Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
sed convenientia designationis explicata, ut ad effectum Sacramenti oleum potiùs, quàm crea- tura alia, à Christo institutore assumeretur. Quid verò jam de mente præfati Auctoris sit, aut cum P. Sa, & alijs ab ipso adductis sentit, aut certè eorum sententiam minimè reproban- dam arbitratur, ut mirum non fuerit P. Marti- non, & P. Amicum, eam uti probabilem ap- probasse, sicut & Patrem ipsum Leandrum, dum sic loquitur: Sed longè probabilius respondeo esse de neceßitate Sacramenti &c. Ubi clarè sig- nificat oppositum esse probabile, cùm compa- rativum supponat apertè positivum, & ita est receptissimum apud Scriptores. de quo citata Parte 6. non fuisse illam, quando Christus Apostolos ad Evangelizandum misit, & illi ungebant oleo infirmos multos, & sanabant. Marci 6. v. 13. ex professo probatum, pro quo & agmen numerosum Scriptorum inductum. Id quod contra hæreticos acerrimus bellator Fr. Angelus Petriaca defendit in Turri David. Lib. 8. Disput. 8. ne curæ nobis sit, quod à no- stro, & quidem celebri, Scriptore dictum, ad pugnam contra hæreticos hujus temporis de- fensionem contrariæ sententiæ videri quodam- modo necessariam. Videndus ille in fine Dis- putationis, sicut & Magister Baco in Summa Decalogi &c. Disput. 22. Cap. 1. Est autem no- tandum, quod circa benedictionem adducit ci- tatus Fr. Angelus sic locutus: Quantùm ad be- videtur firmari sententia, qui Episcopalem be- nedictionem non esse de necessitate Sacramen- ti affirmant, cùm illam se constituere D. Mat- thæus affirmet, & aliàs in Episcopi defectu ad Presbyterum addat pertinere. Sed quidem ex eo ad summum habetur circa benedictionem stare posse dispensationem, quam D. Matthæus præstare potuit juxta plenitudinem Apostolicæ<-P> @@0@ @@1@ citur, censendus est primarius institutor, quia intelligi commodè potest idem esse ac decla- rare, aut etiam statuere eum modum proce- dendi, dispensatione adhibita, in usu Sacra- menti servari. Videtur autem difficile quomo- do de aqua & oleo similiter statuat: aquæ enim benedictio pro Baptismo ad Presbyterum spe- ctat sine ulla dispensationis necessitate. Sed quidem dici verosimiliter potest primis illis Ecclesiæ temporibus benedictionem fontis baptismalis ad Episcopos pertinuisse. Pro qui- bus hæc satis.
& Additionum n. 299. & Tomo 2. Auctarij Parte 6. Sect. 20.
sionem B. Pij V. concernentem privilegia à Concilio Tridentino revocata, aut contra illius Decreta, limitandum juxta dicta n. 1190. cum quo tamen stat, quod circa In- dica privilegia præfato n. 370. assertum, non esse scilicet verosimile Gregorium XIII. in revocatione prædictæ Bullæ illa revocata vo- luisse, quando ipse pro Indiarum conversione ita erat solicitus, & privilegia in ordine ad il- lam plura & eximia conferebat. Unde in Com-
men memoria dignum æterna non habeatur. Licet autem Concessiones aliquot temporariæ fuerint, id quidem proptereà sic ab ipso factum, quia in remotissimis Indiarum regionibus no- luit erga Sedem Apostolicam cessare recur- sum, & independentiæ omnimodæ intuitu ob- servantiam debitam tenuari: sibi prudentissi- mè persuadens successores Pontificia in Sede in zelo erga Indiarum conversionem, & Mini- strorum spiritualia fomenta pariter successu- ros. Est autem in prædicto nu. 370. clausula illa finalis: Quamquàm in illius usu nescio an sit sermo de privilegio Nicolai Tertij, de quo tantùm locutus P. Pellizarius ibi citatus, nec debet cum privilegio Innocentij IV. ibidem memorato confundi. venientibus stare posse prudenter forsitan ju- dicabitur, juxta dicta n. 368. alia restat diffi- cultas superanda ex eo quod quatuor minores Ordines Sacramenta sunt juxta probabilissi- mam sententiam, quam sumus amplexi Tomo 2. Theolog. Problematum in Appendice Problem. 7. §. 2. cùm etiam §. 1. ostensum sit Tonsuram juxta probabilem multorum sensum idem ha- bere. Est etiam plurium satis verosimilis asser- tio in administratione Sacramentorum non es- se licitum probabilis opinionis usum, eo quòd sic administrans se periculo exponat nihil re- vera faciendi, & ita sacrilegiũ, ritu administra-<-P>@@
