Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
proprietas naturæ substantialis: ergo sicut alia attributa erit posterior. 2. quia attributa licet perfectissima per se non subsistunt. 3. quia se- queretur omnia Deo post ipsam advenientia, esse accidentia, in hoc etenim ratio accidentis sita est, ut adveniat substantiæ completæ per subsistentiam. Tādem sequeretur naturam non posse reddi subsistentem per subsistentias rela- tivas, quia est ultimò terminata, quod est pro- prium subsistentiæ, sicut linea nequit termi- nari denuo, nisi terminus in ea rationem amit- tat termini. Resp. negando Assumptum. Ad probatio- nem dico subsistentiam in Deo non esse pas- sionem seu proprietatem, quia est essentiale complementum existentiæ, licet cum aliquali distinctione, juxta dicta in Problemate. Circa quod Mag. Joannes à S. Thoma ita discurrit, ut priorem illam statuat aliquomodo quàm sit esse Dei, quod est quidem difficile; sed quia spectat ad excellentiam subsistentiæ declaran- dam, nolo in ejus placiti impugnationibus immorari. Ad 2. attributa habere suas specia- les subsistentias probat ratio adducta n. 339. Si autem dicamus non habere, quid mirum, cùm possint subsistentia naturæ subsistere. Ad 3. negatur esse accedentia, quia eadem sunt cum Deo realitas. Ad 4. quod de terminatio- ne dicitur discussum n. 267. & 331. Nunc addi potest terminatum sub una ratione posse sub alia terminari: ita enim natura divina termi- nata subsistentia Patris potest duabus alijs di- versæ rationis terminari, & de linea dictum præfato n. 267. & hucusque P. Quiros, cujus quàm sint infirma fundamenta, satis est dilu- cidè & solidè demonstratum. hil adducit, cui non possit ex dictis plenissimè responderi. Unum illud ex Edicto Iustiniani ad Ioannem 2. quod habetur volumine 2. Concil. Col. 9. ab ipso adductũ aliquomodo videtur obstare, sic enim ibi: Quoniam non est idem natura & Ad quod dicendum in primis de auctoritate Edicti hujusmodi non curandum, juxta dicta
idem esse ac hypostasim, Græcè enim hyposta- sis idem est ac subsistentia, & hypostasis juxta receptissimam usurpationem idem est ac per- sona, unde Imperator particula sive usus indi- cans communem significationem. Vide suprà num. 316. Quæ quidem explicatio nequit ad- hiberi auctoritatibus Patrum, de quibus nu. 333. inter quas illa est, quam citatus Scrip- tor adducit ex suo Cyrillo Alexandrino n. 64,<-P> @@0@ @@1@ est auctor, cui prorsus nihil inest. Quid est essen- tia? Res, quæ per se est, neque alio indiget ad hoc ut ipsa subsistat. Sic Doctor sanctus. Quod ita explicat doctus Pater uno contextu pergens: Sed ex infinitate sua, qua omnem subsistentiam, seu personalitatem sibi identificabilem identificari postulat. Sic ille: juxta cujus explicationem idem est non indigere, ac postulare. Qui est profectò modus explicandi mirabilis; cùm po- stulare potiùs indigentiam innuat, quàm ta- men non indigere apertè removeat. Erga quem hæc satis, si tantùm addamus P. Beca- num ab eo perperàm citatum, Nobis equidem contrarium, ut in Problemate dictum, & apud alios citatum oculo & calamo currente muta- tum. Omitto alios & alia, non solùm brevita- tis studio, quam Recognitiones exigunt, sed quia ijs opus non esse arbitror, & tædet in hunc aut illum incidere, qui licet eruditi, ti- mere tamen possent, ne ipsis adaptaretur illud ex noto auctore, habere loquentiæ multum &c.
