Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
do, ita ut certa penitus dispensandi potestas evadat, sed probabilis, ne dicamus D. Thomæ sententiam penitus reprobatam. Sanctiss. Trinitate Tomo 3. Disput. 3. de Voto in fine, ubi ita scribit: Quantum ad votum solemne Castitatis Religiosæ, docet S. Thomas hîc arti. 11. non posse dispensari à Summo Pontifice. Angelicum Doctorem sequuntur plures, tum ex eius discipulis, tum ex alijs, & ratio D. Thomæ est valde efficax: sed nunc communior est contraria sententia, quam etiam sequitur Caietanus hîc arti. 11. & alij Tho- mistæ. Ego in hac re nihil determino; hinc enim maxima mei in D. Thomam observantia: inde verò Summa Sedis Apostolicæ reverentia, quæ non semel hac potestate dispensandi in huiusmodi voto usa est, ad silendum compellit, utramque sententiam in sua<-P>@@ <-P>probabilitate relinquendo. Hæc ille: juxta quem Pontifices in dispensationibus, quæ proculdu- bio extiterunt, probabilem sunt sententiam amplexi, & amplexi quidem ita, ut probabili- tatem contrariæ sententiæ non penitus abro- garint, quam & post dispensationes dictus & doctus Scriptor agnoscit, sic etiam subdens:
explicationis modum ut cum dispensatione possit D. Thomæ doctrina constare: quòd sci- licet Summus Pontifex, utpotè supremus Su- perior Religiosorum, & Vicarius Christi, non acceptat vota solemnia Religionis, si gravis Ecclesiæ necessitas aliud requirat: & tunc non esset dispensatio in illis contra doctrinam D. Thomæ, sed esset declaratio sola Pontificis, quòd tunc occurrit conditio dissolvens votum virtualiter conditionatum: non tamen hoc esset propriè votum irritare, propter rationes quas addit. Sed quidem juxta hunc dicendi modum corruit fundamentum D. Thomæ de consecra- tione voventis ratione professionis, ex qua ha- betur ut nequeat illam amittere, quod compa- ratione calicis consecrati prosequitur Sylvester juxta mentem S. Doctoris arguentis ex illo Levit. ult. v. 9. & 10. Animal autem quod immo-
ratio Pontificis extat, ex consecrato non con- secratus reddatur, fundamentum planè negan- tis sententiæ corruit. Et pariter ex eo convin- citur stare posse ut qui Deo consecratus & mancipatus est, ad statum non mancipati & consecrati redeat ex absoluta in Pōtifice parti- cipatione Christi potestatis. Et quidem ex cōpa- ratione adducta Calicis consecrati potest effi- caciter redargui: siquidem ex defectu unionis inter cuppam & pedem amittititur consecra- tio, & simile aliquid accidit in Ara consecrata, & patena; Sic ergo & in Religioso professo accidere potest, ut dissolvente Pontifice unio- nem, qua Deo ille mancipatus est, ad sæcula- rem statum reducatur. Et quidem ratione de- licti videntur Professi multi in triremibus cum vilissimis hominibus remigare, quod quidem plus est, & indignius, quàm per Matrimonij Sacramentum ad sæcularem statum revocari. Circa quod dici alia multa possent, sed quia loci alterius illa, brevi hac simus delibatione contenti, ex ea elicientes Pontifices in præ- fata dispensatione probabilem fuisse opinio- nem secutos, probabilitate oppositæ minimè demolientes. dispensatione circa radicem Matrimonij, pro qua potestatem Pontifici multi denegarunt, & tamen Bonifacius VIII. doctissimus Pontifex eam exhibuit Sancio Quarto Regi Castellæ, & posteà valde frequentes fuisse hujusmodi dis- pensationes testatur D. Franciscus Ramos in
quam cum commendatione eruditionis & do-<-P> @@0@ @@1@ 70. Cùm tamen ipse contrariam sententiam teneat uti probabiliorem, ut videri apud eum- dem potest. Vers. Et tandem, in fine. Pro eo- dem militat responsio Gregorij XIII. à quo hujusmodi dicitur dispensatio postulata, ad quam respondit eam penitus negans, & addens se non posse dispensare. Quod cùm sibi obje- cisset P. Thomas Sancius, qui potestatem ag- noscit Lib. 8. de Matrimonio Disput. 7. respon- det sic n. 13. in fine. Ad responsum Gregorij XIII. inter Pontifices diversas esse opiniones, & ex eo constare, dum juxta illas dispensant, non admere ipsis adversantibus genuinam proba- bilitatem. Quod potest adhuc amplius compro- bari ex eo quod tradunt Doctores circa dispen- sationem in Matrimonio rato, pro qua potesta- tem multi negant Pontifici, sed concedunt plures, de quo P. Sancius Lib. 2. Disput. 14. qui
