Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
@@1@ Filius ut talis non est beatus: ergo neque Pa- ter ut Pater. Major videtur certa, quia Pater communicat Filio eamdem beatitudinem, qua ipse beatus, & non est perfectio relativa. Mi- nor autem ostenditur: Nam Pater ex primaria ratione productionis communicat Filio sa- pientiam, cùm præcedat per intellectum, & ita quæ ad voluntatem spectant, posteriora sunt: Ergo non est beatus secundùm quod Filius est, & ita neque Pater ut talis. Ad quod quidem respondeo concessa Majore negando Minorem, & ad probationem dico Filium quidem per intellectum procedere, sed hujusmodi proces- sione communicari ipsi etiam quæ ad volunta- tem spectant: utpotè naturæ essentialia secun- dùm physicam constitutionem, juxta dicta
dicta Sect. 17. Probl. 11. & suprà nu. 776. & seqq. Itaque voluntas, quæ in exercitio actua- lis amoris consistit, Filio simul cum sapientia communicatur, eo modo, quo utroque est in Patre, licet quoad modum sit diversitas aliqua ibidem explicata. modo actum intellectus præsupponat, id non tollit absolutam coexistentiam, quia est priori- tas quasi originis, cùm intellectio actum vo- luntatis essentialiter exigat, quasi compar- tem suam in naturæ constitutione, unde ali- quomodo majoris necessitatis gradu, quàm na- tura exigat relationes, cùm istæ ad constitu- tionem non concurrant, & tamen dicamus esse in eodem indivisibili instanti, nullum enim est caput, unde oporteat prioritatem aliam quàm originis admittere, cùm fœcundi- tas radicalis sit etiam perfectio essentialis, & quidem simpliciter simplex, cùm sit melior ipsa, quàm non ipsa. Circa neceßitatem fidei SS. Trinitatis. fesso etiam in Auctario Thesauri Indi- ci Tomo 2. Parte 5. n. 157. & seqq. ubi firma- vi non esse de necessitate medij, quod præter ibi citatos tenent P. Herincx Tomo 3. Disput. 7.
nis idem affirmant, & doctè probant. Sed in- surgit ex adverso P. Philippus à SS. Trinitate
lege gratiæ esse necessarium necessitate præ- cepti explicitè credere mysterium SS. Trini- tatis, & etiam necessitate medij post sufficien- tem Evangelij prædicationem. Quod & pro- bat, sed non equidem validioribus fundamen- tis, quam P. Josephus de Acosta, quæ à Nobis non multo negotio dissoluta. Cùm & pro eo sufficiant, quæ in Problemate dicta. spondet, id habet, quod neutiquàm videtur terminis proprijs quæstionis præsentis confor- mari. Iuxta receptissimam enim Theologo-<-P>@@
medij sine quo finis nequit obtineri: ideò enim & medij dicitur, quia necessarium est respectu finis. Inde est ut non nisi miraculosè possit si- ne illo finis obtineri. Atqui præfatus Scriptor omnes particulares, quibus non fuerit facta sufficiens Evangelij promulgatio, salutem pos- se consequi, affirmat. Atqui ex hoc tantum ar- guitur necessitas præcepti. Nam quod de præ- cepto est, quo ignorato nullum salutis impedi- mentum emergit, si proponatur, & intimetur, nec tamen impleatur, cum æternæ salutis con- secutione stare nequit: nec tamen proptereà de necessitate medij dicitur. Præterea si post promulgatum Evangelium, is qui audivit, ad alia ante assensum præstitum divertatur, & in- terim subitaneo correptus morbo actum con- tritionis eliciat, auditi mysterij Trinitatis im- memor, & sic moriatur, quid de illo dicemus? Damnabitúrne? Minimè, quia actum con- tritionis habuit, cui est justificatio promissa. Erit ergo salvus, & ita stare poterit etiam re- spectu eorum, quibus est facta sufficiens pro- mulgatio, non esse fidem mysterij, de necessi- tate medij. qui non baptizati se in primo instanti usus ra- tionis (ex eo enim formatũ fuerat argumentum juxta D. Thomæ sententiam) debitè in Deum convertant, & justificentur à peccato origina- li: illi verò qui sic privilegiati ad Deum con- vertuntur & justificantur, tunc etiam privilegio illuminantur interiùs à Deo de mysterio SS. Trinitatis, & alijs necessarijs, quæ tunc expli- citè credunt. Sic ille philosophatur: sed minùs favorabiliter pro sententia D. Thomæ, dum conversionem pervenientium ad statum usus rationis constituit miraculosam, ex quo habe- tur non esse obligationem ad illam, ut est ma- festum, nemo enim ad id tenetur, quod sine miraculo præstari nequit. Deinde miracula confingere, est hallucinari, & sine solido loqui fundamento, ut in Problemate dictum. Quod si non dicantur miracula, sed ad providentiam non ita ordinariam referantur, fit ex eo, quod nuper dicebamus, non esse dicendam fidem hujusmodi de necessitate medij, cùm sine illa stare salus æterna queat, denegato eo, quod extraordinarium est, & relicta in habente actũ contritionis fide ad illum sufficiente, huic enim & gratia & gloria infallabiliter conferendæ. Et quidem cùm id ad salutem sufficiat, & tali- bus non sit facta promulgatio, nulla est ratio, propter quam credi debeat illis pro mysterio Trinitatis illustrationem raram tribuendam, cùm ad illam minimè teneantur. dita ad non baptizatos penitus adstringatur, licet in istis habitum fidei debeamus agnosce- re: nam Symbolum D. Athanasij, cujus aucto- ritatibus decertat Auctor, de actuali fide pro- cedunt: potest autem contingere, ut baptiza- tus in infantia post usum rationis mortaliter delinquat, & sine cognitione explicita Trini- tatis habeat actum contritionis; cur enim ac- cidere nequeat, cùm in non baptizato illud admittatur? Et verò ex defectu instructionis<-P> @@0@ @@1@ festum, ut nulla sit opus probatione. Nihil ergo obtinet dictus & doctus Pater sua illa ratiocinatione. poneretur mysterium Trinitatis, & ad alia di- verteretur, opponi potest id, quod habet P. Bo- næ-Spei suprà n. 44. ubi circa obligationem exercendi actum fidei affirmat obligare præ- ceptum quàm primùm fidei objectum sic est propositum, ut moraliter non censeatur ulla esse actum fidei differendi occasio. Non ergo stare poterit inculpabilis diversio. Sed quidem hoc non videtur obstare, quia etiamsi obliga- tionem illam per se loquendo admittamus, il- lius tamen potest ignorantia aut inconsideratio subesse, juxta ea, quæ habet Auctor ipse n. 52. cum P. Oviedo & alijs. Neque illius ratio con- vincit ex eo ducta quòd licet Ecclesia obliga- tionem pœnitentiæ circa tempus Paschatis determinaverit: fidei verò reliquit juri natu- ræ determinatam tempore jam dicto: quando- quidem natura dictat auctorem suum & con- servatorem, ac ea, quæ sunt ad vitam superna- turalem, saltem necessitate medij necessaria, esse statim, ac sunt proposita, firma fide ag- noscenda. Non inquam convincit, quia id non tollit ratione alicujus ignorantiæ aut inconsi- derationis fidei assensum quandoque differri. Immò etsi quis velit ut firmior assensus sit, am- pliorem considerationem adhibere: neque enim juri naturæ ullatenus contradicit. Et qui- dem non videtur exacta ratio discriminis in pœnitentia reddi, quia jus naturæ etiam dictat, ut qui mortale crimen admisit, statim ab eo statu debeat exire, & Deum placare, quem of- fendit, ac ipsi pro offensa satisfacere. Si autem hoc dilationem aliquam admittit, cur non & quod ad fidem mysterij profundissimi spectat? In quo quidem Ecclesia, cùm ad actus inter nos spectet, se non intromittit, sicut neque in ordine ad contritionem, quidquid jus naturæ dictet: præcipit autem Confessionem, quia actus exterior est, sed non utcumque, verùm quatenus à Christo instituta, ut Sacramentalis inquam, & ita cum debito dolore, pro ea, quæ ipsi est à Christo potestas impartita. Et qui- dem sicut præcipitur fides, ita & Baptis- mus, quem tamen differre aliquamdiu li- cet, in quo & professio SS. Trinitatis adhi- betur.
