Societatis iesv, segoviensis
Yüklə 14,73 Mb.
|
|
Concilium Prouinciale posse statuta condere, in- dubitatum est, vt ex pluribus Capitibus distinct. 8. constat. Item ex Cap. Graue nimis, de Præbendis Cap. Sicut olim de accusationibus. Ex Concilio Tri- dentino suprà Cap. 2. Tunc vltra. Statuta huius- modi tenentur obseruare Episcopi vti à superio- ri venientia potestate, iuxta Canonici iuris dis- positionem. Quod in primis constat ex Cap. Epi-
cilio Carthaginiensi 4. Cap. 16. Episcopus ad Syno- dum ire non tardet, si non satis graui neceßitate inhi- beatur: sic tamen vt in persona sua legatum mittat suscepturus, (saluâ fidei veritate) quidquid Synodus<-P>@@ <-P>statuerit. Sic ibi: cùm ergo Episcopus non ad- stans Concilio, quidquid statutum fuerit, susci- pere teneatur: manifestum est Concilio inferio- rem esse, à quo potest per statuta ab eodem obli- gari. omittam, iuuat maximè ex Concilio Tridentino rem istam apertè demonstrare. In Cap. 2. citato sic habetur. Episcopi, qui nulli Archiepiscopo subijciun-
lium, ex quibus liquet Episcopos Concilij subie- ctos esse decretis; quandoquidem exempti ad il- la tenentur. Pro quo & est declaratio Cardina- lium sic se habens: Prætereà ad obseruationem De- recognitione Ioannis Gallamert. Iuxta editio- nem Lugdunensem Anni 1631. Vbi dici nequit potestatem Concilij ad omnes extendi, quatenus illius decreta vim habent à proprio Episcopo. Nam eo pacto res erat omnino indubitata, ne- que declaratione indigens: & ita solùm pro Con- cilij iurisdictione erga totam prouinciam, & sub- ditos etiam exemptos, debuit declarari. Subdi- tos namque exemptos debere parere Episcopo in iis, in quibus exempti non sunt, omnino ex- ploratum est: vbi & obseruandum quod dicitur, Episcopis, aut Concilio Prouinciali. Est ergo diuersa Episcoporum, & Concilij Prouincialis potestas, & hæc ad multa se extendit, ad quæ Episcopo- rum potestas nequit extendi. Quot item ex Cō- cilio ostendi clarè potest, dum potestates istas vt distinctas proponit, Seßione citata Cap. 18. vbi de concursu ad Parochialia Beneficia loquitur, & inter alia sic ait: Etsi Episcopo, aut Synodo Pro- uinciali pro regionis more videbitur magis expedire, per edictum publicum vocentur qui volent examinari: sic ibi; est ergo diuersa potestas Concilij, & sin- gulorum Episcoporum in ordine ad statuta. clarationes circa citatum Caput. 5. apud eum- dem: quarum prima sic habet: non solùm Episcopi tenentur eligere (Metropolitanum, cuius Synodo intersint) vt in hoc decreto; verum etiam prælati in- feriores, qui hanc electionem liberam habent; licet eo- rum Capitula contradicerent: quia Capitula tenentur ad eamdem obseruantiam decretorum in Concilio Pro- uinciali conditorum, sicut ipsi prælati eligentes. Se- cunda ita est. Capitula etiam exempta tenentur ob- seruare Decreta in Synodo Prouinciali facta. Ex qui- bus dilucidè apparet iurisdictionem Concilij di- uersam esse, quandoquidem Capitula ad obser- uantiam Decretorum tenentur, & non ratione immediatæ subiectionis ad Prælatos, quæ cùm eorum pugnare nequit exemptione; & quia Prę- lati ipsi pariter dicuntur subiecti. Tertia in hunc modum procedit. Et notandum, quòd Episcopus exemptus, qui Metropolitanum vicinum semel elegit, & eius Metropolitanæ Synodo interfuit, non potest ab eo-<-P> @@0@ @@1@ gatio. Ex quibus fit Episcopos non exemptos ad obseruantiam posse compelli, cùm non solùm ad interessentiam teneantur. claratio inter se pugnare: illa enim ait Prælatos exemptos ad obseruantiam decretorum teneri; quod tamen hæc negat, redditâ ratione quia Cō- cilium Tridentinum loquitur de interessentia, in reliquis autem seruat exemptionem: quod pari- ter de aliis videtur accipiendum. Sed certè non sunt inter se pugnantes; vbi primò dicere aliquis possit non pugnare; quia prior de prælatis infe- rioribus loquitur, posterior de Episcopis, quibus Concilium præter interessentiam, seruari in aliis exemptionem imperat: de aliis autem nihil sta- tuit. Sed perstat difficultas; quia Concilium ex- pressè determinat Episcopos exemptos debere ordinata seruare verbis illis: & quæ ibi ordinata
