Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
gijs procedat in ipsa contentis, aut expressè, aut generalibus clausulis comprehensis; cùm aliorum, quæ posteà esse poterint, alia esse ra- tio possit, quod & praxis non infrequens com- probavit. creta Concilij Tridentini, ut scilicet vim ha- beant privilegia, nisi contraria illi sint. Cir- ca quod P. Herincx nu. 85. ita scribit secutus alios, quos non exprimit: Dubitari autem posset
versantur Decretis Concilij Tridentini, de qui- bus privilegijs sit intelligenda. Respondetur autem non intelligi de omnibus privilegijs quovis modo etiam materialiter Tridentino contrarijs, sed quæ formaliter contrariantur, ita videlicet, ut expreßè à Consilio revocantur per clausulam. Non obstanti- bus privilegijs, hæc enim sunt ei simpliciter contra- ria: quæ autem non revocantur, tacitè ab illo con- firmantur, cùm generales locutiones universaliũ Ca- nonum & Legum contineant tacitam exceptionem privilegiorum specialium, quibus expressè non de- rogant, juxta certam ac receptißimam regulam, Generi per speciem derogatur. Vnde posteriores Pontifices, qui per præfatam clausulam non inten- dunt excludere privilegia, nisi quæ ipsum Triden- tinum excludit, tantùm loquuntur de privilegijs, quibus per ipsum Tridentinum derogatur. Sic ille addens alia n. seq. pro doctrinæ propositæ pro- batione, & præsertim explicatione clausulæ Concilij ejusdem Seßione 25. Cap. 22. Sic se habentis: Omnia & singula in superioribus De- lium de Decretis tantùm in præfata Sessione contentis circa Regulares, cùm non Sessiones dixerit, sed Decreta. adducta doctrina non levem difficultatem: de- clarationem siquidem Concilij ad omnia De- creta in eo contenta extendi modus ipse locu- tionis ostendit, neq; ex eo quod Sessiones non dixerit, verosimilis potest conjectura desumi. Sessiones enim non citantur nisi propter De- creta, unde Decretis expressis satis expressæ censentur Sessiones: & Pontifices quidem si limitationes suas ad citatam solummodò Sessio- nem direxissent, ut æquivocationem, aut sini- strum intellectum excluderent, Sessionem præfatam exprimere debuissent, addentes Con-<-P>@@
dicta verba non posita ut significarent ali- quid in eo Capite contentum, quod esset præ- cedentibus annectendum, sed initium Capiti præstant, suntque à præfato Auctore non ut extant in illo, sed interpositis nonnullis omis- sis. Cùm ergo sic dicitur: Hæc omnia & singula
ad contenta in Sessione dicta referendum est, & reliqua ad alia superiorum Sessionum. Vel potiùs Omnia & singula ad omnia in Decretis Sessionum omnium comprehensa: sicut infe-
non est aliquid extra omnia, sed major illorum expressio, ut vis potiùs in sequentibus consti- tuenda sit, licet utraque congruat explicatio. Pro quo facit Pium IV. qui Concilium con- firmavit, & cujus auctoritate promulgatum est Privilegia omnia generaliter abrogasse in Bulla 3. kal. Martij 1565. Prætereà ex pluribus Decla- rationibus Cardinaliũ, quas adducit Fr. Emma- nuel Tomo 1. qq. reg. q. 61. arti. 13. habetur Re- gulares non posse absolvere à casibus Episcopis reservatis in vim privilegiorũ, quę ipsis fuerant ante Concilium Tridentinũ concessa. Id autem non procedit propter derogationem aliquam privilegij circa materiam in Seßione 25. citata contentam: sed in Cap. 7. Seßione 14. in fine. Ubi Dom. Barbosa. Unde P. Bonæ-Spei su-
agnoscit, ea in speciali commemorans, li- cet id omiserit, quod ad citatum Caput sep-
lud Bruno Chassaing de Privilegijs Regularium Tract. 2. Cap. 5. Proposit. 1. Ubi exactius recen- set privilegia, quæ censeri possint revocata. tionem privilegiorum, de qua citato in Capite, non tantùm ad contenta in Seßione 25. refe- rendam censet Proposit. 2. sed ad alia, in quorum designatione est valde singularis, cùm absolutè censeat ad Decreta illa esse referendam, in qui- bus nominantur Regulares, non verò ad illa, in quibus licet privilegijs derogetus, quia ta- men non expressi Regulares, ad illos dici ne- queunt pertinere: Sunt tamen illa tantùm tria, scilicet Seßione 22. de observandis in celebratione Missarum, circa celebrationem in Oratorijs contra Ordinarij voluntatem, Seßione 23. Cap. 12. Circa susceptionem Sacrorum Ordinum, & ætatem pro illis requisitam. Et Cap. 15. circa examen & approbationem pro audiendis Con- fessionibus. In quo quidem ita delicatè discur- rit, ut etiam id habere locum dicat in Decreto
ibi. Ex eo enim quod Quibuscumque dictum, & non additum Privilegijs, negat illa submota, immò etiamsi adderetur, nec tamen Regula- rium dicerentur, idem statueret, cùm posset illud ad sæcularia referri. In quibusdam etiam Decretis, licet in illis de privilegijs mentio, ut<-P> @@0@ @@1@ nihil esse, quod urgeat, affirmat, quia de præ- textu privilegiorum agitur, & non de veris. Quæ quidem omnia licet non sint qui libenter excipiant, immò & ad praxim adsciscant, de- futuri; re tamen vera non videntur adeò soli- da, ut viri docti, & in materia præsenti pro- fundè versati ea pergant pro praxi secura complecti. Et quod de Decreto Seßionis 14.
