Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
est ab Universitatum institutoribus constituta, unde non debet tunc alterius generis labor as- sumi. Si autem velit aliquando assistere, vide- tur tunc portionem integram lucraturus. Sed nihilominùs id non est penitus exploratum, quia videtur ut hospes assistere, eo quod nulla in re onera Canonicorum assumat, & ita pro toto studiorum tempore quasi extraneus repu- tetur. Itaque si Capitulares obstent, habent non leve pro obstaculo fundamentum. Si au- tem conniveant, id poterit sine conscientiæ gravamine stare; quia cessare videtur ibi, quod est pro absentibus prohibitum, de quo inferiùs, cùm præsenti detur, quodcumque illud sit, & præsentia, ut supponitur, condecenti. Potest etiam circa præfatos dubitari, ex eo quòd Præ- bendarijs tres à Concilio Tridentino absentiæ menses concedantur Seßione 24. Cap. 12. de Reformat. in quibus lucrari distributiones pos-<-P> @@0@ @@1@ caussa possit suffragari; & negandum penitus videtur: quia vacantia dicta in levamen im- pensi pro Ecclesiæ servitio laboris indulgetur: unde pro non ita laborantibus est penitus favor hujusmodi denegandus. Juxta quæ Doctores plures, quos adducit & sequitur D. Barbosa
quòd licet ægrotantes pro præsentibus habean- tur, id tamen non habet locum quando qui ægrotat, non erat solitus divinis officijs inter- esse, tunc enim titulus levaminis deest, cùm labor non præcesserit. de quibus §. 2. præsentis Capitis adducta conces- sio Gregorij XIII. satis ampla, dum lectori concedit, ut diebus lectionis pro præsenti in Choro penitus habeatur. In qua aliqua videtur esse difficultas, ex eo quòd gratia dicta circa lectores tantùm Theologiæ versetur, pro quo Dom. Barbosa circa Cap. 1. de Reformat. Ses- sione 5. n. 34. ita scribit: Distributiones quotidia- nas quamvis lucri facere minimè debeat obtinens præbendam Theologalem, si divinis non intersit, etiam eo die, quo lectionem habet: ut tamen dili- gentiùs huic muneri præclarißimo Theologalem ob- tinens vacare queat, illi conceditur, ut deinceps omnibus illis diebus, quibus hujusmodi munere fun- ctus fuerit, distributiones quotidianas percipiat, quamvis Choro non intersit. Salva citato loco, ubi dicit sic fuisse resolutum in caussa Orielensi 5. Au- gusti 1616. Hæc ille. Juxta quæ ad solam Theologiæ lectionem gratia dirigitur, unde & resolutio præfata circa Caput illud 1. Seßio-
Scripturæ sacræ agitur, ubi & Cap. finale de Magistris citatur, in quo, sicut & in 4. juxta dispositionem Concilij Lateranensis loquun- tur Pontifices Innocentius & Honorius, de Magistro in sacra pagina, & Theologia tra- ctatur, & juxta illud se procedere Conciliũ Tri- dentinum profitetur. Non ergo ad Juris Ca- nonici Professores gratia illa Gregorij se po- test extendere, & ita omnes affirmant Inter- pretes, & Doctores communiter, quos adducit & sequitur Dom. Barbosa ad citatum Caput finale, & Tract. de Canonicis Cap. 24. nu. 7. & circa Cap. 12. Seßion. 24. de Reformat. Quod autem n. 39. dictum ex Tiberio Deciano circa studentes, stet quidem ut ille & alij volunt, quibus libenter assentimur: sed Magistrorum alia est profectò ratio, quia & diversi in illis gradus sunt, & neque similitudo juvat, neque concessionis tenor, maximè in illis, juxta Juris regulas observandus. Videant ergo sacrorum Canonum Professores docti quid hac in parte habeant, quod ipsis faveat, quibus & ego id præsto, quod citato nu. 51. habetur, illos enim eximiè veneror, utcumque in hac nimis quan- tum devexa ætate professionis ipsorum nobi- lissimæ candidatus. Ex quibus liquet quid cir- ca inferiorum facultatum Professores debeat judicari.
