Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
tiam suo in fonte legisse, sed aliorum non fideli usus attestatione. Cùm ex manifesta ipsius sententia constet de facto ita certum putare Deum non videri, aut videndum corporeis oculis, quibus nunc præditi homines, ut de fi- de esse asserat constantissimam veritatem. Quod verò ad possibile attinet non assertum ab ipso etiam vidimus. Quod de igne inferni objicitur nullius momenti Scriptores judicant, id modis diversis exponentes, & ut hic quod de potentia obedientiali activa dicitur applice- mus, pro visionediversa est ratio, cùm sit po- tentiæ vitalis corporeæ actus habens limita- tum objectum, ratione cujus ab alijs differt. Locum Iobi immeritò meridianum compella- vit solem ad positionis propositæ claritatem, ad aliam potiùs advocandum ex contextu ob- viam. Sic enim v. 25. Scio enim quòd Redemp- tor meus vivit, & in novißimo die de terra surre- cturus sum. Et rursum circumdabor pelle mea; & in carne mea &c. Ubi illud Vivit, ut Divus Hieronymus, D. Thomas & alij plures expo- nunt, idem est ac Resurrexit. Ait ergo visurum se Christum resurrectione gloriosum, quod quidem oculis corporis poterit obtinere, & sic videre Deum, cùm revera Christus Deus sit, & licet ejus non videatur Divinitas, ratione personalis unionis stare proprietas locutionis potest. Ubi & addendum, quod de oculis dici- tur, non esse necessarium ut ad corporis ocu- los referatur, ut tradit Venerabilis P. Gaspar Sancius ita scribens: Aut oculos intelligit meta-<-P> @@0@ @@1@ tamen transferuntur, qui videre familiari sermone dicuntur illa, quæ intelligunt. Quomodo dicimus, vide quàm acutè hæc dicta sint, aut quàm parùm consentanea: quod animorum est, non oculorum opus. Sic doctus Pater, & exactus semper in- terpres.
11. Arti. 1. ad. 3. statuit & probat sententiam de impossibilitate absoluta respectu cujuslibet potentiæ. Et Arti. sequenti ita scribit: Concesso igitur antecedenti, quidquid in contrarium exci- piant de potentia materiali poßibili Ripalda, & nonnulli alij, aususque sit quoad de facto Drexe- lius (non indicato loco) fretus conniventia Au- gustini Lib. 22. de Civitate Dei Cap. 23. (Corri- ge 29.) quem tamen exponit legitimè D. Thomas, q. 12. arti. 3. ad 2. tamquàm disputativè solùm & conditionaliter ibi locutum, cùm absolutam repu- gnantiam visionis Dei in se per oculos corporeos do- cuisset ex professo Epist. 6 &c. Audacem ergo in assertione proposita doctus Scriptor pium, eruditum, & elegantem Scriptorem, non dubi- tavit, & jure quidem optimo pronuntiare. Ubi tamen pia pariter dicenda audacia est, sed non omnes laudabiles pietates, dũ à firmis Theolo- giæ principijs aberraverint. Nec sine laude ille, cui fundamentum præstitit, dimittendus: sic enim claudit: Verùm animi mei non erat, hic
Sic ille. Sic ergo & sapere cum Augustino tu- tum, ubi ille mentem suam nobis apertam voluit, quod citatâ Epistolà egregiè ab ipso præstitum, & alibi. Spei, de qua n. 550. similiter videtur proce- dendum, quod ad factum attinet, cùm absolu- tè dicatur Deum videri corporeis oculis, & id censuris dictis feriatur. Quod verò ad possi- bilitatem spectat, eam communiter Auctores negant cum P. Suarez suprà, sed eam admittit P. Salas Tomo 1. in 1. 2. Tract. 2. Disput. 5. Sect. 1. quem cùm referat P. Martinon Tomo 1. Disp. 1. n. 4. subdit, idem cohærenter loquendo de- bere asserere quicumque putant quidlibet pos- se elevari ad quodlibet: & potentiam obedien- tialem creaturarum non esse metiendam ex entitate & viribus ipsarum, sed ex virtute om- nipotentiæ divinæ, cui subordinatur, quæque potest uti qualibet creatura ad omnia in seipsis possibilia, quod ipse improbat. Sed quidem cohærentia doctrinæ minimè id exigit, quia quod de potentia obedientiali dicitur, suas ha- bet limitationes. Et in casu nostro benè à P. Becano sic scriptum. Tract. 1. de Deo Cap. 9. Quæst. 6. Vbi nota, visum duobus modis spectari posse 1. ut est potentia vitalis. 