fidenter asserimus. Si enim Decretum illud, in quo nulla de Regularibus mentio, sic eos con- stat adstringere, quid de illis fiet, in quibus mentio expressissima continetur? & ut de illo nuper adducto loquamur, circa controversias componendas, non solùm in eo Scriptores au- ctoritatem Episcoporum recognoscunt, sed & quamplures potestatem ad compellendum per censuras, ut videri potest apud D. Barbo- sam in Collectaneis ad citatum Caput 22. nu. 5. Et in Declarationibus Cardinalium ad Caput 13. licet in hoc non annuamus, propter dicta nu. 235. & Tit. 17. n. 50. & seqq. circa quod & ibi iterùm. ctant, limitationes aliquæ adduntur in Bul- lis Pontificijs, circa dispensationem in- quam in gradibus pro Matrimonio prohibi- tis, & pro absolutione à casibus reservatis Sedi Apostolicæ. Sed illæ ad institutum præ- sens non pertinent, ubi de limitationibus tan- tùm circa communicationem agimus, & cer- tissimum est, si Religiosi velint illis privile- gijs, quæ sunt Societati concessa, uti, cum eisdem limitationibus usum futurum: pro quo P. Herincx nu. 78. ubi exemplum adducit in privilegio Fratrum Minorum pro Familiari- bus; sed degentibus dumtaxat intra septa Mo- nasterij, quod communicatur alijs Religioni- bus cum eadem restrictione. Quod etiam in privilegijs pro Festivitatibus Sanctorum, de quibus suprà, prosequitur, inter Minores & Prædicatores, & Generalibus, Provincialibus & alijs, eorumdem Ordinum, & consequenter etiam communicantibus, dilargitis, ubi & addit illud Fratrum privatorum ad Fratres priva-
opus illa sit, & à Nobis adhibita suprà n. 1133. Circa id autem, quod de Generalibus dicitur in privilegijs citatis, id est in Societatis Gene- ralibus peculiare, ut privilegia omnia Societa- tis, eidem concedantur, utpotè omnis illorum usus largitori, quia sine illius licentia neque licitus, neque validus est, de quo dictum nu. 167. & seqq. Neque in hoc stare communica- tio Religionum aliarum valet, quia esset earum statum valde substantialiter variari, id quod in privilegiorum concessione cavetur, & omnes adnotant Scriptores. Unde & idem est de So- cietatis Generali dicendum, quòd scilicet ne- queat quidquam ex privilegijs Generalium Ordinum aliorum erga propriam pro So- cietate gubernationem attrahere, per quod illa ullatenus immutetur: bene tamen ali- qua, quæ possunt cum Monarchica excel- lentia componi, à Gregorio XIV. in citata Bulla nu. 1141. eatenus collaudata. Id quod<-P>@@
tum habetur. tionum in Compendio Indico, de qua n. 176. & seqq. sionibus audiendis necessaria, oc- casione Brevis Innocentij X. in controversia cum Episcopo Angelopolitano, cùm agatur, n. 181. sic ibi habetur: Præterquàm quòd juxta aliquos dici potest dispositionem dictam (Innocen- tij) in foro externo procedere: cùm tamen Bulla Pij V. pro solo interno suffragetur, & hoc Religio- sos debere esse contentos, ut Indorum saluti meliùs consulatur. Sic ibi. Ex quo quidem suspicari quispiam fortè queat Nos aliquid approbare contrarium Pontificiæ damnationi Alexandri VII. circa Propositionem sequentem ordine 36. Regulares possunt in foro conscientiæ uti pri-
ministrationem Sacramenti modo dicto ex- pressè revocata sunt, ut constat ex Decreto saing, ut exclusa reputantur, juxta dicta nu. 1145. qui & in præfato Decreto illam deside- rat, ut constat ex fine Propositionis 2. non vide- tur tamen expressa revocatio posse denegari, nisi velimus nodum in scirpo quærere. De Regularibus sermo præcesserat, & subditur non obstare privilegia. Ergo ad Regulares re- ferendum, in quibus esse illa solent, nam in sæcularibus vix tale aliquid poterit repe- riri, in eo præsertim genere, de quo agebatur. Præfato ergo Scriptori