Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
suetudinibus, sententijs, juramentis, Concordijs po- test impediri. Ubi & notandum illud Senten- tijs, ibi enim & sententia judicis, ad quem recusatio pertinet, comprehensa, ut illa etiam non obstante, potestas visitandi in recusato debeat conservari. Et quidem judex talis, & Metropolitanus præsertim, apud quem modò caussa vertitur, pro Episcopali oportet aucto- ritate tuenda fidelis patronus assistat, ne fortè cum ipso, aut successoribus id fiat, quod ipse erga Episcopum suffraganeum, minùs decorum & honorificum, faciendum judicarit. Et porta hujusmodi claudenda malitiæ, quæ (quidquid de præsenti Capituli prætensione sit, circa quam severiori non est animus instare judicio) authentico abutens exemplo, ad inconcessa per- tendat, ut aliàs D. Petrus Chrysologus. Mali- tiam enim hoc in genere intervenire posse, & obviandum illi, ex Avendaño, Paz, & Gre- gorio Lopez tradit, & cavet Curia Philippica Parte 1. §. 7. n. 13. In quo & morbum remedio dignum agnoscit Innocentius Quartus, cui & remedium adhibere conatus in Cap. Legitima correctum, quod ex Cap. Suspicionis, dictum n. 1232. Statuitur enim, ut ipsis arbitris per iudi- cem competens terminus præfigatur. Pro casu au- tem nostro nihil obesse id potest; immò valet conducere, quandoquidem ad plura se potest extendere indignatio judicis recusati, cùm & illi concedatur prætereà in caussa procedere, si arbitri intra præfixum terminum recusationis caussam minimè terminarint. quomodo caussa prædicta recusationis apud Metropolitanum judicem transigatur, quando- quidem ad arbitros à partibus electos id spectet, juxta Canones præcitatos: neque tale aliquid ad ipsum devolvi queat, nisi via appellationis legitimæ, pro quo & extat speciale Decretum Urbani VIII. apud Dom. Barbosam in Colle-
recusatum proponi. Sic enim expressè in Cap. Cùm speciali de Appellat. ubi Innocentius Ter- tius ita statuit: Statuimus ut si allegaverit se iu- dicem habere suspectum, coràm eodem caussam iu- stæ suspicionis aßignet, ut & ipse cum Adversario, vel (si fortè adversarium non habeat) cum iudice arbitros communiter eligat: aut si communiter convenire non poßint, absque malitia ipse unum, & ille alium eligat: qui de suspicionis caussa cognos- cant: & si nequiverint in unam concordare senten- tiam, advocent tertium, ut quod duo ex ipsis decre- verint, robur obtineat firmitatis. Sciantque se ad id fideliter exequendum, ex injuncto à nobis in virtu- te obedientiæ sub obtestatione divini judicij distri- cto præcepto teneri. Sic Pontifex. Et in casu præsenti id accidit, quod parenthesi contine- tur, cùm adversarium qui recusat non habeat, & contra Episcopum negotium penitus diriga- tur: unde ipse & Capitulum eligere arbitros debuerunt. Sed quia Episcopus recusationem potuit frivolam reputare, juxta dicta; circa hoc<-P> @@0@ @@1@ accepto: vel si haberi non potuit ab ipso, re- cusationis repulsa comprobata, & voce appel- lationis assumpta. Ex eo enim quòd quis non audiatur posse appellationis remedium assumi, in Jure habetur expressum. Sic enim Cap. Si- gnificavit, & Cap. Significantibus. de Appellat. In priori sic in casus propositione: Iudices hu- iusmodi exceptiones admittere noluerunt: quare Se- dem Apostolicam appellavit. Posterius habetur etiam in Titulo de libelli oblatione, & est 2. ubi sic: A judicibus postularunt: quod cùm ipsi fa-
recusato in recusationis judicio consentire, & id erit convenientius: quia vix est credibile contra Episcopum quidquam posse proponi, quod urgeat, & in dubio favendum ipsi, quia & pro eo adducta faciunt, & personam rei ge- rit, unde currit notissima regula. Et quidem, ut ampliùs urgeam, & pro veritate fundamen- ta ipsius veritatis inculcem: in recusatione hu- jusmodi, numquàm tales opponentur caussæ, quæ evidentiam præ se ferant, & ita ad Sum- mum rem in statu dubio constituant, unde id currit, quod diximus, ut scilicet pro recusato debeat pronuntiari. Sic etiam quamplurium controversiarum radix amarissima penitùs evelletur. In quo etiam alteri occurretur ab- surdo. Si enim judex appellationi deferat, & recusatum ut stet juri compellat, recusationis caussas eo ipso videtur non leves reputare, & præ judicio quodam arbitrorum sententiæ præire, ut illi meritò conformare se ipsi possint non inventuri ducem meliorem. Quod autem recusatione admissa negotium ad Metropolita- num remitti possit, in citato Cap. Cùm speciali habetur expressum, de quo D. Carascus del Saz circa leges Recopilationis Capite 9. nu. 230. Ubi de Indijs specialiter. Et hæc pro casu præ- senti satis, quæ utinam aliquando sint pro simi- libus profutura.
