior, quàm sæcularium potentium illo gaudere, nec sit æquũ aliorum odio prægrauari, vt est regula satis no- ta iuris in 6. Circa tacitam autem licentiam, aut illius negationes, communes regulæ obseruan- dæ sunt, quas Doctores tradunt de votis obe- dientiæ & paupertatis agentes, & de Ministro Confessionis, aliisque, & res tota ex circumstan- tiis pendet prudenter expendendis. leuamen Religiosorum, si priuilegium illud in vi- ridi observantiâ versaretur, quod Corduba in Annotatione ad Compendium. v. Cruciatâ §. 5. Patribus Minoribus concessum refert, & ex eo Villalobos Tract. 27. Clausula. 12. num. 30. & ante eum meminit eiusdem Emmanuel Roderi- cus Tomo 1. qq. regul. quæst. 21. artic. 10. à se vi- sum attestatus; vt scilicet possint omnibus frui gratiis spiritualibus & corporalibus, quæ ab An-
Cruciatæ: dummodò pro Bullâ loco eleëmosy- næ Sacerdotes celebrent duas Missas: laici verò dicant ducentos Pater noster, & Ducentas Aue MA- RIA, secundùm Pontificis intentionem. Circa quod Trullench suprà. num. 11. ait se haud cre- dere in viridi obseruantia esse, eò quòd videret Religiosos etiam Minores diligenter curare ac- Yüklə 14,73 Mb. Dostları ilə paylaş:
|