Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
pro majori firmitate addita fuerit confirmatio. Sic enim ibi: Nihilominùs declaravit idem Gre- gorius XIII. die 2. Maij anno 1583. non esse in- tentionis suæ, quòd per talem epistolam sit derogata Societati facultas: eamq́ue quatenus opus sit de no- vo confirmavit. Habetur in vivæ vocis Oraculis pag. 131. Sic ibi. Qui etiam adducere potuit privilegium, de quo inducta superiùs mentio, Confraternitatis nominis Jesu: licet enim di- ctum à memorato Cardinali fuerit, Virtute illius id non posse, circa quod fuerat perqui- sitio, quia tamen à Gregorio XIII. similiter est confirmatum, ut testatur dudum allatus Mag. à S. Thoma, & ex eo P. Bonæ-Spei n. 27. ex eo fundari facultas valet, sicut & pro Societate innovata & confirmata. Quæ qui- dem stare ritè & rectè possent, nisi à Succes- soribus Pontificibus strictiores circa illa fuis- sent Decisiones promulgatæ; unde modò No- bis non ea est mens ut generalem facultatem pro absolutione à casibus dictis adstruere, aut defendere contra Pontificum expressam men- tem contendamus; cùm pro instituto pecu- liari nostro satis sit pro Indijs facultatem talem extare non leviter hîc & aliàs compro- basse.
reservationem hujusmodi in Indijs futuram inutilem, cùm recursus ad Regulares sit ad- modùm facilis, quod non leve inconveniens apparet. Sed quidem si quidquam valeret ob- jectio, contra Bullæ Cruciatæ concessionem pariter militaret, ad quam esse facilis recursus<-P> @@0@ @@1@ est, respectu quorum Episcopalis non currit re- servatio, sicut neque respectu Æthiopum: Europæorum autem vix est ullus, qui Bullam non accipiat, immò neque Indorum quisquam, in quorum populis fit Bullarum competens distributio. Et illius usus circa hoc non eam habet limitationem, quæ pro reservatis in Cœ- næ Bulla continetur, ut tantùm liceat semel in vita, & semel in morte, cum unius tantùm pro ampliori usu iterata sumptione: sed toties quoties potest ad effectum præfatum adhiberi: quemadmodum si pro reservatione in Religio- sis liceat, pariter asserendum, qui est communis omnium affirmantium & negantium sensus. Eo ergo non obstante sua est utilitas in reser- vatione, tum ad ostendendam peccatorum quorumdam gravitatem, tum etiam quia non semper ita præstò aderunt Religiosi, quibus & Prælati poterunt usum moderari, Habet au- tem concessio hujusmodi convenientiam pe- culiarem, in remotissimis enim his partibus sæpissimè Episcoporum desideratur præsentia, & vacante Sede valde impeditum negotium est ab eadem pro absolutione facultatem im- petrare. Quod si ad Vicarium recursus haben- dus, est quidem non facilis pro longè distanti- bus. Cumq́ue à Sacerdote sæculari, nec sem- per ut erat opus, docto & experto, requirenda absolutio sit, opportunius accidit ut à Religio- sis Sacerdotibus doctrina & experientia prædi- tis remedium animæ conquiratur. versatur Decreto Alexandri VII. de quo nu. 1185. ita neque alteri urgentiori, quia ma- jore cum auctoritatis pondere promulgatum: est enim pro eo damnatio Propositionis 12. in- ter 44. alias tenoris sequentis: Mendicantes possunt absolvere à casibus Episcopis reservatis, non obtenta ad id Episcoporum facultate. Adjecta nota scandalosæ die 4. Septemb. 1665. Cùm tamen alia, de qua cit. n. 1185. diversas habeat, quas vidimus, qualitates, falsæ scilicet & injuriosæ Episcoporum & Sedis Apostolicæ auctoritati. Prodijt autem die 30. Ianuarij 1659. Ubi du- bitari meritò potest an prior illa censura reti- nenda sit, vel dicendum in posteriori Decreto temperatam, aut unam & alteram retinendam. Et hoc ultimum videtur omninò simile vero: quia licet postrema censura unam illam pro- ferat qualitatem, sic tamen habet: Vt minimum tamquam scandalosas esse damnandas. Cùm ergo id minimum sit, quod de falsitate & injuria di- ctum fuerat, meritò potuit applicari. Sed cur non ita factum; quandoquidem in utrâque consultatione virorum doctorum est judicium adhibitum, & forsitan eorum aliqui in utra- que consederunt? Ad quod quidem non est ita prompta responsio, ut placitura omnibus vi- deatur: unde poterit quisque id quod aptius sibi videbitur respondere. Dici ergo in primis potest in damnatione posteriori omissam falsi- tatis notam, quia eo ipso quòd nota est scan- dali adjecta, quod ad falsitatem spectat, satis intelligitur declaratum: scandalosa enim Pro- positio à Pontifice judicata est prorsus falsa: quod efficacissimè demonstrat P. Cardenas<-P>@@ <-P>Tract. 