Ioan. De salas, gvmielensis, e provincia castellana, societatis iesv
Yüklə 18,48 Mb.
|
|
à Pōtifice approbatæ sint, docent Cenendo in col- lectaneo suo. 16. in Decretum. num. 8. Magdalenus tractatu de numero testium in testam. p. 2. cap. 6. num. 22. & alij apud Sanchez, illa disp. 12. num. 13. sic etiam particularium Episcoporum, vel Conci- liorum decreta à summo Pontifice non approba- ta vim legis vniuersalis non habent, licet Decreto inserta sint, & à Pontifice summo citentur: sicut Alexander 3. cap. continebatur, de despons. impu- berum, probat viri testimonio credẽdum esse, quia ita in decretis habetur, nempe ca. siquis acceperit, 33. qu. 1. quod est Concilij apud Compendium.
------------------------------------------------------------ An Concilium generale sine Papa possit leges con- dere, totam Ecclesiam obligantes. tifice generaliter assistente perspi- cuum est, posse leges cōdere, si Pont. assensum præbeat: quia si solus Pon- tifex potest ferre leges, à fortiori cum generali Concilio, ita docent Canonistæ ca. osius, de electione. Exemplum est act. 15. vbi Petrus cum aliis Apostolis legem tulit de abstinentia à suffocato, sanguine, &c. quæ lex renouata est in Concilio Arelatensi 2. cap. 19. & 20. de quo dicam disp 23. de Concilio etiam generali, in quo solùm per suos legatos assistit Pontifex, si posteà ab illo confirmatum est, res etiam est certa. Extant huius rei exempla ferè in omnibus Conciliis generali- bus, etiam quæ extra vrbem, aut Italiam congre- gata sunt: vt in Niceno 1. & omnibus Græcis, & nouissimè in Tridentino: idem est de Concilio nondum confirmato, si potestatem ferendi leges statim obligantes contulit illi Pontifex: quia non solùm illi, sed etiam Concilio Prouinciali, aut ge- nerali illegitimè congregato, & priuatæ personæ hanc facultatem delegare posset. Tota difficultas est de Concilio generali legitimè congregato, se- cluso tamen assensu Papæ, & seclusa illa delega- tione, & confirmatione. Quidam dicunt, tale Concilium posse leges ferre totam Ecclesiam obligantes à tempore per Concilium designato: intelligendo nomine totius Ecclesiæ etiam ipsum Papam: quia tenent, Conci- lium esse supra Papam, quod quidam intelligunt simpliciter, & absolutè: vt omnes hæretici huius temporis, præsertim Hamelmangnus lib. 3. cap. 3. prologomenorum: ex catholicis Cardinalis Ca- meracensis, Ioannes Gerson tract. de potest. Eccles. & tract. de auferibilit. superioris, seu Papæ, & alij<-P>@@
item Nicolaus Cussanus tract. de concordantia canonica lib. 2. cap. vlt. Panormitanus cap. signifi- casti, de electione, & ibidem magister eius Cardi- nalis Florentinus, Abulensis Matth. 18. quæst. 108. & in defensorio trium conclusionum, Ocham in dialogis, Almainus de potestate Ecclesiæ. cap. 10. & 3. dist. 24. quæst. vlt. du. 6. Cardinalis Petrus de Aliaco. Sotus. 4. dist. 20. q. 1. art. 1. ad 2. dicens, licet Concilium non sit suprà Papam, quasi ei potesta- testatem dederit: esse tamen superiorem, quatenus potestate accepta à Christo, potest Pontificem ipsum suis decretis & sententiis obligare. Alij verò sentiunt, esse supra Papam ex suppo- sitione, quòd se illi subiiciat: tunc enim tenetur acquiescere sententiæ Concilij, etiam si de eius depositione ageretur, ita docet glossa cap. non si incompetenter 2. quæst. 