Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
currere, non ita alios. Quod tamen discrimen improbatum Sect. 40. citata Auctarij. Sed qui- dem in eo antinomia nulla. Licet enim modò plures dicantur obnoxij Censuris, id tantùm indicat tales esse, ut si Pontifici placeret, pos- sent pœnis hujusmodi aliorum fidelium more percelli. Quòd autem hucusque non placeat, ex eo cōstat, quia circa illos pro modo absolu- tionis nulla est discretio ab Apostolica Sede dis- posita: essetq́ue confusionis magnæ caussa, si de illa introducenda, & capacitatibus explo- randis ageretur. Ubi quod de privilegijs dixi- mus, satis rem præsentem evincit, quibus pariter omnes Indi perfruuntur, licet eorum capacitas in multis valde communem excedat, ac Euro- pæis multis non solùm æquari valeant, sed etiam anteferri. Esse autem concessionem di- ctam verè & propriè privilegium, ostensum est superius, & ita habet citatus Fr. Joannes Bap- tista, ut non debeat dici circa Censuras nullum pro Indis privilegium inveniri. Pro quo sunt verba illa in prædicto Confessionario: Y de- clara su Santidad que quanto à esto no estorva el aver declarado que por la Bulla de la Cruzada no se concede absolver de caso de heregia. Porque quan- to à los Indos y personas dichas no se deroga el dicho privilegio y facultad de poderlos absolver de heregia, y de los demas casos reservados &c. Unde & quod in Concilio Limen- si dispositum, ut supra, rationem privile- legij indubiè continet, cùm sit exceptio à communi lege à Superiore præstita in favo- rem Indorum, juxta cujus mentem procedit prædicta Gregorij concessio, quæ simul cum Concilio An. 1583. in Confessionario apposita est, unde & sic concluditur: Y añadese à los Privilegios vistos por el Santo Concilio Provincial per mandado del Reverendißimo Metropolitano. Ut videri potest citato n. 295. Uno ergo om- nes locuti spiritu, & Nos cum illis, quid- quid ad privilegia spectat prosecuti. Sit tan- dem
sicut & nonnullis alijs locis, quæ ad eas spectant exactè videntur explicata, ut distineri hac in caussa non multùm debeamus. Pro Indulgentia peculari circa Processiones sic habetur nu. 500. Eos quoque qui in singulis<-P> @@0@ @@1@ ceßionibus publicis, in partibus & locis transmari- nis, ad orandum pro conversione Gentilium & hære- ticorum prædictorum, juxta ritum Ecclesiæ Roma- næ institutis interfuerint, trium annorum: reli- quis verò omnibus eisdem Proceßionibus præsentibus contritis & confeßis, unius anni Indulgentiam elar- gimur. Sic concessio. Ubi quidem notatu di- gnum occurrit valde majus concedi lucrum ijs, qui Processionibus interfuerint, quàm il- lis, qui præsentes fuerint; cùm tamen interesse nihil sit aliud, quàm esse aliquem præsentem.
Oratione Vigiliæ Assumptionis. Tui beatus pluribus Notis amoris maximi. Quòd testis usque interfuit Reconditis mysterijs, Divus scilicet Ja- cobus Hispaniæ Patronus. Circa quod dictum citata Sectione 41. Sed pro majori luce adden- dum interesse non solùm significare præsentem adesse, sed etiam aliquid gerere, de quo agitur, & nos dicimus Intervenir; quod ex benè Lati- nis habemus: unde & vox Interesse descendit pro commodo alicujus, ex eo quòd in negotio intervenerit. Sic ergo in præsenti interesse Pro-
esse ex integrantibus Processionem, & ordina- tè procedentibus. Præsentes autem dicuntur, qui modo quolibet adsunt, etiamsi partes ag- minis ordinati non sint, sive aliquantulùm distantes progrediantur, five ad videndum pio affectu concurrant, & non curioso tantùm aut vano respectu, id quod non obscurè innui- tur, quandoquidem contriti & confessi dicun- tur adfuturi, & juxta institutionem piæ ejus- modi functionis, cùm ad orandum pro conver- sione Gentilium & hæreticorum instituta sup- ponatur. Et majus quidem spirituale lucrũ me- ritò prioribus constitutum, ut omnes ad præ- fatum procedendi modum invitentur: sunt enim multi, qui minùs se illi accommodant, nescio quo improbando pudore, aut etiam molestiæ, si longius sit conficiendum spa- tium, declinandæ caussa, cùm etiam & ho- nesta possint impedimenta piè etiam affectis obvenire. Indulgentiarum, de quo nu. 485. citato, juvat nonnihil circa generalem revocationem illa- rum quæ Religiosis propriæ, aliquantulùm immorari. Constat enim illas à Paulo V. revo- catas, & ad duodecim tantummodò redactas, de quo dictum aliàs. Nihilominùs Mag. Aca- cius de Velasco Tomo 2. Resolut. 102. per erro-
