Toplumsal sistem gerçekliĞİ

NEDEN “ASKERİ DEMOKRASİ”

“Askeri demokrasi” diyor Engels. Çok güzel ifade ediyor durumu! Neden demokrasi? Çünkü bütün herkesin oybirliği-katılımı söz konusu. Gensin-aşiretin kuralları uygulanıyor! Seçim, herkesin serbestçe oy verme hakkı vs. bunların hepsi geçerlikte. Kimse kimseye zorla birşey yaptırmıyor! Herkesin çıkarı aynı! Neden askeri? Çünkü savaşa karar veriliyor. Çalışarak üretmek yerine savaşarak talan etmek, köle sahibi olarak diğer insanları çalıştırmak yaşam tarzı olarak tercih ediliyor. Çalışmak kölelerin işi olunca, “özgür insanlara da” savaşmak kalıyor! Çalışmak, “onursuz” bir iş sayılınca, savaşarak şan şeref elde etmek ve de bu yolla, bir üretim aracı olarak onlar için çalışacak olanlara sahip olmak tek çıkar yol olarak kalıyor!

Ama, bugün bana yarın sana! Bugün ben galip geldim seni köle yapıyorum, zengin oluyorum! Yarın şartlar değişiyor, bir başkası geliyor bu sefer de o galip geliyor ve elimde yurdumda ne var ne yoksa hepsini alıyor, o da beni köleleştiriyor! Şimdi kim haklı, kim haksız burada? “Mal sahibi mülk sahibi, hani bunun ilk sahibi mi” diyorsunuz! “İlk sahibi” falan yok bunun! Sınıfsız toplumdan sınıflı topluma geçiş diyalektiğidir bunun adı!..Ve hiç kimse “suçsuz” değildir bu süreçte! Komünün içinde doğuştan sınıflı toplum unsuru olan insanlar vardı da onlar mı kandırdı saf komün insanlarını!! Sınıflı topluma geçiş, bir bütün olarak komünün, komün insanının kendini inkârıdır!
Peki ne yani, o zaman sınıflı topluma geçilmese miydi! Sınıflı toplum çarkının ezip geçtiği insanlar, yani bu işin kurbanlarıJ; önceleri sesi soluğu çıkmadığı halde, iş işten geçtikten sonra olup bitenlere pişman olanlar, eski durumu özleyen, onu tekrar geri getirmeye çalışan atalarımız, haklı mıydılar? Hayır! Bir insanlık suçu olmasına rağmen, sınıflı topluma geçiş insanlığın gelişme sürecinde daha ileri bir aşamayı temsil eder. Bu yüzden de, hangi haklı-insani gerekçelerle olursa olsun, özünde bu gidişe karşı çıkmak gericiliktir. Bütün iğrençliklerine rağmen, sınıflı toplum, ilkel sınıfsız topluma göre daha ileri bir aşamadır çünkü. Ona, onun içinden çıktığı eskiyi savunarak karşı çıkamazsınız! Ona karşı çıkmanın yolu, onun kendi içinde gelişen inkârına, modern sınıfsız toplum oluşumuna sahip çıkmaktan, bu süreci kavrayarak, onun içinde yer alabilmekten geçer.

KOMÜN-KENT-TİCARET-YABANCILAR

Kent içinde, “özgür vatandaşlar” arasındaki ilişkiler, kan-akrabalık ilişkileridir. Ama bir kentte sadece o kentin “özgür” vatandaşları yaşamıyorlardı ki! Kente dışardan gelen diğer unsurlar, “yabancılar da” vardı. “Yabancılar”, kente dışardan gelip sığınanlar, hiçbir zaman kent üyeleriyle aynı statüde olamazlardı. Örneğin tüccarlar, bunlar kentin işine yarayan çok önemli unsurlardır-araçlardır. Zanaatkarlar da öyle. Ama bir kent-kömün üyesi için tüccarlık ve zanaatkarlık “küçültücü” mesleklerdir.

