Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
lebant à Concilio non fuisse privilegia Regu- larium abrogata nisi pro foro externo, & ita in conscientiæ foro licitum esse illius usum sine nova alia concessione. An autẽ ratione illius li- citus esse queat, sive quia pro aliquibus stat illa expressa & directa, sive quia per communica- tionem, hoc ab ipso Doctorum sententijs re- lictum, cùm Pontificum liberalitatem nul- la possit humana potentia coarctare. Est er- go hoc non inverosimile, unde & respon- sio ex hac parte ut non improbabilis potest sustineri. gium aliud extat, cui nequit obstaculum præ- fatum apponi, cùm sit Gregorij XIII. & ita post privilegiorũ abrogationem à Tridentina Synodo constitutam: quod & exhibet præfa- tus Scriptor ex Compendio Hieronymiano,<-P> @@0@ @@1@ quidem potest generale censeri, quatenus pro celebratione adeò anticipata vix alia esse ratio possit, nisi quam potest itinerationis commodi- tas honestare. Ubi cùm concessio de constitu- tis in itinere sic procedat, videtur quæstioni relictus locus an inchoaturus iter possit ipsa nocte exitus uti privilegio, cùm de illo non videatur dici posse in itinere esse constitutum. Sed quidem affirmandum proculdubio id esse licitum, cùm pro nocte dicta sit ratio eadem, & sit certum sua in concessione velle Pontifi- cem commoditati itineris connivere, quæ & in ipso esse potest exordio. Præterquam quòd cùm privilegium sit favorabile, debet amplè interpretari. Et is, qui tantoperè vigilat ag- gressurus iter, possit non absurdè dici jam in itinere constitutus, cùm sit in eo constitutus exordio, ex quo pro ipso adeò è lecto festinus exurgit, & ita jam est in labore itineris consti- tutus. Quemadmodum qui post inchoatum iter Missam celebrat, non potest dici cum toto ri- gore in itinere constitutus, quandoquidem tunc iter non facit, quod tantum fieri dicitur ambulando. Non est ergo circa hoc cur hære- re scrupulosiùs debeamus. spectat, privilegium Eugenij IV. pro dilatione usque ad horam nonam seu tertiam à Nobis ad- ductum proponit & expendit, uti amplissimum & sine aliorum limitationibus citatus Scriptor
Cœlestinis itinerantibus apud Joannem de la Cruz de Statu Relig. Lib. 2. Cap. 5. Dub. 6. Con-
Auctor non Eugenium aliquem privilegij ag- noscit Auctorem, sed Quartum, ut est apud ipsum manifestum, cum ea tamen differentia, quæ apud illum extat, sic enim ibi: Eugenius
est Eugenius utriusque gratiæ dilargitor neque alius certè esse potuit, nam Eugenius Tertius ante Cœlestinorum floruit fundationem, ad quem extant scripti à D. Bernardo Libri de Consideratione, cujus & discipulus, & subdi- tus. Quia verò posterius illud vivæ vocis ora- culo constitit, nota circa illud difficultas insur- git, & videtur dicendum, cùm posteriùs vix addat aliquid, & sit quasi prioris declaratio, quasi & Bullatum censeri posse, licet diversæ sit Religioni concessum, ab eodem tamen Pontifice, qui non apparet verosimile voluisse Religiones dictas in eo esse dispares, quas adeò de Ecclesia bene meritas dignoscebat. Præter id, quod de Confirmatione absoluta privilegiorum affirmant plures Scriptores, qua & Oracula comprehensa, de quo in præsenti Ca- pite nu. 219. legis Quæst. 429. n. 1. ita scribit: Supponendum<-P>@@ <-P>est Brunum Chassaing de Privileg. par. 1. tract. 8. cap. 1. proposit. 