Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
<-P>nientas, pro Id insuper, vel de hoc aliàs. Hablar ad Ephesios pro extra rem, aut disparatè loqui. Cui & simile Hablar Bernardinas. Et sic alia, quæ licet minutiora, non importuna in hac erro- rum panegyri. Lux è tenebris erratorum. Alia, quia inferiùs habetur, ubi ne- que exscribentis, neque typographi incuria perstringenda, sed parcendum auctori, dum enim currit calamus, multi solent lapsus ma- joris momenti contingere, unde & humaniter condonandi. Laudo Religiosi Scriptoris mo- destiam Hispanè vulgati, & in fine sic loquen- tis: Si en esto, y en lo demas del Assunto, ubiere yerros, como es probable, y descuidos, como es forzo- so, algo avrà bueno, pues ai tanto agero, que sirva de recompensa, y quando aun esto falte, perdon me- recen osadias literarias. Si in hoc (inquit) & in ceteris assumpti argumenti, errores fuerint, ut est probabile, aut indiligentiæ, quod necessarium; ali- quid boni suberit, quandoquidem tot suppetunt alie- na, quibus poterunt compensari. Et ut hoc etiam desit, veniam litterariæ audaciæ promerentur. Sic ille, & ego, cum antiquioribus locutus aliàs, quorum felices errores hujusmodi, vt sic egre- gia nobis humilitatis & modestię exempla prę- lucerent, ut sic essent etiam magistri exemplo, qui fuerant verbo. de magisterio Christi, quod mysticis osculis peragitur desideratis à Sponsa, cùm dixit: Os-
admiscendus, & casus ac numeri commutan- di. Doctrina osculum est veritatis, & manife- stum est inter osculantem & eum, qui osculum accipit, intermedium futurum nihil, sic enim ad eum puri & suaveolentis oris gratia non perveniet. In eo ergo error perniciabilis admi- scetur, quod practicæ & efficaci doctrinę sponsi interponitur aliquid, quod osculum remoretur. Audivimus hodie Evangelium pro D. Francis- co speciale, quia specialissimæ sanctitatis he- ros speciali etiam debuit præconio celebrari. Audivimus inquam dicentem Dominum: Dis- divimus, ac si cum solo D. Francisco loquere- tur; cùm tamen nobiscum loquatur, quibus est doctrina illa pariter necessaria. Ea quidem de caussa interpositæ non domitæ passiones, & affectiones inordinatæ. Iniquitates vestræ divi- serunt inter vos & Deum vestrum. Isaiæ 59. v. 2. & quia de commutatione numeri & casus di- ximus; primum accidit quando dicente Domi- no: Porrò unum est necessarium, cogitatione, & curæ in plurima dissipantur, ut quæ ad salutem æternam spectant, quod est in curis minimum, sibi vendicant, & fortuitò sortiantur. Casus autem mutatio ex eo contingit, quod cùm<-P> @@0@ @@1@ quia videlicet, cùm esse recta deberet inten- tio, ad infima detorquetur. Et auferendi qui- dem casus tunc in usu felix, cùm id, quod à Domino est præceptum, impletur Isaiæ 1. v. 16. Auferte malum cogitationum vestrarum ab oculis meis. Tunc infelix & noxialis quando si quid agatur boni, adeo ex ablatis circum- stantijs minuitur, ut Deo reddatur exosum, etiam si ex suo genere videatur excellens. Un- de illud Isai. 61. v. 8. Ego Dominus diligens ju- Quomodo ergo sic rebus se habentibus dicere sponsa audeat: Osculetur me osculo oris sui? My- sticæ leges observet illa Grammaticæ, & sic osculis suavissimis potietur. hic non stupeat eo utendum trahi, deest præposi- tio Ad, dicendum enim Ad utendum. Et infe- rius, ubi sic: Sat hoc esset ut avidè appeterentur, deest nota negationis, & dicendum, Vt non avidè appeterentur. De vanis mundi gaudijs ser- mo inerat, non anxiè appetendis, quia vana sunt: pro quo & juvat adductus locus. n. 260.
