Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
stri intentio dirigi, cùm se debeat Ecclesiæ sensui conformare. Aliunde autem insurgit circa limitationem illam difficultas. Cùm enim Sacramentum hoc ad omnium peccatorum tollendas reliquias tendat: immò & peccata ipsa, juxta receptissimum sensum, de quo Tomo 2. Problematum n. 1865. & 1866. Oportuit quidem ut in ipsius forma id expressum, aut saltem aliquatenus designatum haberetur: quod tamen limitationes dictæ non admittunt. Et quid ad hæc? Illud quidem in primis, licet Sacramentum sacrę Unctionis pro peccatorum omnium remedio sit dubio procul institutum, non ideò opus fuisse ut partes omnes, quibus peccare homines possunt, ungerentur, sed quas- dam, quarum unctio ad alias posset extendi, juxta instituentis destinationem, propter ali- quam connexionem. Cerebrum quidem non ungitur, ubi tamen interiorum sensuum sedes, & peccatorum frequentissima instrumenta: quia tamen cum sensibus omnibus, qui in ca- pite resident, suam habent connexionem, ad eosdem etiam spectat unctionis virtus, & quid- quid per cerebrum est delictum unctionis be- neficio reparatur. Unguntur renes propter ar- dorem libidinis, & unctionis hujusmodi effi-<-P>@@
D. Bernardus Sermone 1. de Circumcisione Domini, regnat additamentum Leviathan, habent enim partes illæ suum etiam nexum dispositio- ne naturæ mirabili. In unctione manuum etiam tale aliquid observandum, quandoqui- dem sensus tactus omnis corporis pertes com- prehendit. Sicut autem unius partis unctio ad aliam se potest extendere, ita etiam de parte, quæ ungitur, sentiendum, ut licet in illius un- ctione actus præcipuus exprimatur, ad omnes extendi debeat, qui in illa esse cum delicto possunt. Et juxta hæc procedit Ecclesiæ inten- tio, quia & Christi. Unde cùm locutio tan- tùm in linguæ peccatis exprimitur, alia etiam intelligenda veniunt, quæ per illam committi quandoque accidit, & ad gustum non spectant, cujus delicta etiam specialiter designantur. Cùm ergo Ecclesiæ intentio & consequenter Christi ea sit, nihil contra illam præstat, qui, ut vidimus, præfatam formā juxta sensum addu- ctum assumit; cùm aliàs ejus animus talis sit, ut nullo modo velit à sensu Ecclesiæ, quicum- que ille fuerit, deviare. Poterit ergo Rituale dictum, quoad hoc in usu haberi, dum alius non suppetit. Sed quidem cùm adeò sit facile formam ex Romano transcribi, debet id Pa- rochus sic agere, stante obligatione, de qua n. 19. & 50. ubi & animadversio præsens. Et quis negligentiam circa illud non damnabilem arbitretur? occurrit difficultas ex ritu, qui habetur in Pra-
timis testibus sponsos sic Parochus alloquitur: Señora N. otorgase por muger y esposa legitima por palabras de presente del Señor N. que aqui està presente, como lo manda nuestra santa Madre Igle- sia Romana? Resp. Si otorgo. Quierele por su marido y esposo legitimo? Resp. Si quiero. Recibele por su marido y esposo. Resp. Si recibo. Et statim ad sponsum. Señor N. otorgase por esposo y marido legitimo por palabras de presente de la Señora N. que està aqui presente, como lo manda nuestra santa madre Iglesia Catolica Romana? Resp. Si otorgo. Quierela por su muger y esposa legitima? Resp. Si quiero. Recibela por su esposa y muger? Resp. Si recibo. Post hæc jubet Parochus ut sponsus manum dexteram super dexteram ponat sponsæ, & sic stantes benedicit dicens: Ego vos in Matrimo-
terrogationes iteratæ. Cùm enim in priori totum id expressè contineatur, quod in sequen- tibus additur, ad quid aliæ? Non enim tantùm se velle contrahere ait sponsa, sed reipsa tra- dit per verba de præsenti: sicut & sponsus: unde etiamsi nihil prætereà addatur, Matri-<-P> @@0@ @@1@ ut ea, quæ ad sponsam spectant, non videantur alicui obnoxia inconvenienti, eo quòd ipsis non conficiatur Sacramentum, sed pars illius sint, ubi non potest nocere repetita conjugalis traditionis expressio: in ijs tamen, quæ ad vi- rum pertinent, secus habet. Si enim post prio- rem illam protestationem aliud pariformiter juxta ritum receptum addatur, & ratione ali- cujus eventus inopinati, additio non extet, sicut in simili aliquando accidit, poterit circa Matrimonij valorem oriri dubitatio, & caussa litibus agitari. Præterquàm quòd videtur in- juria fieri Sacramento, dum veluti pars formæ additur, quod revera tale non est. Quòd si non forma, sed materia esse dicatur, idem est inconveniens. manum apertè convincitur, in quo una tantùm pro sponso interrogatio est, & pro sponsa al- tera in hunc modum: N. Vis accipere, N. hîc præ- Mox Sacerdos