3. referre privilegium Eugenij IV. celebrandi usque ad horam nonam tamquàm abso- lutum, & se extendens ad omnes Sacerdotes. Quod tamen verum non est, quia se extendit so- lùm ad Sacerdotes in itinere constituti, (corrige Constitutos) aut alia ad hoc caussa subsistente, ut constat ex duplici Constitutione 58. & 63. hujus Pontificis relata in Bullario Caßinensi. Includie autem hoc privilegium totam horam nonam, atque adeò se extendit usque ad decimam exclusivè, ut ibidem observat idem Brunus. Sic ille. Circa quod non videtur cur sit neganda fides Compendio Mendicantium, ex quo P. Brunus formalia ver- ba desumpsit, cùm alia esse Eugenij Bulla po- tuerit non ad Cassinenses, sed ad Minores spe- ctans, & ita à Scriptoribus ea non est limitatio communiter observata. Neque Brunus de hora decima locutus, sed de nona: re tamen vera id sibi voluit, quod ex eo refert Pasqualigus, quia locutus juxta Italiæ morem, in quo horæ non à media nocte, sed à diei initio decurrunt, unde tertia nostra est illis nona, & quarta est deci- ma. Ex quo privilegij amplitudo dispicitur, si- quidem intra illud spatium, quod à tertia ad quartam fluit, dici Missa potest. Sufficiat au- tem ut Missa intra dictum spatium inchoetur, licet post decimam aut quartam finiatur: juxta id, quod citatus Auctor tradit cum pluribus, quos adducit Quæst. 400. circa Missæ initium, scilicet non esse expectandum initium auroræ ut possit inchoari, sed sufficere, si in ipso initio auroræ adhuc duret: quia verificatur in aurora celebrari ratione partis essentialis aut integra- lis. Idem autem in casu videre est, de quo agi- mus, quia verissimè affirmari potest Missam hora nona celebrari. Pro quo P. Henao de Sa- crificio Missæ Parte 2. Disp. 21. n. 23. sic habet post adducta privilegia Societatis:
(quod sciam) facta generaliter in Societate com- municatio aliorum privilegiorum, qualia sunt duo concessa Benedictinis, & præsertim Congregationi S. Iustinæ, ut queant ob caussam itineris, vel ob ju- stam aliam, celebrare usque ad nonam inclusivè nu- meratam ex Solis ortu. Sic ille. Sed quidem quòd prædicta privilegia saltem pro Indijs debeant communicata censeri, ex eo probari potest quod à Nobis dictum præsenti Capite nu. 238. Neque videtur cur subtrahi communicatio de- buerit in re ad commodum & consolationem Sociorum adeò congruenti, in qua & scrupulis submovendis consulitur, ut ex tenore constat apud Brunum suprà. Vsque ad horam nonam post
tamen P. Quintanadueñas Tomo 2. Singularium Tract. 5. Singul. 7. n. 6. inter illa, pro quibus Generalis communicatio requiritur, recenset facultatem ad postponendum officium, & ad celebrandum per horam ante auroram, & infra horam post meridiem. Et ita quidem quod ad posterius attinet habetur in Compendio com- muni, Verb. Missa §. 3. Sed quia primum illud de postpositione divini officij, quod habetur Verb. Horæ Canonicæ, omnibus itinerantibus conceditur, videri possunt & alia ad ipsorum<-P> @@0@ @@1@ ita sint quæ in Compendio disponuntur: illud modò peculiari ratione disquirimus, an sicut pręfata cum debita à Superioribus dependentia licent, usus etiam amplior dictorum privilegio- rum à R. P. Generali videatur indultus, quam- vis de illis in Compendijs mentio nulla inve- niatur. Et ut communicatio præsumi possit quę diximus videntur verosimiliter indicare. Pro quo & facit quod à Nobis est dictum Tomo 1. Tit. 5. n. 316. & seqq. & in Additionibus num. 109. de privilegio Pij IV. concesso Canonicis Regularibus S. Salvatoris Lateranensis pro ce- lebratione Missæ in Cameris infirmorum. Il- lius etenim quia fortè non fuerat habita noti- tia, in Compendio mentio nulla, quando au- tem habita, aut de illo attentiùs cogitatum, in eo jussum apponi. Et sine limitatione pecu- liari concessum, juxta dicta ibidem: quia non erat cur solatium illud infirmis benè meritis negaretur. Pro quo Pasqualigus suprà Quæst. 479. Ex quo & videtur in casu nostro posse dis- curri, ut de privilegijs consimilibus ad sola- tium, commodum, & securitatem conscien- tiæ, submotis scrupulis spectantibus, philo- sophari verosimiliter debeamus. Et quidem R. P. Generalis, cùm de usu præfati privilegij non satis convenienti fuisset admonitus, usum non est aversatus, etiamsi pro eo specialis communicatio non præcessisset, sed eum, qui in usu est excessum arbitratus.
