Peygamberlere iman 3 Peygamberlerin Görevleri 6

I- Peygamberlik ve Peygamberlere İman

Peygamber, lügat manâsıyla haberci demek­tir. Farsça bir kelimedir. Arpaça'daki Nebi ve Rasûl kelimelerinin karşılığı olarak kullanılmaktadır. Bize de her iki kelimenin mânâsım ifade etmek üzere geçmiş­tir. İstılah manâsıyla: Allah Teâlâ'nın kullarına mura­dını bildirmek ve onlara hakkı beyan etmek üzere seç­tiği ve vazifelendirdiği insandır.

Peygamberlik vazifesinin Arapça'daki ismi Nübüv­vet ve Risâlet'tir. Nübüvvet vazifesi alana Nebî, risâlet vazifesi alana da RasûI denir. Enbiya, nebi kelime­sinin, rusül ve mürselîn ise, rasul kelimesinin çoğulu olarak kullanılır. ²⁰⁹

Peygamberlere inanmak, imanın dördüncü esasını teşkil eder. Peygamberlere veya peygamber olduğu ke­sin olarak bilinen bir tek peygambere inanmamak ve inkâr etmek dinden çıkmayı gerektirir.

Peygamberlere inanmak, onlar hakkında vacib, mümteni ve caiz sıfatları bilmek ve tasdik etmekle olur. Vacib olan sıfatların mutlaka var olduğu kabul edilir, mümteni sıfatların onlarda bulunmadığına ina­nılır. Caiz olanlar ise her normal insanda tabiî olarak bulunan ve insanlığa noksanlık getirmeyen hallerdir. Ancak:

Bir insanın bu sıfatları bilmeden, onların Allah ta­rafından gönderildiğini ve verdiği haberlerin doğru olduğnu bilip kabul etmesi kâfidir.

II- Peygamberler Hakkında Vâcib Olan Sıfatlar

I- Sıdk

Doğruluk demektir. Hem sözlerinde, hem işlerinde doğru olmaları manasınadır. Onlar, Allah Teâlâ'dan ge­tirip haber verdikleri her hususta, geçmişe ve geleceğe dair verdikleri haberlerde mutlaka bir doğruluk sahibi­dirler.

Kur'ân-ı Kerim'de Allah Teâlâ, peygamberlerini doğrulukla medheder. Meselâ: "Kitapta İdris'i de zik­ret. Çünkü o çok doğru bir nebi idi" ²¹⁰ buyurur.

Allah Teâlâ peygamberlerinin doğruluklarını isbat etmeleri için onlara, zamanlarındaki insanların benze­rini meydana getirmekten aciz kalacakları mucizeler vermiştir .Peygamber olan hiç bir insana, peygamberli­ğini tebliğ ettiği zaman, (seni daha evvel yalancı olarak tanıyorduk) diyen bulunmamıştır. Peygamberimizin Kureyş'e ilk yaptığı davette:

"Ey Kureyş, size bu dağın ardından düşman atlılarının gelmekte olduğunu söy­lersem bana inanır mısınız?" sualini sorduğu zaman hazır olanlar,

"Hepimiz inanırız. Çünkü sen ömründe yalan söylemedin" cevabını vermişlerdi. Bizans İmpa­ratoru Herakliyus da, Ebu Süfyan'la Peygamberimiz hakkında konuşur ve izahat alırken:

"Evvelce hiç yalan söylediğini duydunuz mu?" diye sormuş, "asla duymadık" cevabını almıştı.

Peygamberlerin bütün hayatları, gerek peygamber­likten evvel ve gerekse sonraki yaşayış itibariyle hiç bir surette yalan, iftira, hileli söz ve iş... gibi fenalıkla ilgili hallerle lekelenmemiştir. Zaten yalancı bir insanın Al­lah Teâlâ'dan kullarına elçi ve haberci olma durumunu akıl kabul etmez.

