Peygamberlere iman 3 Peygamberlerin Görevleri 6

V- Peygamberlerin Sayısı

Allah Teâlâ'nın dini tebliğ ve beyan ile vazifelendir­diği pekçok peygamber vardır. Bunların sayısını kesin olarak bilmiyoruz. Onların sayısı hakkında söylenilen­lerin hiçbiri iman konusunda ölçü olacak kuvvette de­lillere dayanmamaktadır. Bu mevzuda en doğru ve em­niyetli olan, ilk peygamber Hz. Âdem ile, son peygam­ber Hz.Muhammed Mustafa efendilerimiz (s.a.) arasında, Allah Teâlâ tarafından gönderilen bütün pey­gamberlere inandım demektir. Daha kısa bir şekilde, gönderilen bütün peygamberlere inandım demek de kâfidir.

Kur'ân-ı Kerim'de ism-i şerifi zikredilen yirmi beş peygamber vardır. Ancak, peygamberlerin sayısı, sade­ce bu yirmibeşten ibaret değildir. Bunu bize Kur'ân-ı Kerim haber vermektedir:

"Yemin olsun ki senden ev­vel rasuller gönderdik. Onlardan bir kısmı var ki sana hikâye ettîk, yine bir kısmı var ki sana hikâyesini an­latmadık." ²¹⁹

Kur'ân-ı Kerim, umumiyetle her kavme bir elçi ve Allah'ın din ve şeriatını tebliğ eden bir habercinin gön­derildiğini beyan eder. Her ümmet bir peygamber veya peygamberi temsil eden bir ilim sahibi tarafından Al­lah'ın azabı haber verilerek korkutulmuş, din-i hakka davet edilmiş, hak ve batıl, olduğu gibi önlerine seril­miştir. Bu durum Kur'ân-ı Kerim'de şöyle anlatılır:

"İçinde azâb-ı ilâhiyi haber veren bir nezirin geçmediği hiçbir ümmet yoktur."²²⁰

Diğer bir âyetin meali:

"Her ümmetin bir rasûlü vardır."²²¹

Bu rasul bazan bir pey­gamberdir, bazan da peygamber tarafından o kavme ahkâm tebliği için gönderilmiş bir elçidir. Yasin sûresinde, Hz. İsa Aleyhisselâm tarafından gönderilen elçiler, Peygamberimizi dinledikten sonra kavimlerine giderek İslâmiyetî tebliğ eden cinler bunlardandır.

VI- Peygamberlik Dereceleri

Peygamberlerin herbirine inanmak mecburiyeti vardır. Bir tanesine inanmamak dahi dinden çıkmağa sebep olur. Bu bakımdan, yani herbirine inanmanın mecburi oluşu, inkâr etmenin insanı küfre götürüşü iti­bariyle hiçbir peyamberi diğerinden ayırdetmeyiz. Bir peygamberin evvel veya sonra gelişi, yahut başka mil­letlere gönderilmiş olması gibi hususiyetleri onlara olan hürmetimizi azaltmaz, veya değiştirmez. Kur'ân-ı Kerim'de de, "Peygamberlerinden hiçbirinin arasını di­ğerlerinden ayırdetmeyiz (hepsine inanırız)" buyurulmuştur.²²²

Peygamberlerden bir kısmına nübüvvet verilmiştir Nübüvvet verilene Nebi denir. Diğer kısmı ise risalete nail kılınmıştır. Risâlet verilene Rasul denilir. Risâlet, nübüvvetin üzerinde olan ve ona ilâve olarak verilen bir mertebedir. Risâlet ile nübüvvet arasındaki kesin fark şudur demek mümkün değildir, onu Allah Teâlâ bilir? Şu kadar var ki, risaletin nübüvvetten derece itibariyle üstün olduğunda ihtilâf yoktur. Rasul olan bir peygamber, aynı zamanda nebidir. Yani bu iki mertebe kendi zatında birleşmiştir. Her rasûl nebidir, fakat her nebi rasul değildir. Meallerini aşağıya alacağımız iki âyet-i kerime, Hazreti İsmail Aleyhisselâm ile Pey­gamberimizin hem nebi ve hem de rasul oldukların bil­dirmektedir.