2. ut est creatura quædam Deo subjecta per potentiam obedientialem. Priori modo non potest ferri extra suum objectum, & ideò impoßibile est ut aliqua visio corporalis ver- setur circa rem spiritualem, aut circa sonum, vel odorem: quia hæc non sunt objecta potentiæ visivæ. Posteriori modo potest assumi à Deo tamquàm in- strumentum ad producendum quemcumque effe- ctum, qui non indiget principio vitali in sui pro-<-P>@@ <-P>ductione. Vide Conimbricenses Lib. 2. de Anima Quæst. 3. Arti. 2. ad 2. & Suarez in Metapbysi- ca Disput. 30. Sect. 11. nu. 2. Hinc confirmatur illud, quod suprà dixi Quæst 4. Conclus. 1. visio- nem beatificam, cùm sit actio vitalis, non posse elici ab intellectu, nisi ut à potentia vitali, & vitaliter agente, non autem per solam potentiam obedien- tialem. Nam si hæc sola potentia sufficeret, cur eadem visio non posset fieri ab oculo corporeo? Hæc ille. tum in Philosophia, intellectio tria involvit, actionem, passionem, & terminum, scilicet verbum, aut speciem expressam, cùm necessa- riò sit motus à se immanẽter operantis, de quo & dixi in Tomo, circa quem versamur. n. 548. Si ergo solum verbum mentis à Deo infun- deretur, neque intellectus ipse eo intelligeret, quid jam corporea potentia? Ubi juxta recep- tam doctrinam de potentia obedientiali dici potest oculum corporeum ad illius productio- nem concurrere posse, sicut de Sacramentis affirmat satis recepta sententia respectu gratiæ & characteris. In eo autem potest esse diffi- cultas an oculus respectu verbi in ipso reci- piendi eamdem potentiam habeat, eò quòd materialis sit, & verbum spirituale. In quo multi nullum inconveniens deprehendunt, li- cet P. Suarez citato n. 6. censeat id non esse ad- mittendum. Eo autem admisso videtur posse argui ut oculo corporeo videri Deus possit; Quia assumi potest ut instrumentum ad ver- bi beatifici productionem: ergo esse illa vita- lis potest. Illatio ostenditur: Nam intellectus licet sit instrumentum respectu visionis, de quo
quod congrua est explicatione respondendum: non quidem futuram vitalem, quia non est ab oculo ut vitali, sed secundùm generalem po- tentiam, juxta quam concurreret etiamsi non esset vitalis. Ad eum modum, quo speciem immittit, qua videri possit, qualem emittit & mortuus. Cùm tamen potentia vitalis specia- lem habeat rationem, sicut & modum tenden- di in objectum, ratione cujus illæ inter se di- stinguuntur. In intellectu autem respectu vi- sionis alia est ratio, quæ ex dudum dictis elu- cet: elevatur enim ut peculiaris potentia est, & talis est concurrendi modus, ut multi in- strumentum esse negent, sed partialem caus- sam esse contendant ad formalitatem ipsi cor- respondentem, de quo in citato Problemate, ubi discrimen diximus esse de nomine. ctrinæ P. Bonæ-Spei circa ocularem visionem circa quam P. Arriaga, quod ad præsentem na- turæ statum spectat, cum alijs, de quibus suprà impossibilitatem statuit, ita ut nulla potentia corporea sit, quæ ad Dei possit visionem as- surgere, immò neque ad cognitionem objecti spiritualis. De possibili autem minimè repu- gnare, quod ad spiritualia objecta attinet, ex quo non sequitur, ut ad Dei possit devenire conspectum, cùm pro eo summa ejus perfe- ctio possit obstare. Ita Disputat. 5. de Anima Sect. 1. & 2. & Tomo 1. in 1. p. Disput. 6. Sect. 1. in cujus n. 5. & 6. ita scribit: Hoc in ordine ad<-P> @@0@ @@1@ reperiri repugnantia in tali potentia, dubium valde dixi esse: posseq́ue probabiliter doceri imperfectio- nem rei materialis, licet non sit tanta ut impediat ne ulla res materialis possit cognoscere aliquid spi- rituale: quia tamen est imperfectio aliqua, impe- dire ne nobilissimum objectum inter omnia spiri- tualia, scilicet Deum, cognoscere possit; fortassè id etiam reipsa non repugnat. Vnde meritò P. Valentia quæst. 12. disput. 1. punct. 