sic arguit: Negari nequit quin saltem res sit dubia, cùm pro hac sententia sint multi & gravißimi Do- ctores, & bonæ rationes: ergo in hoc dubio standum est sententiæ Pontificum, qui sæpè dispensarunt. Sic ille. Juxta quem idem habetur ex hoc capi- te, quod ex nuper dicto. Ubi & addendum quod plus videtur urgere ex Diana suprà Resol. 62. qui Vers. 8. ita scribit: Dices, aliqui Doctis- ille. Ex quibus & arguere etiam possumus, quandoquidem non obstantibus dispensationi- bus, quas prædecessores Pontifices impende- rent, id renuerint successores, ex eo enim habe- tur, quod est præsentis positionis intentũ, scili- cet Pōtifices juxta probabiles procedentes opi- niones cōtrarias in suę probabilitatis relinquere possessiones, licet negari nequeat ex Pontificio usu opinionium talium probabilitatem ita con- firmari, ut sine temeritate dici nequeat illas esse improbabiles. Quòd autem ut Pastores dispensando procedant, non excludit probabi- le judicium, quod ut privati Doctores retinent, & incertitudinem præ se fert, quia & ad Pa- storem spectat utilis ille procedendi modus: qui & tribuendus est Pontifici etiam cùm negat, quia id judicat esse conveniens: neque dis- pensatio ab ipso ut à privato Doctore petitur, & ita neque ut talis præcisè respondet: ut dis- crimen circa hoc adductum non debeat valde solidum judicari. libilis illa Spiritus sancti assistentia in præfato opinionum usu, quam doctus Scriptor adscri- bit, de quo n. 1244. sic enim ipsi obluctari mi- nimè licuisset, cùm tamen non solùm à priva-<-P>@@
præstitum, evidenter fuerit demonstratum. Jam quod ad intimam illam penetrationem spectat, ratione cujus certitudinem ejus, de quo agitur; assequantur, creditu est valde difficile, quandoquidem non semper Pontifices doctio- res alijs sunt, qui materias opinabiles pertra- ctarunt: Jurisperiti quandoque, cùm illæ sint Theologicæ: Theologi, cùm illæ adjus Ca- nonicum videantur magis pertinere. Viris enim doctis penetratio illa tribuitur, cùm jam non de speciali assistentia Spiritus sancti certi- tudinem inducente proloquamur, nisi tantùm in ordine ad hoc, ut nihil improbabile decerna- tur. Dispensavit Pius IV. & ante illum Pau- lus III. aliquoties ut ex Navarro refert P. Re- bellus suprà n. 5. circa Matrimonium ratum: quod tamen noluit Adrianus VI. ex eodem n. 3. qui fuit sanè doctissimus, cùm tamen duo illi, præclari quidem genere, prudentia, & vitæ integritate, circa sapientiæ dotem, minimè possint ipsi coæquari. Et quis dicat illos non ita studio sacræ sapientiæ deditos plus in ma- teria illa vidisse, & adeò profundè penetrasse, ut certitudinem fuerint Adriano negatam, & doctissimis alijs, assecuti? & Navarrus quidem, quem etiam de præfatis dispensationibus testi- moniũ perhibẽtem adducit P. Sancius n. præced. citatus, affirmat ad petitionem suam præfatos Pontifices illas contulisse. Sic ille in Summa latina Cap. 22. nu. 21. Ubi & qui petivit, secu- ritatem & præstitit, summa illa sapientiæ lu- ce Pontificibus satis superque perspecta, propter quam assistentem sibi ad talia vo- luerunt. fectò in eo philosophandi modo probabiliter procedi, & quod de certitudine dicitur non esse quidem certum. Quod cùm ita asseratur, in eodem statu remanet difficultas, & nihil ab ad- versantibus est eorũ positio ampliùs lucidata, unde & standum dictis & ex professo probatis de licita opinionis sequela, etiam ex adverso stante aliquali formidine, quæ genuina ipsi est, etiam cùm juxta illam possunt operari Pontifices. Miratur autem P. Cardenas citato n. 134. D. Caramuelem n. 147. dixisse Ponti- ficibus pientissimis & prudentissimis licuisse amplecti opinionem minimè tutam in praxi: ex quo quilibet inferre poterit: Ergo nobis licet sequi opinionem minimè tutam in praxi. Si enim minimè tuta est in praxi: ergo operati sunt cum periculo peccandi: ergo reipsa pec- carunt; cùm sit peccatum exponere se pericu- lo peccandi. Si ergo cupit ut debet (verba Au- ctoris sunt) eas Pontificias dispensationes ut lici- tas defendere, saniori consilio eas propugnabit, asse- rendo eas certò licitas judicatas à Pontificibus, & oppositas opiniones certò falsas, præcipuè in ijs ca- sibus, in quibus probabilitas non tollit contingentiam frustrationis Ordinum, Sacrificiorum; absolutionis &c. Sed quidem non est multùm mirabile, si consideremus id, quod in Indijs à Pontificibus est aliquando dispositum, de quo & dictum à Nobis