İslam Tarihi'nde Gerçeğe Giden Yol
Yüklə 2,16 Mb.
|
|
Merhum Allame Emini “El- Gadir” adlı eserinin 1. Cildinin 14. Sayfasından 61. Sayfasına kadar Gadir-i Hum olayını nakleden 110 sahabenin adını zikretmiştir. Bunun yanı sıra 84 tane tabiinden ve 361 tanede Ehli Sünnet alimlerinden nakletmiştir. Bu olayı nakleden Ehli Sünnet kaynaklarından bazıları şunlardan ibarettir;
MEVLA KELİMESİNE İTİRAZ Bazı Ehli Sünnet alimleri Gadir-i Hum olayını inkar edemedikleri için “Ben kimin mevlası isem Alide onun mevlasıdır.” Hadisindeki mevla kelimesini ve bu hadisi tahrif etmeye çalışmışlar ve hadis de geçen mevla kelimesini “Dost” manası ile eşdeğer tutmuşlardır. Bu manaya sarılanlar Hz. Ali (a.s) hakkındaki tarih-i bir gerçeği inkar ve reddedemedikleri için güneş balçıkla sıvanır zihniyeti ile böyle bir girişim de bulunmuşlardır. Bu zihniyet ve tahrifata cevap vermeden önce, Arap lisanında mevla kelimesinin hangi manalara geldiğini zikretsek daha isabetli olur. Mevla kelimesi arap lügatında genelde on tane anlam ifade eder.
Hadis içerisinde geçen mevla kelimesini yukarıdaki lügat manalarına dayanarak ve birkaç delile göre evla yani ihtiyar sahibi manasında kullanabiliriz.
Zira dostu ve yardımcıyı insanlara duyurmak dinin kemale ermesine, nimetin tamamlanmasına ve Allah’ın İslam dinine razı olmasına neden olmaz.
Birde şu noktaya işaret olunursa gaye ve hedef ortaya çıkacaktır. Oda şudur; sanki Peygamber daha önce Ali’yi sevdiğini ve onun dostu olduğunu açıklamamıştır! Allahu Teala Tevbe suresinin 71. Ayetinde şöyle buyuruyor; “Mümin erkeklerle Mümin kadınlar da bir birlerinin velileridir.” (Dostlarıdır.) Bu ayetten sonra Resulullah’ın o kadar insanı, yanlızca dostunu ilan etmek, duyurmak için toplamış olması mümkün değildir ve böyle bir amaçla bunu yapmak yanlıştır. Resulullah da yanlış ve Allah’ın hükmü dışında bir şey yapmayacağına göre mesele dostu tanıtmaktan çıkmış ilahi emri tebliğ etmek aşikar olmuştur.
Mearic suresinin birinci ayeti Haris b. Numan-ı Fahri hakkında nazil olmuştur. Ayetin nüzul sebebi kısaca şundan ibarettir. Hz. Peygamber (s.a.a) Efendimiz Gadir-i Hum vadisinde insanların gözleri önünde Hz. Ali (a.s) hakkında “Ben kimin mevlası isem Ali’de onun mevlasıdır.” Sözünü buyurduktan sonra, bu haber beldelere ve şehirlere yayıldı. Bunun üzerine Haris b. Numan Peygamber efendimizin huzuruna gelerek şöyle dedi; Sen bize Allah’ın vahdaniyetine ve kendi Resulluğuna dair şahadet getirmemizi emrettin, bizde kabullendik ve şahadet getirdik. Sonra bizi Cihada, Hacca, Oruca, Namaza ve Zekata emrettin bunları da kabullendik. Ama sen bunlara razı olmadın kalktın birde bu genci (Ali’yi) kendine halife tayin ettin ve “Ben kimin mevlası isem Ali’de onun mevlasıdır” dedin. Acaba bu söz kendi tarafından mıdır yoksa Allah tarafından mıdır.? Peygamber buyurdu ki; Kendisinden başka mabud olmayan Allah’a andolsun ki bu söz Allah tarafındandır. Haris b. Numan Peygamberden yüzünü çevirerek şöyle söylenmeye başladı; Ya Rabbi eğer bu söz hak ise kendi tarafından bize gökten taş yağdır. Bu esnada gökten bir taş düşmüş ve neticede Haris b. Numan ölmüştü. Bu olaya binaen Mearic suresinin 1. Ayeti nazil olmuştur; “İsteyen biri, istedi gelip çatacak azabı.”668[668] Yukarıda ki olayı Ehli Sünnet müfessirleri ve ravileri de az farklılıklarla nakletmişlerdir. Allameyi Emini El- Gadir adlı eserinde, yukarıda ki olayı Ehli Sünnetin önde gelen tanınmış otuz tane aliminden nakletmiştir. Onlardan bazıları şunlardan ibarettir:
Bu rivayetten ve olaydan anlaşılan şudur ki, Peygamberin hadisindeki mevla kelimesi dost anlamında değildir.
