hansı qoyunun və onun da hansı hissəsinin daha yeməli olduğunu:
Sürü çəkən erkəcdi,
Şişliyimiz öyəcdi.
Onun adı uludu,
Aşıqlığı qurudu.
Döşü, boynu adlıdı,
Qabırğası dadlıdı...;
qoyunun, demək olar ki, bütün daxili üzvləri haqda zəruri bilikləri:
... Qabırğa içi pərdə,
Salmaz adamı dərdə.
Pərdəsi iki rəngdi,
Böyrək ona gərəkdi.
Altmış arşın bağırsaq.
Bir-birinə culaşıq...;
çobanlığın sirlərini:
Erkəc yeyib gərnəşər,
Kəllə vurar döyüşər.
Buynuzu burma-burma,
Döyüşdə yaxın durma.
Boğaz qoyunu vurma!...
... Bayrama nə qaldı?
Dörd çərşənbə qaldı.
Dörd çərşənbəni say götür,
Sürünü örüşə ötür.
Baharın son gecəsi,
Sağmal, subay seçəsi.
Leysan yağış yağası
Yaşıllığın ağası... və s.
Sağın nəğmələri də əslində sayaçı nəğmələrinin bir növüdür, sadəcə, daha çox, heyvanların sağılması zamanı oxunduğundan bu cür adlandırılır. Sağın nəğmələrini sayaçı nəğmələrindən fərqləndirən bir cəhət də onların icrası ilə bağlıdır: sayaçı nəğmələrini çobanlarla yanaşı, çoban paltarı geyib, kəndbəkənd gəzərək «Sayaçı» mərasimini icra edən digər şəxslər də oxuyurdular. Sağın nəğmələri isə bilavasitə sağın zamanı sağıcı tərəfindən icra olunur:
Nənəm, nənəm, Ayağını
Səni sağan İrahat qoy.
Mənəm, mənəm. Buynuzunda
Gül muncuğum, Üzərriyim
Boynundadır. Ev-eşiyim,
Məmələrin Bəzərriyim.
Qoynundadır Nənəm, nənəm,
Quyruğunu Səni sağan
Farağat qoy. Mənəm, mənəm.
Ovçuluq ən qədim peşələrdən olduğu kimi, ovçu nəğmələrinin yaranma tarixi də qədimdir. Ovçu nəğmələrinin digər peşə nəğmələrindən fərqlərindən biri, onun icra vaxtı ilə bağlıdır. Əgər əkinçi nəğmələri, sayaçı, sağın nəğmələri bilavasitə işin icrası vaxtı ifa olunursa, ovçu nəğmələri ya ovdan əvvəl, ya da ovdan sonra oxunur.