1. Disput. 9. Arti. 8. Deinde id quod ad injuriam Episcoporum & Sedis Apostolicæ spectat, ratione scandali declarati in materia, de qua agitur, censetur pariter injuria auctori- tati prædictorum facta, non obscurè insinuata: quia Episcopalis contemptui habetur auctori- tas, dum id, quod adeò severè præcipitur, transgressione sequenti violatur, & Sedis Apostolicæ, quæ iteratis Decretis Episcopo- rum conata est auctoritatem inviolatam con- servare. Quomodo enim scandalosum non sit, nihil curare ista, & proprij judicij inventa malesana privilegiorum intelligentia pertina- citer anteferri? Sic ergo videtur non incon- gruè posse præfatas Censuras non inverosimi- liter conciliari. Quibus meliora dantes liben- ter audiemus. diarum Episcopi in suis approbationibus & li- centijs cum limitatione casus sibi reservatos Religiosis concedant, ea non debeat limitatio obstare, quia illi de Religiosorum privilegijs eam non habent notitiam, quæ pro exacta hu- jusmodi dispositione præcedere debuisset, sicut in alijs accidit, in quibus Scriptores non esse obstaculo aut certò aut probabiliter asseverant. Si objicias pro absolutione ab ijs, pro quibus limitationem adhibent, non approbare, & ita nullam futuram absolutionem, & si ponamus in eo injustè procedere, juxta damnatam Pro- positionem 13. sic se habentem: Satisfacit præ- Potest siquidem reprobatio partialis esse, & ita defectu approbationis absolutio reservatorum annullari. Ad id quidem dicendum limitatio- ne dicta non posse Religiosum dici absolutè reprobatum, cùm revera approbatio præcedat, unde non intrat damnatio pręfatæ Propositio- nis. Quando autem limitatio subsequitur, nul- lo modo intendit Episcopus superiori obsiste- re potestati, unde si aliundè ex concessione Pontificia facultas habeatur, absolutio consta- bit, ut patet in Jubilæo, & Bulla Cruciata, qui- bus stantibus argui similiter posset, quia Con- fessarius non est pro casibus in eisdem concessis approbatus. Sicut ergo in illis argumentum est nullius roboris ob Pontificiam concessionem, ita & in Religiosorum privilegijs. Quando ergo Episcopus approbat, licet cum limitatio- ne, ita id præstat, ut ratione approbationis, is, quem approbat, idoneus evadat ut possit eligi ad eorum absolutionem, quæ à Superiori fue- rint concessa potestate. Immò & respectu æqualis tale aliquid potest accidere, si videli- cet Episcopus successor casuum aliquorum re- servationem subtrahat: tunc enim Confessarij absolvere à reservatis priùs poterunt sine nova approbatione: quia reservationis substractio non est propria approbatio, quam Concilium requirit, & prævio est examine conferenda, aut aliàs notitia habita de sufficientia appro- bandi. Sed ex eo quòd Confessarij ab anteces- sore Episcopo absolutè supponuntur approba- ti reservatione subtracta, ad ea se extendit fa- cultas, pro quibus anteà impedimentum versa- batur. Et hanc reservantis mentem fuisse cre-<-P> @@0@ @@1@ probatos practicè aptos, ut reservatione remo- ta, possent ampliori uti facultate. Licet au- tem Episcopi injustè queant approbationem negare, quo eventu neq; virtute Jubilæi, neque Cruciatæ stare electio poterit, quod est Ponti- ficiæ menti conforme, & demus etiam posse approbationem in ordine ad reservata expressè negare: id tamen præsumendum non est, quia in eo intolerandum extat absurdum, cùm sine congruenti id faciat ratione, atque etiam cum injuria approbati Religiosi, respectu cujus nul- la negationis hujusmodi ratio occurrit: & ut in negotio adeò gravi & periculis exposito, in- offensè procedatur, debuisset equidem suam mentem reddere penitus manifestam; quod dum ita non agitur, juxta ordinatam & ratio- nabilem est voluntatem approbantis judican- dum. Cùm enim viri docti & probi sint, & docta & proba est eorum ratio procedendi re- putanda, & nullis in convenientibus obnoxia. Cùm aliàs dici possit posita absoluta approba- tione non posse limitationem addere, ratione cujus facultas absolvendi virtute competentis indulti possit impediri, nisi deveniamus ad ca- sum approbati secundùm quid, pro quo est spe- cialis difficultas: qualis non est approbatus, sed cum limitatione pro casibus reservatis, ut est planum.