illius sensus est, juxta commodam lectionem, Risum reputavi vanitatem. Pro quo P. Cornelius id affert, quod in gallinis est cernere, quæ ri- dere videntur, cùm parientes ova gracillantur, & tamen, ut ille ait, subinde pariunt ova sub- ventanea; immò inania & vento turgida & talia prorsus sunt vana mundi gaudia. Sic ille. Plena est Scriptura sacra hujusmodi testificationibus veritatis, ex quibus illa tantùm exhibenda ex Sapient. 13. v. 1. Vani autem sunt omnes homines: in quibus non subest scientia Dei. Circa quam ci- tatus Scriptor sic locutus: Vani ergo & stulti fuerunt Idololatræ: Vaniores & stultiores Philoso- phi, qui cùm Deum cognovissent, cùm tamen ut par erat non coluerunt. Vanißimi & stultißimi sunt fi- deles, qui cùm Deum per fidem cognoscant, certam- que ex ea habeant spem æternæ felicitatis, eum ta- men ejusque legem spernunt, ut illicitis suis volup- tatibus perfruantur. Hi enim verbis Deum confi- tentur, sed factis negant: quare quo majorem ha- bent Dei cognitionem, eo majorem malitiam: ideò- que majorem damnationem sibi accersunt. Sic ex illo. Iuxta quod dij fortes terræ, qui vehementer elevati sunt. Psal. 46. v. 10. Reges, Imperatores, & si quid tanta sublimitate sublimius, vanissi- mi sunt: parumq́ue id, vanissimis sunt profe- ctò vaniores, quia plus in illis de vanitate, quia plura in illis mundialia gaudia cumulantur; si in illis non subest scientia Dei, practica in- quam, & in morum prorumpens puritatem. denter. Ubi de oratione sermo, qua orandus æternus Pater, ut Verbo suo loquatur nobis, quia vita in ipso, & cetera, de quibus ibi, prop- ter quæ amandus ille. Nec mirum est, si ardori orationis parentur insidiæ, ut sit illa frigida frigescente charitate. Lampades ejus lampades ignis atque flammarum. Cant. 8. v. 6. Dilectionis inquam. Ubi versio sat nota: Alæ ejus, alæ ignis. Ubi oratio amore exardescens designata, alæ enim ad volandum in cælum, & elevationem mentis ab amoris & orationis auctore confe-<-P>@@
dictum, quàm elevatio mentis in Deum. Ubi autem & lampades, & ignis, & alæ, ubi oratio inquam fervens, statim & qui extinguere ignem conetur adest, aut frigus exitiale misce- re, unde sequitur: Aquæ multæ non potuerunt ex- tinguere charitatem, nec flumina obruent illam. v. 7. Hinc illud Abbatis Isaac apud Cassianum Collat. 9. Cap. ult. Ob quod frequenter quidem,
quid inquam, quo ardorem orationis extin- guat, pro quo statim ille Davidicum carmen adducit ex Psalmo 140. v. 2. Dirigatur oratio mea sicut in censum in conspectu tuo. Pro quo & videri poterit Cardinalis Bellarminus, qui si- militudine thymiamatis bonæ orationis qua- litates expendit. (Christus scilicet) Spiritus oris nostri fructus est. Vbi Fructus pro Factus. Vbi quod ad contex- tum attinet, est inepta mutatio: quoad veri- tatem tamen sententiæ non videtur improban- da, si stare possit ut Christus oris nostri spiri- tus fructus sit, ita ut illud spiritus in gignendi casu construatur, & stare quidem posse ex eo habetur, quod Theologorum quamplures af- firmant, Orationes scilicet antiquorum Pa- trum Incarnationem Verbi saltem de congruo meruisse, de quo ex professo dictum Parte 2. Sect. 7. §. 8. à n. 553. Id quod de Virgine spe- cialiùs comprobatum §. præcedenti. Quando enim aliquid merito orationis obtinetur, dici fructus illius potest. Unde Cassianus Collat. 9. Cap. 33. ita scribit ex mente Abbatis Isaac: Habes enim in duorum consensione fructum exau- ditionis Dominica voce signatum, secundùm illud: Si duo ex vobis consenserint super terram, de omni re, quamcumque petierint, fiet illis à Patre meo, qui in cælis est. Matth. 18. vers. 19. Id autem quod tunc ita feliciter accidit, potest suo mo- do à nobis obtineri, ut scilicet orationum no- strarum fructum Christum habeamus: fru- ctum labiorum confitentium nomini ejus. Hebr. 13. v. 15. Promissio illius est: Ecce ego vobis- cum sum omnibus diebus usque ad consummatio- nem sæculi. Habet ergo mirabiles existendi mo- dos in Ecclesiæ filijs, unde orandus ut ita sit, qualiter novit ipse fructuosius esse futurum.