lo modo illis exemptio suffragatur. Habet ta- men hoc aptam explicationem, per quam omnis repugnantiæ vmbra remouetur. Tenentur Epi- scopi ad obseruantiam dictam, quod negari ne- quit, cùm ita sit mens Concilij perspecta; te- nentur etiam diligenter curare vt obseruentur, quòd & à Concilio præceptum. Tenentur item & inferiores alij Prælati: sed neque illi, neque isti possunt ad obseruantiam cogi, & compelli, Est ergo in Concilio Prouinciali vis directiua, sed non coerciua, sicut alibi sæpè contingit, & in materia præsenti occurrit simile in Cap. Graue ni-
buatur Prouinciali Concilio ad corrigendos prę- latos, qui indignos ad Beneficia eligunt vsque ad suspensionem, circa Metropolitani delictum limitatio adhibetur, quòd scilicet nequeat illius correctio vsque ad suspensionem tendere; non quia inferior non sit, sed ob præstantiam digni- tatis: inferiorem enim esse ex eo constat, quia ab eo ad Concilium potest appellari. Pro quo Ab- bas Hostiensis, & alij apud P. Sancium Lib. 8. de Matrimonio Disputat. 17. num. 36. Quòd au- tem correctio, immò & coactio in Concilio, sine suspensione tamen, stare queat, constat ex Tri- dentino: Seßione 23. Cap. 18. de Reformatione in quo sic dicitur: quòd si Cathredalium, & aliarum tis, ac præsertim ex Cap. 5. Seßionis 24. Concilij Tridentini, alia instrui ratio potest: nam Con- cilium Prouinciale est superius singulis Episco- pis in ordine ad correctionem grauium delicto- rum, & alia, de quibus iura loquuntur, vnde eo- rum quolibet resistente potest circa illius corre- ctionem, quæ sibi benè visa fuerint statuere: er- go & resistente etiam potest statutum aliquod le- gale condere, quod ad prouinciæ bonum vide- rit expedire. Consequentia constat: quia ex po-<-P>@@ <-P>testate dicta colligitur absoluta iurisdictio cum independentiâ suffragio singulorum: ergo & talis etiam erit in ordine ad statuta. Id quod vr- geo; nam Concilia prouincialia ex præcipuâ. Ec- clesiæ intentione ad commune bonum prouin- ciarum ordinantur, & minùs principaliter ad E- piscoporum correctionem. Vnde Concilium Tridentinum Cap. 2. Seßionis 24. citato, fines, propter quos Prouincialia solent congregari Concilia, proponens, sic ait: Prouincialia Concilia pro moderandis moribus, corrigendis exceßibus, con- trouersiis componendis, aliisquæ ex sacris Canonibus permißis renouentur. Sic illud. Vbi de Prælato- rum correctione nihil expressum, licet certum sit ex sacris Canonibus, etiam ad eorum corre- ctionem ordinari. Sed quia id minùs principale est, ideò non expressum, præcipuis aliis declara- tis. Tunc vltra. Ergo in ordine ad principalem finem, pro quo statuta esse possunt, nequit Con- cilium à singulorum sententiâ pendere. Pater il- latio: nam eâ ratione commune bonum facilè posset impediri, vt est perspicuum: si enim vi- ginti Episcopi circa rem aliquam conueniant, & vnus resistat, nihil fiet: immò etsi plures. illius, ac singularis sententiæ fundamentum de- struendo; scilicet ad statuta cōdenda in Concilio Prouinciali omnium Episcoporum consensum requiri, cuius oppositum tenent Doctores de hoc agentes, & videri possunt specialiter Car- dinalis Tuschus Tomo 2. Conclusione 554. & Ste- phanus Quaranta. V. Concilium Prouinciale n. 29. & 30. plures adducens vti certum statuentes in Concilio Prouinciali ex maiori suffragiorum numero concludi, sicut in aliis regulariter con- tingit. Sententia enim illa quorumdam nescio quorum, de quâ P. Sancius suprà asserentium in Concilio Prouinciali solum Archiepiscopum ha- bere suffragium decisionum, aboleta est, & im- probabilis, licet vir doctus illius probabilitatem fundare conetur, ipse communem sententiam amplexus, quidquid enim nonnulli ex antiquio- ribus dixerint, contrarium inuiolabili est praxi firmatum. Quomodo autem Caput si Primas. Contrarium non statuat, ex dicendis constabit.