Gadir günü onların Nebisi onlara nida etti Dinle Hum da nida eden Resulü Buyurdu ki sizin mevlanız ve veliniz kimdir? Malik bizim mevlamızdır ve sen bizim Nebimizsin. Peygamber ona dedi ki, kalk ya Ali Doğrusu ben kendimden sonra senin İmam ve Hadi olmana razı oldum. Öyleyse ben kimin mevlası isem buda onun mevlasıdır. Sizler ona sadık itaatçilerden ve iyi dostlardan olun. Orda Resul onu sevenleri sevmeye davet etti. Ve ona düşman olanlara, düşman olmayı emretti. Bu şiirin müteakibinde Resulullah (s.a.a) Hessana hayır dualarda bulundu. Eğer mevla dost manasında olsa idi, Peygamber Hessana hayır dualarında bulunmaz, bilakis onu ikaz ederdi. Zira Hessan okumuş olduğu şiirin bir bölümünde şöyle diyor; Resulullah Ali’ye şöyle dedi; Kalk ya Ali, kendimden sonra senin imam ve Hadi olmana razı oldum. Zikrolunan yedi delilden anlaşılan şudur ki, inkar edilmesi mümkün olmayan Gadir-i Hum olayındaki Peygamber efendimizin Hz. Ali (a.s) hakkında buyurmuş olduğu hadisteki mevla, dost anlamında değil de, evla- ihtiyar sahibi anlamındadır. Ama ne yazık ki, Emevi elleri ve zihniyeti bu tarihi gerçeği de inkar edemedikleri için böyle bir tahrif safsatasına düşmüşlerdir. Okuyuculara ışık tutması ümidiyle..... EZANDAKİ İHTİLAFLAR. Allahu Teala Kur’anı Kerimde şöyle buyuruyor; “İşte böylece sizin insanlığa şahitler olmanız, Resulünde size şahit olması için sizi mutedil bir millet kıldık.”670[670] Yüce ve mukaddes İslam dininin en belirgin özelliklerinden birisi mutedil ve orta halli olmaktır. Kur-an-ı Kerimin kendisi İslam ümmetini vasat ümmet olarak tanımlamıştır. Kur-an-ın bu tabiri ise acaib ve fevkalede bir tabirdir. Kur-an-ı Kerime sarılan milletler, kavimler, topluluklar, ifrat ve tefritlerden, aşırıcılık ve pısırıkçılıklardan, sağa sola kaymalardan tamamen uzak durmalıdırlar. Kur-an-ı Kerimin eğitim ve öğretimi daima vasat ve mutedil olmayı öngörür. İslami toplumlar içerisinde, insanlar genelde üçe ayrılmışlardır. Bazıları ifrat, bazıları tefrit ve bazıları ise mutedil olma yolunu seçmişlerdir. İslam tarihinde vüku bulan bir takım şeyler ifrat ve tefrit neticesinde anlamsız bir şekilde ortaya atılmıştır. Bu ifratçılıkların ismini tek kelime ile cehalet ve tefritçiliğin ismini ise değerlerden taviz verme olarak nitelemek mümkündür. İslam dini ilahi hükümlere teslim olmakla ifa olunur. İslam dininin hükümleri Kur-an-ı Kerim, Peygamber ve Ehlibeyt imamlarının hadisleri vasıtası ile insanlığa ulaştırılır. Peygamber ve imamların dönüş noktası da ilahi vahiydir. Biz bu konuyu Tathir ayetinin tefsirinde ele almıştık. Kısacası ilahi dinin dairesi Kur-an-ı Kerim ve sünnettir. Müçtehitler dahi fetva verirlerken bu daire içerisindekilere göre fetva verirler. Dolayısıyla müçtehitlerinde bu daire içerisindeki fetvaları ilahi olmuş olur. Ama eğer bir insan dini hükümlerde bu dairenin dışına çıkarsa dini, ilahilikten çıkarmış ve beşeri etmiş olur. O dine artık ilahi demek yanlış olur. İlahi din ise buna asla cevaz