quod liceat ostensum non obstante declara- tione sacræ Congregationis in caussa Episcopi Angelopolitani. Fuit autem & Prælatus alter, qui prohibitionem impetravit, de quo Dom. Villaroel Tomo 1. Gubernationis Ecclesiasticæ Quæst. 6. Arti. 11. nu. 8. ubi ejus tenorem ad- ducit, juxta quem ad solas Diœceses Novi re- gni Granatensis & Limanam videtur extendi. Ex quibus non esse generalem indubitatum ap- paret. Quia enim pro Diœcesi priori obtenta, non est generalis judicata, nova addita suppli- catio, ut ad Limanam protraheretur extensio: Ergo quia ultra Limanam non est facta ex- tensio, pro alijs non est obligatoria judicanda. Ex quo & videtur fieri neque in prædictis ob- ligationem urgere, quia defuncto Prælato, qui pro obtinenda prohibitione institit, non est ratio cur potiùs in prædictis Diœcesibus, quàm in alijs prohibitio debeat observari, quæ qui- dem ad Prælatum pro ea insistentem potuit peculiarem habere respectum, sicut de Angelo- politano dictum citato n. 283. Licet autem Dom. Villaroel videatur privilegiorum circa hoc vim jam cessasse, ex adjuncto discursu sentire, re tamen vera non vult eisdem penitus contraire, sic enim scribit, post adhibitum mo- nitum erga Prælatos de moderatione, cum qua est omnibus in caussis, ea, de qua agebatur, præmissa, cum Religiosis procedendum, cùm in transgressione præcisorum jurium possit esse<-P>@@
ille nu. 7. Suum ergo judicium, cùm proferat, aliorum tamen non intendit circa privilegium dictum sententiam improbare. tione asseritur de facultate benedicendi para- menta, aliaq́ue ornamenta Ecclesiastica, in qui- bus non adhibetur unctio sacra pro servitio propriorum Collegiorum tantùm, non videtur quomodo possit componi cum pluribus Ponti- ficum concessionibus, de quibus Cardinalis Lugo in Adnotationibus pro Vivæ vocis Oraculis circa Verb. Benedicere post §. 11. & Nos nu. 260. juxta quas sine ullo scrupulo proceditur, unde & circa alia, de quibus ibidem, non est ra- tionabile diverso agitari judicio, cùm prohibi- tio circa omnia pari verborum tenore in illa, unica clausula contenta dirigatur. Quod au- tem Dom. Villaroel privilegiorum hujusmodi finem cessare, ut vidimus, arbitretur, experi- mento potest convelli multiplici, ex quo ne- cessitas redditur manifesta, vacant enim per annos multos Indiarum Ecclesiæ, & distantia diœcesum magna, valde est incommoda, ut ex una ad aliam debeant ornamenta & vasa sacra pro benedictionis gratia comportari. In casu autem illo, de quo præfatus Antistes, n. 6. missi ad ipsũ Calicis ab Episcopo Cuscensi ut eũ consecraret, quod fecisse abnuit, alius equi- dem verosimiliter annuisset iuxta dicta n. 259. ibi, quid siadsit, nec velit, aut nequeat, censendus nō
tudine laborasse, pro quo & ego possum testi- monium perhibere; Cusci enim degebam, cùm hæc agerentur, ante annos quinquaginta, e- ramq́ue in Collegio nostro publicus Theolo- giæ professor, in qua etiamnunc discipulum ago, ut publicus esse magister possim, utinam dignè, utinam pro Dei gloria aliquantulùm promovenda, dum ad maiora, pro quibus suspi- ro, imbecillitatis obstaculis, non pertingo. Fa- cit etiam contra Dom. Villaroelis existimatio- nem iterata Pontificum sine interruptione concessio, vicennaria inquam: neque enim de veteribus privilegijs agimus, quibus antiqui- tas ob mutatum rerum statum vim potuit qua- damtenus aut inflectere penitus, aut saltem te- nuare. Fuerunt enim, & sunt, & erunt Indiæ inter primarias Pontificum curas, unde & in concessionibus suis prædecessorum suorum in- hærere se vestigijs profitentur. Vt videri po- test in Bulla Pauli V. quæ incipit Animarum
nùs providam & benignam indulgentiam il- lorum promerentur. Et quidem ad præfatam providentiam spectat, id concedere nostris his temporibus, quod in superioribus non ita fu- erat constitutum, hoc ipso in genere, de quo a- gimus; siquidem in facultatibus peculiaribus pro Episcopis Indiarum id habetur, quod vi- dere in præsenti Titulo possumus. n. 208. ut sede vacante delegati sint, quibus auctoritate<-P> @@0@ @@1@ consecrandi Calices, Patenas, & Altaria portatilia sacris oleis, ab Episcopo tamen benedictis. Cùm ergo facultas talis ad Clericos possit sæculares devenire: an non de benignitate est Pontifi- cia rationabiliter præsumendum, in necessitate simili Religiosos deterioris conditionis esse minimè volituram, tantoperè in negotio con- versionis, & promotione Christiani status be- nemeritos, atque uti tales ab ipsa sæpissimè collaudatos? Ubi licet objicere quispiam pos- set, stante privilegio dicto apud Nos, non vi- deri cur delegati alij Sede vacante designari debeant pro hujusmodi functione, ac prop- tereà supponi illam minimè illis esse conces- sam. Ad id ritè responderi potest Romæ non posse constare quibus in partibus Religiosi re- sideant, neque qualis apud eos usus privilegij vigeat, & ideò ad certa & secura providentiam Pontificiam oportuit collimare. Herincx Tomo 4. Tract. 