natio liceat videtur censere Dom. Barbosa circa Caput 12. Sess. 24. Concilij Tri-
pro licito aliquo casu Auctore citato, cùm tamen pro absoluta negatione quamplures adducat, cùm sit sanè valde probabile id, quod est à Nobis Asserto 5. cum multis, & gravissi- mis Scriptoribus statutum, & non leviter com- probatum. Sed audiendus ille, dum Tractat. de
Verb. Suas, in d. Cap. Vnico. quæ id probat, & videtur amplecti Rota Decis. 61. n. 4. p. 1. recen- tiorum: nihilominùs tamen post Concilium Tri- dentinum ampliùs non licet, ut sentit Navarrus de Oratione Miscell. 59. nu. 3. dum ait sententiam illius Glossæ esse per Concilium Tridentinum subla- tam Stephanus Durantus de Ritibus Ecclesiæ lib. 3. Cap. 25. nu. 5. dum dicit prædictam Glossam esse nunc delendam. Azor Lib. 7. Cap. 7. Quæs. 9. San- chez in Consilijs moralibus Lib. 2. Cap. 2. Dub. 108. in fine Machadus d. docum. 8. nu. 3. plures
qui ijs non obstantibus, quæ subjunxit, sen- tentiæ oppositæ non potuit probabilitatem in- ficiari, de qua tamen in priùs citato scripto nullam intulit mentionem, cùm tamen sicut hoc loco, meritò potuisset. præfatum eos pro se Scriptores adducere, qui ipsi apertè adversi comperiuntur. Nam P. Azor
amplectitur P. Thomas Sancius suprà Dub. 109. similiter locutus, licet Dub. 108. invalidam censeat remissionem. Concilium Tridentinum vetat remißionem, non verò donationem rei jam restitutæ: & cùm sit pœna, non est extendenda, quæ sunt illius verba. Pro eodem Trullench, adductus etiam à præfato Scriptore circa cita-<-P> @@0@ @@1@ apud alios extat, & à Nobis indicata citato n. 62. sic enim ille: Navarrus & Moneta putant hoc In qua delicata distinctione quis non videat parum esse momenti pro negotio præsenti, & Concilium cum ea fuisse præcisione locutum, quæ nihil ad illius intentum conducebat? Cùm aliàs remissio genus donationis sit, ut videre licet apud P. Thomam Sancium citato dub. 109 Pro eodem stat P. Henriquez Lib. 7. de Indul- gentijs Cap. 36. n. 4. in Glossa lit. X, qui & audien- dus, sic enim ibi: Postquàm tamen Capitulo so- lutæ sunt distributiones ab alijs perditæ posset huic Canonico, si pauper sit, donare: quia in hac lege odiosa & rigida verbum Remißio non excludit do- nationem. Sic ille, qui quod de paupere asse- ruit, potuit omittere; ratio enim, quam sub- dit, pro quocumque militat, unde & sufficit titulus amicitiæ, aut quivis honestus alius, im- mò etiamsi non penitus talis sit, dummodò non illius sit generis, quod Concilium vitare contendit, collusionis scilicet, aut tale aliquid sapientis. dum dictis Cap. 9. ubi peculiaris occurrit quæ- stio an illi, qui spatium assistentiæ per novem menses non explevit, sed tantùm sex debeat aut possit integrè Concilij indulto gaudere, ita ut trium illi mensiũ vacationis emolumen- ta debeantur? Circa quod negativè respondet Alexāder Moneta de distribut. quotid. 2. p. q. 14. n. 34. ex eo probans quòd privilegiũ odiosum strictè est interpretandum, unde solùm illo licebit uti pro rata interessentiæ & servitij: aliàs sequeretur hoc privilegio ita illum gau- dere, qui integris decem mensibus inservivit, ac qui modico, & nullo tempore, quod est ab- surdum. Poterit ergo si vacatio per duos men- ses tantùm ex consuetudine liceat, unius men- sis emolumenta recipere; si per tres, unius & dimidij, nulla ab Auctore addita minutiori computatione: sed cùm dicat pro rata facien- dam, ex eo qualis sit futura compertum habe- tur. Oppositum tamen tenet Bonacina Disp. 2. de Horis Canonicis Quæst. 5. Pun. 4. nu. 11. quem secutus P. Palaus Tomo 2. Disput. 3. §. 10.