Tarihte, peygamberliğin şerefli mevkiine göz diken ve peygamberlik iddiasıyla ortaya atılan nice kimseler görülmüştür. Fakat Allah Teâlâ, hiçbir yalancının pey­gamberim diyerek ortaya atılmasına, bu üstün mevkide sevgili peygamberlerine ortak hale geçmesine müsaade etmemiş, onları rezil ve perişan etmiştir. Davalarında samimiyetsiz ve yalancı oldukları, sırf şöhret düşkünü olmaları sebebiyle bu çirkin iftiraya cür'et ettikleri mutlaka anlaşılmıştır. Çünkü onların Allah namına söz söylediklerinin ellerinde senedi ve vesikası durumunda olan mucizeleri ve peygamberde bulunması gereken üs­tün ahlâkları ve bilhassa doğrulukları yoktur.

Peygamberlik davasıyla ortaya çıkan yalancılara "Mütenebbî" denir. Müseylimetü'l-Kezzâb bunlardan biridir. Hazreti Ebu Bekir zamanında Yemame muha­rebesinde öldürülmüştür.

2- Emânet

Her bakımdan emniyet edilen bir insan olmak. As­lında emânete riayet etmek doğruluğun bir neticesidir. Bununla beraber, bu sıfatın ehemmiyetli oluşu se­bebiyle ayrıca zikredilmesi lâzımdır. Hiç bir peygambe­rin, peygamberlikten evvelki ve sonraki yaşayışlarında emanete hiyanet ettikleri görülmüş değildir. Peygam­berimize gençliğinde "Muhammedü'l-Emîn" denildiğini biliyoruz. Hatta, Mekke müşrikleri tarafından on üç se­nelik bir düşmanlıktan sonra öldürülmek üzere hazır­lıkların başladığı sırada hicret ederken bile evinde müşriklerden emanet aldığı eşya mevcuttu. Şuara' sûresinin peygamberlerden bahseden kısmında onlar­dan herbirinin kavimlerine: "Şüphesiz ben size gönde­rilmiş emin bir peygamberim" dediği anlatılır²¹¹.

3- Tebliğ-i Şeriat

Peygamberlerin Allah tarafından gelen dinî hü­kümleri asla saklamaksızın ümmetlerine tebliğ etmeleridir.Hiçbir peygamber, hiçbir dinî hükmü ümmetinden gizlememiştir. Kur'ân-ı Kerim'de Peygamberimize şu emir verilir:

"Ey Peygamber, Rabbından sana indirile­ni tebliği et. Eğer yapmazsan Allah'ın risâletini tebliğ etmiş olmazsın."²¹²

Rasûîü Ekrem Efendimiz de diğer peygamberler gibi bu emre harfi harfine uymuş, veda haccmda da İslâm dinini tebliğ ettiğine dair ümmet ve ashabını şahid tutmuştur.

Tebliğ sıfatının zıddı ketm yani gizlemek, tebliğ etmemektir. Hiçbir peygamber Allah'tan geleni ketmetmemiştir.

Peygamberler kıyamet günü, sadece Allah'ın dinini tebliğ edip etmediklerinden sual edileceklerdir. "Ken­dilerine peygamber gönderilenlere de mutlaka soraca­ğız, gönderilen peygamberlere de elbette sual açaca­ğız. "²¹³ âyeti bunun delilidir. Ancak Peygamberlere soru­lan bu sorunun, tekdir etmek, sıkıntıya düşürmek manâsında bir soru olmadığını unutmamak icabeder. Onlar bu sual karşısında ter dökecek değillerdir. Çün­kü kendilerine gönderilen ahkâm hakkıyla tebliğ edil­miş, asla gizli taraf kalmamıştır.

Peygamberlerdeki sıdk sıfatı, emânet sıfatını; Emânet ise tebliğ-i şeriat sıfatını içine alır. Bunlar iç içe üç daire gibidir. En ortada tebliğ-i şeriat vardır. Onu emanet sıfatı çevreler, her ikisi de sıdk sıfatının dairesi içindedirler. Tebliğ-i şeriat, emanete riayetin neticesidir. Emanete riayet ise doğruluğun bir şubesi sayılır.