göstermez. Zira aksi taktirde her önüne gelen kendi mantığına ve meşrebine göre ilahi meselelerde hüküm verir ve dolayısıyla tek olması gereken yol (sırat-ı mustakim) teklikten çıkar. İşte İslam tarihinde ifrat ederek o sınırın dışına çıkanlardan birisi ikinci halifedir. İkinci halife bir çoklarına göre aydın düşünüyor ama bu düşüncesinde aşırılık gösteriyordu. Örneğin, bir konu da Peygamberin hükmü olmasına rağmen, O, “bu hüküm Peygamberin zamanını bağlar, zaman o zaman değildir. Dolayısıyla biz bu hükmü değiştiriyoruz”, der. Bunlar neticede din adına yapılan yanlışlıklardır. İşte bu yanlışlıklardan bir tanesi de ezanda yapılmıştır. Müslümanlar arasında, ezan konusunda ki ihtilaflar şunlardan ibarettir; Ehli Sünnet mezhepleri sabah ezanın da “Esselatu hayrun min-en nevm” (namaz uykudan hayırlıdır.) derler, ama bu kelimeyi Ehlibeyt mektebine uyanlar söylemezler. Ehlibeyt mektebine tabi olanlar ezanda “Heyye elel Hayril amel” (Koşun amellerin en hayırlısına) derler. Ama Ehli Sünnet mezhepleri bu kelimeyi söylemezler. Üçüncü olarak da, Ehlibeyt mektebi mensupları ezanda “Eşhedu enne Aliyyen veliyullah” derler ama Ehli Sünnet mezhepleri bu şahadeti söylemezler. Ezandaki başlıca ihtilaf bu üç kelimeden ibarettir. Biz bu üç kelime ihtilafını genişçe sunacak ve yorumu okuyuculara bırakacağız. İslam tarihine ve hadislere baktığımızda, Peygamber efendimiz döneminde okunan ezanın tüm ayrıntıları kelime kelimesine naklolunmuştur. Hadisler içerisinde naklolunanlara göre, o dönemde ezanda “Esselatu Hayrun min-en Nevm” kelimesine rastlanmamaktadır. Muhakkik ve hadisçilere göre bu kelime Ebu Bekir’in hilafet döneminde de ezanda yoktu. Bu şunu gösteriyor ki, Peygamber efendimizin döneminde mezkur kelime ezanın bir cüz’i değildi. Ama ikinci halife hilafete geldikten bir müddet sonra onun ezanda okunmasını emretmiştir. Esselatu Hayrun min- en nevm kelimesinin ezandan olmadığına ve ikinci halifenin bid’atlarından olduğuna dair naklolunan rivayetler tevatür haddine ulaşmıştır. Ehli Sünnetin büyüklerinden ve mezhep imamlarından olan imam Malik Muvatta adlı eserinde konuya binaen şöyle diyor; Ömerin müezzini, Ömer b. Hattabı namaza seslemek için onun yanına geldi ama Ömeri uykuda gördü. (Bunun üzerine) “Esselatu Hayrun min- en nevm” (Namaz uykudan hayırlıdır) diye seslendi. (Ömerde bunu duyunca) bu cümleyi sabah ezanına yerleştirdi. Zerkani Muvattaya yazdığı şerhinde bu kelime hakkında birinci cildin, Ma cae fin nidai Lis- Selat babında şöyle diyor; Bu meseleyi Dar-u Kutni kendi süneninde Nafi’den, Abdullah b. Ömerden, ve Ömerden nakletmiştir. Daha sonra şöyle diyor; Sufyan, Muhammed b. Aclan’dan oda Nafi’den, oda Abdullah b. Ömerden ve oda Ömerin kendisinden şöyle nakletmiştir ki; Ömer kendi müezzinine şöyle dedi; Sabah namazında Heyye elel felah kelimesine geldin mi şunu da söyle, “Esselatu hayrun min-en nevm, Esselatu hayrun min- en nevm. Bu rivayeti İbni Ebi Şeybe’de Hişam b. Urveden nakletmişlerdir. Ehli