hæc magnifica & jucunda promissio! Sed quando hæc erunt? Auditus jam Vates: Tunc. Tunc inquam, post Christi adventum. Sic plu- res. Quòd si aliàs, tunc præcipuè, ut videri potest apud P. Gasparem Sancium initio Capi- tis. Nos ergo nos hæc felicitas promissionis di- vinæ concernit, ut & invocemus & clamemus, habituri fructum labiorum nobiscum eum, qui est fructus benedictus omnium generibus benedictionum, de quo in Titulo. nu. 111. & 112.
@@0@ @@1@ Recta quædam ab erroribus. Vtrimque. & Ruboris pro Rubori. Ad- jectio nocuit, id quod ad morale negotium ad- scitum, pariter asserendum. Erubuit, salva res
sed non ita salva, si quod ex eôdem notum neu- tiquàm teneatur, Ne quid nimis. Erubescit quis in publico apparere: sed si ita, ut neque pro sublevandis proximorum necessitatibus exire velit, cùm Charitas exigit, damnabile est. De peccato erubescere, laudabile equidem; sed si ad occultanda illa in Confessione compellat, non erit res salva, sed exitialis, & æternæ per- ditionis summo in periculo constituta. Si men- dicare erubescat quis, & proptereà furtis vi- tam tueri pergat infimæ sortis homo, fur apud Deum & homines computandus cum illo, de quo Lucæ 16. v. 3. dicente: Fodere non valeo, mendicare erubesco. Pro quo est satis inculcata, immò non satis, & si sæpè inculcata sententia Siracidis. Est enim confusio adducens peccatum: 4. v. 25. Circa quam P. Cornelius multa ex Doctoribus sanctis adducit, quibus vix quid- quam addi posse videatur. Ego locum circa quem errans sententia versabatur, accommo- datissimum præsenti arbitror instituto Cant. 5. v. 10. Dilectus meus candidus & rubicundus. Sic Sponsus, sic per excellentiam Dilectus, eorum futurus exemplum, qui & ad dilectionis divi- næ titulum debent adspirare. Sit ergo fidelis quisque rubicundus, erubescat, & suffundatur rubore, sed salvo semper candore, salva con- scientiæ puritate, cujus præcipua habenda ra- tio, unde & candor primo loco positus, uti in- violabiliter præferendus. Et sic stat bellè quod dicitur de confusione afferente gloriam: Nam gloria nostra hæc est, testimonium conscientiæ no- stræ. 2. Cor. 1. v. 12. Unde ante gratiam posi- ta, Adducens gloriam & gratiam: ut sit præsen- tis status gloria ex gratię consortio habita, & ita omnium bonorum aggregatione suo modo perfectus, & sic cum gaudio beatifici partici- patione prænobili; unde à D. Paulo post cha- ritatem positum, quæ aut idem cum gratia est, aut illius comes inseparabilis: Charitas, gau- dium: Galat. 5. v. 22. Videndus D. Bernardus Sermone ad Milites Templi. Cap. 12. Siracidem Paulumq́ue contestans. Ubi non solùm superfluit illud Non, sed sen- sum contrarium reddit, licet ex contextu possit legitimus deprehendi. Et quidem cùm de Cru- ce agitur, non est insolitum ut voluntas refra- ctaria dicat Non. De cruce sua agebat Domi- nus Matth. 16. v. 21. Exinde cœpit Jesus osten-
Petrus? Cœpit increpare illum dicens: Absit à te, Domine: non erit tibi hoc. Ubi quidem mortem<-P>@@ <-P>crucis insinuatam subsequentia declarant: Tunc dixit Jesus discipulis suis: Si quis vult post me ve- nire, abneget semetipsum, & tollat crucem suam, & sequatur me. v. 24. Quod etiam ex eo colli- gitur quod habetur Marci. 8. v. 32. & palam Verbum loquebatur. Verbum inquam passionis & mortis. Vidit hoc P. Cornelius, & ita Pe- trum loquentem inducit: Absit à te Domine: Sic ille. Cruci ergo primum auditæ rotundum Non Petrus opponit: & affectu in Christum raptus, & sibi quasi divinans, quod statim erat auditurus. Sic post resurrectionem cùm Chri- stus illi mortem, & illius modum prædixisset, in ipsa, sic prædictione locutus: Extendes manus