distributiones mense Novembri in Ecclesia, ubi tempus interessentiæ computatur à Majo in Majum non posse duos integros solatij, & recreationis accipere juxta illos sex menses à die admissionis, quia hîc non dicitur tunc uno<-P>@@ <-P>anno Canonicatum obtinuisse cum admissio- ne ad distributiones. Ratio autem assertionis ex eo desumitur, quòd licet strictè sit interpre- tandum hoc privilegium, non tamen ita est restringendum, ut non admittatur juxta pro- priam verborum significationem: at privile- gium non loquitur nec restringit ad annum interessentiæ: ergo neque nos restringere nec distinguere debemus. Sed quidem negari ne- quit priorem sententiam esse valde rationi con- sonam, & consequenter privilegium juxta mentem Concilij ritè perspectam debere in- telligi: siquidem illud in hujusmodi indulto le- vamen voluit laborantibus indulgere, unde & labori proportionatum: Atqui per spatium sex mensium tantùm in Choro laborans minorem laborem sustinet: ergo & minus etiam leva- minis ipsi debetur. Neque id contra propriam verborum significationem militat, quæ talia sunt citato Cap. 12. Non liceat vigore cujuslibet statuti aut consuetudinis ultra tres menses ab eis- dem Ecclesijs quolibet anno abesse. Conceditur enim juxta præfatum tenorem abesse posse, sed juxta mentem Concilij, & finem indultæ vacationis. Sic enim dictum suprà n. 1342. ab- senti ratione studiorum distributiones pro tri- bus mensibus non deberi, ubi tamen præfatum privilegium attenta proprietate verborum pos- set applicari. Quod tamen non admittitur ex præfata ratione, quòd scilicet sic absens mini- mè pro Ecclesiæ servitio laboret, ut tale debeat laboris levamentum reportare. rium initio anni tres menses vacationis assu- mere, & emolumenta integra: cùm tamen in eo eventu minimè finis levamenti subsistat. Ad quod quidem dicendum in eo casu futuri laboris levamen eatenus extare, quatenus va- cationem hujusmodi ut magis sibi commodam Præbendarius usurpat, cùm eorum sit illis hoc relictum arbitrio. Circa quod tamen Episco- porum debet providentia versari, præsertim in Ecclesijs Indiarum, ubi peculiari ratione lo- cum habet quod tradit Illustrissimus Zerola in citat Trullench, cùm tamen sit Dub. 4. in quo ita scribit: Sacra Concilij declaratio. 448. in
lud, quod habet circa Dubium 3. sic enim ibi: Sacra Congregatio respondit quòd non tempore Pa- schæ Domini, & hujusmodi maximarum solemni- tatum. Et hæc omnia intelligi de bent cum Clausula Concilij in d. §. Salvis nihilominus. Tantum ibi, adducta Declaratione 453. & ad hanc videtur citatio Trullenchij directa, cùm tamen erra- tum in ipsa fuerit. Stat ergo in Indijs id posse Episcopos circa absentiæ tempora providere. Licet enim ex Nicolao Garcia & P. Palao af- firmet dudũ citatus Scriptor in aliquibus regnis Hispaniæ nulla esse tempora reservata, in eo non debent Indicæ Ecclesiæ parem sibi licen- tiam arrogare, in quibus adeò est diversa ratio,<-P> @@0@ @@1@ à Concilio Limensi illa est vacationis amplitu- do restricta, id probante Pontifice summo, ut obviam eatur objectioni ex eo quòd Conci- lium non potuerit Provinciale restringere Concilij generalis indultum. Licet enim addat: Salvis nihilominùs earum Ecclesiarum Constitutio- nibus, quæ longius servitij tempus requirunt. Id quidem ad Constitutiones referendum, quæ Concilium præcesserunt. Quamvis non videa- tur inverosimile, si dicatur posse fundari Ec- clesias, in quibus privilegio dicto renuntietur, quod permissio tantùm est, & cujus