Sünnetin diğer büyük muhaddisleri de bu hadisi nakletmişlerdir. Yukarıda anlatılanlara göre, ezan konusunda Muhammed b. Halid b. Abdullah Vasitiden, babasından, Abdurrahman b. İshaktan, oda Zuhri’den oda Salim’den ve Saliminde babasından naklettikleri sahih değildir. Zira bu nakile göre Peygamber namaza çağrı ve ilan için ne söylenmesi gerektiğine dair sahabesi ile meşveret ediyor. Sahabeler Peygambere, borazan çalmayı önerdiler. Borazan çalmak Yahudilerin nişanesi olduğu için Peygamber bunu kabul etmedi. Bazıları nakus (çan) çalmayı önerdiler. Buda Nesranilerin alameti olduğu için, Peygamber onu da kabul etmedi. O akşam Ensardan Medineli bir sahabe ile Ömer b. Hattab rüyalarında bir münadinin ezan okuduğunu gördüler. Ensardan olan şahıs gece vakti Peygambere gelip rüyasını Peygambere anlatır. Bunun üzerine Peygamber de Bilale Ensardan olan sahabenin rüyada gördüğü gibi ezan okumasını emreder. Zuhri daha sonra şöyle ekliyor; Bilal sabah ezanında “Es-selatu Harun min-en nevm” kelimesini fazlalaştırdı ve Peygamberde bunu onayladı!!! İbni Mace bu rivayeti kendi süneninde ezan babında nakletmiştir. Bu hadisin, zayıf ve düzmece olduğuna dair sadece şunu söylemek yeterli gelir ki, Yahya b. Mü’in bu rivayetin ravisi olan Muhammed b. Halid hakkında şöyle diyor; “O kötü birisidir.” Merre onun hakkında demiştir ki; O bir şey hesap olunmaz. İbni Adiyy şöyle diyor; Ahmed ve Yahya’nın kabul görmeyen en önemli hadisleri onun babasından naklettikleri rivayetlerdir. Ebu Zer’a, onun zayıf bir ravi olduğunu söylemiştir. Yahya b. Mü’in şöyle diyor; Muhammed b. Halid b. Abdullah yalancıdır. Onu görürsen başını vur. Zehebi’de Mizan-ul İtidal’da ondan söz açmış yukarıda zikrettiklerimizi onun hakkında rical alimlerinden nakletmiştir. Kabul görmeyen bu hadisin bir benzeride Ebu Mehzure’den naklolunmuştu; O diyor ki; Peygamberden, bana ezanı öğretmesini istedim Peygamber elini benim alnıma çekerek şöyle buyurdu; yüksek bir sesle şöyle diyeceksin; Allahu Ekber, Allahu Ekber, Allahu Ekber, Allahu Ekber, sonra şöyle diyeceksin, Eşhedu enla ilahe illellah, Eşhedu enla ilahe illellah, Eşhedu enne Muhammeden Resulullah, Eşhedu enne Muhammeden Resulullah, Heyye ele-s Selah, Heyye ele-s Selah, Heyye elel felah, Heyye elel felah, Eğer ezan sabah namazı içinse şöyle diyorsun; “Esselatu Hayrun min-en nevm, Esselatu Hayrun min- en nevm” Allahu Ekber, Lailahe illellah. Bu rivayeti Ebu Davud iki tarikle ebu Mehzure’den nakletmiştir. Onlardan birisi, Muhammed b. Abdul Melik b. Ebi Mehzure, babasından ve ceddindendir. Bu silsilede geçen Muhammed b. Abdul Melik Mizan-ul itidal’da Zehebiye göre, hadis alimleri tarafından istinad olunmayan birisidir. İkinci tarik ise şudur; Osman b. Said babasından nakletmiştir. Zehebiye göre, onun da babası meçhul ve menfur ravilerden dir. Bunlara ilaveten, aynı rivayeti Müslim’de Ebu Mehzureden nakletmiştir.671[671] Şunu iyice bilmek gerekir ki ebuMehzure’nin hadisindeki “Es- Selatu Hayrun min- en