nullum negotium damnatio adducta facesset, dicenti sibi non esse privilegia, de quibus agitur expressè revocata. Sed quidem juxta illius philosophandi modum damnatio Pontificia est penitus supervacua, uti de subjecto non supponente: nullum enim extat privilegium expressè revocatum. Quia vel clausula, Non obstantibus carent, vel si nonnulla habeant, prætextum tantùm exclu- dunt: alia autem non habent expressionem Regularium. Neque ulteriùs alia sunt. Quis autem non videat id esse non solùm à ratione alienum, sed etiam tanto injuriosum Pontifici, & eatenus magis in eum directum, quòd non solùm in conscientię foro loquatur, sed absolu- tè, id quod & ejus fundamentis videtur, si quid valerent, comprobari. quod à Nobis est propositum, minimè est Pon- tificiæ menti contrarium: agitur enim de pri- vilegio sanctissimi Pij, in quo de præfato Concilij Decreto expressa mentio, cujus, non obstante sententia Congregationis ab Inno- centio X. pro caussa, de qua ibi, designata, commoda adhibetur explicatio. Et ex prædicta quidem Bulla modus dicendi præfati P. Bru-<-P> @@0@ @@1@ SS. Pontifex: Exponi Nobis nuper fecit tua Ma- jestas Regia (Philippum secundum Regem no- strum alloquitur) quòd juxta sacri œcumenici Concilij Tridentini decreta, nulla matrimonia nisi præsente Parocho, aut de illius licentia contrahi, nul- lusque Religiosus absque Episcopi licentia Verbum Dei prædicare, ac sæcularium personarum Confes- siones audire &c. Sic die 23. Martij An. 1567. paulò post præfati Concilij publicationem, ejusdem Decretis uti expressis & indubitatis, acceptis. Licet autem quod ad Confessionum auditionem attinet, non videatur ad conscien- tiæ tantùm forum pertinere, quod alibi adno- tatum, cùm actio exterior sit, & punitioni obnoxia, si contra prohibitionem fiat, juxta eos, de quibus ibi dictum, stare illud potest, & sic explicari, ut deprehensus in ejusmodi au- ditione dicat se tantùm veniales culpas audire, & Indos ob incapacitatem de gravitate mor- talium non plenum conceptum efformare. Quod si mortalia verè deprehendant; scire se quid facere in eo oporteat eventu, cùm possint ad habentes approbationem mitti: non tamen affirmando mitti illos, cùm sit in eo menda- cium manifestum, nisi mentalis aliqua restri- ctio succurrat de modo alio missionis.
n. 188. & seqq. posse uti privilegijs, quæ ipsi ante dimissionem competebant, cùm opportuna ex- plicatione, & in benedictione sacrorum or- namentorum, ac Corporalium, exemplum designatum. Sed numquid ad Calicis & Aræ consecrationem poterit usus extendi, admissa omnino verosimili sententia, de qua inferiùs? Respondeo absolutè licere: juxta Adnotatio- nem tamen Verb. Benedictio, necessitas est gravis attendenda, si externorum sint. Si do- mestica, & Superior domi adsit, vix esse con- veniens poterit, nisi fortè ægrotet, & ejus be- neplacitum accedat: neque aliter videtur posse stare concessio, juxta generalem in privilegijs regulam, ut non sint contraria observantiæ Regulari, de qua præter alios P. Herincx Disp. 4. cit. nu. 77. & P. Bonæ-Spei nu. 48. Dictum prætereà nu. 190. juxta probabilem sententiam Parochum dimisso officio posse Confessiones vi præcedentis approbationis audire, quod quidem ita intelligendum, ut ab habente ju- risdictionem possit ei, sine nova approbatione Episcopi auditio pro suis ovibus limitata com- mitti, aut virtute Jubilæi, vel Bullæ Cruciatæ eligi. Nullus autem ibi pro sententia dicta ci- tatus, sed ex eo ejus probabilitas deducta, quod de approbato sine limitatione Doctores tra- dunt, pro quo adductus Bassæus. De Parocho autem in speciali videndus Diana, & illi quos citat Parte 1. Tract. 11. Resol. 8. Parte 3. Tract. 4.
