Oğul sözlərimə yaxşı qulaq as

Hörmətli Sabir Sarvan
Bir neçə müddətdir ki, Sənin artıq geniş oxucu auditoriyası qazanmış işıqlı poeziyanla dostluq edirəm. Onu da deyim ki, Şeirlərini özündən əvvəl sevmişəm. Sonralar özünü də gördüm, özünü də sevdim. Bütün bu şirvanlılara xas təkəbbürvari bir xarakterdə bundan sonra nəsə dəyişmək mümkün deyil. Təəssüf!...

Şair bu günlərdə evdə xəstə yatırdım. Bir yandan lənətə gəlmiş xəstəlik, digər tərəfdən işlərin qeyri-təbii axarı hövsələmi daraltmışdı. Narahatçılığım dünyamı başıma götürmüşdü. Belə vaxtlarda arvad-uşaqla da söhbət tutmur.

Kitab dolablarını ələk-fələk elədim. Özünçün həmsöhbət axtarırdım. Məcazım çəkən bir şey tapa bilmədim. Axı, daha çox oxuya bilmirəm, gözün, fikrin tez yorulur, bezirəm oxumaqdan.

Yəqin düşünürsən ki, ----------????, eləmi? Nə isə. Birdən gözüm sənin mübarək əllərindən çıxmış, mübarək əllərində yazılıb mənə ünvanlanmış kitabın – «Gördüyüm göy, baxdığım işıq» gözümə sataşdı.

Kitabı çox oxumuşdum. Şeirlərin bəzilərini əzbər bilirəm, ümumiyyətlə kitabın ideya-məfkurəvi istiqamətinə bələdəm. Vərəqlədim kitabı və birdən bir şerin önündəcə donub qaldım. Heyrət məni götürdü. Necə olub ki, mən bu şefə – Yetim qalmış evlər, dönük övladlar haqqındakı gözəl bir şeiri bu vaxta kimi görməmişəm. Şeiri birnəfəsə su kimi içdim:
«Bir ev qoyub gəldim uzaq bir kənddə,

Tutacaq nə vaxtsa qarğışı məni».

Elə tutub da qarğışı. Tutmaq necə olar ki?! Bu şəhər dediyimiz nəsnənin istisində, tüstüsündə, ditdili və tarakanın məkanında, alabəzək – təbiilikdən və səmimilikdən uzaq insanların əhatəsində olmaq, «bəli», «baş üstə» qul psixologiyasının ağrısına tuş gəlmək ilə qarğışa düşməkdir. O yetim qalan evlərin qarğışına.

Sabir, səni bilmirəm, mən Şamaxıya – o ulu Şirvanımızın elm, mədəniyyət, sənət paytaxtına gedəndə qəribə hisslər keçirirəm. Elə bil ki, ruhu o müqəddəs torpaqda uyuyan qədim kişilərin ruhu mənə nəsə pıçıldayır. Ürəyimə təpər, gözlərimə işıq gəlir. Bilmirəm, cavanlıqda mənimçün xoşbəxtlik deyilən şey nə olub? Bəlkə də gəncliyin lirik-romantik xarakteri mənə – ömrünü ideya burulğanlarında keçirmiş, nisbətən reallıqla yaşayan gəncə təsir etmişdi. Amma indi – mənimçün vaxtilə dünyanı özünə vətən bilən, adamları özünə dost və qardaş bilən adamçün ata evinin, yiyəsiz qalmış ata evinin qarşısında oturmaq, atamın əkdiyi tut ağacının kötüyünü əllərimlə, budaqlarını baxışlarımla sığallamaq qədər xoşöəxtlik verən ikinci hal düşünmürəm.

Bəli, o şeir mənim taleyimdir, qardaş. Onu sən mənə və mənimkimi ev-eşiyinə, ata yurduna dönük çıxanlara həsr etmisən. Mən hər gün xiffət çəkirəm. Kənddə yiyəsiz, yetim qalmış evimizin xiffətini Övlad sarıdan yarımamış anaların faciəsini necə ustalıqla qələmə almısan!

O, novruz bayramında – axşam tüstüsüz qalmış ocaq daşını ağlayan mənim anam xanımın ruhudur. O üstündə dava-dalaş salınan ev bizimdir. Kənddə bir vaxtlar ən abad, indi isə xaraba qalmış ev – bizim ev. Bütün bunları mənə xatırlatdığın üçün sağ ol.

Hörmətlə: Ömürşah.