7. & c. in synodo. dist. 63. Sebastianus Medicis. tract. de legib. p. 1. qu. 9. nu. 7. Alij verò tenent, Concilium generale non ha- bere potestatem ferendi leges, quæ obligẽt ipsum Pontificem, bene tamen quæ obligent reliquos omnes Christianos. Inter auctores huius opinio- nis est diuersitas: nam quidam explicant de pote- state quadam spirituali, seu Ecclesiastica propriè dicta collata illi à Christo. Alij de potestate qua- dam Ecclesiastica, & spirituali latè dicta, non col- lata illi à Christo, qua possint ferre leges, quæ to- tam Ecclesiam obligent: Posteriori modo hanc sententiam tenere videntur Caietanus & Victo- ria relect. 2. de potestat. Eccles. quæst. 1. principali. n. 1. in fine ait, duplicem esse potestatem Ecclesia- sticam, vt ipsemet dixerat relectione. 1. de potest. Eccles. Alteram largè sumptam pro quacumq́ue auctoritate, aut potestare ordinata per se ad finem spiritualem, & ad cultum diuinum, siue habeat ali- quem effectũ supernaturalem, siue nō habeat: qua- lis fuit omnis potestas Ecclesiastica ante datas cla ues Ecclesiæ à Domino: cuiusmodi fuit sacerdotiũ totum in lege naturę, & scripta. Alteram verò pro- priè dictam, sumptam pro Ecclesiastica, & spiri- tuali potestate, aperiendi scilicet, & claudendi re- gnum cœlorum: quæ sola potestas vocatur claues à Domino, Matthæi decimosexto & decimoocta- uo, quæ solæ, inquit, habent effectum spiritualem, vt in priori relectione declaratum est. Hoc sup- posito, Victoria in illa quæstione secunda, nume- ro secundo, statuit primam conclusionem, pote- stas Ecclesiastica, siue spiritualis primo modo po- test esse in tota Ecclesia, siue Rep. Christiana, quia quælibet Resp. iusta constituta est à Deo Rom. 13.
Victoria, hāc potestatem fuisse in Ecclesia in lege naturæ, & potuisse illam communicari summo sa- cerdoti, à se electo, eámve in ipsum transferre: Num. autem 3. totam potestatem spiritualem, quæ fuit in lege veteri, ait fuisse primò & solùm in tri- bu Leuitica. Num. autem 4. docet, potestatem Ec- clesiasticam, siue spiritualem secundo modo acce- ptam, seu propriè dictam, non esse in tota Eccle- sia, seu cœtu fidelium, & num. 6. potestatem Ec- clesiasticam, & spiritualem esse in toto Concilio, vt totum quoddā est: quam ait non esse sibi datam à Christo, nec à iure diuino, nec à Pontifice, nec ab ipsa Ecclesia: sed ex voluntate ipsotũ Prælatorum: qui volunt ex seipsis vnā auctoritatem velut vnũ corpus cōstituere. Imò nō solũ in synodo vniuer- sali: sed etiam in prouinciali, vel nationali, verbig.<-P> @@0@ @@1@ gatione ratione suæ totalitatis: & ideo totum Cō- cilium obligat singulos Prælatos, quod fusiùs ibi declarat Victoria, & fatetur sumpsisse ex Caieta- no tomo primo, opuscul. 2. quod est apologia de auctoritate Papæ, parte prima, capitulo sexto, vbi tamen Caietanus ait, illos tunc non posse ea, quæ summi Pontificis sunt propria, vt absoluere ab aliquo casu reseruato Papæ, & fortasse solùm vult Caietanus omnes illos Patres posse conuenire in hoc, quòd quilibet præcipiat suæ Ecclesiæ aliquid quod aliàs posset præcipere: quod cla- rum est. Dico tamen primò, tale Concilium nullam le- gem facere potest, quæ ipsum Papam obliget: nec quicquam ipsi præcipere, quando est certus, & indubitatus Pontifex, etiam si ipse vellet Conci- lio se subiicere. Hanc sententiam tenet Bellarmi- nus 2. de concil. capit. 