Azərbaycan şifahi xalq ədəbiyyatına

Söylədi: Xəlilov Füzuli Bayram oğlu.
GEN GÖTÜRÜBSƏ ...
Başqa zonanın aşığı Molla Cuma ilə deyişmağa gəliy. Molla Cuma da öydə ol­muyü. Arvadınnan gəlif soruşüy. O da diyir:

– Gen götürfsə, tez gələcək, dar götürüfsə, gec gələcək.

Kişi məhətdəl qalıy, dəə qəyidif gidiy. Sonradan öyrəniy ki, Molla Cuma me­şi­yə gidibmiş. Ağaci böyüh götürüfsə, tez, kiçih götürüfsə, gec gəlcaxdı. (Baltanın ağ­zı nəzərdə tutulur – top.).

Söylədi: Xəlilov Füzuli Bayram oğlu.
RƏVAYƏTLƏR
ÖZ MALIN KİMİ YE
I mətn

O vaxında biri deyər ki, mənim sürümə heç oğru gələmməz. Biri durar diyər ki, niyə gələmməz. Gəlsan_ıa beycə sənın_ı sürun_ıun yarsını oğurruyam. Bu gecə gə­lər yaxşı xamırnan xaşxaşı yoğurar. Kişinin yeddi iti olar, bu da yeddi gündə yo­ğu­rar. Töküf itdərin hərəsi bi tərəfdə səvərər*. Qoyünü yarı eliyif gidər. Aparar qoçü kə­sər. Kişinin də adı İsmeyildi. Diyər: “Ay İsmeyil, ay İsmeyil (qonşüdü də). Ax­şam bizə yaxşı qonaxlar gəlcaxdı, yaxşı yimax-işmax olcaxdı, qoçu kəsmişəm. Yol­daşın_ıı da götür gəl”. Qoçu kəsif yerdə qalan qoyünnəri də ağıla doldurar. Ax­şam bular da gələr. Yeməyi süfrüyə qoyuf diyər: “Ye, qardaşım, ye, öz malın_ı kimi ye”. Diyər: “Ə, kavaf da eliyın_ı katlet də elıyın_ı. Öz malı kimi yesin. Halal xoşun_ı ol­­sun”. Heş nə. Yiyif-içənnən sora diyər: “Ay İsmeyil, sən də man_ıa halallıx ve­ri­san_ı­mı? Beycə qoyunnarın_ıı gətirif qoçu kəsmişəm. Bi on-onbeşi də ağıldadı”. Di­yər: “Nə danışısan_ı?”. Diyər: “Vallah”. Diyər: “Bes itdər nejə olmuşdu?”. Diyər: “Öyu­n_ıu Allah tihsin. Birini göydən asmışam, o birrəri də yerdədi”. Diyər: “Nə­təri?” Diyər: “Səvəti hördüm,

-----------------------------------

*Səvərər – sərilər, uzanar

içinə kündəni qoydum, unu keçirdif ağacin başinə dar­dım, it səvətin içində qaldırdım ağaca, o birrəri də yerdə yatdılar”. Diyər: “Ə, ye­ri düşür itın_ıı, ağacin başində qalıfdı zingilliyə-zingilliyə”.