Pœnitentiæ id Auctores communiter admit- tant, ideò est quia defectum ad jurisdictionem spectantem potest Ecclesia supplere; quod ta- men in alijs non ita accidit, unde pro ipsis ali- ter sentiendum. Quod discrimen post alios ob- servavit Diana Parte 1. Tract. 15. Resolut. 29. ubi sic ait Vers. ult. Nam licet in alijs casibus in materia Sacramentorum, sequendo opinionem pro- babilem, relicta probabiliori & tutiori, esset pericu- lum irritandi Sacramentum, quod in casu, de quo loquimur, non potest evenire. Nam licet illa opinio probabilis sit falsa à parte rei: tamen in tali casu jurisdictio suppletur & confertur ab Ecclesia. Sic ille, qui Tract. 13. Resolut. 2. idem tradiderat, circa quod errat citatio n. 30. Tit. 13. ubi Re-
probabili circa Sacramenta sermo habetur, de quo inferius. Jam quod ad præsentem caussam attinet, compertum est privilegij præfati usum solùm esse probabiliter licitum: unde si quis bona fide uteretur illo, & revera opinio sit ve- ra, Ordines conferret, & verè conficeret Sacra- menta: immò & si fide non bona, ut aliàs evenit in Ministris legitimis Sacramentorum. At verò per se loquendo non videtur usus lici- tus, juxta doctrinam allatam, unde privilegium apparet inutile. probabilis usum circa Sacramenta, ubi de eo- rum confectione agitur, cum explicatione commoda, receptissima est, & gravissimorum Scriptorum auctoritate firmata sententia, de quo citato n. 30. Tit. 13. & in eo quidem est sita diversitas, ut quando ex usu opinionis proba- bilis gravia sequentur incommoda cum damno proximi, nullo liceat modo, ut in Baptismo, Ordine Presbyteratus, & Episcopali consecra- tione, juxta dicta nuper citato loco. Quod etiam in Sacramento Pœnitentiæ dicendum, quando non agitur de sola opinione circa jurisdictio- nem, sed juxta partes ad substantiam pertinen- tes. Quando autem damnum timetur nullum, sed potiùs de commodo agitur, eo, qui recipit, minimè resistente, licitus quidem usus esse po- test, non quidem eo relicto, quod ad substan- tiam Sacramenti spectare pro certo habetur, jam enim contra charitatem ageretur, sed ita procedendo, ut is, circa quem exercetur opi- nio, id sub ambiguo opinionis habeat, quod nullo modo sit aliter habiturus, idq́ue non ne- cessitate urgente, sed convenientia & utilitate provocante. Ita multoties in Sacramento Ma- trimonij accidit, quod cum opinione probabili circa necessaria pro substantia contractus cele- bratur, contrahentibus spontaneis, sicut & qui adesse debet, Parocho; & in Confirmatione item, quæ administratur perpetuò amentibus, cùm sit tantùm probabile esse illos hujus Sa- cramenti capaces; de quo Auctores apud Dia- nam Parte 3. Tract. 4. Resolut. 20. Sic ergo & usus privilegij circa Ordines dictos licitus esse poterit. Ubi quidem dubitare quispiam possit, an si reipsa opinio, de qua agimus, vera non sit, nihilominùs usus esse validus possit, & certus effectus, eo quòd Ecclesia defectum suppleat: non enim de materiæ aut formæ supplemento<-P> @@0@ @@1@ potest Ecclesia supplere, sicut & conferre po- test, ut in jurisdictione pro Pœnitentiæ Sacra- mento: videtur enim ratio similis pro utroque militare. Sed quidem ratio similis non est: in Sacramento enim Pœnitentiæ ob gravissima animarum pericula id stat, quod communis Doctorum sententia firmat, Ecclesia ipsa, usum sententiæ circa illum sciente & tolerante, Sede inquam Apostolica illius Capite: cùm tamen in usu, de quo agimus, nihil tale possimus odo- rari. Hinc est ut Confessiones virtute Bullæ Cruciatæ à Regularibus factæ à Pontificibus sint invalidæ declaratæ, unde & nullum & ir- ritum Sacramentum, quidquid de bona dici po- tuerit fide, nihil privilegio illo in ordine ad valorem suffragante. Quod quidem valde urget ex eo quòd in materia Sacramenti Pœnitentiæ versemur, circa cujus valoris firmitatem tanto- perè conferre potest Ecclesiæ supplementum: quia illius intentio minimè ad supplendum pri- vilegij defectum extendi argumento aliquo declaravit, neque Doctores tale aliquid ex eo colligere potuerunt videantur dicta Tomo 1. Tit. 5. nu. 331. monij. Ad Cap. 15. Addition. n. 52. & seqq. & 300. ac seqq. & sæpè alibi. cum stare Matrimonium potest id dictũ, quod est probabilissimum judicatum, un- de & inter transversales in primo gradu, pro quo præter citatos stant plures alij, inter quos Angelus Petriaca in Turri David Lib. 11. Disp. 4. Magister Baco in Summa Decalogi, & præcept.