14. cum Antonio, tertia par- te historiæ, titulo vigesimosecundo, capitulo deci- mo, §. quarto, & in summa Theolog. parte secun- da, titulo tertio, §. vndecimo. Turrecremata secun- do summæ, capitulo septuagesimoprimo, nonage- simotertio, & centesimoquarto. Pelagius de plan- ctu eccles. libro primo, articulo sexto. Iacobatius 10. de conciliis articulo septimo, in quo fusissimè quæstionem disputat, & soluit sexaginta tres argu- menta aduersariorum. Caietanus tomo primo, opusculo primo de comparatione Papæ, & Con- cilio, præsertim capitulo duodecimo, & apologia pro isto tractatu (quæ est opuscul. 2.) parte prima, & secunda secundæ quæstione vndecima, articulo primo, Ferrariensis 4. contra gentes, capitulo 76. Augustinus de Ancona libro de potestate Eccle- siæ. Petrus de Monte libro de potestate Papæ, & Concilij, Turrianus tribus libris de potestate Pa- pæ suprà Concilium. Canonistæ communiter, capit. significasti, de election. & capitulo si Papa, distinctione 40. Ioan- nes Antonius Delphinus libro secundo de eccles. capitulo vltimo, Thomas Campegius tractatu de potestate Romani Pontificis, capitulo vigesimo- secundo, & sequentib. Sander. 7. monarchiæ, vbi agit de Concilio Constantiensi pag. 540. Nauar- rus libro primo consilior. titulo de constitutionib. consil. 1. numero 4. seu quæstione 1. in fine, Azor tomo 2. summæ libro 5 capitulo 12. quæstione 1. ad secundum Emanuel Rodriguez 1. parte sum- mæ, capitulo 154. verbo lex, numero 8. Bannes 2. 2. quæstione 1. articulo 10. dubio 2. notabil. 3. Valentia ibidem disputatione 1. quæstione 1. pun- cto 7. ad 5. argumentum principale, Aragon, & alij 2. 2. quæst. 1. art. 10. A quibus Doctoribus peti potest latior, & fu- sior huius rei probatio, à qua nunc supersedeo: quia quæstio hæc an Concilium sit supra Papam, suam propriam sedem habet tract. de clauibus, & de fide, vbi Deo dante copiosè de hac re disseram. Nunc ergo breuiter conclusionem probo: quia Pontifex habet supremam potestatem in Ecclesia: ergo Concilium non est ipso superius: sed è con- tra: & sanè vel esset superuacaneum, quòd Conci- lium ei legem aliquam imponeret: quia Concilio dissoluto potest Pontifex illam abrogare: vel si non potest eam abrogare, erit ligatus illa lege, do- nec aliud Concilium generale cogeretur, quod il- lam abrogaret, vel in illa dispensaret. Hoc autem valde derogat authoritati Pontificis, & bonæ gu-<-P>@@ <-P>bernationi Ecclesiæ; cùm in illa sint leges, quæ non possunt, cùm expedit, reuocari, nisi post multum tempus, & infinitas expensas, & labores: Confirmatur, quia si in legibus Cōcilij obliganti- bus totam Ecclesiam potest Papa finito Concilio dispensare, & illas abrogare, non fuerunt latæ à superiori: in ferior enim non potest sine facultate superioris in eius legibus dispensare, nec ipsas ab- rogare: si verò non potest, valdè limitata est pote- stas Apostolica, maximè si leges Concilij vsum potestatis eius impedirent, & hæc limitatio pote- statis Pontificiæ esse posset valdè noxia Reipubl. Christianæ. Confirmatur etiam: nam si Concilium est su- pra Papam, non poterit Papa, etiam cùm iudica- uerit expediens, auferre à Concilio potestatem condendi leges, nec illas moderari, nec dissoluere Concilium, cùm placuerit: nam si illi statuant, vt ampliùs duret, eius definitioni stare tenebitur Papa: hoc autem est inconueniens: ergo non est credibile Christum instituisse, aut permisisse, vt Concilium esset supra Papam. Confirmatur etiam: quia inutile esset talem po- testatem dare Concilio; cùm possit Papa illud non congregare, & sine eius auctoritate congregatum nequeat esse legitimum, & sic in manu Pontifi- cis situm erit, vt nulla ei lex à Concilio impona- tur.