sponsam interroget: N. vis acci- pere N. hîc præsentem in tuum legitimum maritum juxta ritum sanctæ Matris Ecclesiæ. Respondeat. Volo. Licet autem addatur quod à Nobis est observatum circa laudabiles consuetudines & cæremonias, pro diversis Provincijs, id quidem non videtur circa præsentem admittendum ob rationes dictas, unde & usus Ritualis Romani penitus adhibendus. Et verba quidem illa Pa- rochi: Ego vos &c. satis conformia sunt Ri- tuali Romano, & quem habere commodum sensum possint communiter à Doctoribus ex- plicatur, juxta quod & Nos Tomo 2. Problem. nu. 1369. non ita alia, quæ dici posse in Ri- tuali Indico asseritur, sequentia inquam; Et ego ex parte Dei Omnipotentis, & Apostolorum Petri & Pauli, & Sanctæ Matris Ecclesiæ, vos matrimo- nio conjungo, & istud Sacramentum inter vos con- firmo, in nomine Patris, & Filij, & Spiritus sancti. Ubi quod ex parte SS. Apostolorum dicitur, videtur incongruum, quia eo in ministerio nullus illorum adhibetur influxus: etsi ad in- vocationem referatur, juxta dicta citato n. Vers. 1. inepta est sanè locutio, dum ex parte dici- tur. Jam quod additur de confirmatione Sa- cramenti, supponit quidem illud; & Sacra- mentum quod jam est revera tale, non indiget confirmatione, quæ videtur illi robur & per- fectionem substantialem impertire. Et licet juxta plurium Scriptorum sententiam, de qua n. 1367. ea possit vis Parochi verbis adscribi, ut rationem formæ habeant, quia tamen recep- tissimus Theologorum sensus contrarius ad- stat, id quod de confirmatione dicitur, non vi- detur admittendum. Nihilominùs non est talis modus loquendi damnandus, quia congruus illi potest sensus assignari, sicut verbo Conjun-
cidentali. non levis difficultas: Nam ut doctè tradit P. Ægidius de Sacramentis Disput. 24. n. 32. Om- nis contractus onerosus habet duplicem obla- tionem & acceptationem, V. g. in emptione ab<-P>@@
empta, & utrumque à contraria parte accep- tatur. Sic in Matrimonio vir tradit suum cor- pus, mulier verò suum, & uterque alterius ob- lationem acceptat. Itaque debet in utroque sal- tem virtualiter esse duplex consensus, unus qui habeat rationem traditionis, & alter qui habeat rationem acceptationis: & signa externa debẽt utrumque explicitè vel implicitè significare. Sic ille. Tunc sic. Ergo juxta ritum omnino necessarium post traditionem unius conjugis debet acceptatio alterius subsequi, & signo aliquo significari. Atqui non ita videtur in ritibus, de quibus dictum, res se habere: unus enim conjux corpus offert, alter offert pariter & acceptat: nullum est autem signum, quo prior conjux oblationem ab altero factam ac- ceptet. Unde & videtur non obstante oblatio- ne, posse non acceptare, & ita claudicare con- tractus, ac revera non consistere Sacramentum. Ad quod quidem ex dictis à præfato Scriptore videtur exactam posse reddi difficultatis solu- tionem, quatenus ille signum saltem implici- tum sufficiens fore pronuntiavit: tale autem est dum recognoscens conjux post sui corporis oblationem, alterius oblationem pariter & ac- ceptationem, nihil contrarium agit, sed uti con- jugem se gerit, ac Parochi benedictionem sus- cipit, annulum de manu Sacerdotis post bene- dictionem ipsius acceptum digito uxoris im- ponit: vel si à sponsa ritus incœptus, idem sanè est, dum & benedictionem accipit, & digitum annuli impositioni porrigit. Quod si annuli cæremonia deficiat, in præcedentibus suffi- ciens profectò est acceptationis significatio, & ita acceptatio non est ad cæremoniam dictam secundùm quod necessaria est ad Matrimonij substantiam revocanda: siquidem ante illam jam est perfectum Sacramentum, nisi quatenus illam præcessisse eo indicio apertè denotatur. Et ita dicendum ubi primùm conjux post alium interrogatus consensum plenarium exhibet audiente alio, in illo acceptationis sufficiens signum etiamsi taceat, deprehendi: hic enim maximè verum habet quòd qui tacet, consen- tire videtur, quando scilicet id agitur, quod ipso volente & postulante fit: in ipsa enim po- stulatione non retractata acceptatio contine- tur, unde mora taciturnitas non est, quæ in hoc non admittitur Sacramento; sed voluntas moraliter manifesta: unde & Parochus statim benedictionem confert, id dicens, quod jā præ- missum. Notissima est Iuris regul. 43. in 6. quòd
libus currere exponunt communiter Scripto- res, ex quibus complures congerit Dom. Bar- bosa Axiomate 217. in Tractatu de illis. Nihil autem ita favorabile quàm id, quod quis ex- petit, dum juxta votum offertur, ut in casu præsenti, pro quo hæc satis.