fundatissimæ sententiæ veritate, ne- que Episcopi, neque Archiepiscopus possunt pro libitu in lege Concilij dispensare, & si dispen- sent irrita est dispensatio: quia in lege superioris. Pro quo specialiter videndi P. Suarez, Cap. 15. ci- tato. P. Thomas Sancius n. 36. & 37. P. Palaus
nacina Tom. 2. Disput. 1. Quæst. 2. Puncto 1. n. 14. P. Salas Disputat. 8. de legibus Cap. 9. num. 48 P. Layman Lib. 1. Tract. 4. Cap. 22. num. 4. & Cap. 7. §. 3. num. 8. D. Villaroel Parte 1. Quæst. 4.
cilio posse excommunicari. Si autem iusta ratio subsit, dispensare possunt, quia talis videtur Con- cilij esse voluntas, pro quo P. Suarez suprà n. 7.<-P> @@0@ @@1@ neget etiam Archiepiscopo Dom. Villaroel num. 66. neque obiecta vrgent. res iuris Canonici decisiones pro auctoritate Concilij, quarum aliquas adduximus; qui autem opponuntur textus facilem habent solutionem; & quod ex principio Distinctionis 18. profertur, nimium probat, cùm ad illud omnes teneantur respondere: constat enim Concilia Prouincialia non solùm ad corrigendum, sed etiam ad consti- tuendum cogi, cùm possint condere statuta vt es- se indubitatum vidimus num. 161. Pro quo Ho- norius secundus ita scribit de Concilio Nanetensi à S. Hildeberto celebrato; ibique corrigenda cor-
stola 66. inter Epistolas S. Hildeberti. Tom. 12. Bibliothecæ Patrum. Debent ergo omnes ex- plicare quomodo stare queat, vt ad constituen- dum nequeant congregari. Et dicendum videtur non congregari ad constituendum, & definien- dum, neque ad id vim habere, quod generaliter omnes possit obligare, aut in particulari aliquos, qui alicuius gradus, aut status sint; ad hoc enim necessaria non sunt, cùm pro iis quæ ad generale bonum Ecclesiæ, & specialium statuum in illa conducunt, satis sit Pontificum prouidentiâ con- sultum. Quòd autem statuere, & definire Con- cilium Prouinciale possit, ex eadem distinctione constat: tum in Cap. Episcopus adducto num. 161. Tum ex Cap. Decernimus ibi: Quæ eodem anno in Concilio acta sunt, vel definita esse noscuntur. pite agi de Synodo diœcesanâ, cùm verba illius sint expressa, & sic habeant: Decernimus vt dum in qualibet Prouincia Concilium agitatur. &c. à Pro- uincia enim Prouinciale dicitur: quod & con- textus ipse manifestat, cùm in eo dicatur conuo- candos esse ab Episcopo omnes Abbates, Pres- byteros & plebem, vt illis referat quæ in Conci- lio acta, & definita sunt. Cùm enim Abbates ad Synodum diœcesanam concurrant, & ex Clero quamplures, non erat opus conuocari eos ad no- titiam in diœcesanâ Synodo actorum ingeren- dam. Agitur ergo de Concilio Prouinciali, à quo cùm redit Episcopus, id debet intra sex menses agere, quod ibidem à Concilio Toletano agen- dum intimatur. Et ita intellexit Glossa: item ex duobus Capitibus præcedentibus manifestè con- stat diœcesanam Synodum non esse Concilium; nam in priori, scilicet Propter Ecclesiasticas, prohi- bentur Episcopi, qui Metropolitani non sunt, Concilio facere: in sequenti autem Synodus con- greganda præscribitur. Cùm ergo in finali cita- to de Concilio in Prouinciâ habito decernitur, compertissimum est ad diœcesanam Synodum non esse referendum. Concilia Prouincialia inualidare videtur, quate- nus aliquid sibi contra Sedis Apostolicæ volun- tatem vsurpant, & maiora negotia tractant, vt ex sequentibus constat. Item debere illa ante pu- blicationem Sedi Apostolicæ præsentari. Pro quo est praxis, & declaratio Cardinalium circa
non leuis difficultas: nam Concilium Pro- uinciale, eo ipso, quòd ligitimè congregatum<-P>@@
test statim obligare, confirmatione Pontificis ad id minimè requisitâ, vt ostendit P. Suarez Lib. 4.