scribit: Magna existente caussa posset Pontifex dispensare, ut duo fratres nuberent. Vt si Rex Hi- spaniæ noster Dominus Matrimonium contracturus non inveniat uxorem, cui conjungi sine magnis in- convenientibus nequeat, hominum sapientium & prudentium judicio. In hoc eventu justa esset caussa dispensandi, ut Rex sorori jungeretur, præsertim si uterina non esset, sicut non fuerunt Sara Abrahæ, & Thamar Ammonis. Sic ille. Et exemplum qui- dem Abrahæ & Saræ adducit etiam Fr. Ange- lus, ob verba Abrahæ ipsius Genes. 20. v. 12.
satis est eo ex capite infirma probatio: Saram enim non fuisse propriè sororem, sed neptem Abrahæ, filiam inquam Aram fratris sui, & Sororem Lot, ex narratione, quæ habetur Cap. 11. v. 29. perspicuum habetur, & ita commu- niter observant interpretes, & Sororem ab Abrahamo dictam ob proximam cognationem, quia enim illa Thare Abrahæ patrem suum ag- noscebat avum, & nepotes filij solent appella- ri, potuit illa Abrahæ soror dici, quia & dicto modo filia patris sui. Quod autem ad Thamar attinet non est quidem ita urgens, ut ex eo fir-<-P>@@
test apud P. Gasparem Sancium 2. Reg. 13. v. 13. post Abulensem Quæst. 4. in eum locum. Vi- dendus etiam Mag. Acacius de Velasco Tomo 1. Resolut. 249. ubi cum Cajetano & con- tra Sotum eleganter nostram sententiam fir- mat. citatus Fr. Angelus suprà pag. 450. Vers. 1. Hinc necessariò sequitur inter parentes & filios ju- re naturæ prohibita esse conjugia, & omnes, qui per rectam lineam ab eis descendunt, quia inter eos na- turalis superioritas & subjectio cum debita obser- vantia & reverentia adesse debet. Hæc eadem ratio primò extenditur inter prolem, seu filios & nover- cam, quæ matris propriæ tenet locum, & vitricum, qui patris tenet locum. Inter ceteros cognatos non video talem indecentiam, quæ naturali lumine sit nata ad conjugia prohibenda: non nego autem con- gruentiam, sed talem esse dico, ut debita posita caussa dispensari poßit: Nam contractus matrimo- nialis non est quid turpe & inhonestum, sed hone- stum, bonum habens finem, nempe generis humani propagationem: & talis contractus in novo testa- mento est Sacramentum, estque figura, sicut sem- per fuit eximiæ charitatis & dilectionis Christi Do- mini Salvatoris nostri in Ecclesiam suam. Hæc ille, qui in eo, quod ad lineam rectam inter consan- guineos habet, plures numerare potest senten- tiæ ejusdem assertores, de quibus & Nos, cum prælatione contrariæ, primo excepto gradu. Sed quod ad affinitatem spectat, & de noverca ac vitrico dictum, neutiquam admittendum, quod & ibidem rejectum: de quo & alijs multa Parte 1. Auctarij Sect. 4. & Parte 6. nu. 321. & seqq. Neque urget quod noverca loco matris habeatur, cùm revera mater non sit; sicut & quandoque accidit novercas à privignis ætate non parvo annorum spatio superari, ut esse earum parentes possent, ut in Regina nostra Serenissima Maria Anna videre licet Philippi Quarti relicta vidua, & Regnorum Guberna- trice, de cujus aliàs egregijs naturæ & gratiæ dotibus aliquid prælibatum. In Vitrico autem cum privigna simile fieri argumentum pote- rat, quia illum hæc habet loco patris: sed simi- liter obsistendum; revera enim pater non est: & de eo quod tale non est re ipsa, nequit pro eo quod est tale, aut è contra, simile argumen- tum affirmari, ut est compertum. Et ex eo qui- dem quod à præfato Scriptore adductum pro aliorum graduum probatione, argui consimil- limè potest: ex eo scilicet quòd Matrimonium contractus honestus est, & ad maximum natu- ræ bonum ordinatum, nec non Sacramentum sublimis significationis, vinculi videlicet divi- nissimi inter Christum & Ecclesiam. Ergo quando possibile inter eos asseritur, pro qui- bus nulla apparet prohibitio ex divina lege, aut jure constanti naturæ fundata, nihil quod repelli debeat, profertur, si præsertim de ne- cessitatis casu agatur: cùm constet aliàs in hoc à Pontifice dispensatum, quòd ante annos ali- quot vidimus in noverca, & privigno, prima- riæ in Hispania nobilitatis, inter quos vincu- lum aliud proximæ consanguinitatis eluce- bat.