accepto Pallio, ijs pervisis, quæ à Nobis dicta, doctus Prælatus, annuentibus doctis alijs Magistris pro praxi amplecti mini- mè dubitavit. Ubi quidem circa valorem Or- dinum dubitatio esse nulla potest, siquidem ra- tione prohibitionis subesse illa nequit, immò in prohibitione ipsa futurus valor supponitur. Cùm id non tamquàm simplex Episcopus, sed tam- quàm Archiepiscopus facere videatur. Cap. Quòd sicut, de Election. §. Super eo. Prohibetur ergo, non ex eo quòd non sit revera facturus, sed quia facturus indebito respectu. Idem constat ex prohibitionibus alijs, contra quas qui ordi- nati fuerint, ab Ordinum exercitio suspendun- tur, nulla circa valorem dubitatione subeunte. Sic varijs in locis Conciliorum, Juris Cano- nici, & Pontificiarum Constitutionum, ut vi-<-P>@@ <-P>deri potest apud Scriptores de Censuris pertra- ctantes. Et ut de alijs taceamus, sit satis Decre- tum Concilij Tridentini Seßione 14. Cap. 1. de alienos subditos ordinantes, & sic in fine: Ta- liter verò promotus ab executione Ordinum suscep- torum, donec suo Prælato visum fuerit, ipso jure sint suspensi. Sic ibi. Quod quidem adnotasse oportuit, ne fortè ex dubio etiam probabili, circa Ordines esse communis objectio possit, de non admittenda opinione in praxi circa usum Sacramentorum, ut necessarium prop- terea sit ea sub conditione, juxta communem Doctorum sensum, iterare. in consecratione Chrismatis, & Sacrorum Oleorum: illa enim cùm ex Ordinatione Ec- clesiæ, & ritibus constitutis ab ipsa consistat, si ea desint, aut eorum aliqua, quæ de substan- tia videantur, non videtur posse subsistere con- secratio. Ubi neque probabili opinioni locus esse potest, quia juxta illam Sacramentum Confirmationis & Extremæ unctionis opinio- ni manebit obnoxium, & ita dubium. Jam quòd ad consecrationem prædictam Pallium in Archiepiscopo requiratur ex prohibitione constat in Capite citato. Et valde quidem sub- stantiale requisitum apparet, cùm ad Ministri personam spectet, qui minimè aptus ad fun- ctionem prædictam judicatur. Neque est simi- le quod est de Ordinum collatione dictum, quia ibi institutioni statur Christi, & est pro eo aperta declaratio, ut vidimus, quod secus in præsenti accidit, ubi consecratio ad dispositio- nem Ecclesiæ revocatur. Sed verò neque circa hoc esse rationabilis potest dubitatio, quia prohibitio dicta minimè substantiam conse- crationis attingit, cùm Minister aliàs sit pro ea aptissimus & ritus plenè in ejus confectione servetur. Id quod in citato Capite, Quod sicut, pa- riter indicatum, neq; ullum inter ibi prohibita discrimen assignatum, & facere revera, quæ ibi dicuntur, asseratur. Sed tamquàm Archiepis- copus facere videatur: ea inquam quæ Episcopo ut tali congruunt, quidquid de alijs sit ad ex- teriùs regimen spectantibus, ut est Concilij celebratio, quæ Archiepiscopo secundùm su- periorem competit dignitatem. Et quidem si circa valorem Ecclesiæ versaretur intentio, id insinuari aliquomodo debuisset, cùm tamen non ita inveniamus factum, sed oppositum apertè ut vidimus, indicatum. Cùm non liceat. Id tantùm ibi. Et manifestum est ex eo quòd aliquid non licere dicatur, neutiquàm valorem actus infirmari. Et præfata quidem verba supra ea cadunt, quæ statim enumerantur; post