6. (corrige 8.) dubiam hanc dicit esse quæstionem. Hæc ille ubi propter defectum debitæ interpunctionis, confusus redditur sensus, cùm ante verbum Impedire, comma adhiberi debuerit, ut à Nobis adhibi- tum, & ante Fortasse major nota pro explica- tione. Et circa P. Valentiam jam dictum nu. 552. Quidquid de hoc sit, imperfectionem materialitatis obstare quo minùs possit videri Deus, ut ille asserit, & illam non esse impedi- mento pro visione aliarum rerum spiritualium, ægrè sustineri potest, quia res omnes purè spi- rituales carent omnimodò materialitate: ergo quod materiale est nequit ad earum cognitio- nem pertingere. Deinde, Ergo saltem poterit Deus cognosci abstractiva cognitione, quæ imperfecta est, aut intuitiva secundùm ratio- nem spiritus & peculiarem aliam, quas præci- siones præfatus Pater admittit. Alij aliter Conclusionem dictam impugnant, quibus illa non placuit, ut ipse affirmat citato n. 6. conten- dentes eo ipso quòd admittatur potentia mate- rialis potens cognoscere objectum spirituale, debere admitti posse ab ipsa videri Deum, qui- bus ipse conatur satisfacere, utrum exactè, vi- derint alij, mihi enim pro instituto præsenti, prædicta sunt satis, cùm oporteat ad finem properanti à prolixis discursibus abstinere. Unde sit jam Circa lumen gloriæ, de illius certitudine Ad Problema 2. esse habitum, dictum ibi. & n. 381. adductus Theodorus Smising inter eos, qui Clementinam Ad nostrum, ex Concilio Vien- nensi non urgere pro habitu protestantur, & plus aliquid ipsum arbitratum; non tamen ci- tato loco, eo quòd visus antea ex amicabili cu- jusdam commodatione, tunc præ manibus non haberetur. Arbitratur ergo lumen gloriæ non esse ab ipsa visione & divina essentia ob- jectivè concurrente distinctum Tract. 2. Dis-
& probans esse juxta mentem Scoti; in quo tamen ait Herincx Disputat. 5. nu. 47. forsan falli, Scotista ipse, sed probabilem illius sen- tentiam pronuntians, cùm uti valde probabile statuat n. 46. esse habitum à specie impressa distinctum, idq́ue conformius reputat menti Scoti, pro quo & Scotistas producit plures. Pro simili Concilij intelligentia adducit plures P. Bonæ-Spei Disputat. 4. §. 4. in quibus de Socie-<-P>@@ <-P>tate sunt P. Arriaga Disputat. 7. Sect. 1. n. 1. & 2. & addere sequentes alios potuisset. Nihilo- minùs n. 6. concludit quod licet non sit de fi- de, sit tamen ob communem consensum cer- tissimum. Sed cùm communis adeò consensus non sit, non est pro eo summa illa certitudo superlativo termino declarata. P. Martinon 1. tentia sic exponentium nulla est digna censu- ra, cùm sint multi, & quidem doctissimi; unde non est pro opposita intelligentia consensus ille, quem P. Arriagam vidimus protulisse P. Quiros 1. Parte Disputat. 27. Sect. 1. nu. 1. sic scribentem: Existimo præcipuæ curæ Concilij fuis-
genda citatio: sicut & quæ apud eumdem Pa- trem extat, cùm revera ij, quos citat, non ita ut ipsis attribuit, fateantur. Licet enim non fuisse expressè & directè definitum asserant, indirectè tamen, & non leviter indicato Pa- trum Conciliarium sensu, illius assertè verita- tis præbuit fundamentum, ut videri potest apud P. Izquierdum Disput. 9. n. 16. qui mul- torum ex præfatis censuras congerit. Et in ipso Patre id videre licet, qui ante præfata verba id indicatum voluit: & ideò non unicę curę Con- cilio fuisse protulit, sed præcipuæ, hæreticos condemnare. Vekenum 1. Part. Disputat. 12. Cap. 1. n. 3. qui ut præfati discurrit, adducto in speciali Patre Vasquez, aliosque generatim laudans pro eo Recentiores; commendatq́ue ante alias expli- cationem de auxilio actuali, quale concedi- tur infideli ad conversionem, & à Concilijs & Patribus illuminatio dicitur. Pro quo est illud in Concilio Tridentino Sessione 6. Cap. 5. Ita mo, & libertate necessaria ad ipsam. Contra hoc tamen arguit P. Izquierdus supra n. 15. ex eo quòd hoc sensu, (pro habitu scilicet) acci- piunt lumen gloriæ communiter Scholastici, estq́ue sensus magis proprius: nam sicut hoc lumen corporeum qualitas est disponens & prævia ad visionem corpoream, ita lumen bea- tificum, ad quod à corporeo nomen transla- tum est, qualitas quædam debet esse prævia ad beatificam visionem, si cum aliqua proprie- tate loquendum sit: Concilium autem absque dubio censendum est loqui