@@0@ @@1@ cus non dissimulandus, dum de Re- gibus profertur, quod ad Reginas spectat, & aliquid omissum, quod sensum confundere videtur, unde sic legendum: In quo quidem, ut
conferenda pace Proregum uxoribus, cui abu- sui jam locum non futurum admonui ibidem, quia id generali est Regij Indiarum Consilij rescripto sublatum. Sed quid peculiari in casu, qui revera accidit, si Proregi in sacris Officijs assistenti ex improviso, non habeatur ad ma- num instrumentum aliud pro pace præter Pa- tenam, ab ea quidem distinctam, qua Sacerdos utitur, eritne licitum illius usus, ne Proregis incurratur offensio, & honoris illud singulare officium cum nota assistentium omittatur? Ita quidem nonnullis visum, & non inverosimili- ter, quia licet juxta dicta nu. 112. id videatur indecentiam aliquam præ se ferre, non ea ta- men adeò manifesta est, ut circa id viri pij & docti peccatum aliquod deprehenderint, longo illo usu ante rescriptum Consilij Indici illum prohibentis. Licet enim Patena res sacratissi- ma sit, non usui alicui profano adhibetur. Sed osculanda summa cum veneratione à Principe gubernatore defertur, qui & eam posset extra Missæ sacrificium osculari. Ad prohibitionem ergo gravitas obligationis videtur penitus re- vocanda. Atqui pro casu tali ea non videtur urgere propter adductas rationes, ex quibus rationabilis interpretatio potest sine ulla te- meritate fundari, communium circa hoc regu- larum applicatione. At in casu prædicto etiam aderat Proregis uxor, cui & impartita Pax, & quid si contingat aliàs quidquam simile? Usus quidem obtinuit, ut erga illas omne id fiat, quod erga viros, in thurificatione, Evangelij delatione, & Pacis impartitione: unde & pro casu dicto juxta dicta nu. 114. discurrendum: ubi quidem non ex contemptu sacrorum ri- tuum agitur, sed potiùs ex peculiari erga ipsos veneratione, licet aliquantulùm humanorum respectuum misceatur. Novem Auctores, & non cuntemnendæ auctoritatis apud Lean- drum Tomo 2. Tract. 8. Disp. 5. Quæst. 35. affir- mant posse Sacerdotem bis Missam celebrare, si in fine dictæ superveniat Episcopus aut Prin- ceps: quod licet communissima sententia non admittat, non est tamen probabilitate penitus destitutum. Censent ergo personæ Principis adeò esse deferendum, ut propter illũ id pręstari possit, quod est tantopere majoris momen- ti, quàm Patenam ad largitionem Pacis, uni- cæ inquam Cæremoniæ, in casu necessitatis adhibere.
Parochum minùs spectant, cùm rarò Proreges in eorum Ecclesijs Missarum officijs assistant; sunt autem occasione eorum discussa, quate- nus ad ipsos pertinet modus in Missæ celebra- tione servandus coràm Prætoribus, ne, ut di- ctum nu. 108. in fine, illis conniveant nec diffi- ciles experiantur salarij sibi reddendi solutores, aut aliàs adversantes. Habent enim & illi fre- quenter secum uxores, quas uti Principissas student, & fortè etiam uti Reginas pertracta- ri. Et ut ad Proreges revertamur, non ante an- nos plures, cùm eorum unus funerali officio, in quo adstabat Archiepiscopus, pariter inter- esset, videretq́ue illi thurificationem impen- sam post offertorium, sibi autem non impendi, pro eo expostulavit, & Archiepiscopum ut sibi illud redderetur officium acriter requisivit, unde factum ut aliquantulùm retardarentur officia, & inter adstantes admiratio cum mur- mure ex non agnita caussa funderetur. Sed cùm Archiepiscopus id, quod erat actum, juxta legitimos Ecclesiæ ritus procedere respondis- set, Principis indignatio deferbuit, & sacri- ficium est debita cum tranquillitate per- actum. Et ritus quidem legitimus habetur in Cæremoniali Episcoporum, dum Lib. 2. Cap. 11. in quo de Episcopo solemniter celebrante pro Defunctis, sic enim ibi: Imponet tamen post Offertorium Episcopus thus in thuribulum, more solito, cum benedictione. Per interceßionem &c. & thurificabit oblata & altare, & demum ipse so- lus thurificabitur. Sic ibi. Sequenti autem Ca- pite sic habetur: Ad Offertorium Episcopus more solito, ministrante naviculam