Hem, onlar olmadan olmuyor, hem de aşağılanıyorlar, ikinci sınıf insan yerine konuyorlar, neden? Çok açık, birinci sınıf insan olmak için bir komünün üyesi olmak gerekiyordu. Çünkü halâ, esas olan insanların toplumsal varlıkları-kimlikleriydi; bu da kan anayasası hukuku içinde oluşmaktaydı. Halâ bütün gücün-kuvvetin kaynağı toplum olduğu için, esas olan bu bütünün bir parçası olmaktı. Bunun dışında, bireysel olarak kendi varlığını üreten, kendisi için var olan bir insan, alışılagelenin dışında, ancak ikinci sınıf, başka türden bir insan olabilirdi.
Toprak, mülkiyeti bütün kente ait olsa da, kent üyelerinin, “asillerin-soyluların” bireysel tasarrufu altındadır. Yani onların kullanımına verilmiştir, onların sorumluluğu altındadır. Mülk sahibi bu “vatandaşlara” neden “asiller-soylular” denildiğini daha önceden ele aldık. Bunlar, kent-kurucusu aşiretten-soydan gelme eski komün üyesi kişilerdir. Bu, en azından başlangıçta böyleydi. Ama daha sonraları durum yavaş yavaş değişti. Kavramlar değişmese de, kimin nereden geldiği değil, ne kadar köleye, mal ve mülke sahip olduğu esas kabul edilir oldu.
Fethedilen yerlerdeki insanların bir kısmı köle, ya da toprak bendi köylü olarak satılır, ya da çalıştırılırken, özel yeteneklere sahip diğer bir kısım insan da, esnaf, zanaatkar, tüccar vs. olarak kente gelir, kenar mahallelere yerleşirlerdi. Kent, çevredeki bir çok insan için bir çekim merkeziydi.
İlk Atina’yı düşünelim: Atina kentini kuran bir avuç insan Ortadoğu’dan-Mezepotamya’dan gelen göçmenlerdi. Ana medeniyetin bir kolonisi olarak kurulmuştu Atina. İlk kuruluş döneminde, komünü temsilen tanrıya-tapınağa ait olan fazla ürünlerin değişimi de, komün adına, komün şefi tarafından gerçekleştirilirdi. Bu dönemde ilk “tüccarlar” da zaten komün şefine bağlı olarak çalışan kamu görevlisi kimselerdi. Ama zamanla köleciliğin keşfi herşeyi değiştirdi. Önceleri basit bir kamu görevlisinden fazla bir şey olmayan o ticaret görevlileri, zamanla, dışardan gelerek kente yerleşen, kentin çevreyle ilişkisini kuran kişilerle bütünleşerek gerçek tüccarlar haline geldiler. Daha çok üretim, daha çok ticaret için daha çok köle gerekiyordu. Daha çok köle elde etmenin yolu ise savaştı. Tüccarlar artık bu savaş ticaretinin bir numaralı kışkırtıcıları olmuşlardı. Ama sadece tüccarla olup biten bir şey değildi tabi bu! Bütün bir kentin işine geliyordu bu süreç! Herşey o kadar kolay kitabına uyduruluyordu ki; aşiretse, aşiret yerinde duruyordu, işte “asiller”, “soylular”, ve kentin özgür vatandaşları arasındaki komünal ilişkiler, bunlara hiç dokunulmuyordu! Herşey, bütün pislikler bu çelik çekirdeğin dışında gerçekleştiriliyordu! İşte Atina ve Roma kentlerinin özü budur.

TEK EŞLİ KARI KOCA AİLESİ SINIFLAŞMA SÜRECİ

Zamanla, “Özgür insanlarla köleler arasındaki ayrımın yanısıra, zenginlerle yoksullar arasındaki ayrım da kendini gösterir: Toplumda, yeni işbölümüne eşlik eden sınıflar biçiminde yeni bir bölünme ortaya çıkar. Bireysel aile başkanları arasındaki mülkiyet ayrımları her yerde o zamana kadar varlığını sürdürmüş bulunan eski komünal ev topluluğunu ve onunla birlikte toprağın bu topluluk hesabına ortaklaşa sürülmesi töresini yok eder. Ekilebilir topraklar, işlemeleri için, önce geçici, sonra da sürekli olarak karı-koca ailelerine verilirler; iki-başlı evlilikten tek eşliliğe geçişe koşut olarak, tam özel mülkiyete geçiş yavaş yavaş tamamlanır. Karı-koca ailesi toplumda ekonomik birim haline gelmeye başlar”.. “Bu aile biçimini en başta belirleyen şey belirli sayıdaki kimselerin aile başkanının kabaca otoritesi altında bir aile kurarak örgütlenmesidir”.. “Bunun en yetkin örneği Roma ailesidir. Başlangıçta familia sözcüğü, günümüzdeki dar kafalı burjuvaların duygusallık ve karı koca cilvelerinden yapılma aile anlayışını dile getirmez; Romalılarda, her şeyden önce, hatta karı-koca ile bunların çocukları için değil, yalnızca köleler için kullanılır. Familia bir tek adama ait bulunan kölelerin bütünü demektir. Bu deyim, Romalılar tarafından, içinde başkanın, kadın, çocuklar ve belirli sayıda köleyi babalık otoritesi altında tuttuğu ve hepsi üzerinde yaşatmak ya da öldürmek hakkına sahip bulunduğu yeni bir toplumsal örgütü belirtmek için türetildi”[7].