nevm” kelimesi Ehli Sünnetin şahidi ve delili olamaz. Zira ileride de görüleceği gibi, Ebu Davud ve diğerlerinin Muhammed b. Abdullah Zeyd’den naklettikleri rivayette, Bilal sabah ezanını Abdullah b. Zeyd’in imlası ile okumuş ve o okunan sabah ezanında naklolunan mezkur rivayette “Esselatu Hayrun min- en nevm” kelimesi geçmemiştir. Bunların yanısıra, Ebu Mehzure hicretin sekizinci yılında Mekke’nin fethinden sonra İslam getirmiş ve Muellefet-ul Kulub’dan hesab olunmuş ve kendiside zayıf bir imana sahibdi. O günlerde Ebu Mehzurenin gözünde Peygamber ve onun emirlerinden başka hiçbir şey aşağılık değildi. O Peygamberin müezzini ile alay ediyor ve yüksek sesle onu alaylı bir biçimde taklid ediyordu. Ama Peygamberin imanı zayıf olan insanları ve İslama karşı mücadele etmek isteyen insanları susturmak ve dolayısıyla onları Lailahe illellah çatısı altında bir araya toparlamak için bu tür zihniyetlere bağışladığı hediyeler Ebu Mehzure ve onun gibi Münafıkların İslam getirmesine sebep olmuştur. Ebu Mehzure hayatta olduğu müddetçe Medineye gelmedi. Allah onun batinin’den daha iyi haberdardır.672[672] Ehli Sünnet mezheplerine göre ezan ve ikamenin teşri olunmasının keyfiyetinden haberdar olanlar, onlarda noksanlık veya fazlalığın oluşunda şaşırmazlar. Zira Ehli Sünnete göre ezan ve ikameyi Allah-u Teala Semavi vahiy ile teşri etmemiş ve Peygamberde diğer İslami hükümler gibi onu tebliğ etmemiştir. Aksine Ehli Sünnet şöyle diyor; Ezan sahabeden birisi tarafından rüyada görülmüş ve böylelikle Peygamberde onu onaylamıştır. Ehli Sünnet bu görüşte icma etmişlerdir ve bu konuya dair hadisler nakletmişler ve bu hadislerin sahih ve tevatür haddine ulaştığını söylemişlerdir. İslam fıkhı Ansiklopedisinde ezan konusunda şunlar yazılıdır;... Abdullah b. Zeyd hadiside rüya ile bilinen ezanın keyfiyetine delalet etmektedir. Ömer hadisi de bu rüyayı kuvvetlendirmiştir. Hadis uzunca olup bir kısmı şöyledir; Hz. Peygamber inşallah bu rüya gerçektir. Kalk Bilal’e gördüğün rüyadaki sözleri öğret. Onun sesi daha gürdür, buyurdu.673[673] Mezkur kitap daha sonra Miracda Peygambere gösterilen ezan hadisini nakletmiş ama naklettikten sonra şöyle demiştir; Bu hadis gariptir. Sağlam olan rivayet ezanın başlangıcının Medine’de olduğudur. Nitekim Müslim bu hususa İbni Ömerden tahric ettiği bir rivayetten nakletmiştir. Buna göre ezan ile ilgili rüya hadisesi hicretin birinci yılında vüku bulmuştur. Peygamberde bu rüyayı teyit etmiştir. 674[674] Görüldüğü gibi mezkur kitapta ezanın başlangıç şekli şöyle veya böyle vahye değilde herhangi birisinin gördüğü rüyaya dayatılmıştır. Ehli Sünnetin bu konuya binaen naklettikleri ve sahih olarak niteledikleri hadislerden birisi şudur; “Ebu Ümeyr b. Enes Ensardan olan amca oğullarından birisinden şöyle rivayet eder; Peygamber insanları namaz için nasıl bir araya toplayacağını düşünüyordu. Birisi şöyle dedi; Bir bayrak asalım ashab onu gördüklerinde bir birlerine namaz vaktinin girdiğini