revocatione, illas suo pristino in vigore persi- stere, adductis pro eo Hieronymo Rodriguez: Joanne Soria, & Martino à S. Josepho, quorum fundamenta sunt, quia ipse Paulus V. post re- vocationem dictam confirmavit privilegia, gratias, & indulta spiritualia, subdens se reno- vare, ac de novo concedere privilegia confir- mata à Clemente VIII. cum omnibus suis de- cretis, clausulis, & declarationibus, quæcum- que illa sint. Et Clemens VIII. clarè & ex- pressè sua in confirmatione Indulgentias con- cessit. Deinde quia ipse Paulus V. quadam in occasione asseruit nomine privilegiorum, &<-P>@@ <-P>indultorum spiritualium se Indulgentias in confirmatione intellexisse, quas Brevi alio re- vocarat. Quod ita declaravit Fr. Ludovicus à S. Joanne ex Ordine PP. Minorum. Cùm enim Commissarius esset in Romana Curia, & apud præfatum Pontificem instanter age- ret, ut ante verba illa Indulta spiritualia Indul- gentiæ ponerentur; respondit Pontifex, non benè accipiendum, ut qui paulò ante Indul- gentias, abrogaverat, statim illas Religiosis & Monialibus expressè largiretur: seq́ue suffi- cienter voluntatem suam declarare, cùm Breve Clementis VIII. confirmaret cum omnibus &
pressè habetur verbum Indulgentiæ. Cùm ergo Pontifex intentionem suam ita declaraverit, manifestum relinquitur posse hodie Religio- sos lucrari Indulgentias ab ipso revocatas, sicut & illas, quas est postmodùm dilargitus, præfa- tas scilicet duodecim; unde ex revocatione tantùm abest ut incommodi quidquam circa hunc spiritualem thesaurum Religiosis obve- nerit, ut magnum potiùs commodum occasio- ne ejusdem reportaverint: quandoquidem & antiquioribus gaudent Indulgentijs, & novis, ijsque profectò insignibus perfruuntur: adeò testimonium à P. Ludovico à S. Joanne post adhibitam instantiam potuit prævalere. Pro quo & stat Fr. Joannes à Cruce Lib. 2. de statu Religioso Cap. 3. Dub. 5. Vers. Tandem ista, ubi affirmat in præfata Bulla Pauli V. Indulgentias contineri, etiam per communicationem cum alijs Ordinibus concessas. Et ita prose citat ip- sum præfatus Scriptor, sicut & Ausonium Noctinot in Summa Dianæ Verb. Regularium Indulgentiæ: Sed prorsus aberrans, cùm abso- lute affirmet incredibile esse Paulum V. id quod dudum statuerat statim revocasse. Et ejus quidem resolutio respondet Auctori suo, qui Parte 4. Tract. 4. Resolut. 20. post addu- ctum modum dicendi Hieronymi Rodriguez ita subdit: Sed ego non discederem à sententia contraria magnam ab auctoritate ita sentien- tium illi auctoritatem conciliarat, pro quo In
Alexander VII. Propositionem dictam inter damnatas collocavit, estq́ue ordine 37, tenoris sequentis: Indulgentiæ concessæ Regularibus, &
quid ergo P. Joannes à Cruce circa Pauli V. concessionem protulit, nullius momenti fuit, neque à Pontifice ratum est ac firmum ullate- nus iudicatum; quidquid bonis alijs Aucto- ribus facilè credulis pia inclinatio in suarum Indulgentiarum possessionem celerem persua- sit. Et Hieronymus quidem Rodriguez, qui prior in hujus caussæ patrocinium scripsit in Compendio qq. regular. Resolut. 