An mysterium SS. Trinitatis poßit per nega- tiones explicari. ne positam docuerit Scotus de crea- tis locutus, inde P. Bonæ-Spei occasionem arripuit ad discutiendum an in divinis id locum habere possit. Et cùm relationes & origines in idem reipsa concurrant, ad illas etiam discussio pertinet, & ita ad totum mysterium conse- quenter Trinitatis. Et supponit ille Disput. 2. nu. 1. omnes Theologos supponere esse reales: sed an ly Reales sumatur prout opponitur ne- gationibus, quibus Scotistæ docent Personas creatas ante intellectum constitui, non solùm prout Personalitatibus, quæ sint rationis for- malitates tantùm, ab alijs examinatum se non vidisse testatur: & ut examinet, quasdam pro- ponit theses, quas apprehensiones vocat, quia apprehendentium non est mendacium. Et sunt illæ septem, quarum specimen prima exhibet sic se habens: Apprehendo 1. Generationem & spiratio- nem in Divinis esse personales, sive Persona- rum ut talium, non verò naturales, sive natu- ræ ut talis, aut naturarum ut talium: ac proin- de generationem & spirationem in Divinis tamquàm actiones positivas accipi non debe- re, prout naturarum ut talium generationes in creatis accipi solent, sed tamquàm actiones negativas, sive tamquàm negationes naturam in esse naturæ completam terminantes, quæ, altero posito, seipsis sint, prout creatarum per- sonarum ut talium generationes à Scotistis in- telligi debent. Si tamen velis generationem & spirationem objectivè realiter esse actiones positivas, dic generationem in Divinis esse na- turam divinam ut Filij, & spirationem esse naturam divinam ut Spiritus sancti, juxta di- cenda in speculatione 5. in qua ait Filium na-<-P>@@
tica ad negationem Filij constitutivam ordi- netur: sed quòd natura divina ut Personæ Filij generatio, sive etiam quatenus subest negationi Filium constituenti, naturæ huma- næ uniatur, non verò ut Patris aut Spiritus sancti natura: quomodo passim dicitur natu- ram divinam quatenus objectivè eamdem cum Filiatione generari, & similiter spirari, non verò ut naturam: item intellectum quatenus Patris generare, non vero quatenus Filij aut secundùm se. Sic cùm habeat Apprehensio 5. videtur in citatione erratum, licet non penitus, quia illud de generatione & spiratione positiva ad 4. spectat, ibi enim ait, quòd si velis Filium à Patre actione positiva generari, (& idem est de spiratione) dicas Filium per hoc à Patre ge- nerari, quod ad præsentiam intellectus divini quatenus sub innascibilitate, essentialiter sit na- tura divina, quatenus sub inspirabilitate spirati- va nascibili: Spiritum sanctũ autem à Patre & Filio spirari, per hoc, quòd ad præsentiam vo- luntatis divinæ quatenus simul sub innascibi- litate Patris, & inspirabilitate spirativa nasci- bili Filij, essentialiter sit natura divina sub in- spirativitate ingenerativa spirabili. Sic præfa- tus Scriptor; & ad prædicta revocantur om- nia, quæ ad negationum positionem spectant. In 2. enim vix est aliquid peculiaris conside- rationis. In 3. arguit ex eo quòd Personæ divinæ juxta Concilium Lateranense sunt una res. in 6. auctoritates congerit, ex quibus se- qui contendit mysterium Trinitatis melius ne- gationibus explicari, quia illis ægrè admo- dùm satisfieri potest, nisi negationum posi- tione.
statuit propter auctoritatem omnium Schola- sticorum: qui super speculationibus dictis nul- lum examen instituerunt, donec plenior de il- larum probabilitate aut improbabilitate infor- matio superveniat. Probat. Tum quia temera- rium videtur in re tanti momenti privatas spe- culationes sequi: tum etiam quia speculatio- nes dictę obscuritatem mysterij SS. Trinitatis, quam omnes profitentur profundissimam, eva- cuare videntur. Nullam ergo rationem nisi præfatas ab extrinseco petitas videtur agnos- cere; unde illius in præfata figmenta propen- sionem non obscurè manifestat. Cùm tamen ut personalitates & origines positivæ esse de- beant, multa & solidissima succurant funda- menta. Et in primis ut fatetur ipse citato n. 1. Omnes Theologi supponunt proximum esse fidei relationes esse reales. Tunc ultra. Iuxta ipsum omnes etiam Theologi ita illud Reales intelligunt, ut pariter esse positivas affirment, sic realitatem intelligendo. Ergo de primo ad ultimum, juxta omnes Theologos proximum est fidei esse positivas: ergo non tantùm teme- rarium erit id inficiari negationibus substitu- tis. Quòd si ita res habet, absurdissimum est sperare accedente pleniore informatione erro- rem in fide manifestum ad probabilitatis sta- tum revocandum, vel solùm declarandum im- probabile, quod