aliàs, circa Episcopos non ritè consecra- tos, ex quo defectu non poterant non ea in- convenientia, quæ insinuantur, resultare. Fuit<-P> @@0@ @@1@ nus stante illa non poterat esse circa comme- morata securitas, cùm tamen ex illius non ad- hibito usu nihil tale sequeretur. Quod tamen non tollit quo minùs dispositio talis debeat prudentissima reputari, quia juxta occurrentes circumstantias ita fieri est conveniens judica- tum. Unde minimè sequitur peccasse Pontifi- ces operantes juxta opinionem probabilem; neque opus esse ad modum illum recurrere, qui ab Auctore proponitur, & remanet im- probatus. probabiliter procedunt, numquàm errare. Quia si circa ea, quæ sunt jure positivo disposita, dis- pensatio versetur, circa illam amplissima est illorum potestas. Si autem erga illa, quæ jus divinum concernunt, idem contingere, quia si juxta illud capacia sunt dispensationis à Dei Vicario, existimandum est ab ipso conces- sum, ne illius vacillet auctoritas, & falsi, vani, ac nullius roboris quidquam ab eo prudenter se gerente, & post consultationem seriam, oria- tur. Quod tamen opinionum adversantium probabilitatem non tollat, quia dum falsitas non apparet, & verosimilia apparent funda- menta, nec de modo illo divinæ providentiæ peculiaris erga Pontifices constat, quilibet po- test ut est dictum opinari, ut in omnibus acci- dit opinionibus, quarũ una tantùm vera est, & ita contraria falsa, licet probabilis. Sed contra hoc opponi potest id, quod superiùs de Pontifi- cibus dicebamus, qui dispensationes negarunt, se illas non posse concedere protestantes: quod quidem ita facere non potuisseut, si pro certo haberent Pontifices suis in dispensationibus er- rare non posse, neque credibile apparet, ut Deus qui erga illos ne dispensantes errarent speciali providentia est usus; circa alios ita se gesserit, ut quod factum fuit ab ipsis, dum fieri non posse testati sunt, plusquam virtualiter impro- barint. Si enim negarunt tantùm ut minùs convenientes, id quidem non obstaret, sic enim & aliæ negantur, de quarum valore non extat dubitatio: at cum protestatione impotentiæ negasse plus multò est, & certitudinem, quæ prætenditur, videtur demoliri. sitas ista componi. Ponamus ergo modò agi de dispensatione, quæ numquàm sit ab Apo- stolica Sede concessa, ut pro Matrimonio in- ter duos fratres, aut si modus loquendi iste non placeat, inter fratrem & sororem, ubi pro stabilienda probabilitate nequit dispensatio jam facta produci, sicut neque negatæ possi- bilitatis ex authentico aliquo ipsius Sedis testi- monio. Tunc ergo qui affirmant dispensari posse, ideò ita judicant, quia fundamenta de- prehendunt, quæ ipsis videantur sufficientia. Qui autem negant, ideò sic sentiunt, quia ar- bitrantur sufficientia fundamenta non extare, nec talia esse, quæ pro parte adversa proferun- tur. Deus autem clarissimè cognoscit an funda- menta sint pro affirmatione sufficientia, an nō. Demus insuper fundamenta pro affirmatione sufficientia non esse, & quòd nihilominùs dis- penset Pontifex. Tunc quidem non obstante<-P>@@
habere dispensationem, ne res momenti tan- ti in Ecclesia, & ab ejus Vicario disposita re- ipsa subsit falsitati. Ita ergo dispensatione concessa accedunt alij petentes illam à Ponti- fice alio, qui tamen negat se illam posse con- cedere. Tunc quidem sensus hujusmodi asser- tionis verissimus est, scilicet attentis fundamen- tis non videri talia, ut ratione illorum possit quod postulatur indulgeri: quidquid aliàs sit de peculiari Dei providentia dudum explica- ta, quia Pontifex non juxta illam, sed juxta ordinaria pro inquirenda veritate præsidia à Christo suæ Ecclesiæ & Vicario relicta debet illius gubernationem moderari. Unde neque ex eo quòd sibi persuadeat divinam sibi non defuturam providentiam modo dicto, debet si- ne magnis fundamentis, & diligenti conside- ratione ac Sapientium consilio in determina- tiones hujusmodi prosilire. Quid ad hæc? Non equidem apparet inverosimilis discursus, ubi nihil asseritur quod repugnantiam involvat circa possibilem dispensationem, quod semper supponendum est, quoties de processu juxta opinionem probabilem agitur. Quòd autem Pontificiam deceat dignitatem non videtur posse in dubium revocari, ut stat penitus quod ab Apostolo prædicatum Ecclesiam esse co- lumnam & firmamentum veritatis, 1. Tim. 3.