Parte 1. n. 652. & plura Tom. 2. Parte 6. n. 243. & seq. & 255. & seqq. alibiq́ue. nulli errores occurrunt. Num. 348 Subjectioni pro Iurisdictioni. Num. 350. Comme- moratio pro Commoratio. Et Num. 355. Alia pro Talia. Circa id autem quod n. 349. contra P. Suarez objicit P. Pellizarius de persistentia privilegij circa administrandam Extremam unctionem familiaribus cum amplitudine, de qua ibi, affirmans esse improbabile ob revoca- tionem Oraculorum, à Nobis ita repositum:
dem & Nobis accommodari oportet in caussa simili, dum citato n. 348. cum eodem P. Sua- rio, & Compendio generali privilegiorum lo- cuti, ac Pij V. concessionem amplexi, licitum esse insinuavimus privilegijs uti in conscientiæ foro à Concilio Tridentino revocatis. Ante Decretum siquidem Alexandri VII. Scribeba- mus, in quo Propositio ista continetur cum sæpiùs dicta qualitate, & est ordine 36. Regu- lares possunt in foro conscientiæ uti privilegijs suis, quæ sunt expreßè revocata per Concilium Triden- tinum. Cùm autem uti scandalosa proscriba- tur, talem revera fuisse ante Decretum præfa-<-P>@@ <-P>tum, durum quidem videtur pronuntiare: cùm tamen juxta dicta superiùs id videatur necessa- rium, quandoquidem qualitatem Propositio- nibus proscriptis affixam non habent, ex eo quòd proscriptæ sint, sed quia tales, ideò sunt juxta meritum declaratæ. Unde qui post Pon- tificiam declarationem eas, aut earum aliquam conaretur defendere, ejus assertio non jam scan- dalosa tantùm, sed multò esset majori Censura dubio procul inurenda. Quid ergo? Dicamus equidem scandalosam materialiter fuisse, sed non formaliter: quia talis ut posset illi nota hujusmodi à supremo Judice talium caussarum affigi: sed non formaliter, quia pro scandalosa non habita, quam censuram privatus nullus auderet inurere, cùm ejus probabilitas non levi videretur fundamento constare. Quod neque ipsi, qui ad consultationem adsciti in Sacra Congregatione præstitissent: in qua tamen consideratione profundiori adhibita, & divini luminis uberiori participatione perfusi, ut vidimus, judicarunt. Et hoc quidem circa præfatam Propositionem specialiùs asseren- dum ob auctoritatem ita sentientium, & plu- rium quidem, & magnæ auctoritatis: quòd & circa nonnullas alias poterit forsitan enun- tiari: cùm tamen circa alias id futurum, quod accidit, potuit verosimiliter conje- ctari. ex P. Martinon initio Capitis habetur: Sacer- dotem scilicet sine oleo ab Episcopo benedicto posse Sacramentum hoc administrare, in casu scilicet necessitatis. Quæ sententia jussu S. In- quisitionis Tribunalis Hispanici obolita est & expuncta: neque ego illam uti propriam sta- tui, nec modò plus ipsi probabilitatis adscribe- re, quàm S. Tribunali videatur, licet pro illa stet Glossa & P. Amicus: pro quo & ita scribit P. Herincx Disput. 9. nu. 12. Non sufficere autem oleum usuale, sed de neceßitate Sacramenti requi- ri ut sit specialiter ad hunc effectum benedictum, sicut in Sacramento Confirmationis docent pro in- dubitato quicumque de hac re scripserunt: nisi quod oppositum probabile censeant Victoria, Serarius, & Ledesma, & inferius n. 13. sic: Immò essentialiter requiri benedictionem Episcopalem docent commu- nius Doctores &c. Si ergo communius, opposi- tum etiam suo est in gradu commune, licet hoc ultimum ad dispensationem videatur etiam pertinere. Ad eumdem modum locutus P. Ægidius Disput. 19. Dub. 2. n. 6. ubi & ita scri- bit: Nota Caietanum in 3. p. q. 72. art. 3. dubitare utrùm hæc benedictio de beat fieri per Episcopum, putatq́ue esse probabile hoc non esse de essentia, tam hujus Sacramenti, quàm Confirmationis: quamvis non audeat hoc absolutè definire. Sed hoc nullo mo- do est probabile &c. Sed quidem Cajetanus non solùm id probabile videtur judicasse, sed pro- babilius, sic enim ibi: & de primò quidem dubio