77. nu. 45. ita scribit: Vellem equidem quòd hic articulus cla- @@0@ @@1@ hac in parte non sine aliqua audaciæ nota vi- detur processisse. Cùm enim rem gravissimam fassus fuerit, nec de Pontificis expressa mente constaret, ubi & assertio incredibile aliquid præ se ferebat: illam non debuit aperire por- tam, qua data Religiosi minùs cauti ruerent, non sine ipsorum pudore à Pontifice seris va- lidissimis occludendam. Instabat P. à S. Joanne ut Paulus V. Indulgentias juberet apponi ante Spiritualia indulta. Recusat ille, & meritò, ne in ipso animi levitas argueretur, quod nuper ædificaverat, statim destruente. Et cùm suffi- cere dictis Religiosis, quod de Indultis spiri- tualibus dixerat, affirmarit, ad Indulgentias esse referendum, pia cupiditas æstimavit. Et hinc res illa gravissima in novum statum com- mutata, probabilitate vulgata ab eo, qui tem- peratiùs sensit, cùm tamen alij & clarum & certum pronuntiarint. Et Pontificem quidem rem concessisse, sed vocem denegasse, illo amoliendi judicij levioris notam indignam in- tuitu, incredibilius profecto est, & viro pru- dentiæ tantæ, sancto etiam respectu supremæ auctoritatis, indignum. Cùm aliàs revera id quod aversabatur, incurreret. Nolebat enim id concedere, quod nuper fuerat post conside- rationem seriam & profundam, concessione indignissimum arbitratus, ne levitati judicij tribueretur. Atqui re ipsa concessit: ergo in- conveniens perseverat. Neque enim concessio intrà sola PP. Minorum claustra remansura, sed vulganda per orbem, ut experientia com- probavit. argui verosimiliter potuit: nam quod ad In- dulgentias attinet apertè fuerat revocatum. In confirmatione autem cùm Indulgentiæ non inveniantur memoratæ, pro illis concessionem non stare, quivis ritè ac rectè judicans cum Portellio, sibi debuit persuadere; cùm & Pon- tifex Indulgentias apponi tantopere recusarit: quidquid in confirmatione clausulæ illæ, de quibus nu. 1226. videantur indicare. Sub qua- cumque forma & expreßione verborum. Id siqui- dem non sufficere ipso, qui impetravit, apertè censuit, dum pro expressione Indulgentiarum constanter laboravit. Cùm ergo illæ non suf- ficerent, de illarum efficacia, utpotè sub qua- dam generalitate tendentium, validum sumi non potuit argumentum, subintrante notissima Juris regula, quod in generali concessione non veniunt ea, quæ quis non esset in specie vero- similiter concessurus. Quod præsenti in nego- tio contingere quis non videat? Cùm sit in- verosimile Pontificem non uni, aut alteri, sed Religiosis omnibus concessurum ea, quæ heri maturitate judicij maxima censuerat abrogan- da. In quo quidem idipsum deprehendo quod circa Bullam Cruciatæ, de quo Tomo 1. Tract. 5. n. 336. ex eo enim quòd P. Leander sup- plicationem interpositam à Rege nostro Phi- lippo Quarto asseruit, quia ita sibi dictum à Dom. Arauxo, id sufficiens visum est, ut Bulla Urbani VIII. prohibẽtis usum Religiosis quo- ad reservata non debeat urgens reputari. Et quid ad hæc Pontifex? Testimonium in casu<-P>@@
potuit, levissimum reputatum, stante contra il- lud rationum urgentium apparatu. Quid jam ergo de testimonio illo testimonij alterius, ex alterius etiam testimonio pronuntiantis, & in re quidem non minùs gravi, sed compertissi- mè graviori, ob animarum pericula, quæ circa usum Indulgentiarum non ita possunt immine- re? Ubi & audiendus P. Guiniparus in Iuris
non debeant esse circa Indulgentias Pontificia moderatione contenti. Est enim Orbis Chri- stianus Indulgentijs abundans, & possunt illi omnibus generaliter concessis perfrui, & insu- per proprijs, ratione quarum non id habent so- lummodò, quod sufficere ipsis possit, sed & quod possit redundare. Sit pro eo comproban- do quotidianum exemplum à præfato Mag. Acacio adductum aliosq́ue secuto Resolut. 101. Licet autem quod de ignorantia dicitur, proba- bile tantùm sit, id quidem facili notitia ad cer- titudinem revocatur. Et an non Indulgentia talis, & quotidiana & facilis sufficiens esse queat, cùm quotidiano debito competens, immò & supereffluens suppetat satisfactio? & sunt etiam plurimæ aliæ ex communibus, ut roborata divina fiducia in pace in idipsum possit Religiosus dormire & requiescere. Quod si & ijs communibus Indulgentijs addantur propriæ, id quidem eveniet, quod ab Evangeli- co Vate dictum circa ipsorum requiem, cùm sit futura opulenta. Et sedebit populus meus in pulchritudine pacis, in tabernaculis fiduciæ, & in requie opulenta. Isai. 32. v. 18. Ad quem ego, finem Titulo præsenti imponens, jam nunc, adultæ noctis imperio, tendo, sequenti, Deo benè juvante, post matutinam lucem, initium præbiturus.