haber versinler. Peygamber bunu kabul etmedi. Bazıları, borazan çalmayı önerdiler, Peygamber bu Yahudilerin şiarıdır dedi. Çan nasıldır ? Diye sordular, oda Nasranilere aittir diye buyurdu. Peygamber önce çanı istemiyordu ama sonradan çan yapılmasını emretti bunun üzerine bir çan yaptılar. Bu arada Peygamberin rahatsız olduğunu anlayan Abdullah b. Zeyd ezan ve ikameyi rüyasında işitti. Ertesi sabah Peygambere gelerek rüyasını anlattı ve şöyle dedi; Ya Resulullah uyku ile uyanıklık ortasında iken bir münadi gelip ezanı bana öğretti. Ravi diyorki; Ömer b. Hattab’da önceden bu rüyayı görmüştü ama onu yirmi gün saklamıştı. Ama sonradan oda meseleyi Peygambere anlattı. Peygamber, neden bana haber vermedin? Diye sordu. Ömer şöyle cevap verdi; Abdullah b. Zeyd benden önce davrandığı için bende utandım. Bunun üzerine Peygamber şöyle buyurdular; Ey Bilal kalk ve Abdullah b. Zeydin sana söylediklerini yap ve böylece Bilal ezan okudu.675[675] Muhammed b. Abdullh b. Zeyd Ensari babasından şöyle nakleder; Peygamber, insanların namazdan haberdar olup toparlanmaları için çan yapılmasına emrettiğinde, ben rüyamda çan elinde olan birisini gördüm. Bu çanı satıyor musun? Diye sordum. Niçin istediğimi süal etti. Onun vesilesi ile insanları namaza toplamak istediğimizi söyledim. Dediki; sana bundan daha iyi bir şeyi öğretmemi istemez misin? Dedim ki; neden olmasın, o nedir? Şunları bana söylememi istedi; Allahu Ekber, Allahu Ekber, Allahu Ekber, Allahu ekber, Eşhedu enla ilahe illellah, Eşhedu enla ilahe illellah Eşhedu enne Muhammeden Resulullah, Heyye Ele-s Selah, Heyye Ele-s Selah Heyye Elel felah, Heyye Elel felah, Allahu Ekber, Allahu Ekber, La ilahe illellah. Daha sonra bir an benden uzaklaştı ve şöyle dedi; Namaza durduğun zaman şunları, söyle (ikame) ; “Allahu Ekber, Allahu Ekber, Eşhedu Enla ilahe illellah, Eşhedu enla ilahe illellah, Eşhedu Enne Muhammeden Resulullah, Eşhedu enne Muhammeden Resulullah, Heyye ele-s Selah, Heyye elel felah, Ged Gamedi-s Selah, Ged Gamedi-s Selah, Allahu Ekber, La ilahe illellah” Sabah olduğunda Peygamberin yanına geldim ve rüyamı anlattım. Peygamber, rüyanın gerçek rüya olduğunu buyurdu ve kalkıp onu yüksek bir sesle Bilal’e öğretmemi istedi. Bende kalkıp onu cümle cümle Bilal’e öğrettim ve Bilal’de öğrenerek ezan okudu. Ömer b. Hattab onu evinden duyunca Peygamberin huzuruna gelerek şöyle dedi; Seni Peygamberliğe meb’us eden Allah’a yemin olsun ki, bende bu rüyayı gördüm.676[676] Malik b. Enes Muvattasında bu rivayeti hülasa ederek Yahya b. Said’den şöyle rivayet etmiştir; “Peygamber iki çubuğu birbirine vurmalarını emretti ve dolayısıyla onun sesiyle insanların namaza toplanmasını istiyordu. Ama Abdullah b. Zeyd Ensari o iki çubuğu rüyasında görünce şöyle dedi; Peygamberin insanları namaza toplamak için söylediği iki çubuk gibiydi. Ona, acaba siz ezan söylemiyor musunuz? Diye denildi. Sonrasında ezan ona öğretildi. Uyandığında Peygamberin yanına geldi ve uykusunu