renuntia- tio in eum redundabit effectum, qui est maxi- mè Ecclesiæ menti conformis, continuatum inquam Ecclesiæ servitium, cum ijs tamen ab- sentiæ moderationibus, quas & prudentes con- suetudines, rationabiles caussæ, & sensus Do- ctorum firmare possunt, & reddere non solùm tolerabile, sed etiam delectabile, si res hæc momenti tanti coràm Deo, ut decet viros adeò honorificè, & commodè ipsi addictos. transigatur. Nonnulla specialia circa Indicos Præben- darios. Ad Cap. 10. tio procedit. Et quod probatum n. 73. circa obligationem cantus, erunt fortè qui non admittant pro Ecclesijs præcipuis, in qui- bus sufficiens numerus Cantorum habetur, ut possit quis probabili se opinione tueri, juxta quam ad canendum non tenetur, quem sequun- tur complures, quos allegat Dom. Barbosa Tract. de Canonicis Cap. 34. n. 10. inter quos mi- rum est P. Suarium recenseri indicato Tomo 2. de Relig. Lib. 4. Cap. 2. nu. 18. ubi nec verbum. Neque id stare poterat cum assertione contra- ria, pro qua ipsum attulerat nu. 9. ex citato Li-
ligatione cantandi depugnat, nec poterat vir adeò suis in sententijs constans ejus oblivis- ci, quam Libro eodem uti sibi arridentem sta- tuisset. Neque citato in loco Capitis 2. quid- quam extat, ex quo tale aliquid, etiam cum levissimo possit fundamento desumi, aut etiam somniari: ibi enim de Antiphonis tantùm agit, & earum origine, atque usu. Sit ergo opinio illa etiam P. Suario refragante probabilis: ni- hilominùs quod de obligatione canendi di- ctum in Ecclesijs Indiarum sustinendum est, quia pro illis non stat quod pro removenda hujusmodi obligatione dicitur, & videri potest apud P. Thomam Sancium Tomo 1. Consil. mo-
usu receptum, & sic usus interpretatus est, & ideò alij ministri destinati sunt, qui cantent, quos Capellanos vocant, & licet Præbendarij non cantent, sua præsentia ornant Chorum, & auctoritatem præstant, & distributiones dantur illis principaliter ut sua præsentia au- ctorizent & ornent Chorum. Non inquam stat, quia quod ad usum attinet, non est con-<-P>@@
Navarrus in Manuali Cap. 22. n. 97. non ad- mittendam excusationem ex usu & consuetu- dine, nisi sit ab Apostolica Sede confirmata, aut legitimè præscripta. Hoc inquam peculiari titulo, de quo n. 67. ubi auctoritas Præbenda- riorum non pro auctorizando tantùm Choro deservit, sed pro concilianda auctoritate, reve- rentia, & majestate divinis officijs, in his re- gionibus, in quibus id maximè necessarium est. Neque est cur Canonici & Dignitates id refugiant, ac si illud minùs deceat personas tales, quandoquidem de Davidicis Psalmis agitur, quos rex tantus harmonicè canere mi- nimè sublimitate regia indignum judicavit. Pro quo etiam ita scribit P. Antonius de Ba- linghem in Kalendario Mariano die 28. Octo- bris n. 2. Anno 1439. diem extremũ claudit Impe- rator Albertus II. Hic tantò animi studio ferebatur in Virginem, in Religionẽ Catholicā. in Cærimonias, in Symphoniam Ecclesiasticam, ut indignum non arbitraretur sua majestate publicè cum Clero tum Dei, tum Deiparæ laudes occinere. Sic ille, qui & die 20. Iulij num. 2. sic de Roberto Religio- sissimo Galliæ Rege post alia: Eo in templo cum ditissimus Scriptor. Petrus de Villagomez ut Prædecessoris sui fama sanctitatis percelebris D. Turibij Al- fonsi Mogrobejo cultum publicum ab Aposto- lica Sede, quæ præmitti debent præmissis obti- neret, quemdam suæ Limanæ Metropolis Ca- nonicum in Urbem destinavit ante annos non Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|