@@0@ @@1@ Cor. 5. v. 1. ubi sic ille: Omnino auditur inter vos fornicatio, & talis fornicatio, qualis nec inter Gentes: ita ut uxorem patris sui aliquis habeat. Quem locum adducit citatus Auctor pag. 455. col. 1. & respondet Melanctoni & Kemnitio sic arguentibus ex eo Christianos teneri ad ob- servantiam legis Levitici, tale conjugium pro- hibentis, id ita ab Apostolo præstitum, quia conjugium tale est contra jus naturæ, quia no- vercæ naturali jure repugnat subjectio ad fi- lium, quia uxor subjecta est viro. Sed hoc jam rejectum suprà, & quod de subjectione dicitur, ex eo ulteriùs solvitur, quod subjectio talis vo- luntaria esset, & cùm sit mulieris ad virum, nihil in ea naturæ adversum invenitur. Unde præferenda est responsio, quam Auctor ex Cardinal. Bellarmino præmittit dicens quòd is, quem Apostolus reprehendit, adulterium commiserat cum noverca vivente patre; nam 2. Cor. 7. v. 11. de tali homine sic scribit, Scripsi vobis non propter illum, qui fecit injuriam, nec pro- pter eum, qui passus est, sed ad manifestendam so- licitudinem nostram. Unde id colligunt S. Ansel- mus, & S. Thomas. Si enim pater mortuus fuisset, nullam accepisset injuriam: nam qui mortui uxorem ducit, non dicitur ejusdem uxorem accepisse, cùm jam uxor non sit, con- jugio per mortem dissoluto. Ex qua respōsione majus sententia nostra firmamentum nacta est, dum nobiles patroni pro ipsa congeruntur. Et pro explicatione prædicta stat etiam P. Cor- nelius, qui ex Valerio Maximo Lib. 5. Capite de parentum amore in liberos, Seleuci exemplum adducit, qui Antiocho filio Stratonicam uxo- rem suam tradidit, cujus amore ægrotabat ad mortem, cùm id ex Medico cognovisset, ex quo & P. Tirinus, & paucioribus P. Meno- chius, ac plures alij. Quod ergo ait Apostolus, Qualis nec inter Gentes, de concubinatu profert cum noverca vivente patre. Addi etiam potest inter Gentiles non pessimè moratos ita in more fuisse, ut conjugia cum novercis communiter aversarentur: non ita pro casibus, in quibus peculiares possent convenientiæ reperiri. Et fortè tale aliquid apud Corinthios ante con- versionem. du dicto, sicut & in præfatis jure divino non prohibitis, quæ primi gradus sunt dictum nu. 391. facultatem extendi, etiam pro foro ex- teriori, quod & firmatum ibi, & alibi, & modò ex eo comprobari potest, nam licet dispensa- tionis quoad gradus dictos in linea recta con- sanguinitatis & affinitatis rara valde occurrere possit necessitas, sicut & in transversali pro fra- tribus: circa affinitatem tamen in linea ista, valde necessaria est, quando ex illicito con- gressu resultat: neque credibile est pro casibus hujusmodi in regionibus adeò remotis, & pro quibus adeò est Sedes Pontificia solicita, reme- dium pro necessitate hujusmodi non extare. Et quod ad eas partes spectat, in quibus Ordi- nariorum desideraturpræsentia, id quidem Re- ligiosis competere ex Privilegiorum tenore perspicuum: ubi autem illi adsunt ex eo diffi- cultas oritur, quod illis cum limitatione primi<-P>@@ <-P>gradus facultas tribuatur. Sed ea quidem ex eo superata quod ibidem dictum, & ampliùs declaratur. Nam facultas Religiosorum virtute privilegij Societati concessi ea est, de qua nu. 362. pro gradu primo procedit, & pro utroque foro verbis illis: In partibus quidem ubi locorum Ordinarij de facili adiri possunt, in foro conscien- tiæ tantùm, sed perpetuo. Ubi ergo adiri possunt, ad eosdem in foro utroque spectat dispensatio cum ea amplitudine, quæ in privilegio ipso continetur, dum gradus nullus divino jure per- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|