quæ sic Pontifex: Multùm profectò præsumit, qui an- tequàm impetret Pallium, Clericos ordinare præsu- mit. Hæc Innocentius. Ex omnibus ergo enu- meratis in sola ordinatione præsumptionem ar- guit, de qua fuerat interrogatus, sed cum mani- festa valoris recognitione, ut de alijs ad Epis- copalem gradum pertinentibus existimare si- militer debeamus. Jam quod ad Episcoporum consecrationem attinet, ut incertus illius valor sit ex eo argui potest, quia sine dispensatione stare illa nequit<-P> @@0@ @@1@ ne ab uno Indicum extat privilegium, de quo aliàs. Atqui quod in uno isto debeant concur- rere canonica requisita, ex tenore concessionis habetur, dum sic dicitur: Vt deinceps perpetuis Consecratorem autem nondum habere Pal- lium, inter Canonica est impedimenta com- putandum: nec videtur verosimile velle Pon- tificem ut ejus dispensatio locum habeat illo extante, dum omnia removisse dilucidè com- peritur. Sed quidem idem circa hoc dicendum quod circa præfata, & valor irrefragabilis asse- rendus; ex parte enim consecrandi nullum esse impedimentum supponitur, & ex parte con- secratoris requisitum Pontificium verissimè concurrit, cùm dicatur, A quocumque maluerint Catholico Antistite. Impedimenti autem memo- rati concursum excusat necessitas, quia est tan- tùm pro decentia constitutum, & cùm Ordi- num valorem non tollat, neque consecratio- nis, quam multi censent non esse Sacramen- tum, de quo in Additionibus n. 86. & videtur etiam amplecti Mag. Acacius de Velasco Tomo 2. Resol. 298. in fine, ubi citato P. Azorio pro contraria sententia ita subdit: Alij defendunt talis) quia per consecrationem nullum Sacramen- tum, nec Characterem recipit: quod certò recipit in actu consecrationis est tota potestas Pontificia & Ordinis, qua potest ordinare, consecrare, benedica- re, & ceteros actus Episcopales exercere. Sic ille, nihil prætereà subjiciens, utpotè qui cum D. Thoma sentire videatur, de quo citato in loco. Quòd si Sacramentum sit, & ita nomine Or- dinum veniens, ex eo nullum resultat obstacu- lum, sed potiùs propositæ veritatis confirma- tio: cùm constet Ordines, etsi prohibeantur, validè conferri. Cùm ergo circa Ordinationem Episcopi impedimentum non præstet defectus Pallij, in concessione pro Indijs juxta formam dictam, eodem modo credendum est processisse Pontificem, ut nullo modo obstare velit, quod in ordinario consecrationis modo neutiquàm obstitisset. Unde nullo modo ad consequen- tiam trahi potest, quod de Apostolicarum Lit- terarum defectu citato Additionum loco est à Nobis validissimè comprobatum, quod Cap. 3.
quo & alibi, circa quod & aliquid statim. Circa dispensationem pro Indijs ut unus pro consecratione sufficiat Episcopus. sicut & in Auctario non semel, un- de hîc non hærebo. Ut probabile modò sit ad consecrationem hujusmodi tres esse necessa- rios Episcopos, plures D. Caramuel adducit Auctores, qui & ita sentiunt, dispensationis Pōtificiæ conscij, quam cùm negare nequeant, Pontifices in eo probabilem censent sen-<-P>@@ <-P>tentiam amplexos, etsi revera minùs illa tuta sit: quomodò enim minùs tuta esse non possit, ex cujus praxi ea inconvenientia emer- gunt, de quibus Capite 3. & alibi. Et eum qui- dem in Apologemate, de quo Nos Tomo 1.