@@0@ @@1@ DECIMUMTERTIUM. Episcopi suffraganei à suo Capitulo pro- cedere. Episcopum explorati juris est, ne- que pro Indijs quidquam est quod obstet. Quia verò his diebus contra Epis- copum quemdam interposita est recusatio, & coram Metropolitano caussa pendet, visum est nonnihil circa illam hoc loco inseruisse, & circa convenientiam potiùs, quàm circa juris competentiam, meum, qualecumque illud sit, judicium propalasse. Episcopus quidem à suis potest Clericis sicut & ab alijs, recusari. Cap.
apparet à quo ut suspectus fuerit recusatus, an ab actore contra Clericum, an à Clerico ipso. Circa quod Glossa nihil expressit, quia quod ad caussam attinet, parùm interest quòd ab uno aut altero processerit recusatio. Ubi de Glossa incerti Auctoris loquor sic se habente:
esse adscribendam affirmat, qui & reus. Ber- nardus autem Parmensis utrique, ita scribens verb. Actor. Supra dixit quòd Reus potest recusare Ordinarium, & actor similiter, ut hic dicit. Sic ille. Est ergo certissimum posse Episcopum à Clericis recusari. Pro quo & est Cap. Placuit 1. & 2. Quæst. 6. Caussæ 2. quorum prius sic habet, Placuit ut à quibuscumque judicibus Eccle- autem ita: Placuit ut Presbyteri, Diaconi, vel ceteri inferiores Clerici in caußis, quas habuerint, si de judicijs Episcoporum suorum, questi fuerint &c. Ubi licet de appellatione agi videatur, idem est de recusatione dicendum, quia à pari currunt, ut tradunt communiter Scriptores apud Dom. Barbosam in votis decisivis &c. lib. 1. Voto 4. n. 98. & 103. Ex quibus etiam com- pertum habetur Episcopum à Capitulo posse recusari, cùm tantùm sit collectio Clericorum, in quorum caussis, sicut in alijs, potest Episco- pus esse suspectus, & fortè plus in illis, circa quod nequit verosimiliter dubitari. pro quo & facit quod habet Dom. Barbosa Allegat. 73.<-P>@@ <-P>nu. 5. de Potestate Episcopi, dum de Adjunctis agit à Concilio Tridentino dispositis pro caus- sis Præbendariorum, sic enim ille: Ratio au-
Quod quidem non tollit quo minùs recusatus Episcopus possit esse probatæ vitæ, ac virtutis valde notæ; ubi & mirabile illud, quòd licet caussa recusationis expressa non sit probata, dum modò talis esset, quæ si probaretur, esset legitima, ea pendente nequeat recusatus pro- cedere, quòd si procedat, acta sint ipso jure nulla, ut tenent Innocentius, Francus, & alij adducti à P. Fragoso Tomo 1. regiminis Reipu- blicæ Christianæ Parte 1. Lib. 5. Disp. 12. n. 220. Quamvis sint aliter sentientes, de quo infe- riùs. tamen regulariter loquendo recusationem di- ctam non esse convenientem, & in ea posse gravia peccata & scandala admisceri. Est enim genus quoddam Schismatis, dum corpus suo à capite separatur, pro quo vix potest caussa sufficiens cogitari. Non enim esse alia potest, nisi gravis oppressio, quæ quidem aut facto extrajudiciali, aut per sententiam timeatur, & utrique remedium est à Jure provisum legitimo ad Superiorem recursu: pro quo est tota caussę Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|