de lumine juxta acceptionem magis propriam. Ad quod re-<-P> @@0@ @@1@ munem, ut non sint, & fuerint multi, ut supe- riùs vidimus, qui aliter nomen luminis usurpa- rint. Ad aliud de similitudine luminis dico ita quidem esse potuisse, si ad intentum Concilij aliquid interesset quòd lumen cum illa pro- prietate ab Ecclesiæ filijs reciperetur: quod ta- men secus habet, cùm ejus intentio aut unica aut præcipua fuerit hæresim Beguardorum, qui visionem Dei viribus attribuebant naturæ, propulsare. Et quidem licet minùs de proprie- tate videatur habere divini auxilij lumen, id quod ex ea parte deficit, luminis excellentia suppletur. Deus siquidem lumen est tantoperè in Scripturis prædicatum: & hoc lumen habi- tuali permanentia intellectibus Beatorum assi- stit cum æterna illustratione. lumine elevante animam ad Deum videndum agit, nihil autem magis propriè quàm habitu infuso dicitur elevari. Respondetur, & si id magis propriè dicatur, ad Concilij scopum nihil conducere, juxta dicta, quod de eleva- tione summa non est locutum, & cùm ea, quæ modo nuper replicato contingit, satis propria sit, per illam satis est ipsius fini satisfactum. Prætereà instat, quia communi Theolgorum consensu, quorum multi putant esse de fide, per habitus infusos & permanentes elevantur potentiæ nostræ ad actus supernaturales fidei, spei, & charitatis, aliarumq́ue virtutum. Er- go potiori jure ad præstantissimum actum vi- sionis beatificæ censendus est intellectus no- ster pariter elevari, tum ex mente Concilij. Respondeo rationem dictam congruentiam non excedere de qua & Nos nu. 382. id autem quod additur de mente Concilij negatur, quia licet pro habitibus præfatis de Ecclesiæ mente constat, pro quibus opportuna fundamenta succurrerunt, pro visione Dei nihil tale expres- sum, & contentum supernaturali elevatione, reliqua Theologorum disputationibus reserva- vit, sciens varios esse explicandi modos cir- ca divinitatis manifestationem, & illapsum illum, quo Beati similes Deo evadunt viden- tes Deum sicuti est. 1. Ioan. 3. v. 2. Tandem. Quia licet de potentia absoluta possit intelle- ctus noster adjutus auxilio extrinseco absque habitu sibi infuso videre Deum, connaturalius est quòd per intrinsecum habitum ad id mune- ris elevetur: ergo de facto talis habitus conce- dendus est in Beatis, illumq́ue subinde Conci- lium nomine luminis intelligere. Ad quod si- militer respondetur, in eo scilicet congruen- tiam ostendi: sed Concilium non ad omnes congruentias attendisse, quæ sub opinione sunt, sed ad scopum superiùs ponderatum. Post præfata quatuor argumenta (tertium enim omissum, quia nil videbatur urgere) ita sub- dit doctissimus Pater: Propter hæc concors jam Theologorum assertio est intellectum Beatorum de facto per habitum permanentem supernaturalem & infusum elevari ad videndum Deum, talemq́ue ha- bitum nomine luminis gloriæ venire appellandum. Sic ille subdens statim aliquorum Theologo- rum censuras; de quibus n. præced. cùm tamen ipse non adjiciat suam, licet aliquam adjici de-<-P>@@ <-P>bere, videatur indicare. Sed quidem quod de concordia asseritur Theologorum in præfata assertione, non ita esse ut profertur, ex dictis perspicuum habetur, unde ex ea parte non ve- nit illa gravibus subjicienda censuris. 2. Quæst. 2. Sect. 2. §. 1. valde severum se judi- cem præstat, asserit enim Concilij esse claram definitionem, quia de lumine gloriæ statuit necessariò ad elevationem pro Dei visione: esseq́; manifestum per visionẽ ipsam non ele- vari intellectum. Sed cum alijs modis elevari intellectus possit, & non per solam unionem, contra illos ut staret ejus censura, agere debuis- set. Et quidem quod ipsi est visum manife- stum, adeò manifestum non est ut oppositum à P. Antonio Perez indubitabile fuerit judica- tum Disputat. 2. n. 165. Divum Augustinum allegante Libro de Correptione & gratia, ubi beatitudinem compellat adjutorium. Audien- dus ille sic locutus: Itemque ipsa adjutoria dist in- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|