gravioribus debet censuris prænotari. Immò occasione hujusmodi fig-<-P> @@0@ @@1@ logorum exarsurum, ut illa penitus obruantur. Et modus quidem explicandi adeò est confu- sus, & termini adeò insoliti, ut non tam expli- catio, quàm implicatio videatur. alijs objectum nu. 24. apprehensiones dictas mysterium SS. Trinitatis destruere summè unum: sic enim tantùm erit una res sub tribus negationibus à se, & inter se realiter distinctis, in quo parvum est mysterium, quale in creatis potest occurrere in homine cæco, surdo, & muto. Item. Innascibilitas generativa Patris: Inspirabilitas genita spirativa Filij, & inspira- tivitas ingenerativa spirabilis Spiritus sancti, videtur includere affirmationem & negatio- nem inintelligibilem: quasi verò de puris ne- gationibus affirmari possit producere & produ- ci per intellectum, non per voluntatem, & è contra. Ad quæ quidem conatur ille responde- re, sed nihil præter repetitionem illam inintel- ligibilium terminorum, subdens hac ratione meliùs salvari axioma illud de ijs, quæ sunt eadem uni tertio, & prædicta Romanæ Eccle- się judicio subjiciẽs, quod favorabile significat se sperare, sicut & Doctorum, circa quod jam dictum, potiùs scilicet desperandum. Quòd autem futurus sit aliquis, qui apprehensiones dictas in judicia convertat, non erit mirum, quia & genio ac ingenio similes nasci rarum non est, & facile est inventis addere: quod periculum in modo isto extat proponendi no- vitates, quæ minimè ad ampliorem Dei glo- riam spectant, ut id accidat, quod de Eras- mo & Luthero dictum, scilicet, quod ubi ille
periculum præcaveri, quod minimè Auctori poterit displicere, judicio improbabilitatis, sicut & probabilitatis, ut jam vidimus, Catho- lica ingenuitate subjecto. realitate conforme, Personalitates secundùm esse In esse unum, sicut & Deum ratione illa- rum, trinum verò secundùm esse Ad. Sic n. 28. pro quo citat Concilium Toletanum 11. nu. præced. adductum in Confeßione fidei Cap. 1. Sic statuens: Hoc solo numerum significant, quòd ad invicem sunt: & in hoc numero carent, quod in se sunt. Sic Concilium. Asserit tandem n. 3. quòd relationes secundùm esse Ad formaliter nihil addant. Et objicienti P. Vekeno Disput. 33.
sit reale, & ita relationes, quæ ut tales consti- tuunt Personas, & secundùm fidem reales sunt, etiam secundùm Ad debere esse tales. Re- spondet nu. 33. debere esse reale objectivè & à parte rei, non formaliter ex parte actus præ- scindentis. Neque fidem plus docere, quia quod ad additionem attinet secundùm aliquid tale nondum examinatum, juxta dicta ab ipso Spe-
dum apprehensionis ab eodem propositum: ap- prehensionem transgredi, quandoquidem ad objectorum solutionem ea se doctrina tuetur. Iam quod attinet ad unitatem relationum in ratione In, eatenus est verum quatenus radi- cantur in natura, & cum ea identificantur, &<-P>@@
unum inter se, in quo est mysterij profundi- tas. Quo non obstante, quia in relationibus di- vinis admittendus est proprius, integer, & ad- æquatus conceptus relationis, in illis pariter suum etiam In debet agnosci, quia relatio de- bet inesse naturæ modo perfectissimo, scilicet per identitatem cum distinctione virtuali, si di- cas tale In esse de conceptu relationis, & ita dicere Ad. Objectio est communis juxta sen- tentiam distinguentem realiter in creatis rela- tionem à fundamento. Et dicendum illud in creatis dicere Ad transcendentale ad subjectum, sicut cætera accidentia, & implicitè ad termi- num, quia inest ut tribuat effectum formalem subjecto respiciendi terminum. Ad quem mo- dum philosophari in divinis possumus: ut sci- licet respectus ad naturam, cui relationes in- sunt, habeatur, & sit ille de ratione intrinseca relationis, licèt non ita expressè importetur, cùm sit quasi genericus omnibus intrinsecis perfectionibus. Quòd autem ratio Ad realis sit, negari nequit, pro quo in Problemate 1. Sect. 20. §. 2. & quidem P. Bonæ-Spei ratione du- ctus, & quasi sui immemor Dubio sequenti citatæ Disput. 2. divinas relationes ait dicere perfectionem secundùm esse Ad. Sic Resolut. 2. Sed pro perfectione sit Circa perfectionem divinarum Relatio- num. perfectione certatum & Problem. 2. tres esse statutum, contra quam fundatissimam positionem insurgit P. Quiros Disput. 43. Sect. 3. & 4. Et probat Primò, quia si relatio diceret perfectionem, etiam esset immensa & æterna ratione sui, & ita etiam spiritus, substantia, immortalis, in- creata, quod est contra doctrinam Ecclesiæ in Symbolo D. Athanasij, in quo unus æternus, unus immensus, unus increatus dicitur Deus &c. Ad quod quidem benè respondet P. Bo- næ-Spei Disput. 