Synodo diœcesanâ, cuius statuta vt obligent con- firmatione Pontificiâ non indigent, vt in citatâ Cardinalium declaratione dicitur verbis illis: Mittentes autem ad Sedem Apostolicam diœcesanas Sy- nodos laudandi sunt. Laudandi inquam ob Sedis Sanctæ reuerentiam, & quia vltra debitum præ- stant. Est autem maior ratio in Concilio Pro- uinciali, ob maiorem illius auctoritatem. Ad hæc dico debitum dictum non esse tale, vt propter defectum Consultationis vis obligandi sit statutis Concilij deneganda, vt adducta conuincunt. Est ergo debitum honestatis, in quo peccatum ali- quod potest admisceri, si non illi fiat satis. Tum ob reuerentiam debitam Apostolicæ Sedi, quam in hoc exhibendam praxis communissima per- suadet. Tum etiam quia bono communi non penitus prouidetur: statuta enim dum à Pontifi- ce confirmata non sunt; possunt facilè abrogari, variis ad id titulis conquisitis, & saltem à Conci- lio alio. Hinc P. Suarez citato loco ait ad maius auctoritatis robur, & vt leges immutabiliores sint, solere hæc Concilia confirmationem sua- rum legum à Pontifice postulare. mis verba illius hæc esse: si quis Metropolitanus
ctus Calixtus Pontifex Epist. 2. Deinde respon- deo ibi de Concilio non esse sermonem, sed ne Metropolitanus circa Parochias suffraganeorum si intromittat, illis inuitis; vnde omnium Consi- lium & voluntas requiritur, si de omnium est diuisiuè Parochiis aliquid disponendum. Vt dis- ponatur ergo de Parochiâ vnius, non sufficit Cō- silium, & consensus aliorum, etiam in Primate. Quodquidem ex Cap. Archiepiscopus. Quæst. ea- dem habetur perspicuum; sic enim habetur ibi. Archiepiscopus nihil de Episcoporum caussis aut alijs communibus, iuxta statuta Apostolorum, absque cun- ctorum illorum agat Consilio, neque illi assumant, nisi quantum ad suas pertinet Parochias, sine suo consensu &c. Et explicationem istam adhibet Glossa sic dicens: dicitur ergo quòd nullus Primas, vel Me-
Sic Glossa, quam promptam, & facilem explica- tionem, si præfatus legisset Auctor, comperisset sanè nullum in citato Capite fundamentum pro singulari illa sententia reperiri. liorum Prouincialium institutione hoc haberi; nam aliàs ferè essent pro communi bono inuti- lia, quando ex vnius contrario iudicio possent statuta conuenientissima prorsus impediri, de quo num. 165. & vt demus ex ipsâ Conciliorum institutione hoc non haberi; habetur tamen ex dispositione iuris Canonici, cuius circa hoc tot vidimus decisiones. Quæ omnia ita positionem istam firmant, vt contraria minimè probabilis videatur. In quo Iudicium P. Suarij libenter<-P> @@0@ @@1@ eam esse testatur, vt vidimus num. 161. Cùm enim certa sit, opposita nequit esse probabilis; quod enim certo opponitur, falsum debet reputari, & quod falsum, nequit cum veritatis coniecturis probabilibus apparere. Pro quâ hæc satis, ad alia properantibus.
Yüklə 14,73 Mb. Dostları ilə paylaş:
|