"Kitapta İsmail'i de zikret. Çünkü o va­dinde sadık, rasul ve nebi bir zat idi."²²³

"Muhammed, adamlarınızdan hiçbirinin babası değildir. Fakat o, Allah'ın rasulü ve nebilerin sonuncusudur..."²²⁴

Rasuller arasında beş tanesi ülü'1-azm olarak seçilmiştir. Onla­rın dereceleri, diğer Nebî ve Rasullerin üstündedir. Bunlar, ahzab sûresinin yedinci âyetinde bir arada zik­redilir; Başta peygamberimiz olmak üzere, Nuh, İbra­him, Musa ve İsa aleyhisselâm efendilerimizdir. Al­lah Teâlâ, diğer peygamberlerden aldığı ahid ve mîsaktan ayrı olarak onlardan ağır mes'uliyeti bulunan kuvvetli bir ahid ve misak almıştır.

Bu duruma göre, peygamberlerin en faziletlisi, Îmâmü'l-Enbiyâ ve Seyyidü'l-Mürselin, Muhammed Mustafa (s.a.) Efendimizdir. İkinci derecede ülü'l-azm olan diğer dört peygamber yer alır. Daha sonra Rasuller ve Nebiler gelir.

Bu sıralayış sadece peygamberler arası bir tertip­ten ibarettir. Yoksa Allah indinde bir tek peygamber, peygamber olmayan bütün insan, melek ve cinin tama­mından daha üstün ve değerlidir. "Herbirine âlemlerin üstünde yüksek meziyetler verdir."²²⁵ âyeti bunun delilidir. Bu durumu nazar-ı itibare aldıktan sonra bir velinin onlar seviyesinde olamıyacağını söylemek lâzımdır.

VII- Peygamberlik Vehbî ve Ebedîdir

Peygamberlik kesbî, yani çalışarak elde edilebilecek bir mevki ve makam değildir. Vehbidir, yani Allah Teâlâ tarafından verilmiş bir rütbedir. Çalışmanın, ar­zu etmenin, yalvarmanın peygamber olmağa en küçük te'siri olmaz. Onu Allah Teâlâ dilediği kuluna verir. Bir âyet-i kerimede şöyle buyurulur:

"Allah, risâlet va­zifesini nereye vereceğini en iyi bilendir." ²²⁶

Ancak kadından, köleden, yalancıdan, ahlâksız ta­nınmış bir kimseden peygamber çıkmamıştır. Halbuki, kadın ve köleden veliler, şehidler, salihler çıkabilir ve çıkmıştır da. Evvelce ahlâksız, hatta müşrik olan bir kimsenin tevbe ederek muttaki ve salih bir insan, bir velî olması mümkündür, hatta misalleri az değildir.

Peygamberlik, Allah Teâlâ'nın geri almamak üzere verdiği şerefli bir rütbedir. Bu sebeple Peygamber olanın iman üzere gitmesi, cennete girmesi, Allah Teâlâ'nın garantisi altındadır. Onlar için sû-i hatime yani dini yönden fena bir ölümle ölmek mümkün değil­dir. Onlar masumdur, defterlerine günah yazılmaz, as­lında günah işlemekten muhafaza buyurulmuşlardır. Masumdurlar yani dalâlet ve küfre düşmemeleri Allah Teâlâ tarafından emniyete alınmıştır. Bu mâsûm ve masun olma hakkı peygamberlerden başka olarak hiç bir insan için tanınmamıştır.

Bir peygamberin getirdiği şeriatın bir kısmı veya tamamı sonra gelen bir peygamberin şeriatı ille neshedilebilirse de, bu nesih onun peygamberliği ile ilgili de­ğildir. Peygamberlik ölümle son bulmaz, sadece dünya­daki vazife son bulmuş olur. Onların mübarek ve mu­azzez vücudları toprağa haram kılınmıştır. Kokmak, çürümek... gibi en küçük zarar ulaşması düşünülemez. Kıyamette ve âhiret hayatı boyunca daima peygamber olarak kalacaklardır.