Şəkil 6.5. Kosmik obyektlərin kosmosda paylanmasının kömpüter modeli (NASA-nın məlumatlarına görə onlaırn 95%-i kosmik zibildir)
Kosmik zibilin və ya mexaniki çirklənmənin əsas təhlükələrinə aşağıdakıları aid etmək olar:
1) "Kosmik zibil"in əsas təhlükəsi orbital fraqmentlərin kosmik gəmilərlə toqquşmasının yüksək sürətləri ilə əlaqələndirilir. Kosmosda, 0.5 mm diametrli bir hissəcik, çox qatlı materialdan hazırlanmış skafandrı da (kosmik kostyumu) deşə bilər.
2) Kosmik zibil ilk növbədə kosmik gəmilərin özləri üçün təhlükəlidir. Kosmik zibilin kosmikətrafı fəzada tədricən yığılması ona gətirib çıxarmışdır ki, hazırda alçaq yerətrafı orbitlərdə kosmik aparatların zibil və süni mənşəli kiçik hissəciklər ilə toqquşma ehtimalı təbii cisimlərə və eyni ölçülü hissəciklərə nisbətən daha yüksəkdir.
3) Yer planeti müxtəlif kosmik cisimlərin yandıqları atmosferin sıx təbəqəsi tərəfindən qorunmasına baxmayaraq, onlar xüsusən də böyük hündürlüklərdə (18 km-ə qədər) uçan təyyarələr üçün təhlükəyə çevrilirlər, belə ki, yerə düşən aparat qırıntılarının kinetik enerjisi tam paylanıb yoxa çıxa bilmir.
4) Hər il üç-dörd peyk bu və ya digər yolla məhv olur. Lakin mütəxəssislərin ən çox ehtiyat etdiyi amil “kaskad effektinin” ola bilməsidir. Bu nəzəriyyəyə əsasən süni peykin kosmik zibillə toqquşmasından sonra yaranın qırıntılar hər hansısa bir vaxtda digər peyki dağıda və bu minvalla digər peyklər də zədələnə bilər. Nəticədə bütün kosmik obyektlər kəskin metallik qırıntı və toksik yanacaqdan təşkil olunmuş ölümcül buluda çevrilə bilər. Böyük kosmik obyektlərin toqquşması ehtimalı hələ çox az olsa da, belə hadisələr artıq məlumdur. Məsələn, 1996-cı ilin iyul ayında “Arian” raketinin son pillələri orbit hündürlüyü təqribən 670 km olan Fransız “Tseris” süni peykini zədələmiş, 2005-ci ilin yanvar ayında isə 880 km yüksəklikdə ABŞ-ın və Çinin müxtəlif illərdə kosmosa buraxdığı iki raketin qalıqlarının toqquşması baş vermişdir. 15 ildən çox davam edən “Mir” stansiyasının uçuşu zamanı böyük süni cisimlər bu stansiyaya 1-3 km məsafəyə qədər bir neçə dəfə yaxınlaşmışdı. Digər real katastrof isə 28 yanvar 2013-cü ildə Rusiyanın 7.5 kiloqramlıq BLİTS elmi peykində baş vermişdir. O, orbitdə 4 il işlədikdən sonra 8 km/saat sürətlə hərəkət edən və kütləsi 0.017-0.019 qram olan kosmik zibillə toqquşduqdan sonra müxtəlif hissələrə dağılmışdır.
5) Süni kosmik obyektlərin yer səthinə düşməsi təhlükəsi də nəzərə alınır. Məsələn, 1979-cu ildə Amerikanın “Skylab” orbital stansiyasının gözlənilmədən sürətli enməsi baş verdi. Xoşbəxtlikdən, onun yanmamış zibilləri heç bir zərər vermədən Avstraliyanın az məskunlaşmış ərazilərinə düşdü. Analoji hal 1991-ci ildə Rusiyanın “Salyut-7” stansiyası üçün olmuşdur. Bu fonda 2001-ci ilin martında “Mir” kompleksinin orbitindən idarə olunan enməsi daha az təhlükə yaratdı.
6) NASA-nın hesablamalarına görə yer səthində kimsənin səmadan düşən qırıntı nəticəsində zədələnməsi ehtimalı 1:3200 təşkil edir. Kosmosdan insan üzərinə düşən ən məşhur hadisə 1997-ci ildə ABŞ-ın Oklahoma ştatında baş vermişdir. Lotti Uilyams adlı bir gəzintidə olarkən səmada alovlu kürə və zolaq görmüş, bir az sonra isə çiynində ağrı hiss etmişdir. O, geri dönərkən yerdə qəribə bir obyekt görmüşdür. Əllə toxunan zaman bir parça kimi hiss olunurdu, amma sıxdığı zaman isə metal kimi görünürdü. Sonradan məlum olmuşdur ki, bu qırıntı ABŞ HHQ-nin orbitə buraxdığı “Dekta II” peykinin yanacaq çəninin fraqmenti olmuşdur. Daha böyük obyektlər də Yerə düşür. Məsələn, 1978-ci ildə təxminən 900 kq ağırlığında Sovet “Kosmos-594” peyki Kanada ərazisinə düşdü. Xoşbəxtlikdən heç kim zərər görmədi.
Yuxarıda göstərilənlərlə bərabər, qeyd etmək olar ki, atmosferdə yandıqda, kosmik zibil yerli çirklənmə yaradır. Bununla birlikdə, mütəxəssislər süni tozun atmosferin yuxarı hissəsinə mümkün qlobal təsiri ilə bağlı narahatlıqlarını dilə gətirirlər. Həmçinin kosmik zibilin astronomik müşahidələr üçün yarada biləcəyi müdaxiləni də qiymətləndirirlər.