3 Disput. 8. nu. 144. ubi ita scribit, agens de Campanarum consecra- tione: Admittit idem Barbosa suprà simplicem be- nedictionem (in qua videlicet omitteretur Chris- ma) posse ab Episcopis delegari. Eademque conse- quenter competit Prælatis Mendicantium, prout ijsdem competit facultas benedicendi ipsasmet Ec- clesias sacrorum Ordinum, & quævis alia, in qui- bus non intervenit Chrisma Immò in Belgio delegāt Episcopi Decanis ruralibus, alijs Sacerdotibus con- secrationem Campanarum: cujus formula, in qua etiam fit mentio Chrismatis, describitur in ipso Pa- storali Mechliniensi, in quo alioquin sola Pastora- lia sunt posita. Quorum proinde opinione usus iste Chrismatis videretur non ita esse reservatus Ordini Episcopali, uti nec reservata est unctio in vertice, quæ fit cum Chrismate à Parochis. Sic ille. Ex quo quidem mirum non videri debet, si circa ea, de quibus egimus, usus sit Chrismatis Indicis Prę- latis concessus, ubi major necessitas foveatur. Et quod de Campanis dictum posse pro Indijs etiam ad usum adscisci videtur consequenter admittendum, si videlicet Episcopi consecrare eas nolint; & cum eorum beneplacito Reli- giosi consecrationis laborem amplectantur. Ratione enim consecrationis speciale aliquid haberi ad effectus Christiano populo salutares ex ritu consecrationis constat, & eruditè osten- dit Dom. Barbosa in Votis decisivis & consultivis
circa probabilitatem delegationis dictæ, an Sede vacante possit illa stare, Capitulo confe- rente. Circa quod videtur affirmativè respon- dendum, ijs suppositis, quæ circa Capituli potestatem apud graves Scriptores occur- runt. Et sit apud illos statum & firmum succedere cum plenitudine jurisdictionis, ijs exceptis, pro quibus est speciale aliquid constitutum, inter quæ non potest, quod ad præsentem caussam attinet, inveniri. Neque enim ex eo quòd potestas consecrandi in Ca- pitulo non extet, inferri impotentia delega- tionis valet, siquidem Episcopus non consecra- tus id præstare potest, sicut ad alia, in quibus sacra est unctio futura, & præsertim in Sacris Ordinibus, pro quibus & Prælati Regulares,<-P>@@
Dom. Barbosa de potest. Episcopi Allegat. 7. n. 28. Pro Episcopo autem non consecrato, guber- nationem tamen Ecclesiæ penitus assumente, videnda, quæ habentur Tit. 13. Cap. 3. Quæ quidem licet verosimilia appareant, in casus tamen contingentia moderatio est semper pa- cis mater veneranda & secura servanda, ne plusquàm oporteat Campanarum sonitus au- diatur.
benda unctio ex P. Herincx nu. 142. adjecisse præstat, ut ea, quæ ad præsens Caput spectant, cum benedictionibus terminentur, sic enim ibi: Plures tamen contendunt præfatos non posse vilegia adducens, & speciale illud, de quo in Compendio Communi Verb. Benedicere §. 3. quod eodem citato Compendio, recenset & explicat in ordine ad Sui Ordinis Religiosos. Licet au- tem illud fuerit vivæ vocis oraculo, sed ita de illo loquitur ac si id non videatur obstare, & pro ampliori securitate privilegij alterius Bo- nifacij IX. inserit mentionem. Et quidem cùm de quotidiana testetur praxi, vivę vocis oraculi ratio non urgere videtur, quandoquidem praxis dicta privilegio Innocentij præfato præsertim innititur, pro quo dubitari nequit non levia fundamenta suffragari. Et Compendiũ quidem Indicum post revocationem Oraculorum im- pressum anno 1635. neque propter rationem dictam quidquam in ipso variatum, quod à præcedentibus impressionibus discordaret. Sed cùm pro Indijs Bullata privilegia extent, nul- lus pro usu scrupulus admittendus. Et quidem in antiquiori illo, de quo in præsenti Capite nu. 252. de facultate pro alienis nihil extat: sed quia sine limitatione ulla circa hoc illa proce- dit, uti certum habitum ad aliena posse & de- bere extendi, & ita circa hoc Annotationes additæ, de quibus dictum n. 176. & 260. Ti- tuli, in quo sumus. Et quod de caussa magni mo- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|