Peygambere anlattı. Bunun üzerine Peygamberde ezan söylemeleri için emir verdi...” İbni Abdul Birr Kurtubi şöyle diyor; Ezan hakkındaki Abdullah b. Zeyd’in meselesini bir grup sahabe farklı lafızlar ve birbirine yakın manalarla nakletmişlerdir. Bunun senetleri mütevatirdir ve bu hadis çok iyi hadislerdendir. Ehli Sünnet muhaddisleri Abdullah b. Zeyd’in ezanını islamda ilk olarak ortaya atılan ezan olarak kabullenmişlerdir. Görüldüğü gibi yukarıdaki, vasıflarda naklolunan ezanda “Es-selatu Hayrun min- en nevm” kelimesi görülmektedir. Oysa Abdullah b. Zeyd’in naklettiği rivayetteki ezanda sabah namazı içindi. Hal böyle iken, peki ey müslümanlar! “Es-selatu Hayrun min- en nevm” kelimesi nerden ve nasıa çıktı!!! Bir kaç delile göre ezan konusunda naklolunan rivayetler zayıf rivayetler olup ve bu tür rivayetlere istinad olunması yanlıştır. Birinci Delil: Yüce İslam Peygamberi ilahi hükümlerde insanlarla meşveret etmiyor, aksine bu alanlarda ilahi vahye göre haraket ediyordu. Allah’u Teala Kur-an-ı Kerimde şöyle buyuruyor; “...Ve kendi dileğiyle sözde söylemedi, sözü ancak vahyedilen şeyden ibarettir.”677[677] Esasen bütün Peygamberlerin izlediği yol vahiy yoluydu. Onların hiç birisi ilahi ve semavi hükümlerde kendi ümmeti ile müzakere ve müşaverede bulunmuyorlardı. Yüce Allah şöyle buyuruyor; “Bilakis lütuf ve ihsana mazhar olmuş kullardır. Ondan (emir almadan) önce konuşmazlar. Onlar sadece onun emri ile haraket ederler.”678[678] Allah’u Tealanın İslam Peygamberi Hatem-ul Enbiya’ya şu buyruğu yeterlidir; “Deki, ben ancak Rabbimden bana vahyolunana uyarım. Bu, Rabbinizden gelen basiretlerdir. İnanan bir kavim için hidayet ve rahmettir.”679[679] “Deki onu kendiliğimden değiştirmem benim için olacak şey değildir. Ben bana vahyolunandan başkasına uymam. Çünkü Rabbime isyan edersem elbette büyük günün azabından korkarım.”680[680] “Deki ben Peygamberlerin ilki değilim. Bana ve size ne yapılacağını bilmem. Ben sadece bana vahyedilene uyarım. Ben sadece apaçık bir uyarıcıyım.”681[681] Bunların yanısıra Allah’u Teala Resulüne ister sözde olsun istersede amelde, acelecilikten sakındırmıştır. “ (Resulüm) onu (Vahyi) çarçabuk almak için dilini kımıldatma.şüphesiz onu toplamak (senin kalbine yerleştirmek) ve onu okutmak bize aittir. O halde biz onu okuduğumuz zaman sen onun okunuşunu takib et. Sonra şüphen olmasın ki, onu açıklamakta bize aittir.” 682[682] İkinci Delil: Bu hadislerde ilahi hükümlerin teşriinde gösterilen meşveret akli mahkemeye göre itibar derecesinden düşük ve değerden yoksundur. Zira akıl böyle bir şeyin Peygamberden südur etmesini gayri mümkün olarak görmektedir. Acaba bu hadislerde geçen insanların rey ve onayı Allah’a nisbet verilen sohpetler değil mi dir? Allahu Teala şöyle buyuruyor; “Eğer bize atfen bazı sözler uydurmuş olsaydı, elbette onu kıskıvrak yakalardık. Sonra onun can damarını koparırdık. Hiçbiriniz buna mani de olamazdınız.”683[683] Yüklə 2,16 Mb. Dostları ilə paylaş:
|