Dico secundò, licèt non sit omninò improba- bile, quòd Concilium sine consensu Papæ habet auctoritatem ferendi leges aliquas, quæ obligent totam Ecclesiam, excepto Pontifice, qui ab illis iure diuino exemptus seu liber est: quæque sint subordinarę ipsi Pontifici, ita vt illas possit mode- rari, vel abrogare: tamen longè probabiliùs est, nullam talem potestatem in Concilio esse. Prior pars conclusionis probatur, quia talem potesta- tem, & auctoritatem Concilio tribuere subor- dinatam Pontifici, nihil derogat dignitati & au- ctoritati Pontificis, & cedit in honorem Conci- liorum generalium, & est sequi viam mediam in- ter eos, qui dicunt Concilium esse supra Papam, & eos qui dicunt, nil posse toti Ecclesiæ præci- pere sine confirmatione Papæ, vel sine assensu eius: quem tamen per solam confirmationem prę- bere solet: & sic sequitur (quòd aliqui non ve- rentur concedere) suffragia Patrum in Conciliis esse merè consultiua, & non decisiua, ac proinde non esse verè iudices, sed consiliarios: quod vide- tur absurdum. Posterior autem pars probatur ex perpetua tra- ditione & obseruatione omnium Conciliorum generalium: semper enim confirmationem à Pon- tifice postularunt, & anteà non censebantur suis legibus obligare, neque illæ vniuersè in Ecclesia recipiebantur: quòd si aliquando prouincia ali- qua, vel Ecclesia particularis ante confirmatio- nem admisit tales leges, id fecit vel spontaneè, vel ex particulari præcepto sui prælati, vt notant Nauarrus & Emanuel suprà, qui hanc partem do- cent: quos alij recentiores hîc sequuntur: quo- rum sententia confirmatur ex Tridentino sessione vigesimaquinta, capitulo vltimo, de fine Concilij, & confirmatione petenda: vbi Patres decernunt, confirmationem peti à Pontifice, & ex bulla Pij IIII. quæ in fine eiusdem Concilij habetur, vbi decreta Concilij, auctoritate Apostolica con firmantur, & ex diuo Thoma opuscul. 9. contra<-P> @@0@ @@1@ liis congregati nil possunt statuere, nisi interueniente au- ctoritate summi Pontificis: idem tenet Turrecremata 2. summ. cap. 71. Azor, & Valentia, suprà. Deinde suadetur ratione: quia Concilium illud non habet auctoritatem ab Ecclesia vniuersali: nec à Christo, vt fatentur Caietanus & Victoria, qui addit, etiam si Ecclesia repugnaret, Concilium posse facere le- ges: à quo ergo habet auctoritatem? Respondet Victoria, à propria voluntate: certè propria vo- luntas, vt plurimùm potest facere, vt tota colle- ctio Episcoporum præcepta ferat, quæ singulos prælatos obligent: ea tamen præcepta non pote- runt astringere totam Ecclesiam (etiam excepto Papa) quoniam nullus Episcopus facultatem ha- bet subiiciendi suam Ecclesiam illi congregatio- ni: & si demus, præceptum esse, vt singuli aliquid statuant pro sua Ecclesia, qui id fecerint, obliga- bunt suam Ecclesiam, & illa manebit obligata: ita tamen, vt Episcopus idem, vel successor, si volue- rit reuocare talem constitutionem, possit validè, imò & licitè, saltem dissoluto Concilio; quia tunc non manet communitas illa Episcoporum, nec ipsi Episcopi efficiunt vnam communitatem: er- go eorum mandatum, etiam vt refertur ad singu- los Episcopos, vim non habet. Imò nec cùm sunt in Cōcilio, efficiunt vnam communitatem perpe- tuam: ergo eorum præcepta non possunt esse per- petua, & habere rationem legis, magis quàm si ca- su conuenissent alibi. Et sanè Ecclesia peculiaris Romana, & aliæ Ecclesiæ, quarum Episcopi non fuerunt in Concilio per se, nec per legatos, aut vi- carios, qui ex illorum auctoritate, aut voluntate consensissent in lege Concilij, illa non astringe- rentur: quia à proprio pastore non sunt obligatæ immediatè, nec mediatè. Adde, vel prælati illi crederent legem suam ac- ceptam fore Pontifici, vel non: si primum stultè facerent, & irreuerenter, non petendo eius con- sensum antequàm illam promulgarẽt: si verò cre- derent ingratam Pōtifici esse futuram, impruden- tissimum esset illam condere, quam scirent vel sta- tim, vel saltem dissoluto Concilio esse à Pontifice abrogandam: ergo existimandum est, Christũ non solùm non dedisse illis potestatem leges conden- di absque Pontificis assensu: sed etiam si aliunde illam potestatem habere possent, illam ipsis abstu- lisse, & in Pontificem transtulisse, cùm illum fecit supremum caput totius Ecclesiæ: sicut etiam tunc transtulit in illum potestatem, quam ex natura