Joan. 21. v. 18. Ubi D. Augustinus Sermone 107. de diversis, Petrus, ait, etiam senex nolebat
tio à Nobis exhibita in Titulo n. 750. Pro quo etiam facit non fuisse à Domino dictum, Quò
sed Quò tu non vis. Modo inquam repugnante natura; tunc enim voles, & voles nimis. Habe- mus ergo ex dictis cruci negativam particulam à fragilitate carnis opponi: Sed à Christo affir- mantem exigi: Si quis vult venire post me. Illud enim Vult consentientis est, quia & volentis quod Christus, & ita ex præcedenti judicio voluntatis actum dirigente, in quo expressa af- firmatio est. Neque ex eo quòd conditionali- ter videatur procedere, absoluta est negāda ne- cessitas, quæ statim Domini verbis aperitur, dum ait: Qui enim voluerit animam suam salvam Cardinalis Cajetanus? Dixerat, si quis vult ve- nire monstrans voluntarium esse ire post Christum: ac reputares ita voluntarium, ut non sit etiam ne- cessarium ad salutem animæ, adjungit neceßitatem, non coactionis, sed finis, scilicet quod sequendo ip- sum pervenitur ad vitam, & non sequendo, perditur vita. Sic ille, magnus Theologus & Interpres, ut stabilitum maneat Cruci non esse negati- vam particulam opponendam, sed corditus af- firmantem, cùm à Domino dicitur: Si quis vult, &c. ubi ille quasi axioma Christianæ scholæ statuit. Axiomati enim resistit nullus, sed ob- vijs illud ulnis amplexatur. dum pro Reditu, positum Redditu, quia & su- stineri poterat, si à verbo Reddo formatum no- men: redditus siquidem patri prodigus adole- scens; sicut Ruben volens eripere Ioseph de ma-
v. 22. & adolescens quidem se reddidisse patri dici potest, quia ab illo se abstraxerat, unde & se reddere tenebatur. Et est potiùs à Deo redditus, cujus id fuit gratia omnipotente per- actum. Et quidem non sufficit redire ad Deum, qui ab eo abijt in regionem longinquam, sed debet etiam se reddere pientissimo Patri. Re- deunt enim aliqui ad illum, dum pressi necessi- tatum pondere, pro earum sublevatione suspi- rant. Convertimini filij revertentes, dicit Domi- modo ut revertantur à Domino conclamatur?<-P> @@0@ @@1@ bant vera & legitima conversione, & in om- nibus his non est reversa ad me prævaricatrix soror ejus Iuda in toto corde suo, sed in mendacio, ait Do- minus. v. 10. Non ergo reversioni sed conver- sioni, in qua est vera, & non mendosa reddi- tio, festum cæleste promittitur, cui totus ille enarratus à Domino militat apparatus. in eo erratum, quando scilicet de Christo ho- norante agitur, cujus honori diminutio nulla potest, nisi persummam injuriam affingi, cùm sit potiùs in illis plusquàm credi possit eximius. Quis crederet illum suorum discipulorum pe- des lavaturum? Exhorruit Petrus ad honorem tantum, & eum accipere animitus detrectavit. Licet enim pro magnis id sit mysterijs desi- gnandis præstitum, negari nequit eorum, qui- bus illud exhibebatur officium, habitam ratio- nem, ut eos nimis tantus Magister honoraret, quod jam pridem à Davide prævisum, cùm di- xit: Mihi autem nimis honorati sunt amici tui, Deus. Psal. 138. v. 17. Ubi si de honore ab ho- minibus exhibito aut exhibendo sermo sit, non videtur quomodo nimius esse possit. Cùm enim amicus sit alter ego; amicus Dei est alter Deus, Deo autem nullus esse honor nimius potest. De honore ergo ab ipso Deo impenso accipiendum: licet enim ipse cum eisdem agens amicitię respectum observet, quia tamen servi sunt, & ita servi, ut ille non possit aboleri respectus, ea ex parte ab hominibus homines Dei amicos honorantes diversus abit, unde & Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|