pauca, neque, ut arbitror, inutilia, aut vulgaria: circa quod tamen P. Herincx Tomo 1. Disput. 5. de Angelis nu. 11. aliquatenus ad- versatur, dum ait fidem Angelicam esse evi- dentem in attestante, ut colligitur præter plu- res alios, ex D. Bonaventura in 3. dist. 23. arti. 2. q. 3. in Corpore docente quòd Angeli à prima conditione sua habuerunt cognitionem aliquam de<-P>@@ <-P>articulis pertinentibus ad Trinitatem, quæ tamen non meretur dici fides, immò potiùs cognitio con- templationis propter absentiam ænigmatis, scilicet propter præfatam in attestante evidentiam, quæ tamen in rigore non repugnat fidei: nos enim invicem loquimur, & credimus, simili- ter Angeli: & tamen evidenter cognoscimus testimonium loquentis. Quare etsi fortasse fi- des Angelorum potuisset non esse evidens in attestante, sicut nostra; tamen ad dignitatem Angelicam pertinebat ut evidenter intellige- rent revelationem sive locutionem esse à Deo. Ex quo consequens est Angelos non fuisse meritos per actum fidei: nisi quis dicat præter mysteria ipsis revelata evidenter in attestante, alia fuisse ipsis revelata obscuriùs, & horum credulitate per voluntatem imperata potuisse mereri. Sic dictus Scriptor. Et ab hoc ultimo incipiendo rogo cur Deus erga Angelos non se ita gerat ut eorum dignitas postulat, sed obscurius mysteria multa revelet? Dicetur equidem id ita disponi, ut locus meritis relin- quatur. Tunc sic. Ergo revelatio obscura, ut Angeli mereri possint non est contra illorum dignitatem. Ex quo & fit concedendam illam erga articulos pertinentes ad mysterium SS. Trinitatis, in quo fides principaliùs & excel- lentiùs, & ita cum majori cumulo meritorum exercetur. Deinde similitudo adducta ex mu- tua inter nos locutione, non congruit, quia agnoscens loquentem in eo veracitatem infal- libilem non agnoscit, quia omnis homo mendax. Eatenus verò aptari potest, ut sicut audiens loquentem & testantem aliquid, & loquentem & rem testatam humana fide cognoscit: ita & Deus agnosci loquens potest, & quia verax evidenter agnoscitur, res etiam, quam testa- tur, evidenter penetratur. Habet prætereà mo- dus ille philosophandi contra se communem Theologorum sensum, & valde urgentem ra- tionem, ut minimè sit Angelis neganda fides, ne etiam decrescat meritum, & in eo servetur communis modus dirigendi ad beatitudinem creaturas rationales. habet P. Esparza Tomo 1. Lib. 2. Quæst. 27. Arti. 6. ubi in ordine ad obtinendam beatitudinem respectu Angeli quid esset necessarium expo- nens, inter alia sic ait: Alterum est non potuisse
38. de Deo, amplectendo verò ea mysteria firmißi- mè, & super omnia, cùm tamen proponerentur ob- scurè, & absque argumento evidenter convincente. Quod patet esse opus humilitatis eximiæ, & val- de repugnans naturali inclinationi intellectus cujusvis &c. His ergo eximijs meritis An- geli fraudarentur, quod est prorsus inve- rosimile: & debuerint quidem multiplica- ri, quandoquidem illorum via brevissima fuit.
@@0@ @@1@ test Tomo 3. Disput. 13. de Angelis, ubi dubita- tioni respondet, quomodo Angeli adeò brevi durationis spatio tantoperè ingentia potuerint congregare merita, quibus commensuraretur etiam gloria, talia enim oportet credere, sic enim à majori hominum beatorum parte non superantur, cùm tamen superandos esse cumu- lus meritorum hominum compelleret affirma- re, quod non est verosimile, sic dicens: Ratio hæc communiter datur, quia potuissent Angeli in- tensißimos duos actus, præstantiores omnibus homi- num actibus elicere, & sic intentione sui actus bre- vitatem suæ viæ compensare. Sed rationem istam non probo, quia vix credere possum, gratiam actua- lem Angelorum, (ex qua operati sunt) fuisse infinitè intensam, & sic propemodùm infinitè intensiorem gratiâ Sanctis Religiosis primò collata, deinde per S. Sacramenta ex opere operato, & per alia operan- tis opera multùm ad aucta. Quare aliam aßigno, vi- delicet, quia primo instanti multos valde actus multiplicatis intentionibus sive motivis, elicuerunt, & eos instantibus singulis nova quodammodo liber- tate continuantes renovarunt: Sicque tantùm pote- rant brevi tempore mereri, quantùm homines lon- go, quia tardiùs, & non ita multiplicatis intentio- nibus sive motivis operantur. Hæc ille, Juxta quæ stat bellè id, quod de fidei merito, & virtutum adjacentium, præsertim respectu Sanctissimæ Trinitatis dicebamus. testante obstare rationi propriæ fidei, cùm sit illi propria obscuritas, unde evidentiam hujus- modi negandam Angelis, ad difficultatem, quę pro obscuritate occurrit, eo quòd necessarium sit loqui Deum, respondet omnipotenti virtuti Dei non deesse modum, quo intellectum quemlibet creatum obliget ad credendum fir- missimè, quæ ipse dicit, quantumlibet non co- gnoscatur evidenter ipsum dicere, sed tantùm evidenter cognoscatur esse credibile quòd non alius loquatur, quàm Deus ipse, sicut respectu hominum accidit, sed quia hoc minùs suffi- ciens videbatur, aliquid adjicit Lib. 6. Quæst. 