Presbytero aßisten- te, imponet thus in thuribulum dicens, Per inter- ceßionem &c, & thurificatis oblatis & altari, thu- rificabitur celebrans à Diacono, & Episcopus à Presbytero aßistente, more solito. Tantùm illic. Et quod de non thurificandis alijs celebrante Episcopo decernitur, in Missa coràm ipso pa- riter observandum, quia eadem norma in om- nibus servanda præscribitur. Cur autem cùm non thurificantur alij, Episcopus tamen thuri- ficandus sit, ex eo habetur, quia thurificatur celebrans, & Eiscopus cum illo quadam ratio- ne concelebrat; unde cum cappa facit Con- fessionem cum celebrante: cumq́ue & ipse thuris benedictionem perficiat, debet illius par- ticipatione pariter honorari. Quod quidem licet non explicent de hujusmodi materia a- gentes, videtur Ecclesiæ menti penitus conve- nire: & pro dictis juxta Cæremoniale Cle- mentis VIII. stat etiam R. P. Michael Bauldry in Manuali sacrarum Cæremoniarum circa librum 2. Cæremonialis Cap. 11. & 12. Ex quo infer- tur circa illa nullam factam mutationem. Erit autem à ratione alienum, si contendant Pro- reges thurificationem sibi in Missis præfatis exhibendam, quæ & Ecclesiasticis omnibus, & Choro assistentibus denegatur, ac pro eorum libitu stabilitos jam diu sacros ritus pro divi- nis officijs immutari. abusus introduci, quòd scilicet Diaconus Evangelij librum osculandum Proregi defe- rens, sicut & thurificaturus, & Pacem daturus<-P> @@0@ @@1@ genuũ flexione trigemina. Quod quidem ma- nifestissimè Cæremoniali adversatur, sic enim
autem reverentiæ solùm ante deosculationem prohibeantur, licebit post illam in ipso disces- su reverentiam aliquam inclinatione capitis & pectoris moderata, sine genuflexione tamen exhibere. De thurificatione autem cùm nihil dicatur, videtur reverentia permitti, & poterit stare aliquantulùm ante thurificationem, & immediatè post ipsam. Ratio autem discrimi- nis est, quia Librum Evangeliorum apertum deferens summæ Venerationis Minister est; unde ipsi potiùs exhibenda est reverentia, quæ & Evangelio ipsi exhibetur, ac proptereà de- osculandum deferatur. Cùm instrumento Pa- cis etiam accedens, quasi Christi legatum agit, cujus & verbis loquitur. Non ita cùm thuris ministerio utitur, neque enim thuribulum in se quidquam habet sacrum, propter quod reve- rentia debeatur, sicut habet Evangelium, & Pa- cis instrumentum. Est quidem thus in thuribu- lo Deo sacrum, sed respectus ille talis non est, ut adorationem mereatur; neque enim res quælibet Deo consecrata illam promeretur, licet debeat religiosè tractari. Deo enim debe- tur latria, hyperdulia Virgini, dulia Sanctis, & ijs, quæ illos repræsentant, aut aliquomodo ad eos spectant, aut quidquam eorum sunt: quod de Deo eatenus dici potest, quatenus fa- ctus homo, & sic ea, quæ illius aliquomodo sunt, adoratione reddidit digna ad supremum gradum pertinente. Quæ ergo talia non sunt, etsi sacra, ad orationem neutiquam promeren- tur. Et quæ de Proregibus dicta sunt, Indo- rum Parochi sibi cum proportione accommoda dicta intelligant, ut Prætoribus & gubernato- ribus caveant indignis humiliationibus se con- temptibiles, dum sacra tractant ministeria, prę- bere. Decet potiùs in his sanctè esse superbos, superbia illa, de qua Dominus Isaiæ 60. v 15.
versione Gentium, ut præclarè D. Hierony- mus, & Ecclesiæ gloria, quæ curvari debeat nemini, cùm tamen eam sint gloriosissimi om- nium curvis genibus perculturi. Et venient ad
Quomodo autem superbia non inflatum & insolentem animum, præ se omnia despicien- tem, sed excelsum & magnanimum cum de- bita tamen erga Deum, & ejus ministros sub- jectione designet, ex P. Gaspare Sancio abun- dè poterit Lector haurire, apud quem erudi- tionis multùm, dum Nos paucis erga sæcu- lares Parochos dictis ad Religiosos propera- mus.
De convenientia Paræcialis curæ in Religio- sis, & gradu obligationis circa admini- strationem. Ad tria priora Capita. quod scripsi, persisto. Si Reli- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|