denas Tomo 1. Crisis cōtra ipsum Tract. 1. Disp. 15. n. 127. & 128. & ad illa respondet nu. 132. & seqq. non concludere contra Fagnanum, quia multæ opiniones numerantur ab Auctoribus inter probabiles, quas tamen vir doctus à prin- cipijs intrinsecis putat certas, vel certò falsas. Quando autem absque ulla formidine judicat certò falsas, eas non posse reducere ad praxim probaverat Disput. 11. Cap. 15. Conclus. 1. Unde respondere Fagnanus poterit Pontifices in ijs casibus dispensasse, in quibus nonnulli dicunt dispensare non posse, quando à principijs in- trinsecis judicarunt dispensationes esse certas, & defectum potestatis suæ, ad dispensandum, certò falsum. Ideoq́ue non operatos esse for- maliter secundùm opinionem minùs tutam, sed secundùm sententiam, quam censuerunt certissimè tutam à principijs intrinsecis. Sic do- ctus Pater pro Fagnano, & pro se. Quod qui- dem dispensationi, de qua agimus, adaptatum, sustineri non incongruè potest, si & addatur doctrina alia ejusdem Disput. 9. n. 125. ubi ait id, quod viro docto accidere potest, ut quod alijs est probabile, sit ipsi certum ex intimiori penetratione: respectu Pontificis potiùs ad- mittendum, cui certò promissa est Spiritus san- cti assistentia, ne docturus Ecclesiam erret in materia morum. Id autem quod ad dispensa- tionem attinet, de qua agimus, materiam mo- rum concernere ex adductis à Nobis in præsen- ti Capite constat. Sed verò in omnibus dispen- sationibus id accidere difficilis equidem propo- sitio. Sic enim omnes illæ certitudinem omni- modam præ se ferrent, nec posset illis penitus reluctari, quandoquidem ex certa cognitione descendunt, & cum assistentia Spiritus sancti. Cùm tamen contrarium videamus, siquidem post dispensationes plures sententiæ contra il- larum certitudinem ut probabiles defendun- tur. Quod quidem in dispensatione circa vo- tum solemne castitatis videre est, quam D. Thomas Pontificis potestati denegavit. Circa quod tamen ita scribit Mag. Acacius de Ve- lasco Tomo 1. Resolut. 250. Ex dictis infero sen- tentiam hanc D. Thomæ (2. 2. q. 88. arti. 11.) esse securiorem & probabiliorem, & eius rationes esse valdè fundamentales & profundas. Verum nihilo- minùs est contrariam esse probabilißimam, & eam defendere homines doctißimos, quam & sequentes in voto Religionis aliqui Pontifices dispensarunt cum quibusdam Principibus Religiosis profeßis, ut à Religione exeuntes nuptias celebrarent. Sic ille, aliquos statim recensens, & adducens Villa- lobos p. 1. Summæ tractat. 24. de voto solemni
lutè Diana Parte 8. Tract. 1. Resolut. 73. ubi circa certitudinem dispensationum Pontificia- rum eruditè discurrit, & Sylvestrum, Sotum & alios adducit dicentes id quidem fecisse Ponti- fices sed potestate, non jure: & fecisse qui-<-P> @@0@ @@1@ tus, sed non definisse. Et alia multa facere (ita Sylvester) consuevisse quæ non sine offensio- ne, at non jure. Ad quæ quidem sic ille: Cete- rùm hoc est, argumenti vim fugere, non argumen- tum solvere. Sed quidquid dicat ille, certè existimo id fecisse Pontifices, & in re tam gravi & seria Theologos & utriusque jurisperitos consilium dedis- se. Sic ille. Sed quod ad præsens attinet insti- tutum, sufficit quidem nobis Pontifices secun- dùm probabilem Doctorum sententiam dis- pensasse. In quo quidem Sylvester, ut omit- tam, quod & ille omittere potuit & debuit, sic locutus Voto 4. q. 5. Dico secundò, quòd dispensa- vit de plenitudine potestatis, non de jure, quomodo potest intelligi opinio S. Thomæ &c. Si ergo de plenitudine potestatis: ergo potuit dispensare. Quòd autem dicatur non de jure, eatenus stare potest, quatenus se non est visus conformare juris dispositioni in Cap. Cùm ad Monasterium de statu Monachorum, in quo statuitur pauperta- tem, & castitatem adnexam Regulæ Mona- chali ita esse, ut contra eam nec Summus Pontifex poßit licentiam indulgere. Quod tamen facilem habet solutionem. Et plures gravium Scripto- rum dictus Scriptor adducit. Sed pergit ille, & ita loquitur: Vnde aliud est facere de facto, aliud determinare quòd ita poßit fieri de jure: quod si faceret Papa ut Papa, id est, ut caput, utens adjutorio membrorum consultando factum, & fa- ciendo quod in se est, ut sciat veritatem; tali deter- minationi standum esset necessariò. Sic ille. Juxta quæ procedit Dianæ solida consideratio. Et revera incredibile est Pontifices in hujusmodi dispensationibus ut capita non se gessisse, con- sultatione adhibita, in qua non erat operosiùs laborandum: quandoquidem ut fieri possit quatuordecim apud ipsum suffragantur Aucto- res, & gravissimi omnes, ex quibus Domini- cani quinque, scilicet Paludanus, Hervæus, Durandus, Hugo Cardinalis, Rosella, quos cùm citasset, ita subdit: Et breviter S. Tho-
tanti pro Pontificia stent potestate, & Divum Thomam circa hoc neque ipsi Scriptores Do- minicani sequantur, si de antiquioribus loqua- mur, ac solum ferè se S. Doctor inveniat: cur non illorum sententiam amplexi Pontifices potuerint. dispensare? Nec quidem definien- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|