@@0@ @@1@ qui licet de Extrema unctione non inferat mentionem, quia tamen juxta textum D. Tho- mæ loquitur, in quo illa extat, & quia ratio ejus pro illa fortiùs militat, quæ ab ipso dicta, ad eam sunt proculdubio referenda. Dum ergo magis consentaneum affirmat simplicis Sacer- dotis benedictionem sufficere, satis quidem suam mentem aperuit, licet definitivam nolue- rit sententiam pronuntiare. Quæ quidem non proptereà dicta velim, ut sententiæ præfatæ probabilitas statuatur, sed ut ostendam Socie- tatis Auctores non fuisse primarios illius asser- tores, cùm ex illustri PP. Prædicatorum fa- milia doctissimi ejusdem Patroni extent, unde & in ijs partibus, ad quas Hispani Tribunalis nō pertingit auctoritas, nonvidebitur improba- bilis futura, juxta quod locuti superiùs adducti. tij sic reposuit: Episcopi benedictionem necessariā esse ad essentiam Sacramenti in simplici olivarum oleo putant Durandus, Paludanus, & Flores D. Thomæ &c. At Victoria nu. 217. putat necessa- riam ex præcepto. Sic ibi, asserto præfati Patris expuncto, pro quo ille Victoriam adduxerat, & quem patronum unicum pro eodem com- pellarat. Dum ergo Corrector sententiam Vi- ctoriæ relinquit intactam, quam & priori op- ponit, quæ illi mens est? Si enim probabilis, cur correctio addita? Si improbabilis, cur sine animadversione relicta? Sit utique, quam pro- ponit probabilior: id equidem in caussa esse non potuit, ut probabilis in suo removeretur, Auctore, sicut non est in Victoria, doctissimo Magistro remota. In promptu est ratio apud multos, circa quod non juvat distineri. Ad- dendum pro sententia P. Sa adduci à Leandro Tomo 1. Tract. 4. Disput. 2. Quæst. 3. plures alios, & inter eos P. Henriquez id tenêre expressè Lib. 3. Cap. 8. Lit. G. Sed quidem ibi non est ita expressum, cùm tantùm aliorum dicendi mo- dum prosequatur sic locutus: Doctores qui pu- §. 3. ut Cajetanus q. 72. 3. Palud. dist. 7. q. 4. idem potiori jure admittunt de oleo unctionis, atque ita benedictio Episcopi est de præcepto, sed non de ne- ceßitate materiæ, si Papa dispensat. Victoria §. 200. aliàs 216. Scotus, Paludanus, Cajetanus, & ta- men Concilia explicant id, quod consuetum est abs- que dispensatione. Sic ille, juxta aliorum senten- tiam manifestè locutus: qui & propriam etiam in textu sic tradit: Materia necessaria est simplex
Ex loco autem, ad quem se refert, scilicet Cap. 2. §. 3. constat, (ubi de Confirmatione, jun- ctis, quæ habet in Glossa Lit. S.) idem de chris- mate non sentire; cùm tamen, quos pro con- traria allegat sententia de valido Sacramento sine dispensatione, ut tales proferat, non ut propriæ defensores: unde sic in textu: At con- suetudo Ecclesiæ probat id benedicere esse proprium Ordinis Episcopalis: & Concilia definiunt Presby- teris omnino prohiberi divina auctoritate. Sic do- ctus ille Magister, ex quibus non id manife- stè habetur, quod P. Leander contendit, sed solùm per dispensationem Pontificis id posse stare: quod autem sine illa validum sit Sacra- mentum, minimè est illius sensui conforme, licet plures proferat aliter sentientes. Quod autem de materiæ decentia ait verbis illis, Id- q́ue decenter, non est ad decentiam tantùm, & non ad necessitatem benedictionis referendum; Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|