47. & à Nobis adducti in Additionibus circa Cap. 7. n. 14. de quo & aliàs dictum. Quibus obstare videtur Decretum Alexandri VII.<-P>@@ <-P>die 30. Ianuarij 1659. quod adducit P, Bonæ- Spei Tomo 6. Tract. 5. Disput. 11. in principio, in quo Propositiones aliquæ Censurarum ad- jectione damnantur, inter quas illa nu. 8. Re- gulares Ordinum Mendicantium semel approbati ab uno Episcopo ad Confeßiones audiendas in sua Diœcesi, habentur pro approbatis in alijs Diœcesi- bus: nec nova Episcoporum indigent approbatione. Est falsa, & animarum saluti perniciosa. Sic ibi. Obstare inquam videtur, quia in Parocho post officij dimissionem eadem est, quæ in Regula- ribus ratio, immò & major, quia in Regulari- bus approbatio perseverat, quæ independen- ter ab officio est obtenta & circa quam nihil est innovatum: quod secus se habet in Paro- cho, cui ratione officij est approbatio impensa, & officij dimissio successit. Ubi nequit dici odiosam esse dispositionem, & ideò non ex- tendendā. Quia non est illa ad gubernationem spectans, sed doctrinalis, & ita post adhibitam Theologorum & Canonistarum consultatio- nem, ut in eodem Decreto continetur. Quan- do autem talis declaratio est, ad omnia exten- ditur, in quib$uncleartio eadem reperitur: & ita quod exprimitur tantùm habet rationem ex- empli, & non restrictionis, ut in materia omni alia consimili videre est, aut etiam dissimili, circa quam possunt cadere Theologicæ quali- ficationes, cùm sumantur per oppositionem ad fidem secundùm diversos gradus, unde quæ ęqualem habent oppositionem, æqualem etiam debent habere censuram. dicta in Pontificio Decreto minimè compre- hensa, quia illud in hac parte principium ali- quod fidei non concernit, sed ad gubernatio- nem Ecclesiasticam præcipuè spectat in Con- fessariorum designatione, Concilij Tridentini dispositioni conformi, in qua varij esse intel- lectus possunt. Ex quo & fit cùm de Regulari- bus agitur, & sententia ut minùs illi confor- mis refellitur cum additione censuræ, non ideò ad Parochos sæculares id esse referen- dum, quia cùm ad dispositionem gubernativam spectat, odium continet sub eo respectu, & sub alio dici possit diversam in Parocho esse rationem. Parochus enim strictius subit exa- men, cùm beneficium Parochiale per concur- sum provideatur, cùm tamen erga Regulares benignius se gerere Episcopi soleant, multum enim operatur intuitus Religionis, quod & circa Ordinum Sacrorum susceptionem boni arbitrantur Auctores. Hinc est ut sententiam prædictam post adductum Alexandri Decre- tum sine ullius scrupuli umbra defendat iterùm P. Andreas Mendus in Statera Opinionum Dis- sertat. 14. Quæst. 13. cui ignorantia Decreti nequit opponi: licet enim stare possit ut illud non viderit, quia tamen opus dictum doctissi- morum virorum fuit subjectum examini Pon- tificia auctoritate, dum contra illud malè affe- cti conclamarent, & eorum judicio est ab om- ni liberum censura proclamatum, pro quo illustre testimonium apud me habeo ab Au- ctore transmissum: ideò inquam ignorantia Decreti nequit opponi, cùm incredibile sit illud viros tantos post tot annorum decursum<-P>
@@0@ @@1@ cùm tamen Statera prodierit Anno 1666. & post aliquot alios examen fuerit institutum. Juxta quæ licet nolim pro sententiæ probabi- litate, de qua citato n. 190. quod ad universa- litatem approbationis attinet in Regularibus diversis rejectam Pontificijs Declarationibus usurpare, de quibus alibi, quod ad Parochos autem pertinet, cùm à sua non sit probabilita- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|