rei haberet tota Ecclesia ad condendum leges, quæ singulos obligarent. Confirmatur, quia vel leges Concilij deberent esse subordinatæ Pontifici; vel non, si non: ergo non esset suprema potestas in Pontifice: quod est absurdum, & contra Ecclesiæ vsum, & traditionem: nam videmus, Pontificem dissoluto Concilio dispensare in eius legibus, & interdum eas penitus abrogare: si verò leges illæ essent subordinatæ Pontifici, melius esset, vt sine eius assensu non fierent, nec obligarent: ergo cre- dibile est, ita Christum instituisse. Neque verum est, quod aliqui Theologi hîc dicunt, leges talis Concilij, si acceptentur ab Ecclesia, validas esse: nam acceptatio non dat valorem legi latæ ab eo, qui potestatem non habet ferendi leges. Dico tertiò, Concilium æcumenicum acepha- lum ritè congregatum, ad declarandum verum Pontificem tempore Schismatis, vt tempore Si-<-P>@@ <-P>gismundi Imperatoris, & Concilij Constan. quan- do erant tres, qui se Pontifices appellabant Bene- dictus XIII. Ioan. XXIII. & Gregorius XII. vel ad deponendum Pōtificem ob hæresim, vel ob aliam iustam causam, si quæ est, non potest condere le- ges propriè dictas, seu mandata perpetua impo- nere, quæ totam Ecclesiam obligent, licet possit imponere præcepta temporalia necessaria ad ha- bendum certum, legitimumq́; Pontificem Eccle- siæ vtilem, & ad tollendũ schisma, & constituen- dam in Ecclesia vnionem, tranquillitatem, & pa- cem. Ita illustres Theologi hîc, & Caietanus to. 1. op. 1. de authoritate Papæ, & Concil. c. 16. §. con- cilium perfectum, & cap. 18. §. in 3. euentu. Bellar- minus 2. de conciliorum auctoritate cap. vlt. Vi- ctoria relect. vlt. de potestate Ecclesiæ, p. 1. qu. 2. num. 18. Valentia 2. 2. disp. 2. quæst. 1. punct. 7. §. 45. ad 6. arg. principale. Sed quo iure Concilium tunc possit ea præce- pta imponere, non omnes explicant. Iuniores ali- qui putant, id posse solo iure naturæ: nō enim ha- bet immediatè à Deo talem potestatem, cùm nec in Scriptura, nec in traditione contineatur: nec verò eam habet à summo Pontifice, quia suppo- nimus, nullum esse tunc indubitatum Pontificem, aut etiam contra eius voluntatẽ congregari Con- cilium, vel præcepta imponi, & aliqua ipsum quo- que ligare, vt cùm ei præcipitur vt vel per se vel per procuratorem cōpareat in iudicio, vel vt pro bono pacis renunciet Pontificatui: ergo ex iure naturali conuenit Concilio illa potestas: nam iure naturæ ad gubernatores prouinciarum pertinet prouidere communi bono, quando non est Prin- ceps certus: sed varij se Principes appellant, & vt tales se gerunt. Hanc opinionem in sinuat Victoria suprà, affirmans, in eo casu Ecclesiam non esse de- terioris conditionis, quàm in simili casu esset tem- poralis Resp. quæ tunc posset per gubernatores suos præcepta imponere necessaria ad pacifican- dum regnum, & obuiandum seditionibus, & diui- sionibus ipsius, & constituendum sibi certum, & indubitatum Principem. Vnde Concilium Con- stantiense Cardinalibus, ad quos aliàs iure cano- nico electio Romani Pontificis spectat cap. licet, de elect. cap. vbi periculum, eodem titulo, libro 6. clem. ne Romani, de electione, plures alios adiun- xit, vt verum Pontificem, quem tota Ecclesia ve- neretur, eligerent: vt constat ex eodem Concilio sess. 41. in decreto de electoribus Romani Pontifi- cis pro hac vice, qui quidem vt Concilium suprà testatur, Cardinalem de Columna concorditer in Romanum Pontificem elegerunt, & Martinus V. nominari voluit. Quæ electio legitima in Eccle- sia est semper habita: & quamuis additio illa ele- ctorum ex consensu Cardinalium facta fuerit: ta- men, si expediret, ipsis repugnantibus fieri etiam potuisset. Alij verò recentiores meliùs dicunt, etiam ex iure diuino positiuo illam potestatem Concilio competere: tribuunt Victoriæ, quia relectione ci- tata p. 2. num. 21. docet, si extincti essent omnes Cardinales, ad quos electio Pontificis iure cano- nico spectat, electionem iure diuino pertinere ad omnes Episcopos Reipub. Christianæ: quem lo- qui de iure diuino positiuo colligunt: quia alludit ad id Pauli Actorum 20. Attendite vobis, & vniuer- so gregi, in quo vos Spiritus sanctus constituit Episcopos regere Ecclesiam Dei. Dum suam sentẽtiam probat<-P> @@0@ @@1@ res, & tota administratio citra summum Pontifi- Yüklə 18,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|