19. Arti. 2. dicens Angelum supremum habuisse immediatam à Deo notitiam rerum supernatu- ralium, quam ceteris ipse communicaret, non tamen ipsam accepisse à Deo immediatè ma- nifestante se, suamq́ue internam locutionem, sed reddendo credibile se esse auctorem locu- tionis per effectus, & indicia supernaturalia, ad eum modum, quo fit respectu hominum. Nem- pe assensus existentiæ revelationis divinæ con- ceptus ex vi ejusmodi effectuum ac indiciorum tamquàm ex motivo immediato assentiendi est fides coacta propria Dæmonum, non illa lau- dabilis & proprijssimè talis propria fidelium & Angelorum, ut tradit ex professo D. Tho- mas 2. 2. q. 5. arti. 2. consentiente ibidem Ca- jetano. Sic doctus Pater. cultas: loquamur enim de mysterio nostro San- ctissimæ Trinitatis, quod est primo Angelo re- velatum. Pro eo quidem revelatio statuenda est Dei ita testantis. Et cum proportione, ut dicitur, loquendo de modo, quem Deus servat<-P>@@ <-P>in nostra fide fundanda & firmanda, effectus debent esse supernaturales, quibus certò sibi Angelus persuadeat locutum sic Deum. Atqui in fidei nostræ processu præter effectus super- naturales est ipsa Dei attestatio, cujus firmitas effectibus dictis stabilitur, ut constat, nam Christo revelante mysterium secuta sunt mi- racula: Baptizantes eos in nomine Patris &c. Et posteà: Signa autem eos, qui crediderint &c. Lo- quatur ergo Deus Angelo, & statuat, prius fundamentum credibilitatis. Qualis hæc locu- tio ab effectibus distincta? Equidem cùm sit futura certissima, & immediatè ab ipso, ut talis profectò cognoscenda, & ita evidenter etiam eum esse, qui loquitur, sicut Apostoli eviden- ter cognoverunt Christum loquentem, licet in eis locus fuerit fidei, quia Christum ut Deum evidenter non cognoverunt: Angelus verò non poterat non evidenter cognoscere Deum esse, qui loquebatur, quia idem ipse erat, qui su- pernaturales illos patrabat effectus, qui non dicuntur formalia motiva fidei supernaturalis, sed coactæ & dæmoniacæ. declaranda. Unde Auctor explicationi dictæ non videtur planè insistere: & ita Quæst. 24. ejusdem Lib. 6. Vers. Ad 5 ait Angelos non ha- buisse evidentiam in attestante, nec potuisse evidenter cognoscere quo pacto, aut quo au- ctore extitisset illa locutio, quæ revera erat Dei, & an esset, vel non esset in rerum natura, alius à Deo distinctus, qui sic loqueretur. Licet evidenter cognoscerent esse credibile absque formidine Deum esse ejus auctorem. Quod esse Deo possibile, licet non facilè explicetur per conceptus ultimò specificos, facilè tamen in universum concipitur cum assensu, & sua- detur efficaciter exemplo locutionis ad homi- nes. Suppetunt enim Deo totidem proportio- nales modi loquendi cum Angelis, atque no- biscum. In hunc ille modum, sed qui & ob- scurus ille, ut materię congruat etiam obscuræ, sed quidem major in ea congruentia est, si pro claritate lux competens conquiratur. Quod à Nobis in Problemate accuratum, & an id si- mus consecuti, erunt forsitan qui benignè & amicabiliter arbitrentur. Et fortè nihil aliud sibi vult præfatus Scriptor, sed explicatio clau- dicat, cùm id, quod de fide eorum accipien- dum est, qui primo revelationem accipiente præstant assensum, ad ipsum primò accipien- tem videtur extendere, cùm tamen diversa in illis ratio sit. Et quidem cùm adversus dicta & probata à Nobis apertè non sint, non est cur in eis convellendis immoremur, licet non in- utile fuerit difficultatem ostendere, & mo- dum explicationis convenientem præfatis ad- jecisse.
ticulum 1. Quæst. 5. multa habet pro doctrina S. Doctoris elucidanda: quæ quidem, sicut & il- la, difficilia profectò sunt. Quia verò non va- cat, nec juvat impugnationibus distineri, unum aliquid tantùm attingam, quod videtur assertis repugnare. Diximus enim fidem My- sterij Sanctissimæ Trinitatis Angelis adscri- bendam, ut magnis meritis sit locus, contra<-P> @@0@ @@1@ dicendum, sic locutus: Angelus autem de Deo ut re- velante non habuit fidem sed scientiam, de revela- tis autem primarijs saltem, ut Trinitate, & beati- tudine supernaturali fidem habebat. Evidentia enim suæ cognitionis terminabatur ad Deum ut re- velantem, & non ultra procedebat, nisi ad ejus cor- relativum, scilicet enuntiata, ut revelata, ut præ- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|