piorum in Pontificibus admiscetur, de qua nu- per, ex quo inverosimilis redderetur. Quod licet aliunde impugnari posset, volo tamen ut jacet, sua cùm integritate relinquere, forsitan alijs placiturum, quod in Dei gloriam, & sui Vicarij cedat honorificentissimam, & proxi- mam divinæ Majestati his faustis diebus, quibus novi Pontificis creationem faustissi- mam celebramus, Innocentij inquam XI. crea- ti quidem die 21. Septembris, præcedentis anni 1676. Sed creationis pro Peruvianis istis regionibus notitia diutiùs retardata. Et habeo quidem apud me tres illius Italicas relationes, in quibus eximia pro dignitate tanta in nostro Innocentio prædicantur. Vivat ergo diu Ec- clesiæ, vivat felix.
jure dispositum invenimus: ad- dendum tamen hoc loco aliquid, quod legi uti- liter queat, si & ad praxim adsciscatur. De materia & colore præcipua disputatio, pro qui- bus D. Villaroel Tomo 1. Gubernationis Eccle- siasticæ pacificæ, & duorum gladiorum (quos ipse cultellos vocat) unione Quæst. 2. Arti. 1. accura- tè discurrit, & sequentia statuit. 1. Posse Epis- copos etiam Regulares uti Cappa magna seri- cea. 2. Circa colorem posse Regulares id ip- sum, quod alij ex gremio Clericali, cum mo- deratione tamen ab ipso servata circa colorem rubeum. 3. idem etiam quoad vestes alias,<-P> @@0@ @@1@ ca Episcopos autem Augustinienses ita scri- bit: Religiosi Episcopi Divi Augustini, Pa- religiosum sericeum levitatis arguit, præsertim si albus sit, quia vix reperiri potest tela coloris hujus, quæ splendida non sit: adducit tamen Alcedum, cujus illa sunt verba: Respondeo de-
censere non posse cum albedine non conjugari fulgorem, ex quo & indecentia, de qua nuper, redditur manifesta. Circa colorem autem, si mutetur habitus forma, nihil dicit, supponens forsitan eum, qui Religioni est proprius, reti- nendum. Circa equestrem ornatum sericea admissa, & usu comprobata. cris Sanctionibus constitutum. In Cæremoniali ergo Episcoporum, jussu Clementis VIII. cum Bulla pro illius usu sic habetur Lib. 1. Cap. 1. Tunc & non priùs (quàm fuerit in Consistorio Ecclesiæ præ- fectus, & amplæ coronæ formationem in capite) super vestem inferiorem talarem, cùm extra domum exibit, induet aliam vestem breviorem apertam, ut per scissuras brachia extrahi poßint: quòd genus vestis Mantelletum vocatur. Vestes autem hujus- modi, erunt vel ex lana, vel ex Camalotto coloris violacei: nullo autem modo sericeæ. Sic ibi. Ubi sericum videmus penitus abdicatum: si quid- quam citati Pontificis urget auctoritas, qui citata in Bulla sic habet: Idcirco Cæremoniale Episcoporum hujusmodi jussu nostro emendatum & reformatum, Motu proprio, & ex certa scientia, ac de Apostolicæ potestatis plenitudine, perpetuò approbantes, illudque in universali Ecclesia ab om- nibus & singulis personis, ad quas spectat, & in fu- turum spectabit, perpetuò observandum esse præci- pimus & mandamus: ac Cæremoniale hujusmodi sic emendatum & reformatum nullo unquam tempore Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|