2. n. 40. ex admissa perfectio- ne solùm inferri transcendentales rationes esse multiplicandas. Sed de illatione plura à Nobis dicta Problem. 4. Negandum ergo Assumptum, quod non probatum. Spiritu, includit enim duas relationes Paterni- tatis & Spiratoris. Nec dici potest esse tantùm extensivè perfectiorem, quia perfectiones sunt una realitas, & ita magis ad intensionem spe- ctat formalis duplicitas, quàm ad extensionem. Præterquàm quòd Pater habet simpliciter duplo plures perfectiones quàm Spiritus: quo quid inæqualius? Respondetur negando As- sumptum, de quo Problem. 1. §. 3. ubi æqua- litas intensiva valoris convenienter explicata. tum probandi repugnantiam plurium Deo- rum: hæc enim tota est quia implicant duo<-P>
@@0@ @@1@ sinitus: cujus unica ratio in eo consistit, quòd unus careret perfectione alterius. Siquidem re- sponderi potest intensivè & æquivalenter unũ Deũ habere perfectionem alterius: nec caritu- rũ perfectione simpliciter simplici, quia licet sit melius esse Deũ quàm non esse Deum, sicut est melius esse personam, quàm non esse personam: at non est melius esse talem, v. g. Filium, sic neque esse talem Deum. Respondeo argumen- tum hoc parvi esse momenti; nam stante plu- ralitate, nullus esset Deus, quia Deum esse unum meliùs absolutè est, quod rationibus naturalibus & moralibus demonstratur. Si au- tem deveniatur ad Personas, & inde Gentilis velit pluralitatem defendere, occurratq́ue P. Quiros cum sua sententia, majus in ea offen- diculum apparebit: quandoquidem Personali- tates perfectionem dicere censet, sed non esse tres perfectiones, ut Disput. 44. probat. Id quod valde difficile creditu est etiam doctissimis Scriptoribus: quid ergo illis, qui circa Deita- tis cognitionem caligant? Erit ergo faciliùs explicare, quomodò in una natura tres modi esse queant, ratione quorum nulla in Deo se- quatur inæqualitas, quàm persuadere velle ra- tiones Personas constituentes perfectionem non importare, aut cùm quælibet sit perfectio, non esse tres. Sect. 4. ex eo confecto quòd relationes sint modi differentiales, non includentes rationem entis, sicut non includunt differentiæ aliæ, juxta ipsum enim ens non transcendit ultimas differentias. Divina autem essentia cùm sit realiter communis ad eum modum se habet, quo ratio entis respectu Personarum: Atqui quod non est formaliter ens, non potest dicere perfectionem: Ergo &c. Licet autem non addant rationem entis, possunt numerum con- stituere, ob realem identificationem cum illo. Infirmum profectò fundamentum pro stabi- lienda adeò fortiter assumpta positione. Tran- scendentiam enim communissima & probabi- lissima sententia affirmat: negato ergo As- sumpto corruit argumentum. Deinde si quid- quam ratio illa valeret, sequeretur tres relatio- nes non esse unam perfectionem, quod Auctor, ut vidimus, ex professo probat. Prætereà fieret ex eo neque divinam essentiam ut talem dice- re perfectionem, quia ejus constitutivum est modus differentialis entis. Ex quo & sequitur nihil posse secundùm proprium conceptum esse perfectum, quod constat quàm sit à veri- tate alienum, ut sic verissimum comprobetur frequens illud in Scholis effatum: Argumentum quod multùm probat, nihil probat. Ut demus au- tem rationes differentiales non exprimere ra- tionem entis, dici potest perfectionem secum adducere, quia sunt radicatæ in ente, & illo nobiliores, utpotè actus metaphysici: unde ens illis tribuit totam perfectionem suam. Et hæc circa P. Quiros. vis ex Scoti Schola asserit relationes dicere perfectionem, & esse plures, quot scilicet sunt illæ, affirmatq́ue id esse juxta mentem Scoti.<-P>@@
infinitam, sed abstrahentem à perfectione sim- pliciter, & secundùm quid. Sic n. 48. post- quàm alijs conclusionibus id, quod præmisi- mus, comprobarat. Et de perfectione simplici- ter simplici probatione præmissa, sic posterio- rem partem assertionis conatur ostendere, af- firmans valde probabiliter id negare P. Suarez Lib. 3. de Trinit. Cap. 10. & alij, & ex Scoti- stis Poncium d. 9. n. 3. quia alioqui una Perso- na haberet perfectionem aliquam infinitam, quam non habet altera formaliter, nec emi- nenter. Et quia sequeretur nullam personā esse ens simpliciter infinitum, utpotè quod carere nequit aliqua perfectione simpliciter aut infi- nita formaliter: & etiam quòd personæ simul sint quid majus & perfectius simpliciter quàm singulæ, & item quod Pater & Filius sint per- fectiores simpliciter Spiritu sancto ob superad- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|